Gisteren kreeg ik een verhaal uit "Eindelijk thuis" van Nico Dijkshoorn doorgemaild van een vriend, dat ik u niet wil onthouden.
Wat dat aangaat lijk ik meer op Erben Wennemars als op Nico Dijkshoorn.
Om kwart voor 6 stond ik naast mijn bed om na wat fruit gegeten te hebben naar Leiden Centraal te fietsen. Door de staking bij Prorail was het treinverkeer licht verstoord. Zodoende was ik om 8 uur bij mijn kleinzoons. De oudste bracht ik naar school. De jongste ging mee, daar er een inloop was. Zo kon hij achter in de klas even spelen voordat hij buiten in de modderplassen kon stappen.
Thuis las opa een vijftal prentenboeken voor en speelden we de rest van de ochtend.
Om half 1 waren we weer bij school, waar we de oudste broer ophaalden. Na de lunch las opa nog wat voor, waarna hij net een trein miste en toen een half uur moest wachten op de trein naar de Sleutelstad.
Daar fietste ik naar IJshal De Vliet, waar om half 5 de kinderen uit Oegstgeest op kwamen draven voor de tweede middag van de tiendaagse schaatscursus.
Daar zowel Gerard van Tol als ik vorige week kinderen met en zonder rekjes onder onze hoede hadden, leek het ons praktischer om een duidelijke grens te markeren: de kinderen met rekje gingen naar Gerard, de rest ging naar mij.
Zo had ik een redelijk homogeen tiental, dat ik de basisbeginselen van de schaatssport bij kon brengen.
Met hardlopen, wandelen, stampen en reuzenstappen kwamen we bij de vogelverschrikker, die de valbeweging inleidde.
We sloten de leuke schaatsles af met vallen. Daarna fietste ik naar de Stevenshof, waar ik om half 7 na ruim 12 uur eindelijk thuis was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten