100 Bruggenloop

Afgelopen zondag was de eerste officiële editie van de 100 Bruggenloop.

Door de coronabesmetting, die zich uitte in niet meer of minder dan een normale verkoudheid, kon ik onmogelijk meedoen met dit hardloopfestijn.

Nu had ik zondag ook niet de puf gehad om 19 kilometer te lopen, maar de uitdaging om deze Bruggenloop een keertje in mijn eentje te doen, die lag er.

Gaandeweg de week voelde ik, dat ik steeds meer "de oude" werd.

Vanmorgen beleefden we een koude start.

Door dit soort koude nachten en redelijk frisse dagen beleven we zowaar weer eens een periode, met temperaturen onder het maandgemiddelde!

Na de paar regenbuitjes beloofde het een mooie sportdag  te worden met prima temperaturen.

Na met mijn vrouw ontbeten te hebben, fietste zij naar de volkstuin, terwijl ik naar de Leidse IJshal reed. Daar stalde ik mijn fiets en trof een "Krasse knar" aan, die wat rondjes wilde schaatsen op de gladde ijsvloer.

Nu ben ik de beroerdste niet en ik liep over de eerste brug van de dag om aan de overzijde de ijzers van  mijn kluunschaatsen onder mijn Langlaufschoenen te klikken. Samen met Jaap Kroes reed ik zo'n 5 kilometer.

De spieren waren inmiddels aardig warm gereden, zodat ik kon beginnen aan de 100 Bruggenloop. Het was zo'n 500 meter lopen tot de Rijnsburgersingel, waar ik de route oppikte.

Vlak voor de Plesmanlaan had ik in een parkje mijn tweede brug al te pakken, voordat ik aan de Alternatieve 100 Bruggenloop kon beginnen.

In een marathontempo begin ik aan dit parcours met een A4-tje met daarop de routebeschrijving. Ondanks de meegenomen leesbril waren de lettertjes en cijfers eigenlijk net te klein voor mijn ogen.

Het kon niet uitblijven: een paar keer liep ik fout, zodat ik meer meters maakte dan gedacht. Dit hield wel in, dat ik later de kaart beter ging bestuderen. Maar ja, op een paar punten kwamen 2 of 3 routes bij elkaar. Welke kant moet je dan op?

Gelukkig koos ik de goede kant en via de Oude Singel liep ik naar de kermis op de Beestenmarkt.

Via de Rembrandtbrug liep ik naar de Rijn- en Schiekade, waar ik bij vrienden van het toilet gebruik kon maken. Langs de Witte en de Zoeterwoudse Singel kwam ik op het 10-kilometerpunt. Ik ging aftellen. In het Van der Werfpark nam ik een energiegelletje en daarna liep ik naar de sterrenwacht. 
Helaas kon ik niet het terrein van de Hortus Botanicus op, waardoor ik een drietal bruggen miste. Geen nood, want ik kon een tweetal bruggen over de gracht heen en weer lopen.

Eén brug over de Witte Singel lag eruit, dus liep ik de volgende heen en weer. Over het Rapenburg en de Steenschuur kwam ik bij de Nieuwe Rijn uit, waar de Koornbeursbrug lag, het eindpunt van de loop, maar ook het begin van nog een lus van 5 kilometer.
Via de Oude Rijn kwamen we in de hoek van het Singelpark, waar ik nog niet was geweest. Dat stelde mij wel voor een raadsel.

Voor hoeveel bruggen telt deze speelse brug mee?
Na via de Zijlpoort aan de andere zijde van de Zijlsingel gelopen te hebben, kwam ik bij de Meelfabriek de binnenstad weer binnen. Daar nam ik mijn tweede energiegelletje in het Singelpark. Ik raakte in gesprek met een wandelaar, die mij wees op een aardbeiboom.

Dat is weer eens wat anders dan een kauwgomballenboom.

Nu was het nog maar een tiental bruggen tot de finish. Mij restte nog de eerste kilometer van de 100 Bruggenloop.

Bij de Morssingel verliet ik de route om het laatste stuk naar de Leidse IJshal te lopen, waar ik na drieënhalf uur terug was. Met het fout lopen erbij kwam ik op een halve marathon uit. Het vele zoeken naar de juiste route kostte me ook aardig wat tijd.

En eerlijk gezegd: met het duurvermogen zit het wel goed, maar vandaag kon ik ook niet zoveel harder. Ik had vorige week überhaupt niet gedacht, dat ik nu al een halve marathon kon lopen.
En zo eindigde ik op de plek, waar ik vanmorgen begonnen was: op de brug in de Leidse IJshal!

Netjes

Vanmorgen was mijn horloge gestopt met tikken. De batterij was leeg. Toch lastig, als je geen tijd hebt.

Desondanks was ik redelijk op tijd bij de Leidse IJshal, waar ik mijn schaatsen aantrok om mijn voortrekkersrol weer op me te nemen.

Ik begon met de natste klus: de trap en de onderzijde van de brug. Daarna nam ik de boarding nogmaals onder handen, waarna ik 5 rondjes met de handen op de rug uitschaatste.

Na de koffie en de thee ging ik met ijsmeester Wiemer Sjoerdsma het net vastzetten. De leerkrachten op de lagere school zullen er verbaasd van zijn. Ik kreeg indertijd altijd te horen, dat ik netjes moest schrijven.

Maar dat valt niet mee, als je met een kroontjespen en inkt uit de inktpot moet schrijven, als je linkshandig bent!

Allicht ging je met je hand door de nog niet gedroogde inkt. Godfried Bomans wist het al: "Schrijven is schrappen!"

Zwollenaren hebben de bijnaam "Blauwvingers". Nou, ik kon er ook wat van!
Bij jongerenkoor "Oktopus" werd ik vanwege mijn expertise dan ook met open armen ontvangen. In het Nederlands is een Octopus een Inktvis....

Maar oefening baart kunst, dus langzamerhand ben ik aardig bedreven geraakt met het vastzetten van het net om de binnenbaan, zodat de ijshockeypucks niet de buitenbaan op vliegen. In een uur tijd was de klus geklaard en kon ik ook de stukken, waar het net overheen gehangen had, droogtrekken.
Na mijn inspectierondes durf ik te stellen, dat het ijs voor de opening van het schaatsseizoen er in jaren niet zo goed bijlag.
Pardon, de baan ligt er netjes bij!

Daar we zelfs voorlagen op schema, kon ik vanmiddag gewoon vrij nemen om boodschappen te doen en naar de horlogemaker te gaan voor een nieuwe batterij. 

Tijdens deze fietstocht op deze droge dag kwam ik langs de bouwplaats van Zwembad en IJshal "De Vliet". Vergeleken met vorige week is er aardig wat gebeurd. De zuidbocht van de 250-meterbaan is al dichtgemaakt.

Ook de nieuwe baan ligt er netjes bij.

Evelien

Gisteren was het de laatste werkdag van mijn voormalige collega Evelien. Ik had een uitnodiging gekregen voor het afscheid.

Ik fietste naar filiaal Hoornes/Rijnsoever, waar ik vele jaren samengewerkt heb met Evelien. Daarnaast zat ik 46 jaar geleden in klas 1C op de Frederik Muller Akademie.  In 1976 hadden we als studenten ook al niet veel te makken, hetgeen Vader Abraham inspireerde tot zijn "In de C-klasse".

In haar studentenjaren woonde Evelien in Purmerend. Nu zij na 44 jaar gewerkt te hebben bij de Openbare Bibliotheek in Katwijk afscheid neemt, beleven we tijden van enorme inflatie. Als afscheidscadeau had ik wat noodvoorraad in gedachten. Daar Purmerend vlak bij West-Friesland ligt, kwam ik uit bij West-Friese korstjes.

Tijdens de 36 jaar samenwerking hadden we regelmatig een herhalingscursus Levensreddende handelingen. Een terugkerende oefening was de stabiele zijligging. Maar hoe leg je een stabiele vrouw in een stabiele zijligging?

Daarnaast kwam ik haar regelmatig tegen bij koorprojecten, waarbij we samen konden zingen. Derhalve had ik een reep met veel noten bij me: hele noten, halve noten, kwartnoten, achtste noten en alles wat er tussenin zat.

Altijd handig als je op weg gaat naar nieuwe avonturen.

Ik wens haar veel geluk bij deze nieuwe levensfase. Dat Vrouwe Fortuna maar aan haar zijde mag blijven, hetgeen we samen ook zongen.

Mijn trekkerprotest

Naast de droogte, wat is dat ook alweer, is het beeld van de zomer bepaald door het boerenprotest. Beeldbepalend daarbij was het trekkerprotest, dat alom in den lande voor veel overlast zorgde.

Je kunt er veel van vinden, maar niet, dat deze acties publieksvriendelijk waren. Maar goed, het gebeurde dan ook onder de vlag van de Duitse deelstaat Sleeswijk-Holstein....

Met het hinder voor anderen te veroorzaken, win je echter niet de sympathie van de publieke opinie. Dat moet dus anders. Daar ik de beroerdste niet ben, zeker niet nu ik van corona ben hersteld, wil ik daarom het goede voorbeeld geven.
Daar het belangrijk is om dicht bij de doelgroep te zitten, komt hier mijn versie van trekkerprotest.

Na vanmorgen voor de zoveelste keer natgeregend te zijn op weg naar de Leidse IJshal aan de Vondellaan, mocht deze spuitgast als eerste het ijs met schaatsen betreden.

Een beetje tegendraads werden de eerste rondjes van het laatste seizoen in de Ton Menken IJsbaan afgelegd.

Daarna moest er weer gewerkt worden. De boarding moest van het vocht worden ontdaan. En hier was mijn kans om me te ontpoppen als een waardig lid van de protestgeneratie.



Langzaam maar zeker trok de trekker op.

De kunst is, om de trekker zorgvuldig te manoeuvreren, zodat je tijdens het schaatsen zoveel mogelijk waterdruppels van de boarding afhaalt.

Hoe minder vocht er elders in de IJshal is, hoe beter het ijs blijft.

Ik help al aardig wat jaartjes met het leggen van de ijsvloer, maar zo glad als het ijs bij deze testrit was, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.

Dus beste boeren, neemt hier exampel aan!

Ik wil graag afsluiten met een gedicht van J.F.W. Werumeus Buning, dat getiteld is "Ballade van den boer", maar dat vooral bekend is door de zinsnede: "En de boer hij ploegde voort".

Beste boeren, ploeg vooral uw eigen akker met uw eigen trekker.

De ijsvloer in de IJshal ligt er mooi bij en wij hebben onze eigen trekker al!

De bevroren brandspuit

Het grote angstbeeld van iedere mannelijke schaatser is die van een bevroren brandspuit.
Vandaag kregen we daar desondanks in de Leidse IJshal mee te maken. Na vanmorgen een tweetal rondjes op de binnen- en de buitenbaan gespoten te hebben, begonnen we rond het middaguur aan de derde ronde.

Uit één van de brandslangen kwam geen water. We hadden te maken met een heuse Suske en Wiske-titel: de bevroren brandspuit.

Om de slang weer aan de praat te krijgen, haalden we deze van het ijs en legden deze uitgerold op een stapel kussens om te ontdooien. Aan het eind van deze spuitronde bleek het inderdaad geholpen te hebben en konden we net als gisteren het ijs in de achterhoek ook spuiten.

Daarna ging ik naar huis toe om te eten. Na alle buien van de afgelopen dagen schoten de paddenstoelen uit de grond.

Na met Ada geluncht te hebben, fietste ik weer naar de Vondellaan toe om weer een laagje water op het ijs te leggen. De ijsmeester had inmiddels de ijsdikte na ruim een week spuiten opgemeten: 1 centimeter op zijn dunst en 2 centimeter op zijn dikst. Gemiddeld ongeveer anderhalve centimeter.

Alleen vandaag al was er meer regen naar beneden gekomen....
Na de middagronde zou er geen spuitronde meer komen. Met de Zamboni zou de binnenbaan gedweild gaan worden. Ik ging boodschappen halen bij "De Helianth" tijdens een droge periode, waarna ik nog een kop thee dronk.

Daarbij kwam ook de lijst met baanrecords ter sprake. Deze hangt bij de trap naar het restaurant. Ik figureer ook op deze lijst met de langste afstand in de Leidse IJshal met 1150 rondjes.

En zo staat deze Diesel in een lijstje met Kai Verbij, Cees Juffermans, Jos Dohle en Petra, Jolanda en Aad Grimbergen, de oogst van 46 jaar Ton Menken IJsbaan.

In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"

Dat dacht ik van de regen ook.....