Schrikkeldagen zijn schaars gezaaid. Wat dat aangaat volgen de Olympische Spelen en de schrikkeldagen hetzelfde ritme, maar daar de Spelen een meerdaags evenement zijn en de Olympische Winterspelen sinds 1994, toen de Winterspelen in het Noorse Lillehammer werden georganiseerd, een ander vierjarig ritme.
Laat nu net dit weekeinde het Wereldkampioenschap Schaatsen naar het Vikingskipet in Hamar teruggekeerd zijn. Dit keer in een gelijktijdig georganiseerd WK Allround en Sprint. Na vanmorgen boodschappen te hebben gedaan kon ik 4 verschillende 500 meters zien op de televisie met af en toe verrassende uitslagen.
Het was voor de zoveelste keer in deze lange en natte februarimaand weer eens behoorlijk winderig. Het was dan ook niet zo heel erg om binnen te zitten.
In regenpakken gehuld fietsten mijn vrouw en ik na de lunch naar de Lokhorstkerk, waar we na anderhalve maand weer een repetitie konden bijwonen van "Projecta Musica".
Van het gladde ijs in het Vikingskipet in Hamar gingen we in de Lokhorstkerk in Leiden van start met "I was glad" van Henry Purcell. Ik kan u geruststellen. Het was geen valse start. Maar om te zeggen, dat het een vlekkeloze start was, is ook een tikkeltje overdreven.
Aansluitend maakten we een begin met "Five mystical songs" van Ralph Vaughan Williams.
We begonnen met het openingsnummer "Easter". Symbolisch, want met Pasen wordt het opstaan uit de door van Jezus Christus herdacht. Inderdaad, een nieuw begin.
Wij kwamen echter niet zo ver als dirigent Wim de Ru in gedachte had. De pauze werd zodoende een kwartier uitgesteld. In de pauze kwam het corona-virus ter sprake.
Het "Requiem" van Tony Biggin was het volgende werk, dat onder handen genomen werd. Na het herhalen van "Requiem Aeternam" ging de meeste aandacht uit naar "Remember me", een gevoelig lied waarvan je af en toe de koude rillingen krijgt.
Het slotakkoord was voor Benjamin Britten. We zongen een groot deel van het openingskoor van "Rejoice the Lamb". Dit begint met een door het hele koor deels a capella gezongen eenstemmig gedeelte. Eenstemmig zingen klinkt eenvoudig en in principe is het dat ook, maar er hoeft maar één zanger of zangeres iets anders te zingen en het hele effect is weg.
Om half 5, een kwartier later dan de planning, stopten we. Thuis kon ik daarna nog het tweede gedeelte van de 5 kilometer zien, waarin Patrick Roest een aardig gaatje sloeg ten opzichte van de Noor Sverre Lunde Pedersen.
Al met al was het een bijzondere schrikkeldag, waarop wij lekker konden schallen.
Vanmiddag fietste ik voor de tweede keer vandaag naar de Vondellaan om in de Leidse IJshal Schaatsles te geven aan kinderen.
Voor de zoveelste keer in deze totaal verregende maand kwam het water met bakken uit de hemel.
Zodoende was er een uniek natuurverschijnsel te zien in Nederland: een heidebeek.
Bij de training van de IJVL werd de trend van deze Krokusvakantie voortgezet: er waren duidelijk minder kinderen dan gebruikelijk. In totaal waren er maar 12 kinderen op komen dagen. Kennelijk zijn er veel gezinnen op vakantie. Van mijn groep waren er slechts 4 van de groep van Margreet Hetebrij was helemaal niemand aanwezig.
Dat kwam mooi uit, want ik zat in een spagaat. In mijn groep had ik een beginneling en 3 kinderen, die al een stuk verder waren. Op de buitenbaan was het heel lastig, zo niet onmogelijk, om met dit niveauverschil goed om te kunnen gaan. Of ik deed het trio tekort, of het beginnende schaatsertje of misschien wel allemaal.
Margreet nam de 3 kinderen onder haar hoede, zodat ik me bezig kon houden met het jongetje. Zo had ik een klein uurtje om hem de basisvaardigheden van het schaatsen bij te brengen. Hij zette bijvoorbeeld maar met een been af. Bij de meeste schaatsers wordt het dan niet veel meer.
De individuele begeleiding van een kind had resultaat. Aan het eind van de les begon de schaatsslag er een beetje in te komen. Denk nu echter niet, dat ik iets nieuws ontdekt heb. De Chinezen wisten dit al jaren. Ze hebben er zelfs een benaming voor: eenkindpolitiek!
Ieder jaar koop ik, voordat ik aan de marathontraining ga beginnen, een paar nieuwe hardloopschoenen. Dit is niet omdat de schoenen versleten zijn, maar wel omdat de demping er dan uit is.
Waar ik andere jaren een paar andere schoenen uittestte, daar hield ik het dit jaar bij de Mizuno. De reden is heel simpel. Bij de meeste hardloopschoenen ga je bij nat weer een klein beetje "slippen". Bij Mizuno heb je daar geen last van. Gezien het vele hemelwater, dat we vanaf september over ons uitgestort hebben gekregen, was de keuze eigenlijk geen keuze meer.
Het rondje van een halve kilometer, dat ik buiten mocht lopen, bevestigde me in mijn keuze. Wat zat de Mizuno Wave Horizon 4 heerlijk en wat voelde de demping weldadig aan de voeten.
Denk nu niet, dat ik mijn oude hardloopschoenen weggooi. Deze bewaar ik voor andere activiteiten, waarbij ik mijn nieuwe schoenen wil sparen, zoals strandtraining, wandelen en fietsvakanties.
Daarvoor zitten de de oude schoenen nog steeds als gegoten.
Het weer paste wel enigszins bij de Elfdorpentocht, die vanmorgen in de Leidse IJshal werd verreden. In een groot deel van het land was er vorst aan de grond. Meer had deze winter ons niet te bieden.
Zoals ieder groot toernooi eindigt met een finale, zo is de Elfdorpentocht het sluitstuk van in totaal 4 weken schaatslessen geven aan kinderen. Vooral de hoek, waar de kinderen door de sneeuw moeten banjeren, vind ik geweldig.
Om kwart voor 8 pakte ik de fiets uit het schuurtje en reed naar de Vondellaan, waar ik gelijk met de kinderen aankwam. De meeste hindernissen stonden al klaar. Ik hielp met de laatste obstakels. Op mijn werk word ik wel eens een dwarsligger genoemd, dus die ervaring kwam mij goed van pas.
Of dit de reden was, dat Henk Distelvelt en ik uitverkoren waren om om 9 uur de eerste ronde voor mochten rijden met 104 kinderen achter ons aan, daarover liet de deskundige jury zich niet uit.
Deze loze ronde ging met het licht aan, de eerste rondjes tot aan de eerste stempelpost van de Elfdorpentocht werd in het donker verreden. Daarna ging het licht weer aan.
Om de 5 minuten werd er gestempeld. Dit was het moment, dat er van hindernis gewisseld werd. De sneeuwhoek, waar ik samen met Wim Slootweg was ingedeeld, kwam viermaal aan bod. De eerste keer moest ik de kinderen duidelijk maken, dat sneeuwballen gooien niet was toegestaan. Ik ken mijn pappenheimers.
Na iedere ronde met klûnen door de sneeuw, waarbij je tot over je enkels in de sneeuw wegzakte, zoals ik tijdens een proefronde had ervaren, moesten we sneeuw van het ijs schuiven en weer op de de sneeuwhoop gooien.
Een trio snelle schaatsers van de IJVL had tijdens een "sneeuwronde" de wet van Pythagoras ontdekt. Door een stootkussen weg te schuiven hadden ze zichzelf een kortere weg verschaft. Ik had het meteen in de gaten en stuurde hen alsnog door de sneeuw. Sneeuw hoort er nu eenmaal bij als je een Elfdorpentocht wil rijden.
Na ruim een uur tijd zat de geslaagde versie van de Elfdorpentocht er weer op. Met veel vrijwilligers waren alle hindernissen na een half uur weggeruimd.
Gisterenavond was in "Naturalis" een avond over de klimaatverandering. Deze avond was georganiseerd door de Leidse afdelingen van GroenLinks en de PvdA. De sprekers waren Benjamin Sprecher en Maarten Schrama van de Universiteit van Leiden.
Het was de eerste keer sinds de verbouwing van "Naturalis", dat ik dit natuurhistorisch museum bezocht. Het gezegde "Het kost wat, maar dan heb je ook wat" is volledig op "Naturalis" van toepassing.
Tussen de buien door fietste ik naar het museum. Februari is een kletsnatte maand geworden, waarin al 2 keer zoveel regen is gevallen als normaal.
Al in 1896 berekende de Zweed Svante Arrhenius het effect van CO2 op het broeikaseffect. Deze berekeningen wijken nauwelijks af van hetgeen we nu met de modernste middelen kunnen berekenen.
Na de visuele weergave van het effect van broeikasgassen werd vanuit wetenschappelijk oogpunt met een kritische naar de klimaatverandering gekeken. Over het uitgangspunt, dat de aarde opwarmt, daarover bestaat geen verschil van mening. Des te interessanter was het onderdeel over de oplossingen.
Een van de genoemde oplossingen zou kernenergie zijn. Wil je een kerncentrale bouwen, dan ben je minstens 10 jaar verder en het is peperduur. Wat weinig mensen weten, is dat kerncentrales niet te verzekeren zijn. Geen verzekeringsmaatschappij is bereid of in staat om de schade van een groot kernongeval te kunnen dragen. Thoriuncentrales en kernfusie bevinden zich nog in een dusdanig pril stadium van wetenschappelijk onderzoek, dat hier op zijn vroegst rond 2050 enig effect van te verwachten is.
Duitsland heeft een jaar of 10 geleden het voortouw genomen met de Energiewende. Doordat onze oosterburen te maken kregen met veel schommelingen in het net door het soms zeer variabele aanbod van zonne- en windenergie, hebben zij voor de rest van de wereld een antwoord op dit probleem weten te vinden.
Wel kregen ze te maken met de wet van de remmende voorsprong. Duitsland staat vol met windmolens, die beduidend minder opleveren dan de hedendaagse.
Andere aspecten, die aan de orde kwamen waren onder andere de zeespiegelstijging. In Europa krijgen we gek genoeg de meeste last van het smelten van Antarctica. Dit zal voor het noordelijk halfrond meer effect hebben dan voor het zuidelijk halfrond.
De biodiversiteit kwam ook aan de orde. Deze kachelt hard achteruit. Veel planten en dieren kunnen de stijgende temperaturen niet bijhouden. Daarvoor gaat de noordelijke migratie van hun soort niet snel genoeg.
Een andere noordelijke migratie kan ook het gevolg zijn. In de subtropen kunnen grote delen van het landoppervlak onleefbaar worden door de stijgende temperaturen. Vele miljoenen mensen zullen dan noordwaarts trekken. De migratiestromen, die nu al tot problemen leiden, zijn een schijntje van wat ons te wachten kan staan.
Het is al met al geen vrolijk verhaal, maar wel heel leerzaam. Winters met natuurijs zullen schaarser worden. Nog schaarser. We moeten dus in actie komen, voordat er kantelmomenten in het klimaat komen, zoals het vrijkomen van methaangas in de permafrost, die de temperatuurstijging versnellen. De tijd is krap, maar we zijn nog niet te laat. Het is wel alle hens aan dek!
Vandaag was in de Leidse IJshal de voorlaatste schaatsles voor kinderen in de Krokusvakantie. Of eigenlijk de laatste schaatsles, daar morgenochtend de Elfdorpentocht is. Het is maar hoe je het bekijkt.
De opkomst was mager te noemen. Er waren 62 kinderen op de schaatsinstuif afgekomen. Daar de kunstschaatsers ontbraken, hadden Frans en ik op de binnenbaan veel meer ruimte. De 18 kinderen in onze groep konden zodoende rondjes rijden: eerst linksom, daarna rechtsom en tot slot weer linksom. Ze moesten er extra letten, dat ze boven hun standbeen kwamen.
Daarna begonnen we met het oog op de Elfdorpentocht aan het natuurijsgedeelte. Het begon simpel. Frans, een van de aanwezige ouders en ik stonden langs de boarding en met een gestrekte arm maakten we een denkbeeldige brug, waar de kinderen onderdoor moesten.
Het volgende onderdeel was schaatsen met meewind en met tegenwind, gevolgd door het elkaar uit de wind houden. Een lastige oefening, want je moet er wel voor zorgen, dat iedereen je peloton bij kunt houden.
De veiligheid op natuurijs kwam ook aan bod. De meeste kinderen zullen vermoedelijk nog nooit op natuurijs hebben geschaatst. Ik legde hen uit, hoe je iemand uit een wak kunt redden: niet te dicht bij het wak en dan op je buik iemand er uit trekken, het liefst met een touw of een stok.
We sloten de natuurijstraining af met klûnen en het iemand op sleeptouw nemen als deze er compleet doorheen zit door deze te trekken. Als slot van deze schaatsles trok ik alle kinderen naar de trap over de buienbaan. Daar kregen alle kinderen een schaatsdiploma. Ze zijn klaar voor de Elfdorpentocht!
Ten langen leste kwam er toch nog iets van winters weer in Nederland. Gisterenavond werden we hier getrakteerd op een fikse hagelbui, hetgeen gepaard ging met flinke donderklappen.
Onweer in februari is niet alledaags. Dit weer leidde tot een nacht met zowaar normale temperaturen voor deze tijd van het jaar.
Het was vanmorgen een komen en gaan van buien op deze Aswoensdag. Ik had geen askruis op mijn hoofd, maar een Fryslânmuts en daar het begon te hagelen, toen ik op het punt stond om naar de Leidse IJshal te fietsen, trok ik mijn regenbroek ook maar aan.
Alle zegen komt van boven, maar dit jaar is dat wel heel overvloedig.
In de volle kleedkamer 2 aangekomen kreeg ik meteen te horen: "Er zijn geen kunstschaatstrainers!"
Mijn wedervraag was: "Is het de bedoeling, dat ik dat ga geven?"
Dat was nou ook weer niet de bedoeling, maar in mijn brein begonnen toch wat briljante ideeën te rijpen.
Het was drukker dan gisteren en eergisteren met 94 kinderen en er waren minder trainers. Ik stond op de binnenbaan in mijn eentje voor een groep van 27 kinderen. De ruimte was echter wel een stuk groter dan gewoonlijk, dus dat bood ruimte voor het van de bocht door het naar binnen hangen. Dit deden we zowel linksom als rechtsom. Door hetzelfde beurtelings te doen in de rechte lijn krijg je de slalom. Een mooi ezelsbruggetje naar de zijwaartse afzet.
Er komt een moment, dat je recht naar voren rijdt. Het moment om af te zetten. Hierdoor ga je ook harder. Een mooie opstap naar de remoefeningen.
Henk Heuzen zette een rem op het aantal kinderen in mijn groep. Een achttal kinderen ging naar de buitenbaan. Met de 18 achterblijvers deed ik valoefeningen, waarna we gingen kunstschaatsen. Eerst heel simpel: tweebenig springen.
Daarna de clownsstap, nu gebracht als sierlijk je been hoog naar voren zetten. De tegenhanger ervan, het met een gestrekt been en gesterkte armen zo lang mogelijk doorglijden op 1 been, kwam als volgende aan de beurt.
De pirouette op noren lukt ook heel aardig. Als je goed achterop zit, is het geen probleem om een rondje om je eigen as te draaien. Dat deden we als een tornado in slow motion.
Als afsluiting van de training deden we de start. Eerst de gewone, daarna hangend aan de boarding en tenslotte zittend tegen de boarding. De kinderen vonden de les leuk. Deze kunstschaatstrainer trouwens ook....
Het warme weer van de afgelopen winters en die van 2019-2020 is daar debet aan. Gemiddeld is deze winter ruim 3 graden te warm!
Hier valt voor zo'n lange openluchtbaan niet tegenop te koelen. Ook ijsbaan "De Meent" in Alkmaar ging vandaag dicht vanwege de warmte.
Met het al dan niet voorlopig verdwijnen van Flevonice verliezen de liefhebbers van schaatsen op natuurijs, dat een steeds zeldzamer verschijnsel wordt in Nederland, ook nog het alternatief, dat Flevonice hen bood. Zeker met koude dagen had het veel weg van het schaatsen van een toertocht.
We hadden vanmiddag om 3 uur bij Joep Kapiteijn afgesproken. Om 2 uur stapten we op de fiets en met de harde wind in de rug schoot het aardig op. Op de afgesproken tijd waren we er.
Na de thee reden we een rondje door het centrum van Hillegom. Daarbij kwamen we langs het Beatles-monument en langs de plek, waar "Treslong" heeft gestaan, waar op 5 juni 1964 het eerste Beatles-concert in Nederland heeft plaatsgevonden.
Nu heeft "Schelvispekel" in de winter van 1980-1981 tweemaal opgetreden in "Treslong". Daarin hebben wij "The Beatles" dus overtroffen! Wij zijn zeer benieuwd naar ons standbeeld....
Tijdens het rondje Hillegom deden we "Nissa Café" aan, waar we 2 cappuccino en 1 warme chocolademelk bestelden.
Bij Joep aten we de door Ada bereide pompoensoep met broodjes en skyr toe. Om 7 uur stapten we op de fiets naar de Sleutelstad.
We boften. De wind stelde na de windkracht 5 van vanmorgen en vanmiddag niet veel meer voor. Met de 21 kilometers van vanavond kwam de totaalstand van vandaag op 54 kilometer.
Normaal gesproken heb ik al mijn schaatskleding al aan als ik op de fiets stap naar de Leidse IJshal, maar vandaag maakte ik toch een uitzondering.
Door de harde wind was ik bang, dat de puntmuts weg zou waaien op weg naar de Vondellaan.
In kleedkamer 2 kleedde ik mij dus om in gepaste Carnavalskleding. Want zo vaak gebeurt het niet, dat Carnaval in onze regio in de Krokusvakantie valt. De vorige keer was 3 jaar geleden.
Ik ging dus wederom als tovenaar. In het Nederlands klinkt het een beetje eng. In het Engels heeft het een heel andere klank: wizard.
En als je een schoolvoorbeeld zoekt van wijze oude man, dan denk je natuurlijk meteen aan mij....
In ieder geval hebben kinderen veel meer ontzag voor je. Na het inrijden verzamelden we met een stuk of 80 kinderen op de binnenbaan, waarna de tovenaar een rondje op de buitenbaan voorop mocht rijden. Normaal gesproken zijn er dan altijd kinderen, die toch voor je uit gaan rijden. Op het moment, dat ik met mijn toverstaf naar hen wees, hielden ze toch in. Ik stak daar dus een stokje voor!
Met Miranda als tovenaarsleerling poogde ik vandaag 16 kinderen schaatsles te geven. Daarbij speelden de pilonnen een grote rol. Eerst deden we de slalom een drietal keren heen en weer. Aansluitend mochten de kinderen schaatsen met de pilonnen en daarna met steun ervan scherpe bochten maken.
Daarna konden de kinderen zich bekwamen in curling dan wel Eisstockschiessen. Ze moesten de pilon zo ver mogelijk weg schuiven over het ijs en er naar toe schaatsen tot de boarding aan de overzijde en weer terug in zo min mogelijk beurten. Sommige kinderen konden het na de oefenronde in 4 keer schuiven.
Een stiekeme balansoefening was heen en weer schaatsen met een pilon op de rug. Sommige kinderen slaagden er in om dit 3 keer heen en weer te doen zonder dat de pilon viel.
Met de onvermijdelijke polonaise op zowel de binnen- als de buitenbaan beëindigden we het Carnaval op smalle ijzers.
Vanmorgen begonnen in de Leidse IJshal de schaatslessen voor kinderen in de Krokusvakantie.
Voor de zoveelste dag op rij was het winderig.
En het regende ook weer eens. Kortom, ideaal weer om met de kinderen binnenactiviteiten te zoeken. Om 9 uur begonnen we dan ook met 91 kinderen.
Met LeonyVerheij had ik een groep van 18 kinderen op de binnenbaan onder mijn hoede. De les verliep vlekkeloos. De groep was behoorlijk homogeen. Geen kinderen, die er echt boven uit staken, maar ook geen kinderen, die veel individuele aandacht nodig hadden.
Alle basisvaardigheden van het schaatsen kwamen aan de orde, zoals ik die ook bij andere schoolvakanties aan de orde liet komen. We sloten de les af met "De boom wordt hoe langer hoe dikker" en een polonaise. Het is immers ook carnaval.
Een maand geleden kregen we een uitnodiging voor een tentoonstelling in "Het Weefhuis" in Zaandijk.
Zodoende fietsten Ada en ik een week na ons bezoek aan "De Lakenhal" naar Leiden Centraal, vanwaar we de trein naar Zaandijk namen. Daar aangekomen was het nog een klein kwartiertje wandelen naar de Lagedijk, waar in een mooie typisch Zaanse straat "Het Weefhuis" was gevestigd.
We gingen een tentoonstelling bezoeken van aquarellen van Marion Frieser en Joop de Beer en beschilderd porselein van Fieneke de Beer.
Joop en Fieneke zijn de broer en schoonzus van onze veel te jong overleden vriend Tim de Beer. Ook Tims andere broer Theo en en zijn vrouw Greet waren aanwezig. Bas, Nel, Joep, Lotte, Willem en Sheila kwamen ook naar "Het Weefhuis", zodat onze vriendengroep bijna compleet was.
Na de koffie en thee bekeken we de tentoonstelling, die onze verwachtingen overtrof. We hadden wel eens wat werk van Joop de Beer gezien, maar we wisten niet, dat hij zoveel mooi werk had gemaakt.
Wie deze tentoonstelling heeft gemist, raad ik aan om een volgende expositie van Joop te bezoeken.
Vooral de landschapsschilderijen vond ik van een hoog niveau.
Ik was niet de enige, want Joep kocht een aquarel.
Ik volgde zijn voorbeeld op twee manieren. Ik kocht 8 kaarten met verkleinde afbeeldingen van zijn schilderijen. En bij Fieneke bestelde ik een porseleinen taartschaaltje met een zestal schaatsers op een meertje met rietkragen. Het origineel was al verkocht, maar de kunstenares maakt een nieuw exemplaar op bestelling.
Het was de hele middag gezellig druk met telkens nieuwe bezoekers voor de expositie. Wij bleven nog een tijdje kletsen met de familie De Beer alvorens we vertrokken naar brouwerij "De Hoop".
Daar sloten we ons bezoek aan Zaandijk, dat dus meer heeft te bieden dan alleen "De Zaanse Schans", af met een gezellige maaltijd.
Het leuke van eten bij een brouwerij is, dat je een proefplankje met verschillende soorten bier kunt bestellen. Bas en ik deden dat dan ook. Het was beregezellig bij ons etentje, alleen blijft het nog steeds een vreemd en vooral incompleet gevoel, dat Tim er niet bij is....
