1000

Op bewolkte dagen lopen de minimum- en de maximumtemperatuur niet zo ver uiteen.

Vandaag was, de naam zondag ten spijt, zo'n dag.
Het was een doorsnee zondag, waarbij we het rustig aan deden. Na een bezoek aan de Ekklesia haalden we nog wat vergeten boodschappen bij Ekoplaza en kochten we nog wat plantjes voor het kerkhof bij het Rembrandtplein.
Na thuis geluncht te hebben vertrok mijn vrouw naar de volkstuin. Ik had thuis nog wat kleine klusjes te doen, zag dat de ontsnapping van de dag door een valpartij in het peloton met Wout van Aert, Matteo Jorgenson en Laurens de Plus, doordat de vaart uit de achtervolging ging, definitief uit handen van het peloton zou blijven. Drie renners van Équipe Liturgique. Hoe is het mogelijk?

Met een omweg fietste ik naar de volkstuin toe om thee te drinken met mijn vrouw, sommige planten wat water te geven en heermoes te wieden. De laatste 10 kilometer van de door Kévin Vauquelin gewonnen etappe in Bologna gewonnen etappe keek ik op mijn mobieltje op de volkstuin.

Maar in de tweede lijn ontspon zich een tweestrijd tussen Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard om het geel. De Deen kon zonder wedstrijdritme de Sloveen bijhouden. Met Remco Evenepoel op het vinkentouw kan dit een interessante Tour de France worden met nu al een zeer sterke Top-10.

Op weg naar huis passeerde ik, met dank aan de omweg eerder op de middag, de 1000 kilometer in de maand juni op mijn kilometerteller. De totaalstand van juni kwam daarmee op 1140 kilometer uit, een gemiddelde van 38 kilometer per dag. Het eerste half jaar heb ik 4764 kilometer gefietst. Niet gek als je in ogenschouw neemt, dat ik door ziekte in februari en de Meivakantie in Asturias 3 weken lang geen meter op de fiets gereden heb.

Vandaag had Équipe Liturgique, mede door de valpartij, een mindere dag met slechts 35 punten. Desondanks daalde ik slecht 64 plaatsen en sta ik nu met 123 punten op de 592e plaats. Nice is nog ver....

Vlietlandenloop

Het was op klomphoogte een vrij frisse start van deze zomerdag.

Na het ontbijt fietsten Ada en ik naar de Leidse binnenstad om in de Oogstwinkel en "De Helianth" boodschappen te doen. Mijn vrouw bracht een deel van de boodschappen naar haar moeder, ik reed met ons deel naar huis, waar ik mijn zwembroek opzocht en in sportkleding vers brood voor Ada klaar maakte. Deze bracht ik naar de volkstuin, waarna ik doorfietste naar de Vlietlanden.
Na een omweg via de Noortheyweg, omdat de Horstlaan was afgesloten, trof ik Hans Boers op de Kniplaan. Samen fietsten we naar het strand aan de Vlietlanden, waar we onze fietsen stalden. Samen liepen we een rondje van een kilometer of 8 door dit recreatiegebied, waarna we na afloop van de duurloop gingen zwemmen. Voor mij was het de eerste keer in 2024.

Na samen een ijsje gegeten te hebben op deze zomerdag, fietste ik voor ik naar huis reed naar de volkstuin, waar ik een kop muntthee met mijn vrouw.

Thuisgekomen keek in naar de finale van de openingsrit van de Tour de France in de omgeving van Rimini.

Tourdebutant Frank van den Broek uit Voorhout hielp zijn kopman Romain Bardet voor een aanstormend peloton aan de eerste gele trui in zijn lange carrière.
Het geel was niet weggelegd voor Équipe Liturgique, dat met 88 punten op de 528 stek belandde. Dat lijkt laag, maar met 8672 sta je beslist in het linker rijtje. 

Kikkersprong

Gisteren was het weer onze oppasdag. Dat betekende om 6 uur opstaan en dan met de trein naar Rotterdam gaan. De oudste kleinzoon ging naar school, de jongste laat opa graag voorlezen.
Aan het eind van deze heerlijke zomerochtend fietsten we naar Kookpunt, waar we wat spullen voor in de keuken kochten.

Om de hoek zat een winkel in tweedehandskleding. Ada kocht een linnen broek en ik een mooie geruite bloes, die er gloednieuw uitzag en mogelijk uit een restpartij kwam.
Langs de Rotte reden we huiswaarts met een kleinzoon, die tegen de slaap vocht. Tijdens de lunch fleurde hij helemaal op, maar zijn middagslaapje kwam toch snel. Die van opa ook trouwens.
Uitgerust haalde hij de oudste kleinzoon van school. Aan het eind van de middag gingen zij naar het zwembad, waar deze auto geparkeerd stond.

Toen de zwemles was begonnen, fietste ik snel naar de dichtbij gelegen bibliotheek om de kinderboeken te ruilen. Zodoende kon ik aan het eind van de zwemles de kikkersprongen in het water nog kunnen zien.
Thuis gekomen konden we meteen helpen met tafel dekken. We aten een allegaartje aan restjes, die met  elkaar toch  een smakelijke maaltijd vormden. En yoghurt met aardbeien en muesli is altijd lekker.

Voordat hij naar huis mocht, kon opa nog een paar prentenboeken voorlezen. 

Toen Ada en ik naar huis gingen, hadden de jongens geen tijd om ons uit te zwaaien. Ze waren verdiept in de boeken. Als bibliothecaris in ruste was ik zéér voldaan!

Équipe Liturgique

Zaterdag gaat de Tour de France van start.

Het startschot voor het grootste wielerspektakel ter wereld zal in Florence klinken.


Zoals gebruikelijk doe ik mee met Ploegleider.nl. Maar waar ik meestal aan de start verscheen onder de naam IJshal Leiden of IJshal De Vliet, doe ik dat nu met "Équipe Liturgique".

In 2021 ben ik vijfde geworden met 9394 deelnemers. Om deze prestatie te overtreffen, kan ik wel wat hulp van boven gebruiken. Wie weet wordt Équipe Liturgique wel een gezegend team.

Zoals gebruikelijk strijd ik met open vizier en hier is het team, waarmee ploegleider Boissy-Sous-Saint-Yon ditmaal winnaar denkt te worden.

(Klik op het team om deze te vergroten)

De uitleg van de keuze voor de renners van Équipe Liturgique volgt hier. Deze is gebaseerd op de startlijst op kwaliteitsvolgorde op Procyclingstats.com. Als je de eerste 13 renners blind over zou nemen, dan was je bij de start vermoedelijk al vrijwel zeker van de overwinning.
Joop Zoetemelk zou zeggen: "Parijs is nog ver!"
Dit jaar zeker, daar de Ronde van Frankrijk in Nice eindigt.

Gegeven het feit, dat je maar voor 100 punten renners aan mag trekken, moet je lastige keuzes maken. Dit jaar zeker, daar door de vele valpartijen vrijwel geen enkele toprenner een ongestoorde voorbereiding heeft gehad. Alleen Tadej Pogacar ontsprong de dans, maar een Giro d'Italia winnen vergt ook het nodige van je lijf.

Aanvankelijk had ik ook topsprinter Jasper Philipsen in mijn ploeg, maar toen Wout van Aert zich meldde, kreeg die mijn voorkeur. Hij kan tijdrijden en langer meer in het hooggebergte.
Remco Evenepoel heeft sinds de Grand Ballon een streepje voor bij mij, dus deze winnaar van de Vuelta a España in 2022 staat ook in mijn ploeg. Ook regerend Wereldkampioen Mathieu van der Poel, die zomaar het eerste geel zou kunnen pakken, past prima in Équipe Liturgique .
Matteo Jorgenson, winnaar van Parijs-Nice, was in maar inderdaad Mr. Nice Guy. In juli ook?

En dan is er het grootste dilemma: twee jonge Spaanse renners, die elkaar niet veel ontlopen. Juan Ayuso en Carlos Rodriguez. In het algemeen is Ayuso net wat beter en heeft hij een net wat betere tijdrit, maar de laatste keer, dat beide kemphanen tegen elkaar reden, won Rodriguez. 
Daar komt bij, dat Ayuso een ploeggenoot is van kopman Pogacar, dus in dienst van hem moet rijden. Rodriguez heeft een vrijere rol. Ayuso werd al derde en vierde in de Vuelta, Rodriguez vijfde in de Tour.
De ploeg van Ayuso is dusdanig sterk met ook Adam Yates en João Almeida in de gelederen, dat het ploegenklassement ook weer punten op kan leveren.
Mocht ik me nog bedenken, dan wordt mijn Tourploeg:

Derek Gee werd verrassend derde in het door valpartijen ontsierde Criterium du Dauphine, maar vorig jaar werd hij tweede in het puntenklassement in de Giro d'Italia, dus deze Canadees is geen eendagsvlieg.
Sinds afgelopen weekeinde heb ik de kampioenen van Italië, Frankrijk en Spanje in mijn ploeg: Alberto Bettiol, Paul Lapeira en Alex Aranburu. 
Daar komt de Noorse winnaar van de Baloise Belgium Tour Soren Waerenskjold nog bij. Luca Mozzato is reserve om in te vallen bij de sprintetappes, terwijl Laurens de Plus vorig jaar tiende werd in de Giro d'Italia.
.
Équipe Liturgique is er klaar voor!

Cronesteynloop

Nu de zomer ten langen leste met warmte op de proppen gekomen was, werden de plannen thuis veranderd.

Mijn vrouw wilde weer eens gaan zwemmen in het Valkenburgse meer. Daar ik al een afspraak had staan om te gaan hardlopen met Aad Kleijweg, zou ik met haar meefietsen en daar een droogtraining doen.

Met een minimumtemperatuur van ruim 16 graden was het niet bepaald koud te noemen. Een vraagteken was, hoe koud het water was? Proefondervindelijk zocht Ada dit uit.

Dat viel mee, dus trok ze haar eerste baantje van 2024.

Ondertussen deed ik wat droogtrainingsoefeningen zoals de schaatsstap, het statisch zitten en de bochtstap. Toen mijn vrouw uit het water was gestapt en ze zich had omgekleed, fietsten we naar huis, waar we ontbeten.

Ik fietste naar Aad toe. Samen liepen we naar park Cronesteyn, waar we in de schaduw van de bomen een drietal kilometers redelijk voluit zouden lopen. Doordat de temperatuur om 10 uur al richting 25 graden ging, besloten we wat rustiger te beginnen.

Nu weten we van onze voormalige stadsgenoot Albert Einstein, dat alles relatief is, en zelfs dat, maar dat gold ook voor ons rustige lopen. De eerste kilometer ging in 4.49. Het was een intervaltraining, dus tussen de kilometers hardlopen volgde een kilometer dribbelen. 
Over de tweede kilometer deden we 4.37 en de slotkilometer kostte ons 4.34. Daar konden we mee thuiskomen. Dat deden we dan ook. Na ruim 8 kilometer lopen waren we weer terug bij Aads huis.
In de tuin zaten we thee te drinken onder de zonneschermen en te genieten van de koolmezen, tot er plotsklaps een sperwer opdook. Het ging zo vlug, dat we niet zagen, of de roofvogel een vogeltje te pakken had gekregen of niet.

Met een afspraak om volgende week weer samen te gaan lopen, nam ik afscheid van Aad. Langs het Ehrenfesthuis fietste ik naar "De Helianth" voor wat kleine boodschappen.

Ik wilde via de Oostvlietweg naar huis rijden, maar het mooie lokte veel bezitters van plezierjachten uit hun huizen. De brug over de Vliet ging open, toen ik eraan kwam. Ik wijzigde de route en ook de eerste brug over de Korte Vliet ging net open. 

Over de busbrug kon ik de Korte Vliet wel oversteken. Op de brug kon ik zien, dat de brug bij de Haagweg ook open stond. Drie van de vier bruggen open is een redelijk hoog aantal te noemen.
Thuisgekomen douchte ik me. De weegschaal gaf aan, dat ik 66 kilo woog,  2 ons lichter dan gisteren en mijn laagste gewicht in jaren. Ik voel me er fit bij.

"Mag het een onsje meer zijn" is momenteel niet aan mij besteed.
Ik lunchte thuis en sprak met Ada af, dat ik om 4 uur thee zou komen drinken op de volkstuin en daar wat planten water zou geven.
Op weg er naartoe passeerde ik de grens van 1000 kilometer fietsen in de maand juni. Eerder in deze maand had ik op de ruim 10 jaar oude Batavus Galibier de 100.000 kilometer fietsen volgemaakt.

De Galibier zit trouwens dit jaar in het parcours van de Tour de France.


Zaterdag begint de Tour de France in Florence. Reeds bij de vierde etappe wordt de Galibier beklommen.

Ter Waddingloop

De minimumtemperatuur was vanmorgen opmerkelijk hoog te noemen.
Het beloofde dan ook een warme dag te worden.
Na het ontbijt fietste ik naar de Leidse binnenstad, waar ik bloeddrukmedicijnen ophaalde bij de Centraal Apotheek, brood en kaas kocht op de Boerenmarkt, nieuwe groene compressiekousen bij de Hardloopwinkel en nog wat fruit bij "De Helianth". Met een mooie omweg reed ik naar huis toe.
Daar kleedde ik me om en ging ik ruim 5 kilometer hardlopen, waarbij ik voor een route met zoveel mogelijk schaduw zorgde.

Via het Stevenspark liep ik naar het park van Ter Wadding, waar ik drie rondjes van een kilometer over de slingerende schaduwrijke paden liep. Via dezelfde route liep ik terug naar huis, waar ik bij wijze van cooling down bij de bijna tropische temperatuur van 29 graden het oud papier op de fiets met een schaduwrijke fietsrit wegbracht. 

Thuis gekomen douchte ik me, waarna ik me woog. Met 66,2 kilo was dit het laagste gewicht in jaren. Zodoende gaat de bloedvorm gepaard met lichtvoetiger lopen.

Lopen als een kievit

Het grote voordeel van een bloedvorm is, dat alles vanzelf gaat. De kunst is dan om de vorm zo lang mogelijk vast te houden. Zodoende ging ik gisteren na het ontwaken in de toen nog frisse buitenlucht ruim 6 kilometer hardlopen.

Ik liep naar de nieuwe fietstunnel onder de A44 bij de Ommedijk. Ik zag daar een paar kieviten in het gemaaide gras zitten. Ik liep verder naar het Valkenburgse meer om via de Maaldrift weer uit te komen bij de tunnel. Langs de Schenksloot lopend zag ik minstens 6 kieviten in het weiland.

Ik vloog wel niet als een kievit, maar ik liep wel als een kievit. Thuisgekomen douchte ik me en met 66,7 kilo was ik op mijn laagste gewicht terug. Maar goed, toen moest ik nog ontbijten.
Na het ontbijt fietste ik naar de mooie binnenstad van Leiden, waar ik "De Zeeuwse jaren", het nieuwste boek van Freek de Jonge, bij Boekhandel Kooyker kocht.

Bij "De Helianth" haalde ik nog wat fruit en andere boodschappen, waarna ik naar huis fietste. Thuis lunchte ik, waarna ik naar de volkstuin fietste om met Ada thee te drinken. Ik reed daarna door naar Voorschoten, waar ik bij "Odin" de ontbrekende ingrediënten kocht voor het avondeten.

's Avonds kwam een dochter met haar vriend bij ons eten. We konden op deze zomerse zomerdag heerlijk buiten eten.

Ze kwamen halverwege de eerste helft van Nederland-Oostenrijk. Om te zeggen, dat het bij Oranje lekker liep, kon ik niet onderschrijven. Bezoek ging voor en zodoende kreeg ik weinig mee van deze uiteindelijk met 3-2 verloren wedstrijd.

Alleen bij gejuich in de aangrenzende huiskamers keek ik even op mijn mobieltje. Maar goed, het was uiteindelijk een wedstrijd om des keizers baard.

"We" waren sowieso geplaatst voor de volgende ronde. Vanavond weten we na een spoedcursus hogere wiskunde na de galavoorstelling hogere miskunde van gisteren, wie hierin de tegenstander gaat worden.

Want ook al loopt het bij Oranje niet als een kievit, laat staan op rolletjes. Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen. En een balletje kan soms raar rollen....

Bloedvorm

Gisteren vertrok ik na het ontbijt op de fiets naar het Gezondheidscentrum in de Stevenshof. Met een praktijkondersteuner werd de uitslag van het bloedonderzoek van de week ervoor besproken. Alles was in orde. Ik had niet anders verwacht.

De dag ervoor had ik tot mijn stomme verbazing voor het eerst van mijn leven een hardloopwedstrijd gewonnen, ook al was het "slechts" in de categorie 65+. Ik was dus in bloedvorm.
Na thuis wat klussen te hebben gedaan, haalde ik wat fruit bij "De Helianth". Na thuis de lunch klaargemaakt te hebben vertrok ik naar de volkstuin, waar ik met Ada de inwendige mens versterkte.

Ondanks het warme weer bleef de aardbeienoogst dramatisch. Slechts een tweetal aardbeien waren ons deel. Na de thee vertrok ik naar huis, waar ik me omkleedde en in te warme kleding naar IJshal De Vliet vertrok. Want op het ijs is het beduidend frisser. 
Op de shorttrackbaan gaf ik les aan een viertal kinderen. In totaal waren er een stuk of 20 kinderen. Er was gezien de weersomstandigheden sprake van écht zomerijs.
Thuis gekomen deed ik de schaatskleding zo snel mogelijk uit en in korte broek at ik redelijk snel, daar ik voor 7 uur bij Jos Drabbels moest zijn voor de wekelijkse droogtraining van IJVL en VIJL.
Op weg naar de skeelerbaan van Leiderdorp haalden we eerst bij Wielervereniging Swift een tweetal touwladders en een tas tractorbanden uit de IJVL-container.
In Leiderdorp stonden op deze zomeravond maar liefst 14 personen aan de start van de droogtraining. Dat is wel eens minder geweest. Onder leiding van Jos liepen we naar het strandje langs de Does. Daar was het druk met veel middelbare scholieren, die luidde muziek lieten klinken.
Wij voerden een training uit met veel grondoefeningen, waarna de touwladder aan bod kwam voor de coördinatieoefeningen. Ik kan u verzekeren, dat dit niet geheel gecoördineerd werd uitgevoerd.
Wij verlieten de discohoek en gingen op het fietspad bij een bank in de elastieken, die gemaakt waren van tractorbanden, de beenspieren versterken. Het voordeel van deze banden is, dat je het zo zwaar kunt maken als je zelf wilt. Ik maakte het voor mezelf redelijk zwaar, maar zocht de grenzen niet op, ook al was ik in bloedvorm. 

Hoewel ik bij de training geen enkele last had van de inspanningen van de loop door de Corbulotunnel, was ik wel voorzichtig. Er bestaat ook nog zoiets als een herstelfase.

Daar werd voor gezorgd door een jarige in onze gelederen, die twee heerlijke cakes voor ons had gebakken. Met een ijskoud biertje erbij hadden we op deze zomeravond buiten een gezellige nazit. Want gezelligheid is ook een belangrijk onderdeel van het sporten!

Corbulotunnel of winnaar bij de Rijnlandrouteloop

Je kunt veel van me zeggen, maar niet dat ik in mijn leven vaak op het erepodium heb gestaan. Laat staan op de bovenste trede. Met het duurvermogen is niets mis, maar pure snelheid heb ik nooit bezeten. Na een doorsnee zondagmorgen, waarin we wat langer blijven liggen dan door de week, ik de toiletten deed en we daarna samen ontbeten, in sportkleding, dat dan wel weer, fietste ik om 11 uur via de routepijlen naar het festivalterrein aan de rand van de Vlietlanden.

Bij het stallen van de fiets kwam ik marathonmaat Walter Boon tegen.
Samen wandelden we naar het startvak bij de ingang van de Corbulotunnel, waar zaterdag al 5000 wandelaars doorheen gelopen waren.
Daar namen we afscheid van elkaar. Walter mocht beginnen in startvak A, ik in D. Je moet je plaats kennen!

Om kwart voor 12 zou het startschot klinken van de loop van 8 kilometer door de ruim 1 miljard euro kostende tunnel. Als je het bedrag snel uitspreekt, dan valt het bedrag best wel mee.
Om 12 uur mochten we van start. Qua sfeer en aantallen lopers had het veel weg van een loop uit het regionaal zeer bekende Zorg & Zekerheid Circuit.

Ik ging onbevangen beginnen aan de loop door de tunnel, waarbij we zouden afdalen naar 27,5 meter onder NAP. 

Ik voelde me fit. Ruim een maand na de Leiden Marathon, die net als toen in warme weersomstandigheden zou worden gelopen, was ik volledig hersteld. In de tunnel was het aanmerkelijk koeler dan in de buitenlucht. Een ideale looptemperatuur.
Daarnaast had ik één groot voordeel. Tijdens mijn vakantie in Asturias heb ik de tweede week vrijwel iedere dag een duurloop gedaan van 5 tot 8 kilometer. Op weg naar Villamartin de Riba was je na een kilometer al 60 meter hoger, terwijl je tussendoor al een afdaling had gehad.
Kortom, het klimmen én het dalen had ik goed kunnen trainen, dus daarmee was ik in het voordeel. Ik gebruikte de eerste kilometers om in mijn ritme te komen en het juiste looptempo te bepalen. Op dit gedeelte werd ik ingehaald door trainingsmaat Annerieke van der Beek, het sein voor mij om een tandje bij te schakelen. De inhaalrace was begonnen.

Daarbij was ik in mentaal opzicht in het voordeel. De Corbulotunnel is genoemd naar Gnaius Domitus Corbulo. Hij was in de Romeinse tijd Gouverneur van Neder-Germania en liet het Kanaal van Corbulo uitgraven, dat de Maas met de Rijn verbond.

Naast het kanaal werd een weg aangelegd. Kijk, en daar komt mijn voorsprong om de hoek kijken. In Asturias heb ik een aantal keren getraind op de oude Romeinse weg.
Sinds die tijd is er niet veel onderhoud meer gepleegd.

Maar ook op deze Romeinse weg moest flink gedaald en geklommen worden.
Daarmee vergeleken was het lopen over het strakke asfalt in de Corbulotunnel een peulenschil. 
De bevestiging, dat ik goed liep, kreeg ik bij het passeren van het keerpunt van de 5 kilometerloop. 

Wij liepen daar de warmte in van het open gedeelte van de open tunnelbak ten zuiden van de Stevenshof. Voor mij was dit een thuiswedstrijd!
Het duurde nog behoorlijk lang voordat de eerste wedstrijdlopers ons tegemoet kwamen. Ik liep erg makkelijk en haalde nog diverse lopers in op weg naar het keerpunt bij de Ommedijk. Daar zat een tiental kinderen op de verhoging, die de bak omsloot.
Er werd luid: "Hup papa, hup papa!" geroepen. 
De lopen naast me zwaaide uitbundig naar de kinderen.
"Zijn die kinderen van jou?", vroeg ik.
Hij knikte bevestigend.

"Ach", antwoordde ik gekscherend: "Iedereen heeft zijn hobby's!"
Lachend liepen we terug, waar de kinderen zich nogmaals lieten horen.

Ik zette de inhaalrace voort in de verwachting, dat ik de laatste kilometer terrein zou verliezen op degenen, die over een eindsprint beschikken. Door de van Hans Boers geleerde manier van dalend lopen won ik in de afdaling naar het diepste punt nog flink wat terrein.

Maar zelfs op de laatste klim wist ik nog wat plaatsen in het klassement te klimmen door andere lopers te passeren. Mijn tijd wist ik niet, alleen dat ik lekker gelopen had.

Bij de drinkpost praatte ik met andere lopers, van wie ik een aantal kende van andere sportevenementen.

Dat deed ik ook in de tussentijd tussen de Rijnlandrouteloop en de fietstocht.

Naast de verzorging van de inwendige mens probeerde ik contact te krijgen met Ada, hetgeen niet zo eenvoudig was, alle moderne communicatiemiddelen ten spijt. Terwijl ik strategisch opgesteld stond bij de ingang van de fietsenstalling, kreeg ik een appje, dat mijn vrouw in startvak D stond. 

Ik had nog een kwartier om daar te komen, maar het probleem was, dat er nog veel meer mensen die kant op moesten. Aan de uiterst linkse kant kwam ik soms fietsend op het asfalt maar nog vaker op het gras er pal naast bij de ingang van de startvakken uit. 
Deze stonden inmiddels al helemaal vol, maar slalommend met de fiets aan de hand en vriendelijk vragend kwam ik zo van startvak J en F terecht. Daarna was er geen doorkomen meer aan.  Er was echter een oplossing voorhanden. De betonnen middenrand was vrijwel leeg. Daarover reed ik naar voren, verder dan startvak D, want de eerste groep uit vak A was al vertrokken. Via het mobieltje wisten we elkaar te traceren.

Er vertrok nog een tweede groep fietsers voor ons, maar wij konden niet verder naar voren. Eén van de fietsers uit deze groep was hard ten val gekomen en moest wachten op medische bijstand. Eerst vertrok een kleine elektrische wagen naar de plaats van het ongeval. Het was ernstiger en het wachten was op een ambulance. 

Telkens kregen we te horen, dat het bijna zo ver was, maar toen kwam eindelijk het "Sein veilig!" Zo schoven we steeds met een groep naar voren op het heetst van de dag.
Pal voor ons werden we gedwongen om te stoppen.

Nu weten we van Johan Cruijff, dat elk nadeel zijn voordeel heb. Wij konden na 5 minuten op de voorste rij starten, hetgeen met een afdaling als begin heel prettig is. Je hoefde niet te letten op onverwachtse manoeuvres van je voorgangers. We hadden ruim baan en konden in de koele Corbulotunnel behoorlijk vaart maken. Aan het eind van de tunnel waren we al bij de staart van de voorgaande groep.

We reden langs het Valkenburgse meer het rondje door Wassenaar, waar Ada afhaakte en naar haar moeder fietste. Zij zou koken.

Ik reed door naar de Stevenshof, waar ik linea recta naar huis fietste om te gaan douchen. Om nou bezweet aan de etenstafel aan te schuiven is ook zo wat.
Opgefrist begon ik aan het tweede deel van de fietstoertocht. Bij de Voorschoterweg kwam ik er achter, dat ik een tas vergeten was om mee te nemen, waar Ada om gevraagd had. 

Ik reed naar huis om de tas te gaan halen. Afspraak is afspraak!
Daar het inmiddels te laat was om de route af te maken, reed ik over een kortere route naar mijn schoonmoeder. Daar aten we zalm met aardappels, peultjes en wortel. Na de yoghurt met vla, abrikozen en aardbeien keken we bij de thee naar Vroege Vogels over het Marsdiep en Texel.
Toen ik om 10 uur thuis kwam, zocht ik op internet naar de uitslag van de Rijnlandrouteloop. Daar wachtte me een grote verrassing.

Dat mijn tijd op de 8 kilometer onder de 40 minuten was, lag nog enigszins in de lijn der verwachting. Dat ik met een tijd van 38.44 346e van de 1427 deelnemers was, betekende, dat ik goed gelopen had. Met de 304e plaats van 869 mannen zat ik ruimschoots aan de goede kant van de streep.

Maar dat ik bij de mannen als eerste 65-plusser over de finish was gekomen, overtrof mijn stoutste verwachting. Ik kon het niet geloven. Het deelnemersveld van 66 65-plussers is behoorlijk groot te noemen.

Dat de een stuk jongere Walter Boon met de 344e plaats me met 1 seconde geklopt had, gaf aan mijn tijd een behoorlijk reliëf. Doordat ik  nooit verwacht had, dat ik hiertoe nog in staat zou zijn, had ik de huldiging van de snelste 65-plusser gemist.
Een herkansing van de loop door de Corbulotunnel komt er niet. Maar zodoende blijft mijn eerste eerste plaats bij het hardlopen tot in lengte van jaren staan!