Door de vele regen van de laatste maanden deed mijn achterrem het niet meer. De blokjes waren afgesleten. Daar ik niet ongeremd door het leven wilde gaan, fietste ik op weg naar IJshal De Vliet langs fietsenmaker Van Vliet in Noord-Hofland.
Ik kon mijn fiets achterlaten en aan het eind van de ochtend ophalen. Vanaf de Leidseweg liep ik langs de Korte Vliet en de Vliet naar IJshal De Vliet toe, ongeveer 3 kilometer.
Ik ging er van uit, dat ik net als gisteren alleen op de ijshockeybaan zou kunnen schaatsen en eventueel leg geven aan beginners. Tot mijn stomme verbazing was de 250-meterbaan open. Daar ik het afgelopen weekeinde de "Krasse knarren" had bericht, dat de rondbaan dicht was voor het inregelen van de "Mammoth".
Bij gebrek aan een peloton nam ik me voor om in mijn eentje 100 rondjes achter elkaar te rijden. Met het oog op de herrezen Wintertriatlon op zondag 3 maart 2024 van de IJVL leek mij dit een goede duurtraining.
Met een tiental andere schaatsers op de baan had ik alle ruimte om een vlak schema van 22 kilometer per uur te rijden over deze 25 kilometer. Hoewel het ijs om 8 uur was gedweild, gleed het om half 11 nog steeds goed.
Met Wilco en Jan van Rijn, de oude ijsmeester, dronk ik warme chocolademelk en hadden we het over de oude Leidse IJshal, alle vrijwilligers en de voormalige en komende wintertriatlon..
Met een extra slingertje van een kilometer liep ik in het zonnetje langs de Vliet en de Korte Vliet, waarmee ik een korte wintertriatlon voltooid had.
Met werkende remmen fietste ik aan de Voorschotense kant langs de Korte Vliet naar de Stevenshof.
Daar liet een man een hond uit, volgens mij een Duitse staande draadhaar.
Aangezien ik sinds de klussen in IJshal De Vliet wel vaker langs de Korte Vliet gefietst heb, wist ik, dat deze hond agressief was, maar de baas hield de Duitse staande draadhaar met moeite in bedwang. Dit keer niet.
De hond viel me meteen aan toen ik langs fietste. Eerst beet hij in mijn bovenbeen, daarna in mijn onderarm.
Ik was gebeten, doch fietste meteen door naar het Gezondheidscentrum in de Stevenshof, waar ik een tetanusprik ging halen. Een assistente maakte de wond in mijn onderarm schoon en gaf me de tetanusinjectie.
De prik voelde ik niet, het ontsmetten van de wond des te meer, doch dat was snel over. En ja, een wintertriatlon pijnloos volbrengen lukt meestal ook niet.
Thuis douchte ik me, waarbij ik de wond extra goed schoon spoelde.
Morgen ga ik aangifte doen bij de politie. Deze Duitse staande draadhaar mag wat mij betreft nooit meer zonder muilkorf buiten komen. Ook al ben ik niet de enige, maar één van de 50.000 personen met bijtwonden per jaar, ik ben nog steeds gebeten!
Naschrift:
Van een vriend kreeg ik onderstaande artikelen van later datum uit De Volkskrant toegezonden, die een goed beeld geven van de flinke hoeveelheid hondenbeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten