Krasse knorren

Tegen de ochtend dook de thermometer nipt onder het vriespunt bij KNMI-meetpunt Voorschoten.

Op klomphoogte daalde de temperatuur nog wat verder dankzij een onbewolkte sterrenhemel.

Denk echter niet, dat we op een natuurijsperiode afstevenen. Het hoogst haalbare is een kwakkelperiode.

Het grote voordeel is wel, dat de oppervlaktewateren af kunnen koelen. Wie weet komen we later in de winter nog op het ijs.
Voor het eerst reed ik met handschoenen aan naar IJshal De Vliet op deze droge en zonnige dag. Ik was wat later dan gebruikelijk, daar we te horen hadden gekregen, dat er om 9 uur gedweild zou worden en de "Krasse knarren" pas om  kwart over 9 zouden kunnen beginnen aan hun piramide van 100 rondjes.

Tot onze stomme verbazing werd er niet gedweild, zodat we om 10 over 9 aan de 25 kilometer begonnen. Het ijs gleed goed en het tempo lag behoorlijk hoog en in de ijdele hoop, dat we de piramide zonder onderbreking af konden maken, namen we bij de lange series maar 1 rondje rust in plaats van 2.

Het bleek ijdele hoop.

Direct nadat de Schaatsschool om kwart over 10 met de schaatslessen klaar was, verscheen de "Mammoth" op het ijs. Wij hadden nog 12 rondjes te gaan. En wat ik vooraf al vreesde, gebeurde: een deel van de "Krasse knarren" verliet de baan en ging meteen weg. De rest moest 10 minuten wachten, voor ze het ijs weer op konden.

En bij het opstarten zag je ook meteen een tweedeling. Een deel kon meteen de draad weer oppakken en op snelheid rijden, een ander deel moest weer even warm draaien na bezweet tijdens de dweilpauze afgekoeld te zijn. Zo ging de gezamenlijke training als een nachtkaars uit.
Bij de koffie, thee en warme chocolademelk met een kleinere groep vatte één van de "Krasse knarren" het onbegrip over de vervroegde dweilpauze kort en bondig samen: "Krasse knorren!"