Tetanus

In de annalen van de Elfstedentocht is een viertal doden te betreuren. Op 4 januari 1997 stierf kaakchirurg Gert Jan Albrecht aan een hartstilstand. Ondanks reanimatie van een meeschaatsende cardioloog en een verpleegkundige op de intensive care overleed hij.

Daarnaast was een drietal schaatsers na de Elfstedentocht van 22 januari 1942 het slachtoffer van een tetanusinfectie, die werd veroorzaakt door bevroren ledematen.  In het Diaconessenziekenhuis stierf Broer Hofman op 7 februari en Johannes Kalma op 12 februari, terwijl Douwe Stellingwerf een dag eerder in een ziekenhuis in Sneek aan tetanus was bezweken.
Uit eigen ervaring weet ik, wat bevriezingsverschijnselen zijn. Op 3 januari 1997 liep ik bij de Elfstedentocht twee bevroren polsen op. Het verraderlijke is: je merkt er niets van!
De kans, dat je heden ten dage in Nederland tetanus oploopt is bijzonder klein, maar voorzichtigheid hiermee blijft geboden. Als je het krijgt is het een gruwelijke ziekte met een hoge stervenskans.

Het spreekt voor zich, dat ik meteen nadat ik dinsdag door de Duitse staande draadhaar was gebeten, meteen doorgereden was naar de huisartsenpraktijk voor de tetanusinjectie en het zo snel mogelijk schoonmaken van de wond.
Daar de sportkleding van de IJVL nog steeds intact was, lijkt het mij, dat er geen directe besmetting plaats heeft kunnen vinden. Daarnaast bloedde de wond. Gunstig, want zo wordt het eventuele vuil naar buiten gespoeld en daar tetanus vooral gedijt in een zuurstofarme omgeving en bloed zuurstof vervoert, is dat allemaal in het voordeel van het herstel.

De laatste keer, dat ik een tetanusinjectie gekregen had, was een jaar of 40 geleden tijdens het Midwinterfestival. Bij het opruimen van het afval in de Vespohal in Nieuw-Vennep trapte ik in een spijker, die dwars door mijn schoenzool was gegaan. 
De voorlaatste keer was in het voorjaar van 1976, toen ik in Nieuw-Vennep collecteerde voor Noord-Ierse kinderen. Een vrouw deed de deur open en een herdershond sprong naar buiten en beet me in mijn bovenarm. 

Aan het eind van de collecte fietste ik naar dokter Nugteren, waar ik laat op zijn vrije zaterdag gewoon een prik bij hem kon halen. Dorpsdokter was je in die tijd voor dag en nacht.

Voor de rest waren de tetanusinjecties de reguliere, die je in je kindertijd kreeg toegediend om de 3 of 4 jaar. Ik ben niet bepaald lek gestoken....