Tijdrijden is een specialisme, die niet iedere wielrenner even goed beheerst. De race tegen de klok legt genadeloos de zwakke plekken bloot. Je kunt je immers niet sparen achter de rug van anderen. Vandaag was de eerste tijdrit in de Tour de France. Deze was redelijk spectaculair te noemen. Tegen alle verwachtingen in behield alleskunner Mathieu van der Poel het geel. Mathieu ontving dus weer bloemen.
Zelf beleefde ik bij Ploegleider ook een topdag met mijn 333m.nl-team. Mijn 8 renners behaalden de 1e, 3e, 4e, 5e, 7e, 8e, 18e en 31e plaats. Dit leverde maar liefst 199 punten op. Daarmee eindigde IJshal Leiden in de etappe op de 13e plaats. Met 9383 deelnemers geen gekke stek. Daarmee maakte ik een reuzensprong in het klassement. Ik steeg maar liefst 788 plaatsen en sta nu op de 140e plaats. De tijd, die ik in de gedegen samenstelling van 333m.nl gestopt heb, betaalt zich toch uit. Ook al stelt het niks voor, het is toch leuk.
Net als bij de vorige prik viel de reactie van de tweede bij mij vrij mild uit. Dat gold ook voor de regen. Die kwam langdurig mild naar beneden. Gisteren was daar in zowel het noordwesten als in het zuidoosten geen sprake van. Vooral in Zuid-Limburg was het flink raak! In regenpak gehuld fietste ik naar de volkstuin toe om aardbeien te plukken. Vooral onder het aardbeiennet was dat een kletsnatte bedoening. Zodra je het net aanraakte, kwamen alle eraan hangende druppels naar beneden. En daar je in gebukte houding vooruit stapte, geschiedde dat op een behoorlijk groot oppervlak van het lichaam. Gelukkig had ik een goed regenpak aan!
De frambozen waren daarna aan de beurt, zodat de oogst van de laatste dag van juni uit twee bakjes zomerfruit bestond.
Aansluitend kon ik me gaan richten op de slakken. Niet om als escargots dienst te doen bij de maaltijd, doch om ze af te voeren. Ik deed ze in een emmer en wandelde ermee naar een bomenrij buiten de volkstuinen, waar ik de slakken de vrijheid gaf. Daar kunnen ze onze groente en fruit niet oppeuzelen.
Daarna fietste ik door naar "Odin" in Voorschoten om nog wat fruit en melk te halen. Bij thuiskomst kwam de kilometerteller van de kletsnatte aardbeienplukker in juni op 1184 kilometer uit. Daarmee werd de totaalstand van de eerste helft van dit jaar 5414 kilometer.
Naschrift: Na dit blogverhaal geschreven te hebben, zag ik een slak op onze tuindeur omhoog kruipen. Ziehier een slakkengang in beeld!
Aan het eind van de ochtend zijn we onze tweede prik wezen halen. Uiteraard weten we nog niet, wat de bijwerkingen hiervan zijn. De eerste prik hebben we 12 weken geleden ontvangen. Toen waren we de dag erna wat gammel. Tijdens het kwartier wachten in de huisartsenpraktijk na de injectie hoorden we, dat bij Astra Zeneca de eerste prik een heftiger reactie geeft dan de tweede. Bij de meeste andere vaccins is het andersom. We gaan het zien. Wij kunnen later dit jaar in ieder geval op vakantie naar Asturias. Daar hebben we graag de tweede prik voor over!
De voorbereiding op de strandtraining was gedegen. Aan het Valkenburgse meer had ik alle oefeningen al een keer gedaan. Het schema lag dus klaar. De grote vraag was gisteren echter, of ik dat als trainer zelf wel was na de kramp in de kuit. Ik had me de hele dag vrij rustig gehouden. Wel reed ik met mijn vrouw en mijn kleinzoon naar de volkstuin, waar we aardbeien plukten en een maaltje tuinbonen afhaalden. Op de koekoeksbloemen zag ik een koolwitje, dat heen en weer fladderde. Meestentijds waren de vleugels echter gesloten. Zo zou ik de training vanavond ook moeten benaderen. Mijn duurvermogen zou ik vanavond niet ten volle kunnen ontplooien, anders liep ik het risico om kopje onder te gaan.
Om 7 uur werd ik opgepikt door Hans Boers. Met hem reed ik mee naar de skeelerbaan van Katwijk, onze vaste verzamelplek. Veel was er niet te verzamelen, want we waren slechts met zijn vieren. Daar zowel Geoffrey van Heerde als Kees Visschedijk goede lopers zijn, stelde ik voor om in plaats van naar de Boulevard van Katwijk naar Noordwijk te lopen. Een minuut of 5 later liep dit kwartet langs de kustlijn. Uiteraard was ik benieuwd, hoe mijn kuit het zou houden. Natuurlijk voelde ik wat, maar vergeleken met hetgeen menig wielrenner in de Tour de France met zijn vele valpartijen voelde, stelde het absoluut niets voor. De zeer intensieve strandstoelslalom en het hardlopend beklimmen van een hoge duinopgang liet ik achterwege. Voor de rest deed ik alle oefeningen, die ik gepland had, maar wat korter, daar we wat meer kilometers liepen. Het lopen ging eveneens in een iets rustiger tempo. Op deze mooie zomeravond werd het zodoende een alternatieve strandtraining.
Maar alle aanwezige deelnemers hadden het naar hun zin, en daar gaat het natuurlijk om. De opkomst was door diverse vakanties op voorhand al laag. Dit keer lag het niet aan de trainer. Via de app kon ik Frank Steenkamp, die volgende week de trainer van dienst is bij de droogtraining van de IJVL geruststellen. Bovenstaande tekst achter het vliegtuig was niet voor hem bedoeld.... Eén ding was bij deze alternatieve strandtraining niet alternatief: de afdronk op het terras van "Het Wantveld". Met een mooie zondondergang hadden we een gezellige afsluiting van deze droogtraining.
Het is een vreemde gewaarwording als je 's nachts wakker wordt van de kramp. Dit overkwam mij rond een uur of 5.
Ik voelde de kramp opkomen in mijn linkerkuit. Vaak helpt het als je je been dan lichtjes strekt. Dit is precies tegengesteld aan wat je gevoel je ingeeft: je been intrekken. Ik deed, wat ik moest doen, maar de krampaanval was niet te stoppen. Pas toen ik mijn been onder de deken vandaan had gehaald en volledig in de lucht had gestrekt had, verdween de kramp. Meestal krijg je kramp, als je flink gesport hebt. Daar reken ik slapen niet onder. Als goed getraind duursporter heb ik wel enige ervaring met kramp. In 1997 overkwam me dat bij de Elfstedentocht. Dankzij Jaap de Gorter, die als windbreker fungeerde, kon ik de Tocht der Tochten als een soort halfkreupele schaatser toch nog uitrijden. Bij de Zelfstedentocht van 2012 kwam ik er in Kimswerd met een krampscheut genadig vanaf. Verder heb ik het wel eens gehad na een hardloopwedstrijd. In een wedstrijd loop je altijd harder dan tijdens de training. Je loopt dan op de toppen van je kunnen. Verder heb ik het wel eens gehad tijdens fietsvakanties, maar dan in mijn bovenbenen. Eenmaal in Engeland en eenmaal in Duitsland kregen mijn hamstrings het zwaar te verduren. Na het rekken neem ik meteen een magnesiumpil. Mijn ervaring is, dat het meestal komt door een mineralentekort. Dit kan te maken hebben met mijn medicijnengebruik. De meest voor de hand liggende reden is dit keer het gebruik van hydrochloorthiazide. Door het warme weer van de afgelopen weken en dagen heb ik aardig wat gezweet. Beide keren, dat ik last kreeg van kramp in de hamstrings was na fietsen door heuvelachtig terrein met warm weer. Een tweede oorzaak zou nifedipine kunnen zijn geweest. Maar daar de dosering verlaagd is, acht ik dit niet zo waarschijnlijk. In ieder geval had ik de hele ochtend last van spierpijn. Vanavond ga ik strandtraining geven. Als het maar geen krampachtige strandtraining gaat worden.....
De datum was een maand geleden al vastgelegd. Bij mooi weer zouden we mijn broers en zussen weer eens zien bij de feestvarkens Paul en Trudy. Na thuis nog wat klusjes gedaan te hebben, fietsten we om half 11 weg. Heen zouden we de mooie route nemen via Oud Ade, Rijpwetering, Nieuwe Wetering en Burgerveen. Zodoende reden we over een gedeelte van het van de marathon van Leiden. Het zwaarste deel. Met de noordoostenwind tegen was het dat vandaag ook. Daar mijn vrouw op de fiets ontdekte, dat ze haar nog moest knippen, stopten we bij een bank bij een van de molens aan de Koppoel.
Ik raakte aan de praat met de molenaar, die er nog maar een paar jaar woonde. Hij had tijdens de prachtige natuurijsperiode in februari prachtige foto's kunnen maken van de molen, die weerspiegeld werd op het spiegelgladde ijs.
Vanaf Burgerveen kregen we zijwind en schoten we harder op. Bij mijn familie zaten we in de schaduw van parasols. Het was warm, broeierig weer. Het was ook dorstig weer, maar gelukkig had mijn jongste broer voldoende voorraad. Ik was in het oranje gehuld: "Vandaag kan het nog!" Ik vervolgde: "Iedereen gaat er maar vanuit, dat we zomaar van de Tsjechen winnen, maar op een of andere manier lukt dat slechts zelden. De statistieken spreken heldere taal." Om 4 uur zaten we weer op de fiets. Een uur later zou onze kleinzoon gebracht worden voor onze wekelijkse oppasbeurt. Met de wind in de rug waren we langs de A44 en door Warmond op tijd terug. We waren ook op tijd voor de fenomenale tweevoudige beklimming van de Mur de Bretagne van Mathieu van der Poel, die zodoende én de tweede etappe en de gele trui naar zich toe trok.
De tranen van Mathieu kwamen uit de grond van zijn hart. Het was zijn eerbetoon aan zijn opa, de Fransman Raymond Poulidor, een van de grootste ronderenners, die het nooit gelukt was om de gele trui een keer te veroveren.
Vlak na het sportieve hoogtepunt van de dag in Bretagne, werd er overgeschakeld naar Boedapest.
Voor Oranje was het geen sprookjesavond en de bomen groeiden niet tot in de hemel, zoals Mathieu van der Poel vandaag wel bij zijn opa was. Geheel in lijn met de negatieve statistieken ten opzichte van Angstgegner Tsjechië kon Oranje de koffers pakken en hadden de voetballers na een lang seizoen eindelijk vakantie. De enthousiastelingen, die hun oranje vlaggetjes om 8 uur al hadden opgeruimd, hadden dat niet hoeven doen. Als je oranje vlaggetjes lang genoeg laat hangen, worden ze vanzelf geel. En "we" hebben immers eindelijk weer eens geel!
Wij waren vroeg uit de veren en om 7 uur zaten we op de fiets. Nee, niet naar Brest, maar naar Leiden Centraal, waar mijn vrouw en ik de trein naar Ede-Wageningen namen. Daar maakte ik voor het eerst sinds februari 2020 weer een keer gebruik maakte van de OV-fiets. Met zo'n fiets zou ik in de Tour de France vierkant zijn uitgelachen. Maar ja, met een klein beetje fantasie kun je in de stippen de bolletjestrui ontwaren. Maar zoals bekend, is Nederland wat vlakker dan Bretagne.
Voor de bolletjestrui kwam ik derhalve niet in aanmerking. Maar ja, ik bleef tenminste wel op mijn fiets zitten..... Ik had dan ook geen last van supporters langs de kant van de weg, die opa en oma de groeten wilde doen. Ik heb het idee, dat de boodschap wel is overgekomen.
Afgelopen week kreeg ik een mailtje van de Wassenaarse zwemloop, die op 26 augustus weer georganiseerd gaat worden. Ondanks een ooit behaalde bronzen medaille zal ik dit jaar niet deelnemen. Gisterenavond had ik met mijn vrouw afgesproken om in het Valkenburgse meer te gaan zwemmen. Zij zou er op de fiets heengaan, ik lopend. Om 7 uur liep ik er met een kleine omweg via IJsbaan naar toe. Op de Rijndijk werd ik ingehaald door Ada, die vooruit reed. Toen ik aankwam stond zij op het punt om te gaan zwemmen. Eenmaal te water viel het toch wel tegen: "Het water is kouder dan deze week. Door het lopen ben je behoorlijk warm. Als ik jou was, zou ik het niet doen." Eenieder die me kent weet, dat ik altijd blindelings doe wat mijn vrouw zegt....
Dinsdag krijg ik mijn tweede prik en derhalve wilde ik geen risico nemen om voor die tijd verkouden te worden door toch te gaan zwemmen. In plaats ervan deed ik alle droogtrainoefeningen, die ik maandagavond bij de strandtraining van de IJVL wil geven. Als dit geen gedegen voorbereiding is? Terwijl mijn bikkel zich afdroogde en omkleedde, liep ik met een kleine omweg naar huis toe, waar ik na 7 kilometer hardlopen na mijn vrouw onder de douche stapte. Daarna ontbeten we samen. Mijn vrouw werkte vanmorgen in onze achtertuin, terwijl ik de fruitvoorraad aanvulde bij "Odin". Na de lunch vertrokken we samen naar de volkstuin, waar ik me bezig hield met het plukken van aardbeien en frambozen.
Na het oogsten gaf ik de planten in de kas water, waarna we thee konden drinken. Het was de hele dag al bewolkt, maar nu begon het licht te regenen. Daar trokken de bijen en hommels zich niets van aan. Ze vlogen af en aan naar het vingerhoedskruid op de tuin. Ook op een klein stukje tuin sta je soms verbaasd over de biodiversiteit.
