De tranen van Mathieu

De datum was een maand geleden al vastgelegd. Bij mooi weer zouden we mijn broers en zussen weer eens zien bij de feestvarkens Paul en Trudy. Na thuis nog wat klusjes gedaan te hebben, fietsten we om half 11 weg.
Heen zouden we de mooie route nemen via Oud Ade, Rijpwetering, Nieuwe Wetering en Burgerveen. Zodoende reden we over een gedeelte van het van de marathon van Leiden. Het zwaarste deel. Met de noordoostenwind tegen was het dat vandaag ook.

Daar mijn vrouw op de fiets ontdekte, dat ze haar nog moest knippen, stopten we bij een bank bij een van de molens aan de Koppoel.

Ik raakte aan de praat met de molenaar, die er nog maar een paar jaar woonde. Hij had tijdens de prachtige natuurijsperiode in februari prachtige foto's kunnen maken van de molen, die weerspiegeld werd op het spiegelgladde ijs.

Vanaf Burgerveen kregen we zijwind en schoten we harder op. Bij mijn familie zaten we in de schaduw van parasols. Het was warm, broeierig weer. 

Het was ook dorstig weer, maar gelukkig had mijn jongste broer voldoende voorraad.

Ik was in het oranje gehuld: "Vandaag kan het nog!"
Ik vervolgde: "Iedereen gaat er maar vanuit, dat we zomaar van de Tsjechen winnen, maar op een of andere manier lukt dat slechts zelden. De statistieken spreken heldere taal."
Om 4 uur zaten we weer op de fiets. Een uur later zou onze kleinzoon gebracht worden voor onze wekelijkse oppasbeurt. Met de wind in de rug waren we langs de A44 en door Warmond op tijd terug.

We waren ook op tijd voor de fenomenale tweevoudige beklimming van de Mur de Bretagne van Mathieu van der Poel, die zodoende én de tweede etappe en de gele trui naar zich toe trok.

Tijdens de persconferentie brak hij.

De tranen van Mathieu kwamen uit de grond van zijn hart. Het was zijn eerbetoon aan zijn opa, de Fransman Raymond Poulidor, een van de grootste ronderenners, die het nooit gelukt was om de gele trui een keer te veroveren. 

Vlak na het sportieve hoogtepunt van de dag in Bretagne, werd er overgeschakeld naar Boedapest.

Voor Oranje was het geen sprookjesavond en de bomen groeiden niet tot in de hemel, zoals Mathieu van der Poel vandaag wel bij zijn opa was. 

Geheel in lijn met de negatieve statistieken ten opzichte van Angstgegner Tsjechië kon Oranje de koffers pakken en hadden de voetballers na een lang seizoen eindelijk vakantie.

De enthousiastelingen, die hun oranje vlaggetjes om 8 uur al hadden opgeruimd, hadden dat niet hoeven doen.

Als je oranje vlaggetjes lang genoeg laat hangen, worden ze vanzelf geel. En "we" hebben immers eindelijk weer eens geel!