Vannacht ging de zomertijd in, nadat we gisteren dit klassieke nummer van George Gershwin uit "Porgy and Bess" gezongen hadden. Het moment, dat de klok een uur verzet werd, was ik in diepe rust.
Het was wel even wennen, toen ik op deze zondagmorgen om 7 uur opstond. De biologische klok gaf nog 6 uur aan. Desondanks verliet ik de echtelijke sponde. "Hollen door de Bollen" stond op het programma.
Om 10 uur moest ik aan de start van de 10 kilometer staan. De bijna 20 kilometer naar Lisse had ik vrijwel constant de vrij krachtige wind tegen. De spieren waren derhalve aardig warmgedraaid, toen ik me om half 10 inschreef voor de 10 Engelse mijl, die om half 12 zou beginnen.
Mijn voorprogramma bestond uit de 10 kilometer. Na even ingelopen te hebben kon ik vanuit de staart van het peloton onder een dicht wolkendek beginnen aan een gedoseerde inhaalrace. In ruim 55 minuten liep ik de eerste afstand van de dag.
Na een kilometer passeerde ik een groepje vrouwen. Een van hen zei: "We lopen te hard: 10,2 kilometer per uur."
Ongemerkt kreeg ik zodoende het sein, dat ik precies de goede snelheid liep. Ongeveer 10,5 tot 11 kilometer per uur. Mijn marathontempo.
In de pauze tussen de 10 en de 16,1 kilometer werd ik geïnterviewd door Rob Pijpers, die er een prachtige film heeft gemaakt gelardeerd met beelden uit het lopen van beide afstanden door de op dit moment prachtige Bollenstreek.
De 10 Engelse mijl verliepen geheel volgens planning. In een tijd van 1.32 kwam ik binnen. Daarbij werd ik enthousiast verwelkomd door speaker Teun de Reede.
Hoewel mijn eerste 30 kilometer in de aanloop naar de marathon van Leiden "slechts" 27 behelsden, was ik dik tevreden. Twee jaar geleden stond ik er stukken slechter voor.
Op de terugweg fietste ik naar mijn neef Eric, die samen met zijn zoon Sebastiaan de enorme collectie bijzondere tulpen en narcissen van mijn broer Kees in stand houdt.
Ik ben wat dat aangaat bevoorrecht, dat ik deze bijzondere collectie ieder jaar kan komen bekijken. En daar was het geen "Hollen door de Bollen", maar kuieren langs de kleurrijke bloembedden.
Gisterenmiddag begon om 1 uur de generale repetitie van het Scratchconcert "The Sixties" van de Leidse Koorprojecten. Samen met mijn vrouw fietste ik naar de Marekerk, waar ik tot mijn stomme verbazing "Krasse knar" Michel Versteegen tegenkwam.
"Kom jij drummen?" vroeg ik aan hem.
"Nee, zo muzikaal ben ik niet!"
Dat kon van zijn vader en zijn oom niet gezegd worden.
In de kerk nam ik plaats bij de bassen en na het inzingen begon dirigent Wim de Ru met het doornemen van de nummers, die we zouden zingen. Er was een aanmerkelijk verschil tussen de nummers, die we eerst zongen en de versie, die eruit kwam na het partij na partij doornemen van de vierstemmige liederen. Alleen aan "Thank You For The Music" van ABBA kwamen we niet meer toe wegens tijdsgebrek.
Dat dit nummer zodoende bij de uitvoering wat rommeliger was, mocht de pret niet drukken. Het was een meezingnummer, waardoor de kleine foutjes door de zang door het publiek goed gecamoufleerd werden.
Wie geen camouflage nodig had was tenor Sebastian Brouwer, die een tweetal nummers solo song: "You'll never walk alone" van Gerry & The Pacemakers" en "Maria" uit "West Side Story".
We zongen eveneens een paar nummers uit "West Side Story", waaronder het gevoelige "Somewhere".
"Bridge Over Troubled Waters" van Simon & Garfunkel doet qua gevoeligheid daar niet voor onder.
De toegift was de meezinger "Aquarius/Let The Sun Shine In".
Met dit feestlied uit "Hair" sloten we een succesvol scratchconcert af.
Ik haalde een drankje voor mijn oudste zus Annie, die met een vriendin was komen luisteren. Zelf nam ik een biertje. De gevolgen van NIX18 waren duidelijk merkbaar.
Ik kreeg een flesje bier aangereikt met een rietje erin....
Na met wat bekenden gepraat te hebben, wandelden we van de Marekerk naar de Vrouwensteeg, waar Ada en ik met Oscar en Annelies van Wijk bij vegetarisch restaurant "Hoezo" gingen eten.
Het eten in dit kleine restaurant was erg lekker. Het was een gezellige afsluiting van een geslaagd muziekproject.
Het was vanmorgen weer vroeg dag. We fietsten een kwartier eerder naar Leiden Centraal dan gebruikelijk. Er werd druk gewerkt aan het spoor in en om station Leiden, waardoor de trein naar Rotterdam uitviel. Via Den Haag Centraal moesten we met een overstap naar de Maasstad treinen.
Op deze frisse morgen zagen we veel mist boven de veenweiden hangen. Een goed teken, want een mistige morgen betekent meestal een mooie dag.
Hetgeen klopte. Het werd prachtig lenteweer. Dusdanig, dat ik vanmorgen en vanmiddag met Faas ging wandelen. Zo kwamen we een paar keer langs een tuin, waar een treurwilg in stukken werd gezaagd. Dat klopte ook wel bij het weerbeeld, waarin we momenteel zitten: koude nachten, warme dagen.
In de meteorologie wordt dit de zaagtand genoemd. En zaagtanden werden ook gebruikt bij het neerhalen van de treurwilg. Faas keek gefascineerd toe, terwijl we langs liepen.
Onze kleinzoon heeft een zonnig karakter. Dat past wel bij het weer van het afgelopen jaar, dat zich kenmerkte door een enorm warmteoverschot. De te koude periodes stellen totaal niets voor in vergelijking met de warme. Maar dat weten we als schaatsers maar al te goed.
Vanmorgen was de halfjaarlijkse controle bij de tandarts. Ik fietste er goedgeluimd naar toe. De afgelopen 2 jaar was mijn gebit telkens in orde bevonden en daar ik zelf het idee had, dat mijn tandvlees er ook beter uit zag, dacht ik, dat ik er deze keer ook wel doorheen zou rollen.
Bij binnenkomst in de praktijk werd er vrij snel een foto van mij gemaakt. Van mijn gebit wel te verstaan. Niet lang daarna kon ik terecht bij de mondhygiëniste voor het betere schuurwerk. Nadat de tandsteen en de plak verwijderd was, waaruit bleek, dat ik onder de plak zat, mocht ik doorlopen naar de tandartsstoel.
Het is een publiek geheim, dat ik geen regelmatig gebit heb. Mijn trainingsmaat Arthur van Winsen zei het onomwonden: "Je hebt een vreselijk gebit!"
Hier was ik het volmondig mee eens.
Tandarts Blanksma verwoordde het wat diplomatieker: "Ik zou het een hindernisbaan noemen!"
Nou, de hindernissen liggen voor haar klaar de komende tijd. Er zitten gaatjes in 3 tanden bij elkaar, waar nauwelijks bij te komen is. Het simpelste is, als er een hoektand getrokken wordt. Deze taak is weggelegd voor mijn schaatsvriend.
Een week of 3 later komen de gaatjes aan de beurt. Deze bikkel weet al, dat hij om verdoving gaat vragen.
Deze schrijver en presentator van "Langs de lijn" kwam vertellen over zijn aan dementie lijdende moeder, waarover hij 2 boeken heeft geschreven.
"Ma" en "Ach, moedertje" sloten wat dat aangaat naadloos aan bij het thema van de Boekenweek.
Dit jaar was het "De moeder de vrouw".
Nu is dementie een loodzwaar onderwerp voor een lezing. Tal van morele dilemma's komen er in samen. Toch werd het geen loodzware avond. Dat kwam door de respectvolle wijze, waarop men met elkaar over deze dilemma's van mening verschilde, maar de ander toch in zijn waarde liet. Daar kan men in de hedendaagse politiek nog wel wat van leren.
Hugo Borst las aangrijpende passage's uit "Ach, moedertje" voor, maar hij had daarbij ook een kwinkslag op zijn tijd. Als presentator van "Langs de lijn" weet hij met humor al dat serieuze praten over sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder te relativeren.
Af en toe lag je dubbel van het lachen. Zoals het persbericht na het overlijden van zijn moeder: "Moeder Hugo Borst overleden."
"Bof jij even", zei hij tegen zijn broer: "Jouw moeder leeft nog!"
Nu is er een behoorlijke erfelijke component, die de kans op dementie aardig kan vergroten. Daar het bij Borst "in de familie" zit, liet hij zich daar op onderzoeken. Deze rasechte Rotterdammer hierover: "De eerste tekenen waren er. Ik kan bijna nooit op de naam van Ajax-spelers komen."
Dementie is een verzameling van allerhande hersenziekten met als gemeenschappelijke overeenkomst, dat er gaten in de hersenen vallen. Bij sommigen gaat dat snel, bij anderen langzaam.
Als schrijnend voorbeeld van jong dementerenden raadde hij de aangrijpende film "Still Alice" aan.
Erik Scherder, die diverse boeken over hersenen op zijn naam heeft staan, schreef er ook een over de invloed van muziek op onze hersenpan. Het blijkt, dat het "muzikale" deel van de hersenen nauwelijks wordt aangetast door dementie.
De songtekst van "Music" van John Miles is in dit verband niet ver bezijden de waarheid: "Music was my first love, and it will be my last".
Verreweg de meeste mensen hebben één moeder, hoewel het aantal
mensen met een tweede moeder ook niet onaanzienlijk zal zijn. Maar ik vermoed,
dat er niemand op deze aardbol aan mij kan tippen. Ik had namelijk negen
moeders.
Mijn wieg stond namelijk in een katholiek gezin in de tijd van het RijkeRoomsche Leven. “Laat de kinderen tot mij komen” stond bij mijn ouders hoog in
het vaandel en deze levenshouding werd rijk gezegend. Ik kom dan ook uit een gezin
met dertien kinderen. Een zusje is als baby in de Tweede Wereldoorlog door
ziekte gestorven. Haar heb ik dus nooit gekend. Mijn andere zussen daarentegen
des te meer.
Door een wonderlijke speling van het lot had ik bij mijn geboorte na twee
broers namelijk acht zussen boven me. Nu is het in een groot gezin niet
ongebruikelijk, dat oudere broers of zussen een deel van de opvoedkundige taken
van de ouders op zich nemen.
Nou, dat heb ik geweten. Mijn zussen hadden het plan opgevat om van mij eenmodelkind te maken. De geleerden zijn het er nog niet over eens, of dit
geslaagd is.
Hoe dan ook, ik heb in ieder geval een uitmuntende vooropleiding genoten voor
mijn beroep als bibliothecaris, een vakgebied waar mannen schaars gezaaid zijn.
Nu zijn er diverse boeken verschenen met titels als “Geboortevolgorde enpersoonlijkheid”. In geen ervan is het experiment met negen moeders opgenomen.
Als mannelijk proefpersoon heb ik zodoende al vroeg in mijn leven geleerd, dat
je het toch niet iedereen tegelijk naar de zin kunt maken en dat je daarom maar
beter je eigen gang kunt gaan. Daarnaast heb ik een levenslange afkeer voor
betutteling ontwikkeld.
Maar voor de rest kan ik het nog prima vinden met mijn zussen. Mijn moeder is
in 1991 overleden. Ik heb dus nog acht moeders over. Dat ligt volgens mij nog
steeds boven het landelijke gemiddelde.
Het was vanmiddag zonnig weer, maar er stond een vrij stevige westenwind.
Mijn vrouw was na de lunch naar de volkstuin gefietst. Ik volgde een klein uurtje later. Alleen ging ik lopen. Het was de eerste loop in aanloop naar de marathon van Leiden op zondag 19 mei.
Een rustig begin. In totaal liep ik een kleine 7 kilometer. Een groot verschil met volgende week, als ik mijn eerste 30 kilometer ga lopen bij "Hollen door de Bollen".
Op de volkstuin stond al een paar weken het legen van het compostvat op het programma. Het was gelukkig niet zo spannend als vorig jaar, want toen zat er een rat in het vat.
Maar ook zonder ratten blijft het een smerig werkje om het halfvergane groente- en fruitafval om te moeten scheppen. Het meurt behoorlijk.
Na een uur werken liep ik weer naar huis toe. De verkwikkende douche was meer dan welkom.
Gisteren stond in het teken van de eerste repetitie van het "Sixties"-project van de Leidse Koorprojecten. Daar de repetitie om half 11 begon, moesten de boodschappen voor die tijd gedaan zijn. Om 8 uur fietste ik naar "De Helianth", terwijl Ada naar de volkstuin vertrok voor de meest noodzakelijke werkzaamheden.
Onder leiding van Wim de Ru begonnen we met "The Sound of Silence" van Simon & Garfunkel.
Doordat ik dit lied met "Oktopus" vaak gezongen had, kende ik de tweede stem behoorlijk goed. Behoorlijk, want in het vierstemmige arrangement zaten verraderlijke variaties. Maar goed, met een week oefenen moet dat wel goed komen.
Zo kwamen in de loop van de dag liederen uit "Porgy and Bess" en "West Side Story" aan bod. Als er iets niet helemaal goed ging, wist Wim het koor met een kwinkslag te corrigeren: "Je kunt het beste zingen wat er staat!"
Het lied "America" blijft daarna de hele dag in je hoofd rondzingen.
Ook een paar zowel letterlijk als figuurlijk losse liederen kwamen aan bod.
"Aquarius" uit "Hair" was een stuk lastiger dan de feestelijke uitsmijter "Let the sunshine". Dat paste wel bij de dag. Er was de hele dag een grauw wolkendek. Maar bij het zingen van dit lied hadden we er geen last van, net zomin als bij het zingen van "Thank You for the Music" van ABBA.
Ook dit zo makkelijk in het gehoor liggende lied kende een paar lastige loopjes.
Om half 5 zat de repetitie erop en fietsten Ada en ik naar Leiden Centraal, waar we de trein naar Amsterdam namen, waar we bij Sheila met de vriendengroep een gezellige maaltijd hadden, waarbij Tim de Beer middels een lichtsnoer toch aanwezig was.
Voor Bas Warnink, die eergisteren jarig was, had ik een onbekende cd van zijn favoriete popgroep "The Kinks" meegenomen.
Na de maaltijd wandelden we met Peter Zwart naar het metrostation, waar we de metro namen naar Amsterdam-Zuid. We konden vrijwel direct overstappen op de trein naar de Sleutelstad.
De wekker stond genadeloos afgesteld op 6 uur. Ik ging er meteen uit en trok mijn schaatskleding aan, voordat ik op de fiets naar Leiden Centraal stapte. In de trein naar Rotterdam ontbeet ik. Om kwart voor 8 was ik bij Faas, die eveneens zat te ontbijten.
Rond het middaguur kwam Ada ook. Na de linzensoep stapten we op de fiets met Faas en in het prachtige lenteweer reden we naar een een plein, waar we op het terras van "De lof der zoetheid" , een prachtige woordspeling op het klassieke boek van Desiderius Erasmus, cappuccino en jus d'orange dronken.
Terwijl mijn vrouw met onze kleinzoon naar zijn huis fietste, trapte ik naar Rotterdam Centraal voor de trein naar de Sleutelstad. Door de zeedamp was het hier een stuk kouder dan in de Maasstad. En dan was ik nog niet eens in de Leidse IJshal!
Met een behoorlijk grote groep kinderen werkten we onze slottraining af op de buitenbaan. We mixten de trainingsgroepen en deden wat speelse trainingsvormen. De eerste was een ploegenachtervolging, waarbij je de hele ploeg bij elkaar moest houden. Als je iemand verloor, was je af. Je mocht elkaar wel duwen en trekken.
Dat duwen moest bij de estafette, waarbij alle kinderen een keer moesten duwen en een keer geduwd moesten worden. De rondjes rechtsom zaten er bij deze slottraining ook in, net als de valoefeningen.
Na "De boom wordt hoe langer hoe dikker" en een paar rondjes rijden alsof je een flinke blessure had, was de ereronde met zijn allen het slotakkoord van dit schaatsseizoen.
Vanmorgen was in de Leidse IJshal de laatste training van de "Krasse knarren" van dit seizoen. Het was weer lekker druk, zoals het dit hele seizoen drukker was dan in veel voorgaande jaren.
We hadden een afbouwend schema. We begonnen met 15 rondjes, daarna 14 en zo telkens met 1 rondje minder naar de laatste ronde. Alleen de 13 en 12 rondjes waren een vreemde eend in de bijt. Deze werden zonder tussenpauze gereden, zodat ik toch nog aan "mijn" 25 rondjes kopwerk toekwam.
Traditioneel maken we aan het eind van de slottraining een groepsfoto. We hadden met een peloton van 23 man nog een keer heerlijk geschaatst.
Na afloop van de training gingen we met een grote groep naar boven, waar in de kantine van de Leidse IJshal de vrijwilligers, die iedere dinsdag en donderdag klaar staan, zodat wij kunnen schaatsen, in het zonnetje te zetten.
De secretaris van de Stichting IJshal Leiden in het bijzonder. Willem van Vliet kreeg symbolisch een klein zaklampje met zonnepaneel overhandigd.
De "Krasse knarren" hadden onder het motto "Een zonnige toekomst voor de schaatsers in Leiden" € 330,- bijeen gebracht voor een zonnepaneel op de 250-meterbaan aan de Voorschoterweg. Het geld is vandaag overgemaakt .
Henk Distelvelt sloot hier naadloos op aan Willem had een weddenschap gewonnen, doordat de bouw van IJshal "De Vliet" definitief doorgaat en volgens planning in augustus 2019 klaar zal zijn. Willem kreeg een fles goede wijn. Ik deelde in de feestvreugde.
Daarna had ik nog wat andere bijzondere biertjes, die ik met een kwinkslag aan andere "Krasse knarren" overhandigde. Het was met recht "Laatste ronde!!!"
Wie denkt, dat ik het laatste woord heb, vergist zich deerlijk. Wierd Wagenmakers opende de sessie, waarin de coördinator van de "Krasse knarren" op zijn beurt. Daarbij onthulde Mart Moraal een lang verborgen familiegeheim: hij is mijn zoon.
Van dit duo kreeg ik namens de hele groep een helm. Waarbij meteen nog een geheim onthuld is: ik ben niet met de helm op geboren.
Voortaan ben ik duidelijk herkenbaar als Njonkenskikker Gearfoeger. Voor degenen, die het Frysk niet machtig zijn, njonken betekent ernaast, skikken overeenkomen, gear staat voor samen en foegen bevoegdheden. Ik breng dus deze groep schaatsers bij elkaar.
De Koördinaerder Krasse Knarren kijkt al uit naar het seizoen 2019-2020. Hopelijk wordt het dan weer zo druk en gezellig als het afgelopen seizoen.
Het meest bizarre nieuws, dat de Tweede Kamer vandaag bezig hield, was dat Gökmen T. de aanslagpleger in Utrecht, op 1 maart is vrijgelaten.
Hij zat vast voor een verkrachting, maar hij had nog het een en ander op zijn kerfstok. In gewoon Nederlands: een rasechte draaideurcrimineel, waar een steekje aan los zit. Hij kwam op vrije voeten omdat hij beterschap beloofd had. Dat kan alleen in Nederland!
Het leidde in de Tweede Kamer tot een heftig debat, maar hier gaat het er nog tam aan toe als je het vergelijkt met onze buren aan gene zijde van de Noordzee.
Zodoende gaat het verkiezingsdebat vanavond natuurlijk gewoon door.
Vandaag was er in de Leidse IJshal sprake van een heel andere vorm van beterschap. Bij de "Krasse knarren" reden vandaag twee schaatsers mee, die het afgelopen seizoen behoorlijk in de lappenmand hadden gezeten. Gezondheid is een groot goed. Dat besef je maar al te goed, als je geconfronteerd wordt door trainingsmaten, die een half of zelfs bijna een heel seizoen door ziekte moesten missen. Gelukkig konden ze zich op de valreep weer aansluiten bij de "Krasse knarren". Het spreekt voor zich, dat hun snelheid wat lager lag dan die van het peloton. Maar dat lag die van mij ook na de Bert Grotenhuis Bokaal van afgelopen vrijdag.
Je kunt niet 200 kilometer schaatsen en dan 4 dagen later weer voluit rijden. Dat deed ik dan ook niet. Een flink deel van de piramide reed ik gewoon mee met degenen, die ik het afgelopen seizoen van harte beterschap had toegewenst.
Het postuur heb ik er niet voor, maar in het Haarlems Dagblad ben ik oermens genoemd. Een echt oermens zelfs. In de duursport is dit een eretitel.
Terwijl ik niets anders doe dan gebruik maken van een familietrekje: een Breed houdt niet van opgeven. In combinatie met het kennen van je eigen beperkingen en deze grenzen respecteren, kom je dan een heel eind. Bij de Bert Grotenhuis Bokaal dus 200 kilometer ver.
De titel oermens draag ik dus met gepaste trots. Ik ga me alleen zorgen maken, als ze me Neanderthaler gaan noemen....
