Om kwart over 6 fietsten Ada en ik naar de Hooglandse kerk, waar we ingedeeld waren bij de kaartcontrole en eventuele andere vrijwilligersklusjes zouden verrichten. Een ervan was die van EHBO-er. Een van de koorleden had zich in zijn vingers gesneden. Nu was het kledingvoorschrift zwart met een groen of rood accent. Nu gaf het bloed natuurlijk wel een rood accent, maar dit was toch niet helemaal de bedoeling, zodat ik de wond verbond met een gaasje. Het was trouwens maar goed, dat dit koorlid geen blauw bloed had....
Voordat de deuren van de Hooglandse kerk open gingen, sprak ik een tijdje met Rob Pijpers, net als ik een voormalig Oktopus-lid. Rob zou het optreden van ons projectkoor en de leerlingen van leerlingen van het Visser 't Hooft lyceum komen filmen.
Bij de kaartcontrole kwam ik uiteraard veel bekenden tegen, waaronder mijn zussen Annie en Joke en mijn neef Robert met zijn vriendin Jane. Om 10 voor 8 zochten wij ons plekje op het oplopende podium op, waarna we om 8 uur begonnen aan "Messa di Gloria" van Gioachino Rossini. Deze gezongen Latijnse mis liep vanaf de eerste noot goed.
De toon was gezet. C'est le ton qui fait la musique. Muzikaal gezien was het hoogtepunt van de avond de waanzinnig moeilijke tenorpartij in "Qui Tollis", die Sebastian Brouwer ten gehore bracht met ondersteuning van het koor.
Voor ons kwam de meesterproef even later bij "Cum Sancto Spiritu". Bij de repetities van "Messa di Gloria" waren we bij dit slotnummer diverse keren de mist in gegaan.
Maar nu ging het goed. Het past natuurlijk uitstekend bij het Pinksterweekeinde. We kregen de geest!
Volgend Van Dale handwoordenboek hedendaags Nederlands betekent enthousiasme: geestdrift, het geheel van iets vervuld zijn = bezieldheid, verruktheid. En dat klopte volledig. We lieten her en der wat steekjes vallen bij de afzonderlijke noten, maar als iets het koor kenmerkte, dan was het enthousiasme. Vol overgave zongen we zowel de "Messa di Gloria" als de operafragmenten van Giuseppe Verdi na de pauze. Dirigent Wim de Ru ging ons voor met zijn enthousiasmerende manier van dirigeren. De emotie spatte er vanaf bij "La Zingarella" in "Vedi le fosche notturne spoglie".
En zo hoort het ook. Muziek is emotie!
De toegift voor het eveneens enthousiaste publiek was "Brindisi".
Al met al kunnen we terugkijken op een geslaagd project met uitstekende solisten en een goed spelend Leiderdorps Kamerorkest. Van Wim de Ru mochten we zaterdagavond uit ons dak gaan. Hetgeen wonderwel lukte. We kregen precies op het juiste moment de geest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten