Na ongeveer 40 jaar als zeer goede tandarts in Leiden gewerkt te hebben, was het moment daar voor Arthur van Winsen om zich een plaats te verwerven in de eregalerij van de tandheelkunde. Hij mocht aan de slag met een gaatje in mijn gebit, waarbij het schier onmogelijk was om er bij te kunnen.
Het is niet iets, waar ik trots op ben, maar wellicht heb ik het moeilijkste gebit van Nederland, hetgeen trouwens geen eigen verdienste is. Probeer daar dan maar iets van te maken als tandarts. Dat deed mijn trainingsmaat dan ook in de praktijk, die ongeveer net zo lang bestaat als de "Ton Menken IJsbaan".
In die jaren heeft mijn tandarts al heel wat vakwerk afgeleverd, maar het vullen van de hoektand beneden is toch waarlijk zijn meesterproef. Deze hoektand werd zodoende zijn meesterstuk.
Na dit meesterwerk dacht ik, dat het ergste achter de rug was. Het gaatje in de hoektand boven kon geen probleem geven. Maar de zeer ervaren tandheelkundige vertrouwde het niet.
Ondanks dat ik gisteren al met een stralende lach op de foto was gezet, werd er toch nog foto gemaakt van de bewuste hoektand.
En dat was foute boel. Het gat ging veel dieper dan gedacht. Dat betekende of een zenuwbehandeling en een kroon of de hoektand trekken en de de ontstane ruimte grotendeels dichten door een opbouw vanuit de kies erachter. De beste tandarts, die ik ooit gehad heb adviseerde het laatste. Ik vertrouw volledig op zijn deskundigheid.
Zodoende mag ik vrijdag om 11 uur weer in de praktijk verschijnen, waar de door het gilde der tandchirurgijnen beschikbaar gestelde trekpaarden klaar zullen staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten