Dachten we het ergste gehad te hebben, op de A1039 en de A165 bleek, dat het nog een graadje erger te kunnen. Gelukkig ontdekten we na een paar kilometer een smal fietspad langs de A-weg, dat de kans op overleving fors deed stijgen. Tot het moment, dat het fietspad ophield en wij langs de rand van de A-weg verder moesten fietsen. Verre van aangenaam!
We verlieten de drukke weg bij Muston, een schattig dorp. Vandaar klommen we naar Harmanby, waar we op een rustige route naar Bridlington stuitten. We besloten deze Network 1 te volgen. Tot bij Reighton leidde deze route door the Yorkshire Wolds ons prima. Daarna begon het dolen door the Wolds.
We zigzagden door het boerenland en hadden geen idee meer, waar we precies zaten, tot we 2 keer achter elkaar over dezelfde spoorbaan gingen. Bij Grindale verwachtte ik, dat we via Boynton zouden gaan, maar we moesten via Bempton. Mijn humeur daalde, want we hadden 3 keer zoveel kilometers gemaakt als de kortste reis via Reighton.
De route zou via Flamborough lopen, maar wij kozen voor de kortste weg naar Bridlington. Daar er geen camping was, gingen we op zoek naar een Bed & Breakfast of een hotel.
De eerste mogelijkheid was een kamer in "The New Crown Inn". Voor £ 45,- hadden we een kamer met ontbijt voor 2 personen. Een koopje. De kwaliteit was ernaar, maar we hadden in ieder geval een dak boven ons hoofd.
Na ons met een vrij koude douche opgefrist te hebben, fietsten we met Sewerby, waar we bij de krijtkust even het keienstrand op liepen.
Daarna fietsten we over de wandelpromenade naar Bridlington. Deze typisch Engelse badplaats met zijn vele vermaak en fastfoodtenten straalt vooral vergane glorie uit.
Wilde je dat laatste niet, dan moest je tussen de vele eettenten door nog zoeken naar een "normaal" restaurant. Onze keuze viel op "Twenty", een Italiaans restaurant. "The Platter" met diverse liflafjes vooraf smaakte goed, net als de pizza's. Terwijl wij zaten te eten, regende het weer eens. Voor £ 38,- hadden we eten en drinken.
Door schemerig Bridlington fietsten we terug naar "The New Crown Inn", waar we na 88 kilometer fietsen nog wat utterden op kamer 8.
Het was trouwens een bijzondere ervaring om in "The New Crown Inn" te slapen. Als je het hebt over vergane glorie in al zijn glorie, dan kun je hier terecht....
In kamer 8 was het behoorlijk warm, ondanks dat het raam dag en nacht op een kier stond. De oorzaak hiervan was vermoedelijk, dat de warme kraan niet meer helemaal dicht kon. Er kwam constant een klein straaltje uit. Het gaf geen irritant geluid, hetgeen je met een lekkende kraan kunt hebben, maar zowel de kraan als de leiding werkten als een soort kleine centrale verwarming.
We hoefden geen dekbed te gebruiken om warm te blijven. Een t-shirt met lange mouwen en een pyjamabroek volstond.
Bij aankomst bij het hotel hoorden we de hond van de buren blaffen en nog wat andere dierengeluiden, maar toen ik 's nachts wakker werd, hoorde ik een angstaanjagend geluid, iets wat je eerder in een spookhuis verwacht.
In een vreemde omgeving moet je je altijd oriënteren. Het enge geluid bleek afkomstig van mijn liefhebbende echtgenote, die op haar rug lag en op een niet alledaagse manier lag te snurken.
U begrijpt, dat we dit hotel niet snel zullen vergeten. Ondanks alles hebben we prima geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten