Trappen

Het is een verschijnsel, dat bij veel marathonlopers bekend is: de dagen daarna is traplopen niet je favoriete bezigheid. Voor mij gold dat vandaag ook.

Meestal is dat het geval na 42.195 meter gelopen te hebben. Zeker als het een zware editie was als gisteren. Het is de eerste keer in 33 jaar, dat bij de Leiden Marathon een volledige afstand geschrapt is vanwege het grote aantal lopers, die onwel werden door de hitte.
De natuurlijke neiging bij het pijnlijk te noemen afdalen van de trap is om zo min mogelijk te bewegen. Dit is echter niet de snelste methode om het opgehoopte afvalzuur in de bovenbenen zo snel mogelijk af te laten voeren. Dat is juist bewegen en dan met name onbelast bewegen. 
De benen losfietsen is een effectieve methode. Vanmiddag hadden we een afspraak staan met Edwin Minnee om ons haar te laten knippen.
Zodoende fietsten we naar Katwijk toe. In het begin ging het trappen op de pedalen moeizaam, maar gaandeweg kwamen de beenspieren los. Alleen als je een tijdje stilgezeten had en weer opstond, wist je heel goed, dat de marathon nog een paar dagen voelbaar zou zijn.

Een warme marathon

Om half 7 werden we wakker. Een half uur later liep ik in mijn sportkleding rond en dekte de ontbijttafel. Mijn ontbijt bestond uit drie stuks fruit, een beschuit en  een viertal pannenkoeken. De pannenkoeken waren nog over van het logeerpartijtje van onze kleinzoons.
Om kwart voor 9 fietste Ada naar de volkstuin om de planten water te geven en ik naar het huis van Jaap de Gorter, waar ik mijn fiets stalde. Samen met Jaap wandelde ik naar de Breestraat. Daar zagen we de bezemwagen al klaarstaan.

We hadden zo'n vaag idee dat weinig deelnemers aan de 42.195 meter van de Leiden Marathon van deze bezemwagen gebruik zouden willen maken. De drie startvakken stonden behoorlijk vol.

Ook de Spider-Man liep mee. Die zal het goed heet gehad hebben!

Om 1 minuut voor 10 klonk het het Wilhelmus door de Breestraat en bij klokslag 10 uur volgde het startschot. Het duurde bijna 8 minuten voordat de startstreep was bereikt. Via de Lammenschansweg liepen we naar de Vrouwenweg, waar trouwe supporter Carl Flaman aan me vroeg: "Je wilt toch niet zeggen, dat je er bijna bent?"
"Nee hoor", antwoordde ik: "Bijna op de helft."

We liepen naar Zoeterwoude, waar we het Watertje op moesten draaien.

Zo liepen we naar de eerste drinkpost in de buurt van de ijsbaan. Zo ging de route voort naar Zoeterwoude-Rijndijk en Groenendijk. In 59.54 passeerde ik de 10 kilometer.

In Groenendijk maakte ik een praatje met IJVL-trainer Bert Hoogeveen en zijn dochters, waarna ik doorliep naar de Rijneke Boulevard. Na een banaan bij de drinkpost liep ik verder naar de pontonbrug over de Rijn.

Aan de overzijde van de rivier wachtte mijn vrouw op mij met een isotone sportdrank.
Gelukkig liep mijn overtocht beter af dan die van de "Twee koningskinderen".
Na afscheid genomen te hebben van mijn mobiele verzorgingspost vertrok Ada op de fiets. Ik liep over de Hondsdijk naar Koudekerk.

We hadden tegenwind. Dat was wel lekker, want na de start met een graad of 20 begon het allengs warmer te worden. Als er ergens een stuk schaduw te ontwaren was, dan pakte je dat mee. 

Vlak voor Koudekerk stond Simon Oak van de "Doggy Dike" langs de kant van de weg op zijn accordeon te spelen. Toevalligerwijze was het refrein van "Whiskey in the jar" bijna aan de beurt. Ik zong dit refrein tweestemmig mee.

In Koudekerk maakte ik uiteraard gebruik van de drinkpost. Op deze warme marathon was voldoende drinken strikt noodzakelijk. Wie dorst krijgt, is te laat....

Onderweg passeerde ik een radio, waar "Europapa" uit schalde. Onwillekeurig zong ik mee en deed wat huppeltjes. Als ik nu maar niet geschorst wordt....
Via het fietspad door de weilanden liep de route naar Hoogmade. Daar zag ik eerst mijn oude skeelertrainer Dick van Goozen en bij de molen geheel volgens afspraak "Krasse knar" Gé van Goozen. Hij had een flesje sportdrank, dat ik leegdronk na het tweede energiegelletje genuttigd te hebben.
De eerste halve marathon ging in 2.18.05. Een tijd onder de 5 uur behoorde nog steeds tot de mogelijkheden.
Langs de A4 liep ik naar Roelofarendsveen en vandaar naar Oude Wetering. Daar zag ik een vrouw in de stabiele zijligging liggen. Ze was onwel geworden en wachtte op de ambulance. Ik deed dat niet en vervolgde de weg naar Nieuwe Wetering, waar Anneke en Joop van Egmond net als vorig jaar in de tuin zaten. Bij deze vaste gasten in "De Hobbit" kon ik op een tuinstoel het derde energiegelletje tot me nemen en deze wegspoelen met een glas water.

Een minuut of 8 later verliet ik de tuin en kon ik de lopers, die ik van Hoogmade naar Nieuwe Wetering had ingehaald, opnieuw inhalen. Ondanks dat mijn rechterknie af en toe een beetje pijn deed, liep ik in de warmte nog steeds soepel. Bij de Koppoel, waar je in de winter heerlijk kunt schaatsen, bereikte ik het 30-kilometerpunt in 3.23.27.

Via Rijpwetering liep id door naar Oud Ade, waar het zoals gewoonlijk een volksfeest was voor de marathonlopers. Wat een sfeer is daar op het moeilijkste punt van de 42.195 meter. 
Bij het Vennemeer stond mijn liefhebbende echtgenote op mij te wachten. Daar het niet zo slim was om in de brandende zon de isotone dorstlesser te drinken, zochten we een plekje in de schaduw. 

Op een hekje onder een rode beuk kon ik mijn benen even ontzien voor de laatste 7 kilometer.

Trainingsmaat Jos Drabbels nam deze foto en de onderstaande op de hoge brug.

Een kilometer verderop, na weer een onwel geworden loper te hebben zien liggen, kwam ik "Krasse knar" Bauke Dooper tegen. Richting Zijldijk begon ik weer aan een inhaalrace. Tot de brug over de Zijl ging het met de hitte, maar bij het stuk naar de Spanjaardsbrug viel de warmte als een deken over je. Maar goed, het was nog maar 4 kilometer. 
Via de schaduwarme Lage Rijndijk kwamen we op de Singels, waar je soms schaduw had en soms wat wind, maar soms ook luwte. Hier sprak ik Teun de Reede, jarenlang speaker bij de marathon. 

Ter hoogte van het Volkenkundig Museum kwam marathonmaat Hans Boers me tegemoet gelopen. Op sandalen liep hij met me mee tot de Zijlpoort.


De laatste kilometer was ingegaan. Het publiek stak steeds vaker over. De laatste paar kilometer moest ik regelmatig roepen, dat marathonlopers voorrang hadden op de route.

In de schaduw liep ik naar de finish toe. De horde van de eindstreep werd genomen in 4.56.30.







Gezien de omstandigheden een acceptabele tijd voor een 68-jarige.

Ik kreeg de prachtige medaille van het Leids Ontzet, dit jaar 450 jaar geleden, omgehangen. Dat konden de deelnemers aan de 10 kilometer wel vergeten.

Vanwege de vele lopers, die op de spoedeisende hulp van Alrijne en het LUMC terecht waren gekomen, werd de 10 kilometer veiligheidshalve afgelast.
Door de warmte was een tropenrooster ingegaan. Marathonlopers hadden nu recht op 2 biertjes per persoon.

Na deze heerlijke vochtcompensatie liep ik naar de kop van de Hogewoerd, waar ik medetrainster Maria Nieuwenhuis tegenkwam, met wie ik even bijpraatte. Op de Steenschuur deed ik hetzelfde met oud-collega Josien Messemaker, die de 10 kilometer door haar neus geboord zag.
Bij het huis van Jaap de Gorter aangekomen zat Hans Boers met Jaap en Juul in de voortuin. Na een half uur met elkaar gepraat te hebben, fietste ik huiswaarts na deze warme marathon.

Startnummer 1373

De dag voor de marathon is altijd een wat onbestemde dag. Vandaag deed ik uiteraard rustig aan, al zal dat met ruim 30 kilometer fietsen door menigeen in twijfel getrokken worden.
De dag begon al redelijk vroeg. Onze jongste kleinzoon was wakker en hij liet dat duidelijk merken. We haalden hem vlug uit het ledikant, daar we zijn broer zijn nachtrust nog gunden.
We ontbeten in de keuken, daar de eettafel in de kamer nog vol stond met Lego, waarmee de jongens konden spelen zodra we klaar waren met het ontbijt.
Ik vertrok naar "De Helianth" om de bestelling voor mijn schoonmoeder en voor onszelf op te halen. Met de oudste kleinzoon op zijn eigen fietsje en de jongste achterop reden we naar hun overgrootmoeder, waar ze na de koffie en thee werden opgehaald door hun moeder. Ada ging naar de volkstuin, ik reed naar huis, waar ik lunchte en mijn spullen klaarlegde voor morgen.
In de kleren, die ik morgen aantrek, fietste ik naar de Garenmarkt om mijn startnummer van de Leiden Marathon op te halen
.
Onderweg kocht ik nog een tweetal flessen isotone sportdrank. Het wordt morgen nog een paar graden warmer dan vandaag, dus je moet voldoende drinken, maar er tegelijk voor zorgen, dat de mineralen en zouten, die je uitzweet, worden aangevuld. Een isotone dorstlesser is daar bij uitstek geschikt voor.
De meeste energie haal ik uit een ontbijt met een viertal pannenkoeken, onderweg aangevuld met stukken banaan, een viertal energiegelletjes zonder cafeïne en een paar bounties.

De ervaring heeft me geleerd, dat ik na 10 kilometer dusdanig lang op een krentenbol loop te kauwen, dat het lichaam eigenlijk zegt: "Ik hoef geen vast voedsel meer!" Op één gelletje kun je een uur hardlopen, dus....
Thuis speldde ik startnummer 1373 vast aan de riem van mijn heuptasje en testte in de maximumtemperatuur uit hoe het lopen was met en zonder zweethemd. Zonder voelde prettiger, dus de kledingkeuze voor de 42.195 meter van morgen staat vast.

Pollepelaars of De tuin van de smid

Gisterenmiddag fietsten wij naar park "Cronesteijn" toe. Daar zouden we met bijna ons hele gezin een high tea hebben bij "De tuin van de smid". Daar het niet eenvoudig is om hier in de buurt te parkeren, zochten wij een plekje voor degenen, die met de auto kwamen.

Het bleek, dat het industrieterrein bij De Zijl Bedrijven het handigst was. Vandaar wandelden we met onze kleinzoons op hun fietsjes naar "De tuin van de smid".

Daar hadden we een gezellig samenzijn met heerlijke hapjes en vooral heel veel thee.

De kleinzoons gingen met grote regelmaat naar buiten om bij de dieren op de kinderboerderij te kijken. De jongste leerde daar al snel een levensles. Steek niet zomaar je vinger in de voederbak van een eend. Geschrokken trok hij zijn gebeten vinger terug. Gelukkig zonder letsel.

Na de heerlijke taartjes en voor de jonkies nog een aardbeienijsje, betaalden we en ging ieder zijns weegs. Daar de kleinzoons bij ons bleven logeren, hadden we nog tijd voor een wandeling naar de nesten van de lepelaars. 

Afgelopen week kreeg ik van een vriend een zeer rake omschrijving van de snavel van een lepelaar: een pollepel. Dus vanonder de hoge bomen keken we naar de nesten van pollepelaars. En af en toe vloog er een pollepelaar over.

We wandelden terug naar onze fietsen en met de jongste achterop bij mijn vrouw en de zesjarige op zijn eigen fiets trapten we via de Voorschoterweg en de Korte Vliet naar huis toe, waar de kinderen konden spelen met de Lego alvorens het bedtijd was.
Vanmorgen waren de jongens om een uur of 7 alweer wakker. We ontbeten met brood en fruit om rond een uur of 10 naar de volkstuin te fietsen. Daar hielpen de kleinzoons. Vooral het water geven was, naast het spelen met zand, favoriet. 

Spelenderwijs leren de kinderen zo tuinieren. Ditmaal niet in de tuin van de smid, maar in de tuin van oma. En hoog in de lucht zagen we geen pollepelaar, maar een buizerd zweven.

Dauwtrappen

Dauwtrappen is een stokoude traditie met Hemelvaartsdag, waar ik in mijn jeugdjaren menigmaal heb meegedaan. Inmiddels ben ik als 68-jarige aan de vooravond van mijn twintigste marathon van Leiden in mijn tweede jeugd beland.

Een goede reden om het dauwtrappen daadwerkelijk in de praktijk te brengen.

Om 7 uur trok ik de deur achter me en liep naar de weilanden ten zuiden van de Stevenshof.

Daar kon ik genieten van de benevelde velden.

Dit was te danken aan de vrij lage temperaturen op klomphoogte in combinatie met de aan de kust zeldzame windstilte.

Langs de vrij stille A44 liep ik naar het doodlopende weggetje tussen de weilanden.

Ik hield me aan alle regels, met name aan de 15 kilometer per uur. Als niet sprinter haal ik die snelheid trouwens niet eens....

Hoe Hollands wil je het hollend hebben met holle knotwilgen langs de sloot?

Terwijl ik de foto van de bedauwde weilanden nam, vloog er een grutto rondjes boven mijn hoofd. Kennelijk was er een nest aan de overzijde van de sloot.

Dit spinnenweb was door de door de zon beschenen dauw uitzonderlijk goed te zien.

Hier was het dauwtrappen daadwerkelijk dauw trappen. Ik had natte poten. 

Ter hoogte van het nauwelijks zichtbare KNMI-meetpunt Voorschoten was mijn keerpunt van de 4,6 kilometer lange laatste loop voor de marathon van aanstaande zondag. Na me gedoucht te hebben, kon ik gaan ontbijten na het nuchtere dauwtrappen.

Een miezerig loopje

De minimumtemperatuur viel vanmorgen met een graad of 11 wel mee.
Ik kon het weten, want om 7 uur had ik mijn hardloopschoenen aangetrokken voor een loopje van een kleine 5 kilometer om en door de Stevenshof. Een miezerig loopje, want het miezerde bij deze voorlaatste trainingsloop voor de Marathon van Leiden van aanstaande zondag.
Ik werd natter van het zweet dan van de ragfijne regen.

Onder de douche werd ik nog natter, maar dat was ook de bedoeling. Daarna ontbeet ik met mijn vrouw, die daarna boodschappen ging doen in de binnenstad. Ik deed de vaat van gisterenavond en hing de was op, toen de wasmachine klaar was. Een aan te bevelen volgorde.

Nadat Ada terug was, dronken we koffie en thee. Mijn vrouw ging naar de volkstuin, ik ging melk en fruit kopen bij "De Helianth". Na de lunch fietste ik ook naar de tuin toe om samen thee te drinken.
Met 14 graden was de temperatuur op deze grauwe en wat miezerige dag nauwelijks gestegen. En zo beleven we toch weer eens een te koude periode in dit veel te warme jaar.