De laatste knal

Met een paar fietsritjes vandaag kwam de totaalstand van 2019 uit op 10.028 kilometer. Al is het met de hakken over de sloot: ik heb mijn doelstelling van 10.000 kilometer weer gehaald.

Wie zijn doelstelling niet gehaald heeft, is Koen Verweij. Zijn derde plaats op de 1500 meter bleek niet voldoende om naar het Wereldkampioenschap Afstanden te mogen gaan. De KNSB vaardigde Olympisch kampioen en wereldrecordhouder Kjeld Nuis af, die wegens ziekte in de aanloop naar het Nederlands kampioenschap Afstanden verstek liet gaan.

IJVL-lid Nuis mist wel het Europees kampioenschap Afstanden, waar Verweij de schaatsmijl rijdt en Dai Dai Ntab de kilometer. Een prachtig staaltje polderen.
Verweij wil graag een skate-off tegen Nuis. Dat gaat niet gebeuren, maar hij kan het de KNSB heel moeilijk maken door bij het EK de 1500 meter te winnen of in ieder geval op het podium te eindigen. Op dat moment heeft hij recht om een skate-off te eisen. Nu nog niet. Hij heeft het lot nog steeds in eigen hand. Eerst presteren, en dan pas eisen!
In de Leidse IJshal gaf ik de laatste schaatsles van 2019. Sterker nog: van het tweede decennium van de 21e eeuw.

Er waren 81 kinderen afgekomen op de schaatsinstuif. Dat kwam op zich niet heel slecht uit, want er waren minder trainers. Met een groep van 14 kinderen op een vrij kleine ruimte op de binnenbaan kon ik niet veel meer kinderen erbij hebben.
Ik borduurde voort op de training van gisteren over de afzet. De rode draad was om het bovenlichaam boven het standbeen te komen, dan langer door te glijden en na de valbeweging de zijwaartse afzet te plaatsen.

Daarbij kwam de timing om de hoek kijken. De bedoeling van de oefeningen was om de glijfase van de kinderen te verlengen en hen langzaam maar zeker af te brengen van de prikslag.

Er zijn schaatslessen, waarbij je ziet, dat diverse kinderen het oppikken, en dit was een van die lessen. Inwendig glunder je dan als trainer. Een binnenpretje had ik sowieso al, want de afsluiting betrof een Oudejaarstraditie, die uit de hand begint te lopen: vuurwerk.

We schaatsten heen en weer met sterretjes, rotjes, Bengaalse potjes, een ratelband, vuurpijlen, de voetzoeker en de gillende keukenmeiden als afsluiting. De geluidsmeter kwam tot 100 decibel. Er zit talent in deze groep!

Met de laatste knal sloten we een decennium schaatsen in de Leidse IJshal af.

Het jaar van het net niet

Het afgelopen jaar was er eentje van net niet. Het begon in januari, toen een flinke sneeuwbui op het verkeerde moment voorkwam, dat we op natuurijs konden schaatsen. Overal lagen de ijsbanen er goed bij, maar het ijs was te dun om de sneeuw er af te kunnen vegen.

Op de ijsbaan van Leiderdorp reed ik op eigen risico een rondje op natuurijs, tot ik op een plekje zonder natuurijs terecht kwam. Ik moest het bekopen met een val op het beton van de skeelerbaan.
Het net niet gold ook voor de lobby van de schaatsers uit de Leidse regio voor een 333-meterbaan.

Maar laten we niet gaan sippen, want we krijgen in Leiden een prachtige 250-meterbaan, ook al liep de bouw ervan vertraging op. Maar goed, een jaartje langer schaatsen op het gladde ijs in de Leidse IJshal is nu ook bepaald geen straf.

Bij de Bert Grotenhuis Bokaal had ik een ouderwetse inzinking, maar desondanks wist ik 500 rondjes te rijden en daarmee toch de 200 kilometer vol te maken. Op zulke momenten komt het aan op mentale kracht.

Via een drietal lopen van 30 kilometer kwam ik goed in vorm voor de marathon van Leiden. Dat lukte prima. Als je 30 kilometer in 2.57 kunt lopen, dan kun je stellen, dat dit goed gelukt was.

Keelpijn gooide echter roet in het eten. De marathon kon ik op mijn buik schrijven. De halve was het hoogst haalbare. Maar zoals bekend is een verhaal met tegenslag altijd veel leuker dan eentje, waarbij alles gladjes verloopt. Dat bleek de volgende dag, toen bleek, dat ik de marathon, die ik niet gelopen had, had volbracht in 4.49.22. Doe me dat maar eens na!

De halve marathon van Katwijk liep ik goed, hetgeen niet gezegd kon worden van de Zevenheuvelenloop. Maar ja, als je 2 dagen ervoor nog snipverkouden in bed ligt, ben je allang blij, als je de 15 kilometer überhaupt kunt lopen. 

Deze inspanning moest ik wel bezuren. Een kleine maand was ik helemaal uit vorm. Vlak voor de Kerstvakantie was ik weer een beetje de oude.

Denk nu niet, dat het het hele jaar afzien was. Bepaald niet. Er waren muzikale hoogtepunten zoals het Scratchconcert "The Sixties" en het concert van "Greta van Fleet".

En natuurlijk het wekelijkse uitje naar Rotterdam, als ik op Faas mag passen. Wat is het toch mooi, als je de ontwikkeling van je kleinzoon van zo nabij mee mag maken!

Een hoogtepunt, waar we niet op zaten te wachten was het fietsen bij recordhoge temperaturen in Duitsland.

Wat dat aangaat heeft de kletsnatte klimaatmars in maart niet geholpen.

Desondanks hebben Ada en ik een heerlijke fietsvakantie gehad in Duitsland, waarin we 1358 kilometer hebben gereden.

Een van de hoogtepunten was gek genoeg een boottocht van 6 kilometer door de Donaudurchbruch.

Hopelijk komt er in 2020 een doorbraak en wordt er daadwerkelijk begonnen aan de bouw van de energiezuinige IJshal "De Vliet" en komt er in de jaren '20 eindelijk een doorbraak in de impasse rond het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen en wordt de opwarming van de aarde daadwerkelijk gestuit, zodat we om de paar jaar kunnen horen: "It giet oan!"

"Je moest zelfs pootje over in de bocht!"

Bij het begin van de tweede week van de Kerstvakantie fietste ik weer naar de Leidse IJshal om kinderen schaatsles te geven. Met zo'n 100 kinderen was het lekker druk. Samen met Ghies Pielaet had ik op de binnenbaan een groep van 20 kinderen. We hadden onze groepen samengevoegd, zodat we meer ruimte hadden.
Het thema was dit keer de afzet. En daar je het als trainer goed voor moet doen, was ik de afzetter. Eertijds was het een eerzaam en bijzonder kunstzinnig beroep!

Allerlei oefeningen om te komen tot een goede zijwaartse afzet kwamen aan bod, van het achterop zitten, de heupinzet, het terugsturen en het diep zitten.

Gies en ik wisselden elkaar af bij het geven van de oefeningen en doordat we samen waren konden we de mindere goden ook wat meer aandacht geven.
Aan het slot van de les besteedden we ook nog wat aandacht aan pootje over, waarbij je een bijzondere afzet hebt. Dan moet je namelijk met de binnenkant van je schaats afzetten.
We sloten de les af met tweelingtikkertje. Dat kon goed, omdat we voldoende ruimte hadden.
Bij het naar de buitenbaan schaatsen zag ik een van mijn kinderen van het IJVL-uur. Hij had op de buitenbaan les gehad en tegen zijn vader gezegd: "Je moest de hele tijd pootje over, zelfs in de bocht!"

Zelf ging ik verder met de schaatsles. Een meisje uit de groep van vandaag plaatste haar schaats verkeerd bij het pootje over. Na een rondje of 10 naar binnen hangend aan mijn linkerarm begon ze het aardig onder de knie te krijgen.

Met weinig wind en een winterzonnetje was het heerlijk weer om te fietsen. Dat deed ik dan ook. Met mijn vrouw en mijn schoonvader fietste ik naar Voorschoten. Met dit ritje van 15 kilometer kwam het jaartotaal op 10.000 kilometer.
In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"

Vogezensysteem

In het hele land waren vanmorgen prachtige winterluchten te bewonderen, waarvan op de site van de NOS diverse ingezonden foto's te bewonderen waren.

Dit soort luchten zie je alleen als het vriesweer is.

En dat deed het vannacht dan ook.

Vooral op klomphoogte vroor het behoorlijk.

Door de in 2012 overleden Rijnsburgse weerman Bas Schijff ben ik geïnteresseerd geraakt in het Vogezensysteem. Mijn belangstelling ging dan ook met name uit naar de maanden januari, februari en december. In het Vogezensysteem moet je dan kijken naar Tweede Kerstdag, 27 december en Driekoningen.

Welnu, waar het gisteren helder weer was met alleen in de nacht wat regen, daar konden we dat van Tweede Kerstdag niet over spreken. Tot een uur of 5 was het droog, maar daarna heeft het flink doorgeregend. Kortom, de laatste decade van januari belooft aardig wat neerslag, maar februari en de eerste helft van januari zien er voornamelijk droog en zonnig uit. In de wintermaanden betekent dit vaak, maar niet altijd: vorst!

Een belangrijke rol speelt ook de wind, en dan met name de bovenwind op ongeveer een kilometer hoogte. Hoe deze er op 26 en 27 december uitzag, kan ik niet achterhalen Aan de grond was het in ieder geval wind, die schaatsers in de wintermaanden graag zien.

De pluim ziet er in ieder geval een stuk kouder uit.

In korte tijd zijn de weerkaarten verbeterd, zoals op Weerwoord, een site voor weeramateurs, blijkt.

Vooral de dauwpunten zien er soms imposant uit.

Kortom, het ziet er beter uit dan op Eerste Kerstdag. Wat positief is, is dat de vorst met nieuwe maan is ingevallen, zoals gehoopt door Jan Oostenbrug in het boek "IJsmeester" van Bas Sleeuwenhoek.

Ondanks de nachtvorsten verwacht ik nog geen echte natuurijsperiode.

In ieder geval kan het water al flink af gaan koelen, zodat het water bij de volgende nieuwe maan sneller kan bevriezen. Dat zou eind januari, begin februari moeten gaan plaatsvinden. We gaan het zien.

De weg naar de Bonkefeart is echter nog erg lang...

Hans van der Post

 Bij de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal kennen we hem allemaal. Hans van der Post is iedere week een ochtend ijsmeester Jan van Rijn aan het helpen om ons goed ijs te bezorgen.

Zonder de inzet van mensen als Hans, een van de vele vrijwilligers in de wereld van het schaatsen, zouden wij niet kunnen schaatsen. Zo simpel is het.

Tijdens de ledenvergadering van IJsclub Koudekerk aan den Rijn is Hans van der Post geridderd voor 40 jaar vrijwilligerswerk. Hans, proficiat. Je hebt je lintje verdiend!

IJlbode

Het had vannacht licht gevroren in een groot deel van ons land. Aan de grond was het nog wat kouder.

Doordat er heel weinig wind stond, die her en der in het land uit andere richtingen woei, was het gewoon heerlijk winterweer, toen mijn vrouw en ik naar "De Helianth" fietsten.

Bij de wekelijkse bestelling van het zoutarme brood was er 1 brood te weinig bezorgd. Dit hield in, dat ik elders nog een brood moest bestellen om aan het eind van de week niet zonder zoutarm brood te komen zitten.
Die gelegenheid deed zich 's middags voor, daar er een zakje foeliepoeder gehaald moest worden, dat Siebe en Ana mee wilden nemen naar Asturias. Daar ik nog een duurloop wilde maken, bood ik aan om het foeliepoeder lopend te gaan halen.

Ik liep via Leiden Zuid-West naar "De Helianth", waar ze inderdaad het gevraagde poeder hadden. Via het Rapenburg liep ik naar het Morskwartier. Daar koud weer en plaspillen elkaar versterken, liep ik naar de Leidse IJshal, waar buiten een redelijk lange rij stond. Als abonnementhouder kon ik zo doorlopen naar het toilet.
Binnen was het ook al druk op het ijs en nadat ik met een van de ijsmeesters gepraat had, zag ik dat de rij buiten intussen nog wat langer was geworden, ondanks dat het vrij goed doorstroomde. Deze kunstijsbaan voorziet dus duidelijk in een behoefte.

Bij bakker Raaphorst bestelde ik een zoutarm brood en liep terug naar huis, waar deze ijlbode na een trainingsloop van 10 kilometer aankwam.

Herhaling

Gisterenmiddag mocht ik op herhaling in de Leidse IJshal. Na 's ochtends schaatsles gegeven te hebben, fietste ik in de mooie avondschemering naar de Vondellaan, waar de kinderen van de IJVL aan de beurt waren.
Samen met Bert Hoogeveen gaven we onderricht op de buitenbaan. Deze was 2 keer gedweild door de ijsmeester, dus we hadden superglad ijs tot onze beschikking.

Daar door de Kerstvakantie ongeveer de helft van de kinderen aanwezig was, voegden we de groepen samen. Bert deed het grootste deel van de oefeningen voor, waarna wij beiden met de kinderen meeschaatsten en her en der wat aanwijzingen gaven.
Zo ging de les de eerste 3 kwartier door. Daarna nam Bert de kinderen, die volgende week de Nieuwjaarswedstrijden rijden, apart voor wat specifieke oefeningen. Ik gaf wat andere oefeningen aan de rest van de groep.

Als afsluiting van deze training deden we met zijn allen "Schipper mag ik overvaren?"

Hervatting

Het was vannacht onbewolkt, dus het koelde behoorlijk af. Het was dan ook heerlijk weer, toen ik vanmorgen om half 9 naar de Leidse IJshal fietste. Daar werd de schaatsinstuif voor kinderen hervat.

Een groot verschil met de rest van deze decembermaand was, dat de wind zowaar een keer uit de oosthoek kwam. Tot natuurijs zal dit voorlopig nog niet leiden. Daarvoor is de temperatuur vooralsnog veel te hoog in vrijwel heel Europa.

De opkomst was wat minder hoog dan de dagen voor Kerstmis, maar met zo'n 100 kinderen was deze gewoon goed te noemen. Samen met Frans van Rijn had ik een groep van 14 kinderen op de binnenbaan, waarbij ik hen inwijdde in de beginselen van de edele schaatssport.
Aan het eind van de les kwam er nog een meisje met een IHCL-trainingspak bij. Zij had op de buitenbaan schaatsles gekregen van Henk Distelvelt en Aad van Tol, maar deze  shorttrackster wilde liever spelen.

Ja, en dan kom je op een of andere ondoorgrondelijke reden bij mij uit....

Een Bourgondische Kerst

We hebben een Bourgondische Kerst achter de rug. Dit uitte zich in vrij weinig lichaamsbeweging met vrij veel eten en drinken. Kortom, het waren een paar gezellige Kerstdagen.
De weegschaal was hier onverbiddelijk over. Ik woog gisterenavond bij het naar bed gaan 71 kilo. Het is al weer een paar jaar geleden, dat ik dit gewicht haalde.

Dat gaan we er dus zo snel mogelijk weer aftrainen!
In de afgelopen dagen nam ik wat meer tijd om te lezen en ik genoot dan ook met volle teugen van "IJsmeester" van Bas Sleuwenhoek.

De lichaamsbeweging beperkte zich tot wat fietsen en wandelen, terwijl de lachspieren af en toe flink aan het werk werden gezet. Het was dan ook erg gezellig tijdens deze Bourgondische Kerst.

Ana en Siebe waren over uit Spanje en we hebben diverse spelletjes gespeeld, waaronder een paar keer "The Castles of Burgundy". Een leuk spel, dat een paar uur duurt en tot het eind toe spannend blijft. Tot mijn stomme verbazing won ik 2 keer op rij "Les châteaux de Bourgogne".

Zoals gezegd, het was een echte Bourgondische Kerst.

Kerstmus

Allereerst wil ik  om te beginnen iedereen prettige Kerstdagen toewensen.

Na ons Kerstontbijt zaten we in de huiskamer naar onze tuin te kijken, waar de vogeltjes in de appelboom zaten en om beurten gierst uit de kleine silo haalden. Mijn vrouw bestudeerde de mussen aandachtig en zei: "Het lijkt wel, of die mus een witte baard heeft."
Gekscherend antwoordde ik: "Dat is de Kerstmus!"

Ada liep naar de boekenkast om deze bijzonder zeldzame vogel op te zoeken, maar die vond ze niet. Wel zag ze, dat bij de gewone huismussen de mannetjes in de wintermaanden een soort witgrauwe baard hebben.

Op de tegenoverliggende bladzijde zagen we de Spaanse mus. Ik wist niet eens, dat dat een aparte soort was.

In deze decembermaand hebben we wel een soort Spaanse winter. Het gemiddelde over 30 dagen is inmiddels 4 graden te warm!

Nu is de Weihnachtstauwetter een gebruikelijk fenomeen in onze omgeving. In goed Nederlands: de Kerstdooi. Een verklaring, waarom een witte Kerst zo zeldzaam voorkomt.

Voorlopig zit er trouwens totaal geen kou in de lucht.

Tot half januari kunnen we schaatsen op natuurijs op onze buik schrijven.

De mislukte klimaattop in Madrid helpt ook al niet mee aan het terugdringen van de enorme temperatuurstijgingen.

Vooralsnog mogen we blij zijn als we deze winter nog een paar dagen kunnen schaatsen op de Vogelplas.

De kans, dat we deze winter op de Theems kunnen schaatsen, schat ik niet zo hoog in.