Donaudurchbruch

Het was een rommelige nacht geweest met veel dromen en af en toe wakkere periodes. Om 6 uur werd ik echt wakker. Daar Ada dat ook was, gingen we er op uit om op deze bewolkte maar droge ochtend de tent op te ruimen. Daarna ontbeten we onder een afdak, zodat we om half 8  "Campingplatz  des Douna Ruder Club Neuburgs" af reden.

We zaten vrijwel gelijk op de route. Over een lange rechte weg reden we naar Jagdschloss "Grünau".

Alleen op het landgoed was de weg al ruim 3 kilometer. Het landgoed was vermoedelijk nog breder.

In het bos voorbij "Grünau" werd de werking van de hydrochloorthiazide duidelijk. In een tocht van 10 kilometer door het bos, kom daar in Nederland eens om, moest ik 3 keer plassen. Bij de hitte van vorige week hoefde ik totaal niet, daar ik bijna alles eruit gezweet had.
Om 9 uur zat de rit naar Ingolstadt erop. De eerste 23 kilometer van vandaag. Dat was wel nodig, want we zaten pas op een kwart van de geplande afstand.

Op het terras van "Moritz" bij het Rathaus namen we een koffie en warmechocolademelk, voordat we begonnen aan de lange Umleitung door Ingolstadt. Bij Feldkirchen kwamen we weer aan de Donau.
Over een pad over de dijk reden we kilometerslang oostwaarts. We staken bij Kleinmehring de rivier over. Daar volgden we de dijk aan de overzijde van de rivier. Wij niet alleen, er was ook een handbiker, die bijna net zo hard ging als wij. Ook de klimmetjes lukte hem goed.
Bij Vohburg, met kasteel en Altstadt, ging de Donau-Radweg weer terug naar de noordzijde. Ada had een beter plan op deze zonnige en daardoor warme periode aan het eind van de ochtend: we volgden de dijk van de Kleine Donau.

Hoewel je er officieel niet op mocht rijden, konden we dermate veel fietssporen zien, dat die van ons er ook wel bij konden. Ruim 7 kilometer reden we in de zon op de dijk met links van ons het bos en rechts de Kleine Donau.
Op een gegeven moment zagen we overal borden met "Militärischer Bereich. Betreten auf eigene Gafahr".

Degenen, die voor 1945 zijn geboren, weten wat daarmee wordt bedoeld....
Na een van de weinige wegen, die de dijk kruisten, stond een bord, dat de dijk over 300 meter ophield. Dat bleek inderdaad het geval. Verkenner Breed wilde dat wel eens zien en inderdaad: het klopte.

We moesten de brug over en aan de zuidzijde van de Kleine Donau fietsen tot dit riviertje in de inmiddels brede Donau vloeide. We reden door naar Neustadt. Daar aten we op een bank bij de kerk.

Ada bestudeerde het volgende deel van de route en daarin werd aangeraden om bij Weltenburg de veerboot naar Kelheim te nemen. Het pad met steile klimmen en  dalen tussen Arzberg en Hohenphahl was in dit bosgebied "schlecht befahrbar". Nou, als de Duitsers dat vinden, dan klopt dat ook!

Dat wisten we maar al te goed van een fietstocht in het Zwarte Woud. Daar deboottocht door de Donaudurchbruch voerde met steile rotswanden aan beide zijden van de smalle rivier, was de keuze snel gemaakt. Bij een bakker dronken we nog een koffie en een kersensap met 2 overheerlijke amandelkoeken erbij.
In het stekende zonnetje fietsten we naar Bad Gögging. Hier zag ik een Tourist Information, waar we voor € 19,-  een tweetal kaartjes kochten voor de boottocht inclusief fietsvervoer.
Licht glooiend reden we naar Sitting en Eining. Daar begon de lange klim naar Staubing. Vandaar was het grotendeels afdalen naar Weltenburg, waar we bij het klooster op de boot konden stappen.

In het klooster van Weltenburg wordt het oudste Abdijbier  ter wereld gebrouwen.

De rondvaartboot kwam net aan en de fietsers mochten als eersten aan boord.

De boottocht van 6 kilometer was het spectaculairste, dat we deze fietsvakantie gezien hadden.

Klippen tot 100 meter torenden boven de rivier uit. Een tweetal bergbeklimmers halverwege de bergwand oogden nietig.

Na 20 minuten genieten van de Donaudoorbraak  eindigde de boottocht in Kelheim. De eersten zullen de laatsten zijn, dusde fietsers stapten als laatsten van boord.
Door de poort reden we Kelheim binnen en na wat inkopen gedaan te hebben, verlieten we de Altstadt door een andere poort. Al snel kwam er een hoge brug, waarover we de Altmühl over konden steken. Dit is het begin van het Main-Donau-Kanal, dat vanaf overmorgen een paar dagen onze leidraad zal zijn.

Nu reden we oostwaarts op zoek naar een camping. Bij Kelheimwinzer zaten we weer aan de Donau. We trokken allebei wat aan met lange mouwen. Niet omdat we het koud hadden, maar tegen het verbranden, want er stond een stekende zon.
Via vooral onverharde paden reden we door Herrnsaal naar Kapfelberg, waar 2 campings aan de Donau zouden liggen. Dat lagen ze inderdaad, alleen zagen we geen tenten staan.
Toevalligerwijze werden we gepasseerd door 2 Nederlandse fietsers, die ons adviseerde nog een paar kilometer door te rijden, want daar lag een mooie camping met een goed sanitairgebouw.  Zij stonden daar ook.

Wij fietsten dus verder en kwamen zo op camping "Freizeitinsel". Een nog vrij nieuwe camping. Op de lege Zelfwiese zetten we de tent op. We hadden een mooi uitzicht over het Donaudal. Later zou er nog een tent bijkomen van 2 vrouwelijke fietsers, die we onderweg al een paar keer waren tegengekomen.

Wat betreft het toiletgebouw: daar was geen woord bij gelogen. De douches waren prima.
Terwijl Ada de rijst met gemengde groente kookte, reed ik Freizeitinsel over naar Bad Abbach, waar we morgen de route naar Regensburg op zouden pikken. Terug van 3 kilometer fietsen kwam de totaalstand uit op 96 kilometer.
Het eten was lekker. Dat vonden de wespen ook. We moesten omzichtig eten en van het alcoholvrije bier drinken. Als toetje hadden we yoghurt met kersen. Ik deed de vaat.

Daarna gingen we naar het terras van "Insel Café", pal achter onze tent. Er was verder niemand, want het was Ruhetag. Met 2 Hefe Weizen kwamen we lezend en schrijvend de avond wel door, tot om half 10 de muggen vonden, dat het sluitingstijd werd. We gingen derhalve bijtijds naar bed.