De groene kikker en de zwarte hond

Een volkstuin is net een boerderij: er is altijd wat te doen. Zeker als je van vakantie terugkomt. Zodoende fietsten mijn vrouw en ik na het ontbijt naar de volkstuin toe.

Vergeleken met gisteren stond er weinig wind, maar als je tegenwind hebt, is windkracht 5 een stevige bries.

We haalden het net van de bonen, waarna ik frambozen, blauwe bessen en bramen plukte.

Daarnaast zagen we bij de vijver een groene kikker zitten.

Om 12 uur fietsten we naar "Meyendel", waar we bij de boerderij cappuccino, warme chocolademelk, een wortel- en een aardbeientaart bestelden. Langs de Waalsdorpervlakte fietsten we naar Den Haag, waar Ada met een van onze dochters had afgesproken.
Ik fietste terug via de landgoederenroute. Terwijl ik bij de grote zandbak mijn lunchpakket opat, zag ik een mysterieuze zwarte hond rondlopen.

Niet dat de hond zo mysterieus was, maar hij had geen halsband om en gedurende de 20 minuten, die ik op de bank doorbracht was er geen enkel baasje te bekennen. Wellicht kan de Partij voor de Dieren Kamervragen over deze kwestie stellen.
Via de Horstlaan en de Velostrada fietste ik terug naar huis na een ontspannen fietstocht van 35 kilometer. Thuisgekomen kon ik de ontknoping zien van het Europees kampioenschap in Alkmaar, waar gisteren een deel van het dak van het stadion van AZ ingestort was in de harde wind.

De Italiaanse sprinter Elia Viviani werd Europees kampioen wielrennen op de weg.

Een massasprint zou je denken, maar dit keer zat Viviani in een kopgroep met de Belg Yves Lampaert en de Duitse sprinter Pascal Ackermann. In deze volgorde vormde dit trio ook het erepodium op het afsluitende onderdeel van een mooi Europees kampioenschap wielrennen.

Eila Viviani was niet bepaald een groene kikker, maar wel een koele kikker.