Het gebeurt niet iedere dag, dat één van de allermooiste popliederen, "Shine on you crazy diamond" van Pink Floyd, tijdens een uitvaartdienst gedraaid wordt. Toch gebeurde dit in de Dorpskerk in Katwijk aan den Rijn, waar afscheid werd genomen van Frans van den Berg, de man van mijn collega Atie. De tekst is trouwens zeer toepasselijk:
"Nobody knows where you are,
how near or how far,
shine on you crazy diamond".
Het was een zeer indrukwekkende uitvaart, waarin de muziek, DE passie van Frans van den Berg, als een rode draad doorheen liep. Zoon Arno droeg het gedicht "Vader op zoon" van Jules Deelder voor, terwijl zijn broer Remco met vier vrienden een zestal prachtige popnummers speelde, waaronder "Wish you were here" van Pink Floyd
en "Nothing else matters" van Metallica.
Met een beamer werden tijdens dit muzikale eerbetoon foto's van Frans vertoond. De technische hulpmiddelen, waarmee Frans tijdens zijn leven zeer veel mensen heeft geholpen om de muziek beter te laten klinken, zowel in de studio als tijdens live-optredens, werden nu benut om dit afscheid zeer indrukwekkend te maken.
Het levensmotto van Frans was vervat in het lied "Music" van John Miles:
"Music was my first love
And it will be my last
Music of the future
And music of the past
To live without my music
Would be impossible to do
In this world of troubles
My music pulls me through".
Doordat zijn gezondheid hem de laatste 10 jaar steeds meer in de steek liet, waren de laatste zinnen goed getroffen. Muziek was, naast zijn gezin, in die tijd zeker een steun voor hem.
Voordat Frans in besloten kring zou worden gecremeerd, mochten we een rode of witte roos op de sobere kist leggen. Als jongen van Rotterdam-Zuid was Feyenoord zijn leven lang zijn club. Daar ik in de Witte Rozenstraat gewoond had, koos ik uiteraard voor een witte roos.
In een hopelijk zeer verre toekomst hoop ik ook op deze muzikale wijze van familie en vrienden afscheid te kunnen nemen.
's Middags stond ik gewoon in de uitlening op de Hoofdbibliotheek, waarna ik naar huis fietste om 's avonds weer present te zijn op het strand van Katwijk. Het was nog steeds zeer warm, dus het droogtrainingsgroepje van 6 IJVL-leden was van plan om het rustig aan te doen.
We deden de slalomloop om daarna op weg naar Noordwijk een duinopgang te beklimmen. Paul Verkerk deed dit verrassend goed, terwijl dit toch zijn eerste droogtraining was. Naast het lopen deden we allerlei oefeningen, zoals Steigerungen, opdrukken, statisch zitten en, het zal de hitte wel geweest zijn: we renden nog 2 keer een duinopgang op! Bij de derde voelde je je bovenbenen "vol lopen".
Om 9 uur namen we een frisse duik in de Noordzee. Paul Verkerk bleek een uitstekende zwemmer te zijn, dus we kunnen onze revanche gaan halen bij de Wassenaarse zwemloop in augustus.De heerlijke zomeravond werd besloten op het terras van 't Wantveld. Op deze zwoele zomeravond smaakte het witbier uitmuntend, terwijl wij genoten van de de ondergaande zon.
Trilveen. Het klinkt een beetje als een plaatsnaam in carnavalstijd. Maar dat is het niet. Op internet vond ik deze omschrijving: Op water drijvende (laag)veengrond die bij het betreden in een golfbeweging raakt, vaak in een dichtgegroeid trekgat. Als een stuk trilveen loslaat ontstaat er een drijftil, een drijvend eilandje.
Op deze zomerse zondag zouden we het trilveen gaan bekijken. Er zijn maar een paar plekken in Nederland, waar dat kan. Bij ons in de buurt was de dichtstbijzijnde plek Tienhoven. Om half 9 waren Ada en ik onderweg naar Leiden Centraal, waar we een rechtstreekse stoptrein hadden naar Hilversum-Sportpark. Je bent en blijft immer sportief.
Vanaf hier reden we de heide op, eerst in de richting van Hollandsche Rading, waarna we afbogen naar Loosdrecht, om bij het vliegveld van Hilversum een rustig weggetje naar Tienhoven te nemen. Hoewel rustig: er reden niet veel auto's, maar fietsers des te meer. We waren om 11 uur op de plek van bestemming, waar we met Paul Crezee hadden afgesproken.
Paul was er nog niet. De Tomtom was niet de nieuwste versie en in deze hoek van het land was inmiddels het een en ander gewijzigd aan de doorgaande wegen. Maar om half 12 waren we met deze natuurkenner aan het wandelen.
Het eerste stuk liep langs boerensloten en petgaten, waar we konden genieten van dit puur Hollandse landschap met ook nog eens Hollandse luchten. Het was half bewolkt met prachtige wolken.
Na een kilometer of 2 kwamen we uit op het pad, waar Ada en ik gefietst hadden. Het was aanmerkelijk drukker geworden in een uur tijd. Het leek af en toe wel filerijden. Sommige fietsers konden dit drietal wandelaars wel wegkijken.
Op een bankje bij een tweetal petgaten, waar je de vorming van trilveen zag in diverse stadia, namen we onze lunch. We zaten naast een vogelaar, die wat bijzonderheden vertelde van de ooievaars, die hoog in de lucht vlogen. Ze waren al op weg naar Aftika en maakten gebruik van de termiek. Zo konden ze soms 10 km verder komen zonder inspanning. Op deze "zuinige" manier spaarden ze veel extra kracht uit op weg naar de overwintering in Afrika.
Van de vogelaar kregen we de tip, hoe we verder konden wandelen, dwars door de weilanden, naar Westbroek. Bij het bord langs de weg met uitleg over hoe trilveen ontstaat, begon dit pad, genoemd naar de op 50-jarige leeftijd overleden boswachter Bert Bos.
We hoefden niet meer op de talloze fietsers te letten en met een paar wandelaars voor ons en af en toe wat wandelaars als tegenliggers, liepen we de 5 km door dit mooie natuurgebied. Halverwege kwamen we op een plek, waar er een paar planken gelegd waren op het trilveen. Op de planken voelde je het veen al op en neer bewegen bij iedere stap, die je deed.
En dan komt het waagstuk: je voet op het trilveen zetten. Dat gebeurde op de manier, die je ook gebruikt bij het testen of natuurijs al dik genoeg is. Je staat dan stevig met één been op de kant en verplaatst je gewicht heel voorzichtig naar het andere been. Je zag je voet met heel weinig druk al wegzakken in het veen. Het deed me een beetje denken aan de wandelvakantie in Dartmoor.
Maar goed, niet iedereen kan zeggen, dat hij op trilveen "gestaan" heeft.
Paul zag op zo'n drijvend eiland zonnedauw staan, een vleesetende plant, die leeft van insecten. En die zitten hier genoeg. Ook zeer veel libellen, een fantastisch mooi gezicht.
Via een paar bochten kwamen ze in Westbroek terecht, waar we langs de vrij drukke weg naar Oud-Maarsseveen wandelden. We zagen vlak langs de weg een platgereden ringslang liggen, vlak bij de ingang van de Molenpolder.
In Oud-Maarsseveen streken we op deze warme zondagmiddag neer op het terras van cafe "'t Kikkertje". Het Brand-biertje smaakte prima.
Na een half uur op het terras gezeten te hebben, met af en toe een steelse blik op de eerste Pyreneeënetappe in de Tour de France, liepen we naar de auto en de fietsen. Hier namen we afscheid van Paul en pedaleerden wij naar de Loosdrechtse plassen, dat in een ander seizoen ook heel mooi is.
We namen de weg, die dwars door de Loosdrechtse plassen liep en reden langs een soort goudkust: het ene huis was nog groter en luxieuzer dan het andere. In Hilversum hadden we om 5 voor 6 de trein terug naar Leiden, waar we om half 9 in de tuin zaten te eten. Het leek Spanje wel. Maar ik denk niet, dat je daar trilveen kunt vinden.
Dit was de week van de huldigingen. De grootste aandacht ging uit naar Amsterdam, waar het Nederlands elftal op grootse wijze gehuldigd werd.
In het buitenland zullen ze vreemd opgekeken hebben van dit onthaal van Oranje, dat immers GEEN wereldkampioen geworden was, maar Nederlanders laten zich geen alternatieve Koninginnedag door de neus boren. Het werd dus een heus volksfeest zonder wanklank in Mokum. Terwijl diverse politici uiterst moeizaam bezig waren om een paars plus kabinet samen te stellen, deed het gezegde "Waar twee honden vechten om een been, gaat de derde er mee heen" weer eens opgeld, getuige deze foto van het zojuist door koningin Beatrix beëdigde kabinet Van Marwijk op het bordes van Huis Ten Bosch. Zelf ben ik trouwens niet naar Amsterdam geweest. Ik had andere dingen te doen, zoals de wekelijkse droogtraining van de IJVL. In de zomer leg je immers de basis voor een goed schaatsseizoen. Pieter Smit had weer een hele gevarieerde training uitgedacht, met coördinatie-oefeningen, waarbij ook snelheid, kracht en uithoudingsvermogen flink getest werden. We krijgen dit seizoen een heel scala aan nieuwe oefeningen, hetgeen trainingstechnisch zeer goed is: juist van nieuwe prikkels wordt je beter en sterker. De skeelertraining van woensdagavond viel door de flinke regen- en onweersbui letterlijk in het water, net als de rijtoer van Dirk Kuijt door Katwijk. Bondscoach van Marwijk werd een dag later in Meerssen in Zuid-Limburg gehuldigd. Op vrijdagochtend was op het nieuws, dat bisschop Punt pastoor Paul Vlaar uit Obdam had geschorst vanwege de zogenaamde Oranje-mis afgelopen zondag.
Hebben ze eindelijk eens iemand, die de kerk na alle schandalen rond kindermisbruik weer vol weet te krijgen, is het weer niet goed. De leiding van de kerk is het spoor helemaal bijster. Vroeger plachtte de katholieke geestelijkeheid dit soort zaken met een knipoog te bekijken. Dat was juist één van de charmes van de kerk: je leerde er om jezelf niet zo serieus te nemen. De regels waren streng, maar we gingen er zeer soepel mee om. Deze gezellige speelsheid trof ik 's middags aan in Hoogmade, waar tante Rie van der Ploeg, één van de tantes van de advocaat, haar 100e verjaardag vierde. Zoiets maak je niet iedere dag mee. Sterker nog: in mijn toch zeer uitgebreide familie was dit de eerste, die deze mijlpaal haalde. Vanaf mijn werk in Katwijk fietste ik om 1 uur naar Hoogmade langs de Boskade, waar ik deze winter diverse keren langsgekomen was. Toen was het een paar gaden kouder.... In een van de zaaltjes vlak bij de katholieke kerk van Hoogmade kon ik voor het eerst van mijn leven een honderdjarige de hand schudden. En daar dit voor de burgemeester van Kaag en Braassem ook geen dagelijkse kost zal zijn, kwam deze vrouw met haar ambtsketting om naar voren, om een korte toespraak te houden. Het duurde even, voordat de neven en vooral nichten van de familie Lieverse stil waren.
Om half 4 was de receptie afgelopen met een uitloop, zeg maar een verlenging, van een half uur. Om kwart voor 5 was ik eindelijk weg. Je zag zoveel familieleden, die je jaren niet gezien had, dat je telkens nog even bleef bijkletsen. Maar er komt een herkansing: op 10 oktober komt er een familiereünie van de familie Lieverse. En dat past wel bij deze gezellige, zachtmoedige mensen: 10-10-10.
Een half uur voor de finale van het wereldkampioenschap voetballen hadden we Siebe aan de lijn. Hij ging met de broer van Ana op een groot scherm op een plein in Pamplona naar de finale Nederland-Spanje kijken in zijn oranje shirt. Dat klinkt als lef hebben, maar dat valt wel mee in vergelijking met hetgeen hij die ochtend had gedaan: hij had voor de stieren uit gerend. "Ik kan toch niet een jaar bij Pamplona wonen en dat niet gedaan hebben?" was zijn nuchtere commentaar.
Hij vond de Spanjaarden trouwens erg verwaand. Ze zouden "wel eventjes" wereldkampioen worden. Ik kon Siebe geruststellen. In Nederland dachten de meeste Hollanders exact hetzelfde over Oranje.
Zelf had ik er geen vertrouwen in. Ik had gedroomd, dat Nederland in de finale het onderspit zou delven tegen España. Hetgeen aldus geschiedde.
Nu ben ik trouwens gefascineerd door dit soort ongrijpbare dingen. Zoals de juiste voorspellingen van Octo Paul uit Oberhausen, die alle gevraagde wedstrijden goed voorspeld heeft, hetgeen tegen alle kansberekening in gaat.
Zo is er een befaamd verhaal van een Nederlandse paragnost, die begin 1992 voorspelde, dat Denemarken dat jaar Europees kampioen voetballen zou worden. De brave man werd hartelijk uitgelachen: Denemarken was in de voorronde al uitgeschakeld en zou niet meedoen. Maar zie: de Balkanoorlog brak uit en Joegoslavië werd op sportgebied geboycot. Denemarken mocht opdraven met een "campingelftal" (alle spelers waren al op vakantie) en werd Europees kampioen! Zonder voorbereiding! Over "Mysterieuze krachten in de sport" gesproken.
Dit toernooi verliep tot aan de finale precies zoals ik gedroomd had. Het zou mij dus verbazen, als het nu anders zou lopen. Heel even had ik gedacht, dat dit toch ging gebeuren, toen Arjen Robben een vrije doelkans had.
9 van de 10 keer gaan dit soort ballen erin. Nu dus niet, een veeg teken. Anderzijds: ook Spanje miste een paar behoorlijke kansen. Het geluk, dat Oranje dit hele toernooi had, was er dus nog steeds. Tot het moment, dat aanvoerder Giovanni van Bronckhorst gewisseld werd. In het stukje "Karma en zo" heb ik het effect van het wisselen van aanvoerder besproken. Het bewijs van de stelling van Ed Noordman werd weer eens geleverd: met Rafael van der Vaart als aanvoerder sloeg de wet van Murphy ongenadig toe.
Het was een heel spannende finale met slecht voetbal, maar voor mij was het alsof ik een detective las, waarvan ik de dader al wist.
Maal laten we eerlijk zijn: het beste team heeft gewonnen. Het is niet veel teams gegeven om tegelijkertijd Europees én wereldkampioen te zijn. Eén toernooi kun je alle geluk hebben, bij 2 toernooien achter elkaar is er toch sprake van een enorme klasse in zo'n selectie.
Daarbij heeft Bert van Marwijk naar mijn overtuiging 2 cruciale fouten gemaakt. De eerste was, dat hij Robin van Persie niet gewisseld heeft. Deze zeker getalenteerde voetballer speelde 7 wedstrijden op rij in de punt van de aanval en scoorde slechts 1 keer: voor een midvoor toch een zeer magere score.
De tweede fout was volgens mij nog veel fataler: hij haalde Dirk Kuijt eruit, terwijl het zeer wel mogelijk was, dat er verlengd zou gaan worden: juist dan zou het loopvermogen van deze Katwijker gaan renderen. Sommigen zullen het toeval noemen, maar 2 jaar geleden gebeurde precies hetzelfde in de kwartfinale tegen Rusland: Kuijt werd naar de kant gehaald en Nederland verloor in de verlenging.
Ik noem het geen toeval: na de vervanging van deze teamspeler pur sang ging Oranje slechter voetballen! En daar is zo'n invalbeurt toch niet voor bedoeld?
En dan zijn er verder nog de FIFA-bazen. Veel mensen denken, dat voetbal alleen een mooie sport vol emotie is. Voor amateurvoetballers en supporters is dit inderdaad het geval. Maar het internationale voetbal is vooral een manier om heel veel geld te verdienen voor en door een beperkte groep van mensen. Zie maar eens, hoe verbeten de FIFA reageerde op de Bavaria-meisjes.
Ze hadden er kennelijk lucht van gekregen, dat het Deense Carlsberg al bezig is met eenzelfde stunt op het WK van 2014 in Brazilië.
Mij zegt dat alles genoeg. Genoeg ook om te weten, dat het voor deze Bobo's veel interessanter is, als een groot voetballand wereldkampioen wordt in plaats van een klein land als Nederland. Ruim 46 miljoen inwoners is commercieel veel interessanter dan 16 miljoen. Dat zie je in de Champions League, waar de grote landen 4 ploegen in mogen schrijven en de kleine hooguit 1. Voor een land als Nederland wordt het schier onmogelijk om ooit nog eens de Champions League te winnen.
En eigenlijk geldt dat ook voor het WK voetbal. De Engelse scheidsrechter had de wedstrijd Spanje-Zwitserland gefloten en daarin een paar cruciale fouten gemaakt ten nadele van de Spanjaarden. Dit zou hem niet weer overkomen!
Trouwens nog een bijzonder toeval: ook in 1974 floot een Engelsman de finale, waarin Nederland verloor!
Vroeger was het gebruikelijk, dat je bij dit soort toernooien niet 2 keer een wedstrijd van een zelfde elftal zou fluiten, juist om ervoor te zorgen, dat de referee onbevooroordeeld aan de wedstrijd kon beginnen.
Van dit beleid is afgeweken en we hebben het geweten: als je het aantal gele kaarten zag, zou je een veldslag vermoeden, maar dat was niet het geval, al had Nederland voor de rust mazzel dat de karatetrap van Nigel de Jong niet met rood werd bestraft. Anderzijds: ook matchwinner Iniesta trapte na! Hoe dan ook: de scheidsrechter drukte een zeer fors stempel op deze wedstrijd. En met op een gegeven moment alle verdedigers met geel op zak was het gewoon wachten op een rode kaart. De heer Webb had niet bepaald zijn dag. Deze ex-politieman reageerde als een agent, die eind december nog zijn quotum aan uitgedeelde prenten nog moest halen....
Maar dat zal de heren van de FIFA een rotzorg zijn: Spanje is commercieel veel interessanter, vooral daar er in bijna heel Latijns-Amerika Spaans gesproken wordt!
Denk niet, dat ik dit uit rancune schrijf. Ik gun het de Spanjaarden van harte. Zij hebben mijn zoon Siebe de kans gegeven om zich als wielrenner verder te ontwikkelen en met name zijn klimtalent verder te ontplooien. In mei zijn wij zeer gastvrij onthaald in Spanje. Ze hebben een echte sportcultuur en gaan ontspannen met elkaar en met buitenlanders om.
En uiteraard gun ik het Siebes vriendin Ana van harte, al zal ze deze Spaanse overwinning Siebe ongetwijfeld af en toe liefdevol inwrijven....
Bovendien heeft het beste team gewonnen, dus daar kan ik vrede mee hebben.
Maar ik maak me geen enkele illusie, dat een klein land als Nederland ooit het WK voetbal zal winnen. In 1974 hadden we de kans: toen hadden we echt een wereldelftal. Nu heeft Nederland een moeilijk te kloppen elftal, maar geen team wat anderen makkelijk haar wil op legt. Alleen op een Europees kampioenschap hebben we kans! Daar kunnen kleine landen als Nederland, Tsjechië, Denemarken en Griekenland wel kampioen worden. Bij het wereldkampioenschap gelden nu eenmaal andere wetten. Of moet ik zeggen: Hogere machten?
In ieder geval kon ik maandagochtend op mijn werk melden, dat ik overtuigend de voetbalpool gewonnen had. Ik had het idee, dat er zondag meer mensen in Oranje rondliepen!
En bedenk er steeds maar bij: 't is maar een spelletje!
Bovendien zijn er zo'n 200 landen, die graag de plaats van Nederland als verliezend finalist over zouden willen nemen!
En hebben we ons ook nog eens een maand uit kunnen leven met onze Oranjegekte.
Derhalve ter relativering en als kleine pleister op de wonde een WK, waarop de Spanjaarden niks in te brengen hadden:
Gisterenavond om 7 uur wezen skeeleren. Jaap de Gorter had ons lekker gemaakt met het verhaal, dat we met een groep de polder in zouden gaan, maar doordat Jens Postma verhinderd was, viel dit plan in duigen. We bleven op de Bult. Jaap gaf onvoorbereid skeelerles en het verschil was niet eens te merken! Laten we het maar op houden, dat we hier met een natuurtalent te maken hebben.... Op deze warme zomeravond fietsten we om half 9 richting huis, waar de halve finale tussen Deutschland en España gespeeld werd, die door de Spanjolen gewonnen werd. Zodat de finale Nederland-Spanje wordt. Deze finale heb ik een paar weken voor het begin van het wereldkampioenschap gedroomd en deze droom komt dus uit. Helaas voor de Nederlanders: in mijn droom verloren we de finale van de Spanjaarden. Deze droomfinale heb ik echter wel in twee voetbalpools ingezet als beslissende wedstrijd om de wereldbeker, en volgens mijn berekening ben ik in beide gevallen niet meer in te halen. Zowel op mijn werk als bij mijn vriendenkring is "de pot" voor mij. Dat is nog eens slapend rijk worden!!!!
Doordat Nederland voor het eerst sinds 1998 weer in de halve finale van het WK voetbal stond, was op deze zonnige dinsdagavond alles anders dan anders. We verzamelden een half uur eerder bij Andrea Landman en liepen met zijn zessen naar het Leidse Hout, waar we op het veld, waar zaterdag Werfpop gehouden gaat worden, onze wekelijkse droogtraining afwerkten.
Behalve de andere omgeving zal deze training ons vooral bijblijven dankzij een tekkel, die niet zo gecharmeerd was van onze schaatsstappen in de elastieken. Luid blaffend bleef hij dicht in de buurt van Letty Ruhaaks kuiten. En de bazin: die had duidelijk geen overwicht.
Om half 9 zaten we aan de buis, waar Pieter Smit "ineens" voor Uruguay was, zodat hij lekker tegen de rest van het gezelschap in kon gaan. Het is jammer, dat Gerard Driessen er niet bij was, want dan hadden we helemaal een fantastische avond gehad. Als Pieter en Gerard tegen elkaar ingaan heb je een avond cabaret op hoog niveau.
Maar geen nood: halverwege kwam Paul Verkerk thuis en Paul is nooit te beroerd om lekker te stangen, dus Paul schaarde zich aan de zijde van Pieter. Zoals gebruikelijk deed hij het zeer subtiel en met veel humor. Als hij een opmerking plaatste, liet hij deze regelmatig voorafgaan door de mededeling: "Ik ben objectief!"
Zonder geluk vaart niemand wel, dus had Oranje Vrouwe Fortuna aan zijn zijde, vooral bij het tweede doelpunt, dat volgens mij gewoon buitenspel was. Maar hét moment van de wedstrijd was toch het striemende schot van Giovanni van Bronckhorst.
Dat was een wereldgoal! Eentje, die qua schoonheid redelijk te vergelijken is met de omhaal van Marco van Basten in 1988.
Maar als ik het objectief bekijk lijkt het meer op deze pegel van Arie Haan.
In de laatste minuut scoorden de Zuid-Amerikanen en zodoende werd de blessuretijd toch nog erg spannend.
Met Jaap de Gorter fietste ik via de binnenstad van Leiden naar huis. Het zag er naar uit, dat het nog lang onrustig zou zijn in de stad. En dan ben ik zeer objectief!
Om half 10 zat ik aan de ontbijttafel bij mijn zus en zwager. Het was heerlijk weer: het zonnetje scheen, maar de hitte was verdreven. Om half 12 vertrok ik met Johan en Tineke naar het Zuiderpark, dat we helemaal doorkruisten. Aan de westzijde zou de Tourkaravaan langskomen.
De reclamekaravaan hadden we gemist, maar wat we langs zagen komen was al indrukwekkend genoeg. Een lang lint van mensen stond langs de weg, terwijl een stoet auto's van ongeveer een kilometer lengte het peloton van bijna 200 fietsers vooraf ging. En het leuke was: er ging ook een drietal fietsers het peloton vooraf, waaronder Lars Boom. De sliert van geluid van 9 km werd vandaag in lengte overtroffen!
Het peloton werd trouwens gevolgd door minimaal een kilometer ploegleiderswagens!
Om kwart voor 1 nam ik afscheid van mijn gastvrije familieleden en reed ik langs "de Kuip", toch nog steeds het mooiste stadion van Nederland, waar ik ooit Pink Floyd op heb zien treden, naar de Van Brienenoordbrug.
Via Krimpen aan den IJssel, destijds de woonplaats van Ada en mijn schoonfamilie, was ik op weg naar Wageningen voor de jaarlijkse Buijzendag. Met het windje in de rug pedaleerde ik met een vaartje van 30 km door het prachtige Loetbos richting Bergambacht en Schoonhoven.
Via de polders reed ik naar Lopik, waar ik de Lekdijk op reed. Het meest Hollandse landschap: aan de ene kant de brede rivier, aan de andere kant de polder. Het was erg druk op de dijk en bij de vele strandjes langs de Lek. De ergste hitte mocht dan weg zijn, in het zonnetje liep de temperatuur nog behoorlijk op.
Onderweg zag ik veel oldtimers, die meededen aan een rally. Een van deze oude wagens was een ladderwagen van de brandweer, die zo leek weggereden uit "Pluk van de Petteflet" van Annie M.G. Schmidt, één van de allerleukste kinderboeken!
Vlak voor Wijk bij Duurstede, waar ik Erik van Lakerveld, een oud-ploeggenoot van Siebe, zag fietsen, kreeg ik het toch wat zwaar. Ik had te weinig gedronken, omdat ik te zuinig was geweest met mijn watervoorraad. Ik dronk de bidon en een fles sportdrank leeg, alvorens ik in "Dorestad" mijn bidon met water vulde en een ijsje nam.
Na Wijk bij Duurstede volgde het mooiste deel van mijn tocht: op de Lekdijk zag je de Utrechtse heuvelrug voor je opdoemen. Ombeschrijfelijk mooi.
Deze heuvelrug moet je over, dus na zeer veel polderland is het een leuke afwisseling om deze stuwwal te beklimmen.
Tegen half 6 was ik bij mijn zwager Bas, terwijl ik ruim 120 km had gefietst. In dezelfde tijd had het Tourpeloton zo'n 100 km meer afgelegd. Verschil moet er nu eenmaal zijn.
Na me gedoucht te hebben, kon ik wel mooi de gisteren verkregen gele trui aantrekken en aanschuiven bij de barbecue. Ik had vandaag met volle teugen genoten van deze polderetappe.
Op deze broeierig warme zaterdag vertrok ik om kwart voor 12 naar Rotterdam voor de start van de Tour de France in de Maasstad. Ik reed op mijn racefiets. Via de Ackerdijkse plassen reed ik naar het centrum van Rotterdam, waar ik zag, dat het nog 3641 km was naar Parijs alvorens ik aan de beklimming van de Erasmusbrug kon beginnen. Dat viel niet mee. Ook al was het tweeënhalf uur voor de start van de eerste Tourrenner, het publiek stond hier al 5 rijen dik.
Over het stuk van de Erasmusbrug naar het Vaanplein deed ik een half uur. Als fietser moest je flink slalommen tussen de vele wandelaars op weg naar het afgezette parcours van de proloog. Er hing een gezellige, gemoedelijke sfeer. Om kwart over 2 was ik bij mijn zus Tineke en mijn zwager Johan.
Terwijl ik wat boterhammen met kaas wegwerkte, begon het te regenen. De eerste bui van de dag. Toen Johan Geurtz mij om half 4 meenam naar de finish bij Ahoy was het droog, maar bewolkt. Bij Ahoy stond het 5 rijen dik. Wij liepen de Dordse straat op en vonden bij de Putse hoek een plek, waar we vooraan konden staan.
Vlak achter ons stond een busje, dat als officieel verkooppunt van de Tour dienst deed. Twee studentes en een student hadden zo een heerlijk baantje. Iedere dag op een andere plek tasjes met o.a. een t-shirt en een pet voor € 20,- aan de man te brengen. Er klonk vrolijke zonnige muziek, o.a. van Manu Chao en The ketchup song, waarop de meiden dansten en de student in de wagen, die de tassen van eigenaar liet wisselen. Zeg maar: de Franse variant van de Bavaria-meisjes.
Om kwart over 4 vertrok de eerste renner, de Spanjaard Iban Mayoz. Iedere renner werd begeleid met aanmoedigingen, waardoor je de renners aan hoorde komen. Vooral als er Nederlanders reden hoorde je een golf van geluid met de wielrenners meegaan. Ze trapten 9 km lang in een oorverdovend kabaal!
We hadden een prachtig punt. We stonden een kilometer na de start en een kilometer voor de finish. Daar er in de eerste 1000 meter nog geen grote verschillen gemaakt werden, kon je zo aardig inschatten, hoe hard de renners, die bijna klaar waren, gereden hadden. De eerste 5 renners, waaronder de Duitser Tony Martin, favoriet voor de proloog, reden op een droog parcours. Daarna begon het weer te regenen.
De renners namen minder risico, maar toch waren er 2 renners, de Portugees Cardoso en de Zwitser Frank, die met bebloede koppen terugkwamen. Dit waren de volgende dag de eerste uitvallers in de Tour de France van 2010.
Ondanks de regen bleef het publiek gewoon aanmoedigen. Wat dat aangaat: Rotterdammers zijn hondstrouw publiek, hetgeen ze ook tijdens erbarmelijke seizoenen van Feyenoord (en dat zijn er de laatste 10 jaar nogal wat) laten zien. Wat dat aangaat zeg ik als Ajax-fan: daar kunnen de Amsterdammers nog wat van leren. Ik heb zowel in Amsterdam als in Rotterdam gelopen en vergeleken met de Rotterdammers zijn de Mokummers maar bioscooppubliek.
Iedere wielrenner werd aangemoedigd, ook degenen, die in het verleden wel eens een verkeerd pilletje geslikt hadden! Nu we het toch over verkeerde dingen hebben: de duivel waarde ook rond in Rotjeknor.
En dan bedoel ik natuurlijk de Tourduivel, die al zo'n jaar of 20 iedere Touretappe ergens opduikt.
Intussen was er nog iemand, die des duivels was, en dat was Diego Maradona, de bondscoach van Argentinië, een van de grootste voetballers ooit, die een team met de beste voetballer van dit seizoen, Lionel Messi, met 4-0 zag verliezen van Duitsland.
Vermoedelijk is dit het grootste verlies, dat Messi ooit heeft moeten incasseren.
Om een uur of 6 werd het eindelijk droog en de toprijders hadden het geluk, dat ze over een redelijk droog wegdek konden rijden. Vooral Fabial Cancellara deed dat. Met een gemiddelde van ruim 53 km per uur raffelde hij de 8,9 km in 10 minuten precies af! Wat een klasse!
Na de geweldig goed georganiseerde Tourstart te hebben kekeken, liepen we via Ahoy naar het huis van mijn zwager. Onderweg kocht ik een geel Tour de France t-shirt. Het kostte wel € 15,-, maar maandag kon ik het al goed gebruiken. Bij de voetbalpool op ons werk was ik gedeeld eerste geworden en zo kon ik naar Irene van der Plas, mijn hoofd, die lang bovenaan gestaan had, stappen met de woorden; "Kijk, Irene, ik heb de gele trui!" Alleen al haar reactie rechtvaardigde deze aankoop.
Want ik heb 3 van de 4 kwartfinalisten goed geraden, waarbij ik eerlijkheidshalve wel moet zeggen, dat ik geholpen ben door een droom: een paar weken voor het WK, dus nog voor de fantastische oefenwedstrijden, had ik gedroomd, dat Nederland in de finale zou verliezen van Spanje. Met deze "voorkennis" heb ik mijn pool ingevuld. 's Avonds heb ik bij Johan en Tineke gekeken, hoe Spanje ook meewerkte via de klutsgoal van Villa.
Ik bleef logeren. Op de televisie waren sfeerbeelden van de proloog.
Wij konden nagenieten. Want le grand départ was inderdaad groots!!!
Brazilië was de grote favoriet tegen Holland en in de eerste helft maakten ze dat meer dan waar, met alle middelen. De bedoeling was heel duidelijk: Robben uit de wedstrijd schoppen. Oranje had niets in te brengen voor de rust, maar na het zondagsschot van Wesley Sneijder keerden de kansen.
Holland won volkomen terecht van Brazilië, juist op het punt van mentale weerbaarheid. Ze speelden met een Duitse mentaliteit!
Op deze warme zomeravond aten we in de tuin, alvorens ik om half 10 richting stad trok, waar om 10 uur een optreden van the Shoes op het programma stond. Dit keer niet in de steeg tegenover "la Bota", maar op het Stadhuisplein. Het was gezellig druk in de stad met zeer veel oranje kleding.
Op het Stadhuisplein zag ik een groot aantal bekenden: Carl Flaman, Richard Dieke, Wieke Dekker, Marry Heemskerk, Evert Boekesteijn, Michel Versteegen en Frits van Huis, de pechvogel van het afgelopen schaatsseizoen. Terwijl wij zeer vaak het natuurijs op konden, zat deze natuurijsspecialist met een gebroken bovenarm zich te verbijten.
Het optreden van the Shoes begon met een massaal meegezongen "Hup, Holland, hup". Vrijwel iedereen dacht, dat de heren daarmee Oranje op het oog hadden, maar als een goed bibliothecaris had ik me natuurlijk verdiept in het verleden en kon ik de ware achtergrond naar voren halen!
Dit Holland dus!
Nee, de coördinator van de donderdagochtendgroep van de Leidse IJshal speld je niet zo maar wat op de mouw. Dat was op deze zwoele zomeravond met onweersbuien in de verte trouwens erg moeilijk, want ik had de mouwen opgestroopt.
Het was een erg gezellig optreden, met als hoogtepunt de polonaise bij het nummer "Everybody must get stoned" van Bob Dylan.
Dylan heeft nooit kunnen bevroeden, dat er ooit nog eens een polonaise gelopen zou worden op één van zijn liederen. Maar met een aantal aanwezigen had ik deze winter al kunnen oefenen, hoe het was om elkaar in een bont gekleurd lint te volgen.
Geheel in stijl speelde het kwartet van Holland, pardon, the Shoes, een eerste en een tweede helft en een verlenging. Een strafschoppenserie was dit keer niet nodig, dit tot opluchting van gitarist Wim van Huis. Het is en het blijft een gevoelige jongen....
De aanleiding voor dit stukje is het doelpunt van Frank Lampard tegen de Duitsers in de kwartfinale, dat ten onrechte niet is toegekend.
Hoe is het toch mogelijk, dat met tientallen camera's en een scheidsrechter met "oortjes" zulke blunders gewoon gemaakt kunnen worden. Over de sportiviteit van doelman Manuel Neuer zullen we het maar niet hebben....
Maar Herr Neuer heeft hier een stuk karma opgebouwd, dat hem vroeg of laat zal treffen. Want dat commentaar kun je her en der lezen: Engeland kreeg een koekje van eigen deeg. Deze rekening stond open vanaf de finale van het WK voetbal in 1966. Vermoedelijk de meest bediscussieerde goal uit de voetbalgeschiedenis van de voet van Geoff Hurst.
Wat dat aangaat zijn deze rekeningen nu vereffend. En er blijkt toch nog zoiets als gerechtigheid te bestaan. Frankrijk kwam via een handsbal van Thierry Henry in plaats van Ierland naar Zuid-Afrika.
Letterlijk een gestolen overwinning. En gestolen goed gedijt niet. De afgang van "de Haantjes" kon niet groter zijn dan dit jaar. Volkomen terecht vlogen ze eruit. Ze hoorden er ook niet! Een Indiër zou zeggen: "Ze hebben een slecht karma opgebouwd". In het Nederlands hebben we hier een mooi spreekwoord voor: "Wie wind zaait, zal storm oogsten"". Een Indisch gezegde komt op hetzelfde neer: "De hand, die u treft, is uw eigen hand".
Karma kan dus twee kanten op: positief en negatief. Ook hiervoor kunnen we terecht bij onze mooie Nederlandse taal: "Wie goed doet, goed ontmoet".
Nu is het leuke van sport, dat er veel ongrijpbare zaken in te vinden zijn. Joris van den Bergh schreef hier een klassiek sportboek over, dat ik iedereen van harte kan aanbevelen: "Mysterieuze krachten in de sport".
Zo krijg je met allerhande onverklaarbare zaken te maken, zoals met HET geheime wapen van Deutschland, Octo Paul.
En nu we het toch over Duitsland hebben. In 1974 heeft heel Nederland hier een trauma opgelopen, doordat we, nadat Oranje een grandioos toernooi gespeeld had, in de finale toch kopje onder gingen tegen die Mannschaft.
En het gekke is: een week of 2 voordat het toernooi begon, heeft de Nederlandse astroloog Ed Noordman dit op radio Veronica, toen nog een piratenzender, exact voorspeld. Zijn methode was gebaseerd op de aanvoerders van de elftallen. Hij vergeleek, hoe de sterren stonden op de wedstrijddagen ten opzichte van de geboortehoroscoop. Het elftal, waarvan de sterren van de aanvoerder het gunstigst stonden, zou winnen.
Zo kondigde Ed Noordman aan, dat Oranje zeer goed zou presteren. De sterren stonden zeer goed voor aanvoerder Johan Cruijff, behalve op de dag van de finale. Dan zouden de sterren gunstig staan voor Franz Beckenbauer. En aldus geschiedde....
De theorie klopte in ieder geval in de finale van de Champions League van 1999 tussen Manchester United en Bayern München. Aanvoerder Lothar Matthäus, de grootmeester van de Schwalbe, kreeg vlak voor tijd een publiekswissel. De aanvoerdersband ging over op iemand met een ongunstig gesternte en in een paar minuten verloor Bayern!
Kortom: we kunnen de staf van Oranje uitbreiden met van alles en nog wat, tot kappers aan toe, maar wellicht is de meest effectieve methode om een astroloog mee te nemen, die PER WEDSTRIJD bepaalt, wie de aanvoerdersband krijgt. Wellicht is dit de snelste weg naar het veroveren van de wereldbeker. Eén toernooi volstaat om te bewijzen, of de theorie van Ed Noordman klopt.
Om met drie Nederlandse gezegden te besluiten: "Nee heb je, ja kun je krijgen" en "Wie niet sterk is, moet slim zijn". Want: "Baat het niet, dan schaadt het niet!" Je mag het geluk soms best een handje helpen!
