Is het toeval, dat sprankelende ploegen als Portugal, Kroatië en Nederland er na de poulefase meteen uitvlogen? Ik denk het van niet. Door een B-team op te stellen om het basiselftal rust te gunnen in de laatste poulewedstrijden, werd the winning mood doorbroken. Wie het zeer lezenswaardige boek “Mysterieuze krachten in de sport” van Joris van den Bergh heeft gelezen, weet dat hierin tal van voorbeelden te vinden zijn, waarin fysieke vermoeidheid door mentale frisheid in eigen voordeel omgebogen kan worden. Als voorbeeld geeft Van den Bergh deelnemers aan de Tour de France, die, hoewel lichamelijk zwaar vermoeid, na de Ronde van Frankrijk toch beter fietsen dan frisse renners, die geen Tour gereden hebben. “De Tour de France-renner heeft dus tijd om te wachten tot het gunstige moment; hij kan wachten op zijn allerbeste dag. Iedere renner in de Tour heeft slechte dagen, dagen van inzinking; iedere renner heeft ook zijn topdagen, waarin hij zijn positie kan verbeteren. Verloopt de course vandaag minder goed, morgen kan hij wellicht zijn slag slaan of overmorgen, of desnoods de volgende week of over veertien dagen. Hij geraakt niet overtraind, doordat hij psychisch niet zwaar wordt beproefd.”
Kortom: door tegen Roemenië niet met het vertrouwde elftal te starten vanwege het pakken van extra rust, heeft Nederland zichzelf uit het ritme gehaald en dan blijkt het toch lastig om zichzelf te kunnen herpakken. Vooral door het tragische verlies van het dochtertje van Khalid Boularous. Ineens is voetbal een bijzaak. Sport is de belangrijkste bijzaak in het leven, maar in zulke omstandigheden is het inderdaad niet meer dan een bijzaak. The flow, waarin Oranje verkeerde na de fantastische wedstrijden tegen Italië en Frankrijk, was gewoon weg.
Oranje begon op het mentale vlak in een geslagen positie aan de wedstrijd tegen Rusland, met als gevolg, dat “we” de hele wedstrijd achter de feiten aan liepen. De mentale knop viel gewoon niet meer om te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten