Warmste Oudejaarsdag ooit gemeten

Oudejaarsdag 2021 is officieel de warmste ooit gemeten.

Met een harde zuidwestenwind, waarin ik op de fiets boodschappen heb gedaan en waardoor het totaal van 2021 op 10.028 kilometer is gekomen, wordt warme lucht van subtropische origine onze kant op geblazen.

Zodoende sluit 2021 in stijl af.

Er zijn in dit coronajaar 12 warmterecords gebroken en geen enkel keer een kouderecord. De eerste helft van januari 2022 hebben we dan ook geen natuurijs te verwachten.

De eerste helft van de meteorologische winter zit er dan op. Nu maar hopen op een koude tweede helft.

Hopen. Meer kunnen we niet.
Rest mij nog om iedereen het beste voor 2022 toe te wensen. Dat 2022 maar gezond, gelukkig en gladjes mag verlopen.

Gloriedag IJVL op koningsnummer

De 1500 meter staat bekend als het koningsnummer. De sprinters met wat meer longinhoud en de allrounders met een sprint in de benen kruisen op die afstand de degens.
Na de mislukte poging om zich voor de Olympische Spelen in Beijing te plaatsen voor de 1000 meter haalde IJVL-lid Kjeld Nuis zijn gram door deze afstand op het Olympisch Kwalificatie Toernooi in Thialf te winnen.

Het verschil met Thomas Krol was slechts 2 honderdste van een seconde, maar winnen is winnen. De derde plaats was voor Tijmen Snel, eveneens IJVL-er. Dit aanstormend talent versloeg met zijn derde persoonlijke record wereldkampioen allround Patrick Roest!

In andere landen was de Leidenaar zeker van een ticket naar Beijing, maar in Nederland hebben we de matrix.

Ondanks de achtste plek in de lijst zonder dubbeltellingen is het nog allerminst zeker dat hij af mag reizen naar China. Hij heeft het helaas niet in eigen hand.

Maar met de nummers 1 en 3 op het koningsnummer was het hoe dan ook een gloriedag voor de IJVL en voor de kweekvijver van veel schaatstalent: de voormalige Ton Menken IJsbaan.

Halen en brengen

Het jaar 2021 was er één van halen en brengen. Alles stond in het teken van corona, hetgeen veel beperkingen met zich meebracht. Het jaar begon en eindigde met een gesloten Leidse IJshal. Voor de schaatsers uit de Leidse regio was het dus behelpen.
Met een woord, dat door Marten Toonder bedacht had kunnen zijn, konden we hooguit anderhalf uur schaatsen op De Uithof.

De winter werd gered door een korte maar krachtige periode van strenge vorst, waardoor we eindelijk weer op natuurijs konden schaatsen.


Na een voorzichtig begin konden we nog twee dagen volop genieten van het spiegelgladde ijs op de Vogelplas.

Voor het eerst sinds 2012 konden we weer schaatsen op de Kagerplassen.

Vanaf het Vennemeer konden we heerlijk zwerven op de Kagerplassen.

Je zag alleen maar blije mensen om je heen en het was reuze gezellig bij temperaturen onder nul.

En het mooie ervan was, dat het aantal coronabesmettingen daalde!

In het voorjaar kon de vlag uit, want met 30 stemmen voor en 7 tegen stemde de Leidse gemeenteraad in met de bouw van Zwembad en IJshal "De Vliet".
In het koude voorjaar werden alle georganiseerde lopen afgelast. Het was dus behelpen. Dat was het niet op de eerste dag van onze fietsvakantie kwam ik bij Ploegleider zowaar in de gele trui te staan met mijn ploeg 333m.nl. 

Uiteindelijk zou ik op de laatste dag stranden op de vijfde plaats.

Ada en ik hebben een paar leuke dagen doorgebracht met vrienden en heerlijk gefietst door Midden-Nederland.

De volgende vakantie was een reis naar het prachtige Asturias. Voor het eerst in ruim anderhalf jaar zagen we Siebe en Ana weer.

Het motto "Paraiso natural" klopt helemaal.

In heuvelachtig Asturias begon mijn training voor de Marathon van Leiden.

Anderhalve week later werd ik voor de tweede keer opa.

Niet veel later werd ik positief getest op corona.

De ziekte zelf leek op een gewone griep. Het meest vervelende was echter de spierpijn, die na een paar dagen opkwam. De spierpijn na een marathon of een 200 kilometer schaatsen was minder heftig dan deze pijn.

Aanvankelijk kostte het veel moeite om weer op gang te komen, maar gelukkig herstelde ik vrij snel. Ik kwam redelijk goed in vorm, toen de IJshal in december voor de tweede maal op rij de deuren moest sluiten.

Gelukkig kon ik op de valreep toch nog op natuurijs schaatsen.
Het was dit jaar halen en brengen, maar gelukkig sluiten we dit coronajaar gezond af. En dat is het enige, dat echt telt!

Lenteloop

Vandaag zijn er weer eens warmterecords gesneuveld. 
In Arcen werd het 15 graden, een nog nooit genoteerde temperatuur tussen Kerstmis en Nieuwjaar. In De Bilt werd 13,1 graden Celsius genoteerd, waarmee een datumrecord uit 1925 uit de boeken verdween. Het is nauwelijks voor te stellen, dat ik vorige week nog op natuurijs heb geschaatst.

Om in deze Kersttijd toch in conditie te blijven nu de Leidse IJshal voor het publiek gesloten is, moet ik op een andere manier hier aan werken. Mijn keuze viel op de Spaanse variant. Veel korte lopen.

Vrijdag heb ik 7 kilometer gelopen, gisteren en eergisteren 6 kilometer en vandaag 8 kilometer, waarmee het totaal op 27 kilometer uitkomt. Lopen is de snelste manier om aan je conditie te werken, dus elk nadeel heb zijn voordeel.
Nu wil ik wel een misverstand de wereld uit helpen: conditie is niet hetzelfde als schaatsconditie. Bij hardlopen en schaatsen gebruik je voor een deel andere spiergroepen, terwijl de schaatstechniek druk op precies de juiste plek op de ijzers vraagt.

Vanmiddag liep ik 7 kilometer in lentetemperaturen. Toch voelde het kouder aan, doordat er windkracht 5 stond.

Langs de rand van de Stevenshof liep ik naar Ter Wadding, waar ik een kwartier kriskras door dit kleine bos liep. Pas nadat ik alle paden minimaal eenmaal belopen had, verliet ik de beschutting van de bomen om de laatste 2 kilometer naar huis vol tegen de wind in naar huis te lopen.

1000 meter

Gisterenavond stond op het Olympisch Kwalificatie Toernooi in een leeg "Thialf" de 1000 meter bij de mannen op het programma. Bij de vrouwen op de 1500 meter was het al spannend. Tussen nummer 1 en nummer 4 zat een gat van 39 honderdste van een seconde, tussen nummer 3 en 4 was het miniem: Marijke Groenewoud klopte Melissa Wijfje met 2 honderdste van een seconde.

Maar de kilometer bij de mannen sloeg echt alles. De Nederlanders domineren dit seizoen de langste sprintafstand en het podium bij de wereldbekerwedstrijden was vaak compleet oranje gekleurd. Vooraf was al voorspeld, dat het een slagveld zou worden. Hetgeen klopte.

Met 4 man in de 1.07 werd er op het scherpst van de snede gestreden. Thomas Krol, Kai Verbij en Hein Otterspeer plaatsten zich voor de Olympische Spelen in Beijing, Olympisch kampioen Kjeld Nuis viste achter het net met een fantastische tijd op de 1000 meter.

In de slagschaduw van dit superkwartet reed Tijmen Snel naar een persoonlijk record van 1.08.10, waarmee hij vijfde werd.

In ieder ander land had deze IJVL-er zich daarmee geplaatst voor de Olympische Spelen. Maar ja, hij moet opboksen tegen de beste schaatsers op deze afstand. 

Zijn tijd komt nog. Over 4 jaar zijn er opnieuw Winterspelen. Hij kan nog groeien de komende jaren. Veel sprinters zijn rond hun dertigste op hun top.
Met de tweede, vierde en vijfde plaats op de kilometer en Melissa Wijfje op de 1500 meter is de kleine Leidse IJshal hofleverancier op deze afstand. Als je de scherpe bochten op deze 200-meterbaan kunt lopen, vallen die op een 400-meterbaan mee.
We gaan er vanavond goed voor zitten bij de 1500 meter. De klassieke mijl gaat ongetwijfeld weer veel strijd opleveren.

Mijn Elfstedentocht

Vlak voordat de lockdown inging, kreeg ik in de Leidse IJshal van "Krasse knar" Wierd Wagenmakers een boek over de Elfstedentocht te leen.

"Mijn Elfstedentocht" is een uitgave van de Friese Pers Boekerij in samenwerking met de Leeuwarder Courant. De samenstellers zijn Pieter de Groot en Bonne Stienstra. Het vertelt zoals de ondertitel aangeeft de ware verhalen van en over gewone rijders. Dit zijn deels wedstrijdrijders, maar voor een groot deel toerschaatsers.

Het bijzondere van dit boek is, dat het tweetalig is. Deels Frysk, deels Nederlands. Voor degenen, die de Friese taal niet machtig zijn, staat onderaan de pagina de Nederlandse vertaling.
Het gaat over diverse Elfstedentochten, dus niet alleen die van 1997. Ook die van de oorlogsjaren 1940, 1941 en 1942 komen aan bod. Kortom, leuke verhalen, die de temperaturen van 9 graden met regen dragelijk maken.

Net voor Kerstmis viel er een ander boek over de Tocht der Tochten bij mij op de mat. "De Elfstedentocht van '97" was niet bij de lokale boekhandel te bestellen. Het boek zat in twee enveloppen. 

Er zat een briefje bij van Post.nl met deze inhoud: "Helaas is deze post beschadigd of niet compleet bij je bezorgd. Er is iets niet goed gegaan bij de verwerking van de post en dat vinden we erg vervelend. Sorry daarvoor."
Het boek was inderdaad licht beschadigd. Ik heb het niet teruggestuurd, want dit past wel bij de Elfstedentocht. Dan kom je immers ook licht beschadigd aan de finish.
Toen ik dat tegen een trainingsmaat zei, kreeg ik als antwoord: "Licht beschadigd? Zeg maar gerust compleet gesloopt!"

De herinneringen en heldenverhalen van Henk Angenent, Evert van Benthem, vele anderen en u is uitgegeven door het Algemeen Dagblad in het kader, dat het op 4 januari 2022 25 jaar geleden is, dat de laatstgehouden officiële Elfstedentocht gehouden is.

Er zijn echter schaatsers, die op 11 februari 2012 de Elfstedentocht op eigen houtje hebben gereden. Een tweetal schaatsers uit Leiden wist in 1997 voor Henk Angenent over de finish de komen.

Naar goed gebruik is dat Elfstedenverhaal ook in boekvorm uitgekomen.

Dit gebruik gaat terug tot de eerste Elfstedentocht. De winnaar van de editie van 2 januari 1909, Minne Hoekstra, vertrouwde zijn belevenissen toe aan het papier.

Nu de binnenijsbanen dicht zijn is er genoeg interessant leesvoer om de dagen met somber weer goed door te komen. Want HET verhaal over de Elfstedentocht bestaat niet. Iedereen, die de Tocht der Tochten heeft geschaatst, heeft zijn eigen verhaal!

10.000

Gisterenavond heb ik met volle teugen genoten van het Olympisch Kwalificatie Toernooi. De 500 meter bij de vrouwen was zeer spannend, maar als rasechte stayer gaat mijn voorkeur toch uit naar de 10.000 meter. Vooraf werd een tweestrijd verwacht tussen Jorrit Bergsma en Patrick Roest.
De Friese stayer moest de tijd in de voorlaatste rit zetten. Vooraf zei hij, dat hij voor 12.45 zou gaan. In een vlakke race met een versnelling in het laatste deel kwam Bergsma uit op 12.42.38. 

De allrounder Roest reed lang onder dit schema en had tot de 8 kilometer eveneens een vlak schema, maar beet zich in de laatste 2 kilometer toch stuk op de tijd van de specialist op de lange afstanden.
Een echte inzinking was het niet, maar je kon aan zijn manier van schaatsen zien, dat het in een rondje tijd van soepel glijden werken was geworden.

Dat is het fascinerende aan de 10 kilometer. Je kunt heel lang op een vlak schema schaatsen en ineens is het kaarsje uit. Zelf heb ik dat diverse malen mogen ervaren. Vroeger reed ik altijd op dinsdagavond in de Leidse IJshal. Van 8 tot 9 uur was het druk, daarna werd het rustig. Rond half 10 was er nog maar een handjevol schaatsers op het ijs.
Voor mij een mooi moment om mijn tijd over 50 rondjes van 200 meter te klokken. Een soort Coopertest van toendertijd ongeveer 25 minuten. Regelmatig kwam ik in het tweede deel de man met de hamer tegen.

Het was niet altijd leuk om met totaal verzuurde bovenbenen door te schaatsen, maar uiteindelijk heb ik wel een dusdanig gevoel voor vlak rijden ontwikkeld, dat dit een handelsmerk van me geworden is. Dusdanig dat Jan Verlind me indirect het grootste compliment gaf, door Janina Wolff voor de 1000 rondjes van Leiden één bindend advies te geven: "Blijf achter Bert Breed rijden!"

Vandaag was ik ook bezig met de 10.000, maar in dit geval met de 10.000 kilometer fietsen in 2021. Ieder jaar neem ik me voor om deze afstand fietsend af te leggen. In oktober lag ik keurig op schema, maar de coronabesmetting gooide roet in het eten. 
Van een week binnen blijven word je conditioneel niet beter en dat merkte ik bij mijn eerste fietsritje begin november. Ik gaf mezelf toen geen cent meer voor het ronden van de kaap van 10.000 kilometer.

In december moest ik nog 856 kilometer afleggen. Met de korte dagen en in het begin van de maand veel regen geloofde ik er niet meer in, maar door gemiddeld iedere dag 30 kilometer af te leggen is het me toch nog gelukt. Op jaarbasis is 9.800 of 9.900 natuurlijk heel acceptabel, maar 10.000 staat toch veel leuker.

Petities

De afgelopen 2 dagen heb ik een tweetal petities op petities.com en petities.nl ondertekend.
De eerste betrof het sluiten van de afdeling Kinderhartchirurgie in het Willem-Alexander Kinderziekenhuis in het LUMC.

Deze petitie is te ondertekenen op https://www.petities.com/steun_het_cahal_lumc_amsterdamumc_voor_behoud_kinderhartchirurgie
De tweede betreft het erkennen van Sport als een essentiële dienstverlening.

Deze petitie is te vinden op https://petities.nl/petitions/sport-en-bewegen-is-een-essentiele-dienstverlening?locale=nl
Als de McDonalds wel essentieel zijn en open mogen blijven en de binnensportaccommodaties zoals de Leidse IJshal niet, dan gaat er qua gezondheid iets gruwelijk mis in Nederland.
Erik Scherder heeft gelijk. Er zijn momenteel twee pandemieën in Nederland. Corona heeft aan aandacht geen gebrek, obesitas is een sluipmoordenaar. Het beste middel daartegen: Sporten!!!!
Ik beveel beide petities dan ook van harte aan.

Bouwvakvakantie

Normaal gesproken zou dit de drukste periode van het jaar zijn in de Leidse IJshal. In de Kerstvakantie komen veel kinderen op de instuifschaatslessen af.

Zeker als het weer buitenactiviteiten niet echt stimuleert nodigt dit uit om de ijzers onder te binden op de overdekte kunstijsbaan.

Maar zoals bekend valt dit onder de binnensporten. Deze zijn rucksichtslos gesloten met één uitzondering: overdekte zwembaden mogen open voor zwemlessen voor kinderen. Daar valt iets voor te zeggen.
Mijn klomp brak echter, toen ik vanmiddag op de site van de NOS las, dat een Hilversums zwembad ouders niet hoeft te controleren op coronapas bij zwemles. Bij het geven van schaatslessen ben ik in de IJshal wel eens tweemaal op een dag gecontroleerd!

Waarom zit sportend Nederland in lockdown?  En waarom mogen toeschouwers wel naar ongecontroleerd naar binnen? Zou de voorzieningenrechter Midden-Nederland ook niet meteen schaatsles onder onderwijs kunnen laten vallen?

Schaatstrainers geven immers een eeuwenoud Nederlands cultuurgoed door!

Nu we het toch over de combinatie van schaatsen en zwemmen hebben: aan het eind van de ochtend ben ik naar het bouwterrein van Zwembad en IJshal "De Vliet" gefietst. Daar zat het hek echter op slot. De bouwvakkers hebben bouwvakvakantie.

In het nieuwe jaar zullen de bouwvakkers verder gaan.

Na thuis wat gegeten te hebben, trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep naar het doodlopende weggetje, waar ik in de eerste lockdown zo vaak gelopen heb, dat ik het omdoopte in Corona-tion Street.

Meestal kom je er weinig verkeer tegen. Nu kwam ik op de 900 meter heen en de 900 meter terug op de Nieuwe weg maar liefst 7 auto's tegen. Zo druk is het zelden op deze doodlopende weg. Aan het eind van de weg is een manege met een open bak. Zou dat een verklaring kunnen zijn?

Na 6 kilometer hardlopen in voor december warm weer kon ik wel een douche gebruiken.

In 2021 zullen we dit soort fraaie plaatjes niet meer te zien krijgen.

Het roodborstje

Vandaag had de schaatsinstuif voor kinderen in de Leidse IJshal begonnen.

Ik zeg met nadruk had, want zoals bekend zijn alle binnensportaccomodaties gesloten, terwijl de MacDonalds wel gewoon open zijn. Hoezo volksgezondheid?
Ik hoefde vanmorgen dus niet naar de Vondellaan te fietsen. Gelukkig voorkwam mijn vrouw, dat ik in een zwart gat zou vallen. Zij had nog een klus voor me op de volkstuin.

Na een vorstloze nacht fietsten we in mistig weer naar de volkstuin toe. Daar mocht ik kruiwagens met paardenmest naar onze tuin rijden. Eén kruiwagen valt wel mee. Een stuk of 20 kruiwagens verder ga je dit wel voelen. 

Na de tweede kruiwagen zag ik een roodborstje bij de mestvaalt. Het kleine vogeltje zocht voedsel op de plek, waar ik net met de riek bezig was geweest om mest in de kruiwagen te scheppen.

Telkens als ik terugkwam, vloog het roodborstje naar een hoge plek om terug te keren naar de voerderplek als ik weer vertrokken was.

Onderwijl schoot mij iets te binnen. Jaren geleden sprak ik iemand, die inmiddels is overleden over de tuinvogeltelling. In onvervalst Haags kreeg ik als antwoord: "Vroegûh gingûh we op Scheveningen altijd kijkûh naar de roodborstjes."

Het bleek in de tijd te zijn, waarin wat onze Oosterburen "oben ohne" noemen in de mode was.

Normaal gesproken laat ik het bij de mestvaalt zo netjes mogelijk achter. Voor dit roodborstje zorgde ik echter voor een rijk gedekte tafel.