Nederland geldt sinds de tijd van Ard en Keessie als een schaatsgrootmacht. In de jaren '90 werd de dominantie zo groot, dat we zelfs kunnen spreken van dé schaatsgrootmacht. Op diverse manieren werden vanuit ons kleine landje initiatieven ontwikkeld om schaatsers uit andere landen te helpen. Een soort ontwikkelingshulp dus.
Denk daarbij aan Bart Veldkamp, die in een jaar tijd een aantal Kenianen klaar stoomde voor een Alternatieve Elfstedentocht, maar ook de vele toptrainers, die uitwaaierden naar diverse landen om daar bondscoach te worden.
Het was dan ook een vreemde gewaarwording, dat wij met het krasse knarren kamp schaatsles kregen van een Colombiaan.
In het Stayokay in Grou had ik al een boterham met jam op, toen we op weg naar Thialf in de auto getrakteerd werden op The Jam.
Maar de grootste traktatie was de schaatsles van Francisco Rodriguez. Twintig jaar geleden is hij in Nederland neergestreken en van Wil Mensing, bij de oudere IJVL-ers een zeer bekende trainer, heeft hij schaatsen geleerd. Met wat een souplesse deed hij dat. Dat was echt dansen op het ijs!
We reden langere blokken in een rustig tempo met telkens één technisch aspect, waar we op moesten letten. Langzaam maar zeker ging je technisch steeds beter rijden. Af en toe kreeg of gaf je onder het rijden aanwijzingen. Ik kreeg van Jacqueline Zwetsloot nuttige tips voor mijn linkerbeen in de bocht, terwijl ik Bram Beneken Kolmer tips aanreikte voor de afzet.
Dat kon ook makkelijk, omdat telkens slechts één persoon het blok op kop reed, waardoor je niet met het wisselen van kopman rekening hoefde te houden. In ons geval was dat meestal Sonja Hoogsteen, die samen met Jos Droogh dit weekeinde weer uitstekend had georganiseerd.
Vooral de oefening van Francisco Rodriguez om de valbeweging te trainen was verrassend: je moest rijden, alsof je met je partner in je armen aan het dansen was. En geloof het of niet: het werkte! Deze variant kende ik nog niet. De ontwikkelingshulp van deze Colombiaan viel bij mij in ieder geval in goede aarde.
maandag 31 januari 2011
zondag 30 januari 2011
Jelle Sybesma
Het was 30 jaar geleden, dat ik Jelle Sybesma voor het laatst gezien had. Met hem en Harry van Oers, Jochien Bakker en Els Driever ben ik in de zomer van 1980 in de Loire-vallei gaan fietsen. In die kletsnatte zomer met een verregende Tour, die gewonnen werd door Swift-lid Joop Zoetemelk, hadden wij 2 weken prachtig zonnig weer.
Door een toeval kwam ik Jelle weer op het spoor. Destijds was hij student fysiotherapie. Een paar jaar geleden had de regering besloten om op fysiotherapie te gaan bezuinigen. In Trouw las ik een ingezonden brief van fysiotherapeut Jelle Sybesma uit Kampen.
"Bingo", dacht ik, maar het bleek een naamgenoot te zijn, die hetzelfde beroep uitoefende. Maar hij had wel het adres van de gelijknamige fysiotherapeut uit Mantgum.
Zo kwamen we weer in contact met elkaar. Dit resulteerde in een afspraak in Grou, waar de krasse knarren in het Stayokay de nacht door zouden brengen.
Voor we in "Het Theehuis" van een heerlijk buffet konden gaan genieten, wandelden we naar hotel, café en restaurant "Oostergoo", waar we anderhalf uur lang bij konden praten, o.a. over het zeilweekeinde, dat we als voorbereiding op de fietsvakantie in de tuin van Frankrijk, gehouden hadden op en rond het Sneker meer.
Natuurlijk was het veel te kort, maar het was erg gezellig om "even bij te praten" met Jelle Sybesma.
Door een toeval kwam ik Jelle weer op het spoor. Destijds was hij student fysiotherapie. Een paar jaar geleden had de regering besloten om op fysiotherapie te gaan bezuinigen. In Trouw las ik een ingezonden brief van fysiotherapeut Jelle Sybesma uit Kampen.
"Bingo", dacht ik, maar het bleek een naamgenoot te zijn, die hetzelfde beroep uitoefende. Maar hij had wel het adres van de gelijknamige fysiotherapeut uit Mantgum.
Zo kwamen we weer in contact met elkaar. Dit resulteerde in een afspraak in Grou, waar de krasse knarren in het Stayokay de nacht door zouden brengen.
Voor we in "Het Theehuis" van een heerlijk buffet konden gaan genieten, wandelden we naar hotel, café en restaurant "Oostergoo", waar we anderhalf uur lang bij konden praten, o.a. over het zeilweekeinde, dat we als voorbereiding op de fietsvakantie in de tuin van Frankrijk, gehouden hadden op en rond het Sneker meer.
Natuurlijk was het veel te kort, maar het was erg gezellig om "even bij te praten" met Jelle Sybesma.
Andries Kramer
Eén van de weinige dingen, waar ik me in dit leven nog niet aan bezondigd had, was een heuse sprinttraining. Maar ja, als je iets doet, dan kun je het beter meteen goed doen.
De sprinttraining werd dan ook gegeven door Andries Kramer, voormalig Nederlands kampioen op de 500 meter en meervoudig kampioen op de kortebaan.
Deze training was één van de drie trainingen, die we kregen in het "krasse knarren kamp" van de IJVL. Een 30-tal leden en introducees van de IJVL vertrok zaterdagmorgen naar Heerenveen, waar we 's middags in 3 groepen verdeeld werden voor een weekeinde techniektraining.
Om kwart over 10 werd ik opgehaald door Jaap de Gorter. Samen met Annerieke van der Beek en Mijke Hartendorp reden we naar Thialf. Vanaf Leiden Lammenschans had ik in het zonnige vriesweer het stuur in handen. Na een lunchpauze mochten we om half 2 het spiegelgladde ijs van dit Schaatsmekka op. Wat een genot is het om lange slagen te maken op deze ijsvloer.
Andries Kramer liet ons veel rondjes rustig rijden, maar af en toe moesten we "knallen". Bij schaatstrainers is het een bekend gegeven, dat fouten in de techniek op 2 momenten duidelijk naar voren komen: als je heel hard rijdt, of juist als je heel zacht rijdt. Wij deden nu het eerste, vaak als 100, 200 of 300 meter voluit.
En ja, dat viel best wel tegen! Vooral je coördinatie is volledig zoek.
Een oefening, die zeer goed is en ik iedereen van harte kan aanbevelen, is deze: je moet diep gaan zitten en dan een meter of 20 glijden. Al glijdend sprint je dan weg. Het grote voordeel is, dat je op deze manier veel dieper blijft zitten, dan wanneer je je snelheid gaar verhogen en dan pas dieper gaat zitten.
Het tweede deel van de les stond in het teken van de start. De houding van de startende schaatser is zeer bepalend, hoe snel je uit de startblokken komt. De meesten hebben hun gewicht te veel naar achteren, waardoor je eerst je gewicht naar voren moet verplaatsen voor je eerste slag. Nog voor je over de startstreep bent, heb je al een paar tienden van een seconde verloren.
We mochten allemaal 2 keer starten, eerst een keer alleen, daarna in duostart.
Al met al vond zelfs deze stayer de sprinttraining erg leuk. Andries Kramer heeft absoluut pedagogische kwaliteiten. Hij kon prima overbrengen, wat hij bedoelde. En als je hem de start voor zag doen, dan wist je meteen, waarom hij Nederlands sprintkampioen geworden is.
Sprinters nemen tussendoor zeer veel rust. Wij niet. Na de sprinttraining hadden we nog 20 minuten. In een treintje met o.a. Jacqueline Zwetsloot, Willem van Vliet, Mijke Hartendorp en deze diesel reden we 27 rondjes binnen de 19 minuten. Zo'n snelle 10 km had ik nog nooit gereden.
U ziet het, de sprinttraining wierp meteen zijn vruchten af!
De sprinttraining werd dan ook gegeven door Andries Kramer, voormalig Nederlands kampioen op de 500 meter en meervoudig kampioen op de kortebaan.
Deze training was één van de drie trainingen, die we kregen in het "krasse knarren kamp" van de IJVL. Een 30-tal leden en introducees van de IJVL vertrok zaterdagmorgen naar Heerenveen, waar we 's middags in 3 groepen verdeeld werden voor een weekeinde techniektraining.
Om kwart over 10 werd ik opgehaald door Jaap de Gorter. Samen met Annerieke van der Beek en Mijke Hartendorp reden we naar Thialf. Vanaf Leiden Lammenschans had ik in het zonnige vriesweer het stuur in handen. Na een lunchpauze mochten we om half 2 het spiegelgladde ijs van dit Schaatsmekka op. Wat een genot is het om lange slagen te maken op deze ijsvloer.
Andries Kramer liet ons veel rondjes rustig rijden, maar af en toe moesten we "knallen". Bij schaatstrainers is het een bekend gegeven, dat fouten in de techniek op 2 momenten duidelijk naar voren komen: als je heel hard rijdt, of juist als je heel zacht rijdt. Wij deden nu het eerste, vaak als 100, 200 of 300 meter voluit.
En ja, dat viel best wel tegen! Vooral je coördinatie is volledig zoek.
Een oefening, die zeer goed is en ik iedereen van harte kan aanbevelen, is deze: je moet diep gaan zitten en dan een meter of 20 glijden. Al glijdend sprint je dan weg. Het grote voordeel is, dat je op deze manier veel dieper blijft zitten, dan wanneer je je snelheid gaar verhogen en dan pas dieper gaat zitten.
Het tweede deel van de les stond in het teken van de start. De houding van de startende schaatser is zeer bepalend, hoe snel je uit de startblokken komt. De meesten hebben hun gewicht te veel naar achteren, waardoor je eerst je gewicht naar voren moet verplaatsen voor je eerste slag. Nog voor je over de startstreep bent, heb je al een paar tienden van een seconde verloren.
We mochten allemaal 2 keer starten, eerst een keer alleen, daarna in duostart.
Al met al vond zelfs deze stayer de sprinttraining erg leuk. Andries Kramer heeft absoluut pedagogische kwaliteiten. Hij kon prima overbrengen, wat hij bedoelde. En als je hem de start voor zag doen, dan wist je meteen, waarom hij Nederlands sprintkampioen geworden is.
Sprinters nemen tussendoor zeer veel rust. Wij niet. Na de sprinttraining hadden we nog 20 minuten. In een treintje met o.a. Jacqueline Zwetsloot, Willem van Vliet, Mijke Hartendorp en deze diesel reden we 27 rondjes binnen de 19 minuten. Zo'n snelle 10 km had ik nog nooit gereden.
U ziet het, de sprinttraining wierp meteen zijn vruchten af!
vrijdag 28 januari 2011
Natuurkundeles
Toen ik om even over half 5 de binnenbaan van de Leidse IJshal op schaatste, zag ik een paar kinderen uit mijn groep vol aandacht over het ijs gebogen waren. Nou ja, ijs: er zat een gat van 10 bij 20 centimeter. De 6 cm dikke ijslaag was daar volledig weg. Je zat daar meteen op het beton.
IJsmeester Jan van Rijn goot een gieter warm water in het gat en zette er een grote pilon op. Het risico, dat iemand in dit gat pal langs de boarding zou rijden, was zo geminimaliseerd.
Dat gold ook voor de aandacht, die ik deze les van "mijn" kinderen had. Constant reden ze naar het gat om te kijken, of het ijs al was aangegroeid. Op een gegeven moment ontdekte één van de kinderen, toevallig de grootste drukteschopper, dat als je er een beetje ijsschaafsel in gooide, dat het dan wel meteen "bevroor".
Je krijgt dan wel een soort papijs, maar voor de kinderen maakte dat niet uit. Telkens werd er wat "sneeuw" in het gat gegooid, zodat het aan het eind van de les al behoorlijk geëgaliseerd was. Je zakte er wel diep in weg, maar daar letten de kinderen verder niet op.
Op de Pedagogische Academie noemden ze dit "Aanschouwelijk onderwijs". Kinderen konden zo zelf ontdekken, hoe de natuur in elkaar zit. Zo kregen ze vandaag behalve schaatsles ook nog eens natuurkundeles!
IJsmeester Jan van Rijn goot een gieter warm water in het gat en zette er een grote pilon op. Het risico, dat iemand in dit gat pal langs de boarding zou rijden, was zo geminimaliseerd.
Dat gold ook voor de aandacht, die ik deze les van "mijn" kinderen had. Constant reden ze naar het gat om te kijken, of het ijs al was aangegroeid. Op een gegeven moment ontdekte één van de kinderen, toevallig de grootste drukteschopper, dat als je er een beetje ijsschaafsel in gooide, dat het dan wel meteen "bevroor".
Je krijgt dan wel een soort papijs, maar voor de kinderen maakte dat niet uit. Telkens werd er wat "sneeuw" in het gat gegooid, zodat het aan het eind van de les al behoorlijk geëgaliseerd was. Je zakte er wel diep in weg, maar daar letten de kinderen verder niet op.
Op de Pedagogische Academie noemden ze dit "Aanschouwelijk onderwijs". Kinderen konden zo zelf ontdekken, hoe de natuur in elkaar zit. Zo kregen ze vandaag behalve schaatsles ook nog eens natuurkundeles!
donderdag 27 januari 2011
Druk
Afgelopen maandag kreeg ik een beetje last van mijn spieren. Dit kon niet komen van zware inspanningen, en daar er in Nederland sprake is van een griepepidemie, was ik dus alert. Ik nam meteen infludo in en hoopte, dat ik er doorheen zou lopen. Dinsdagavond had ik nog steeds een beetje last van mijn spieren en besloot ik om naar mijn lichaam te luisteren. De afgelopen weken heb ik het heel erg druk gehad en daar ik mogelijk een zeer lichte griep onder de leden had, besloot ik rust te nemen en niet te gaan schaatsen.
Voordat ik om 10 uur als een os lag te slapen, heb ik nog even een paar schaatsen geslepen.
Bij de IJshal aangekomen, was dit het eerste lied, dat ik hoorde:
In tijden van natuurijs hebben de krasse knarren wel wat weg van zigeuners. We zwerven dan half Nederland door, van de Kaag tot de Alblasserwaard, van Ankeveen tot Monnickendam en van de Vogelplas tot de Loosdrechtse Plassen.
Daar het de laatste weken veel te warm geweest is, zit deze trektocht er, ondanks een korte winterprik, nog niet echt in.
Maar gelukkig hebben we de IJshal nog, waar we gezellig onze rondjes draaien.
Daar ik niets wilde forceren, besloot ik vandaag vooral op techniek te gaan schaatsen, en dan vooral op het linkerbeen in de bocht. Rustig druk opbouwen en dan wegduwen. In het begin lukte dat met het inrijden best aardig, maar op een gegeven moment gleed ik half weg met mijn linkerbeen, en een ronde later weer.
Ondanks dat ik op mijn blog een zeer informatieve cursus schaatsen slijpen heb gezet, had ik dinsdagavond mijn eigen schaatsen niet goed genoeg geslepen. Aan de buitenkant van de linkerschaats zat een bot stuk, precies waar ik mijn druk normaal gesproken opbouw.
Dan kun je 2 dingen doen: van het ijs af gaan en je schaatsen laten slijpen, of roeien met de riemen, die je hebt en het drukpunt wat meer naar voren leggen en technisch minder goed schaatsen. Ik koos voor het laatste.
We waren nog maar net aan de piramide begonnen, toen er diverse klassen van een tweetal middelbare scholen kwamen. In het begin was het even chaotisch. Een paar keer stak een puber ineens over in de bocht, die wij net in wilden draaien. We konden telkens ternauwernood een botsing vermijden. Na afspraak met de leerkrachten ging het heel wat beter.
Wel besloten we, om rustig aan te rijden, wat ik met een halfbotte schaats helemaal niet erg vond. En als schaatser moet je flexibel zijn: ik had dus de souplesse om het schema om te gooien: een blok van 30 en een van 40 rondjes, zodat we om half 11 100 rondjes gereden hadden en de scholieren de buitenbaan op konden.
We reden rustig uit tot 11 uur. Onder het rijden gaf ik een paar allochtone scholieren nog wat aanwijzingen: de integratie is voltooid, als zij ook kunnen schaatsen!
We hadden dan wel niet zo lekker kunnen schaatsen als anders, maar voor de IJshal is het natuurlijk uitstekend, dat het zo druk was.
's Avonds kon ik na het werken weer druk aan de slag met het schaatsen slijpen. Wat dat aangaat is het net als vroeger op de middelbare school: als je je huiswerk niet goed gemaakt had, moest je het over doen!
Voordat ik om 10 uur als een os lag te slapen, heb ik nog even een paar schaatsen geslepen.
Bij de IJshal aangekomen, was dit het eerste lied, dat ik hoorde:
In tijden van natuurijs hebben de krasse knarren wel wat weg van zigeuners. We zwerven dan half Nederland door, van de Kaag tot de Alblasserwaard, van Ankeveen tot Monnickendam en van de Vogelplas tot de Loosdrechtse Plassen.
Daar het de laatste weken veel te warm geweest is, zit deze trektocht er, ondanks een korte winterprik, nog niet echt in.
Maar gelukkig hebben we de IJshal nog, waar we gezellig onze rondjes draaien.
Daar ik niets wilde forceren, besloot ik vandaag vooral op techniek te gaan schaatsen, en dan vooral op het linkerbeen in de bocht. Rustig druk opbouwen en dan wegduwen. In het begin lukte dat met het inrijden best aardig, maar op een gegeven moment gleed ik half weg met mijn linkerbeen, en een ronde later weer.
Ondanks dat ik op mijn blog een zeer informatieve cursus schaatsen slijpen heb gezet, had ik dinsdagavond mijn eigen schaatsen niet goed genoeg geslepen. Aan de buitenkant van de linkerschaats zat een bot stuk, precies waar ik mijn druk normaal gesproken opbouw.
Dan kun je 2 dingen doen: van het ijs af gaan en je schaatsen laten slijpen, of roeien met de riemen, die je hebt en het drukpunt wat meer naar voren leggen en technisch minder goed schaatsen. Ik koos voor het laatste.
We waren nog maar net aan de piramide begonnen, toen er diverse klassen van een tweetal middelbare scholen kwamen. In het begin was het even chaotisch. Een paar keer stak een puber ineens over in de bocht, die wij net in wilden draaien. We konden telkens ternauwernood een botsing vermijden. Na afspraak met de leerkrachten ging het heel wat beter.
Wel besloten we, om rustig aan te rijden, wat ik met een halfbotte schaats helemaal niet erg vond. En als schaatser moet je flexibel zijn: ik had dus de souplesse om het schema om te gooien: een blok van 30 en een van 40 rondjes, zodat we om half 11 100 rondjes gereden hadden en de scholieren de buitenbaan op konden.
We reden rustig uit tot 11 uur. Onder het rijden gaf ik een paar allochtone scholieren nog wat aanwijzingen: de integratie is voltooid, als zij ook kunnen schaatsen!
We hadden dan wel niet zo lekker kunnen schaatsen als anders, maar voor de IJshal is het natuurlijk uitstekend, dat het zo druk was.
's Avonds kon ik na het werken weer druk aan de slag met het schaatsen slijpen. Wat dat aangaat is het net als vroeger op de middelbare school: als je je huiswerk niet goed gemaakt had, moest je het over doen!
woensdag 26 januari 2011
Een latertje
In mijn jeugdjaren draaide ik mijn hand niet om voor een latertje meer of minder. Vooral in de roemruchte jaren, die ik achter de tap van "De Hobbit" doorbracht, was het schering en inslag. Regelmatig ben ik bij het ochtendgloren naar huis gefietst.
Ondanks dat het de komende dagen wat kouder gaat worden, lijkt het bij een korte winterprik met wat kwakkelweer te blijven.
Deze kaart lijkt nog ergens op, maar de meeste modelberekeningen wijzen toch niet in de richting van aanhoudend winterweer.
Ik was dan ook verbaasd, toen ik op www.weerwoord.be een link vond naar een verrassend krantenbericht met de pakkende titel: "Lente wordt bitter koud".
Ik citeer: Februari wordt mild, maar daarna, in maart en april, maakt de winter zijn ijzige comeback. Dat voorspellen de Amerikaanse meteorologen die eerder ook al waarschuwden voor de koude winter van vorig jaar en de vroege winterpiek voor Kerstmis.
Meteoroloog Todd Crawford van WSI: "Nu kent Europa al enkele weken betrekkelijk milde temperaturen. We lezen uit onze metingen af dat die milde midwinter zal aanhouden in de loop van februari. Maar eind februari, begin maart keren we terug naar dezelfde situatie als vóór Kerstmis. Toen werden de gebruikelijke westenwinden boven de Atlantische Oceaan geblokkeerd, zodat Noord-Europa was overgeleverd aan vrieswinden van boven de Noordpool. Die nieuwe blokkade boven de Atlantische Oceaan kan duren tot in april, zodat het tot dan stevig zal vriezen in grote delen van Noord-Europa."
Crawford baseert zijn langetermijnvoorspellingen op een fenomeen dat bekendstaat als de Noord-Atlantische oscillatie (NAO): het verschil in atmosferische druk tussen het lagedrukgebied boven IJsland en de hogedrukzone boven de Azoren. De ondervinding leert dat een groot verschil, zoals in de jaren '80 en '90, gelijkstaat aan zachte winters, terwijl een klein verschil leidt tot strenge winters.
Crawford beweert dat zijn bedrijf die voorspellingen wel aankan door de schommelingen van de NAO te vergelijken met de metingen uit het verleden. Hij houdt één slag om de arm: "We weten niet precies wanneer de NAO zal omslaan in februari. Misschien volgt de herintrede van de barre winter vroeger of later dan wij nu denken."
Kennelijk heeft deze winter een lange omweg nodig om naar een climax toe te werken.
Als dit uitkomt, dan kunnen we wellicht in maart de Elfstedentocht gaan schaatsen. Het zou 1 maart kunnen worden, een paar dagen na IJsstrijd, maar net zo goed 24 maart. Dat zou wat zijn: eerst op 20 maart de winterbiatlon van de IJVL in en om de Leidse IJshal en na een paar dagen hersteltijd het schaatsen van de Tocht der Tochten.
Johan Cruijff wist het al zo mooi te verwoorden: "Elk nadeel heb zijn voordeel." En een voordeel is het, een Elfstedentocht ver in maart: de dagen zijn veel langer, dus veel korter schaatsen in het donker.
Ik zie het, net als in de Hobbitjaren, wel zitten. Ik heb wel trek in een latertje!
Ondanks dat het de komende dagen wat kouder gaat worden, lijkt het bij een korte winterprik met wat kwakkelweer te blijven.
Deze kaart lijkt nog ergens op, maar de meeste modelberekeningen wijzen toch niet in de richting van aanhoudend winterweer.
Ik was dan ook verbaasd, toen ik op www.weerwoord.be een link vond naar een verrassend krantenbericht met de pakkende titel: "Lente wordt bitter koud".
Ik citeer: Februari wordt mild, maar daarna, in maart en april, maakt de winter zijn ijzige comeback. Dat voorspellen de Amerikaanse meteorologen die eerder ook al waarschuwden voor de koude winter van vorig jaar en de vroege winterpiek voor Kerstmis.
Meteoroloog Todd Crawford van WSI: "Nu kent Europa al enkele weken betrekkelijk milde temperaturen. We lezen uit onze metingen af dat die milde midwinter zal aanhouden in de loop van februari. Maar eind februari, begin maart keren we terug naar dezelfde situatie als vóór Kerstmis. Toen werden de gebruikelijke westenwinden boven de Atlantische Oceaan geblokkeerd, zodat Noord-Europa was overgeleverd aan vrieswinden van boven de Noordpool. Die nieuwe blokkade boven de Atlantische Oceaan kan duren tot in april, zodat het tot dan stevig zal vriezen in grote delen van Noord-Europa."
Crawford baseert zijn langetermijnvoorspellingen op een fenomeen dat bekendstaat als de Noord-Atlantische oscillatie (NAO): het verschil in atmosferische druk tussen het lagedrukgebied boven IJsland en de hogedrukzone boven de Azoren. De ondervinding leert dat een groot verschil, zoals in de jaren '80 en '90, gelijkstaat aan zachte winters, terwijl een klein verschil leidt tot strenge winters.
Crawford beweert dat zijn bedrijf die voorspellingen wel aankan door de schommelingen van de NAO te vergelijken met de metingen uit het verleden. Hij houdt één slag om de arm: "We weten niet precies wanneer de NAO zal omslaan in februari. Misschien volgt de herintrede van de barre winter vroeger of later dan wij nu denken."
Kennelijk heeft deze winter een lange omweg nodig om naar een climax toe te werken.
Als dit uitkomt, dan kunnen we wellicht in maart de Elfstedentocht gaan schaatsen. Het zou 1 maart kunnen worden, een paar dagen na IJsstrijd, maar net zo goed 24 maart. Dat zou wat zijn: eerst op 20 maart de winterbiatlon van de IJVL in en om de Leidse IJshal en na een paar dagen hersteltijd het schaatsen van de Tocht der Tochten.
Johan Cruijff wist het al zo mooi te verwoorden: "Elk nadeel heb zijn voordeel." En een voordeel is het, een Elfstedentocht ver in maart: de dagen zijn veel langer, dus veel korter schaatsen in het donker.
Ik zie het, net als in de Hobbitjaren, wel zitten. Ik heb wel trek in een latertje!
dinsdag 25 januari 2011
"Als het kan, dan moet het"
Vanochtend ontving ik een mailtje, met daarin deze tekst:
Leendert Pot, heeft een filmdocumentaire gemaakt over schaatsen in NL, zie www.leendertpot.nl
"Als het kan dan moet het". Uitzending 31 jan 22.55u.
Leuk om de weblezers op te attenderen, lijkt me."
Dat lijkt me ook. Vandaar dat ik volgaarne aan dit verzoek voldoe.
Kijken dus, want dit smaakt inderdaad naar meer!
maandag 24 januari 2011
zondag 23 januari 2011
Veldloop in de Vlietlanden
Om kwart voor 2 stond ik bij station Voorschoten. Hans Boers was er al snel en op deze druilerige zondagmiddag zouden we een blokje Vlietlanden gaan lopen. Eerst liepen we naar het huis van mijn schoonouders. Ik moest even wat kopietjes afgeven.
Daar ik in mijn TNT-pak liep, kon ik geheel naar waarheid zeggen: "TNT-post!"
Ik mag dan wel niet de ideale schoonzoon zijn, vandaag was ik toch maar mooi de ideale postbode!
Hans en ik liepen verder naar park Rosenburgh en over een tweetal houten loopbruggetjes langs de weilanden, tot we vlak bij de Kniplaan uitkwamen. We renden langs de Vogelplas, die, zoals te verwachten was na 3 weken dooi, helemaal open lag. Om het onszelf wat moeilijker te maken was ons tracé eerst het mulle zand van het ruiterpad en halverwege een drassig grasveld, waarop aan de sporen te zien veel was getraind op mountainbikes.
Langs de A4 volgden we het fietspad. Nadat we hier even gerekt hadden, passeerde een politiewagen ons. Het eerste stuk reden ze niet zo ver voor ons. Zo leek het net, of wij de koplopers in een wedstrijd waren met de politie, die de weg vrij maakte voor ons.
Bij de Vlietlanden vloog een zwerm spreeuwen boven ons naar de boomtoppen 100 meter verderop. Het is maar goed, dat ze vanochtend niet bij de tuinvogeltelling bij ons in de tuin neergestreken waren, want dan was ik de tel kwijtgeraakt.
Langs de ijsbaan van Voorschoten en door het Van der Hoevepark liepen we terug naar het station. Ondanks het miezerige weer hadden we heerlijk een kilometer of 12 getraind.
Thuis gekomen kon ik nog even genieten van de afsluitende kilometer van het WK Sprint in Heerenveen bij de dames en de heren.
Bij de simpele constatering, dat Laurine van Riessen brons won in de slotafstand en Kjeld Nuis als debutant 4e werd op deze afstand en dat deze beide IJVL-ers in het eindklassement zesde respectievelijk 5e geworden zijn, wil ik het laten. Er zijn genoeg schaatsverenigingen, die blind voor zo'n duo in de wereldtop zouden tekenen.
Daar ik in mijn TNT-pak liep, kon ik geheel naar waarheid zeggen: "TNT-post!"
Ik mag dan wel niet de ideale schoonzoon zijn, vandaag was ik toch maar mooi de ideale postbode!
Langs de A4 volgden we het fietspad. Nadat we hier even gerekt hadden, passeerde een politiewagen ons. Het eerste stuk reden ze niet zo ver voor ons. Zo leek het net, of wij de koplopers in een wedstrijd waren met de politie, die de weg vrij maakte voor ons.
Bij de Vlietlanden vloog een zwerm spreeuwen boven ons naar de boomtoppen 100 meter verderop. Het is maar goed, dat ze vanochtend niet bij de tuinvogeltelling bij ons in de tuin neergestreken waren, want dan was ik de tel kwijtgeraakt.
Langs de ijsbaan van Voorschoten en door het Van der Hoevepark liepen we terug naar het station. Ondanks het miezerige weer hadden we heerlijk een kilometer of 12 getraind.
Thuis gekomen kon ik nog even genieten van de afsluitende kilometer van het WK Sprint in Heerenveen bij de dames en de heren.
Bij de simpele constatering, dat Laurine van Riessen brons won in de slotafstand en Kjeld Nuis als debutant 4e werd op deze afstand en dat deze beide IJVL-ers in het eindklassement zesde respectievelijk 5e geworden zijn, wil ik het laten. Er zijn genoeg schaatsverenigingen, die blind voor zo'n duo in de wereldtop zouden tekenen.
vrijdag 21 januari 2011
Oom Ko
Vandaag hebben we in Zwolle oom Ko naar zijn laatste rustplaats gebracht. Bij leven was hij dominee. Veertig jaar geleden begon "gemengd trouwen" een klein beetje gemeengoed te worden, maar wie mij, als katholieke puber, voorspeld zou hebben, dat ik 10 jaar later een dominee als oom zou hebben, die had ik uiteraard niet geloofd.
Vanochtend werden Ada en ik door mijn schoonouders thuis opgepikt en reden we naar de Adventskerk in Zwolle-Zuid, waar de uitvaartdienst begon met het orgelspel van "Jesu bleibt meine Freude" van Johann Sabastian Bach. Apollo 100 maakte er een popversie van.
Ook was er nog een andere popbewerking.
Tijdens de dienst kwam naar voren, hoe oom Ko als timmermanszoon, die zijn vader verloren was voor zijn geboorte, besloot om dominee te worden. Tijdens de politionele acties in Nederlandsch Indië liep zijn patrouille in een hinderlaag met trekbommen. Twee inzittenden van zijn auto kwamen hierbij om het leven. De vraag naar het "Waarom zij" en "Waarom ik niet" deed langzaam maar zeker bij hem het plan rijpen om een dienaar Gods te worden.
Als karakterschets kwam het woord "bedachtzaam" zeer vaak voor. Wat mij betreft had daar het woord "zachtmoedig" zo aan toe gevoegd kunnen worden. En hulpvaardig.
Toen Ada's moeder overleed toen Ada 5 jaar was, is mijn vrouw ruim een half jaar opgevangen door oom Ko en tante Aad, die zo haar tweelingzus verloren had. Ada's vader moest in die tijd regelmatig naar het buitenland. Zodoende heeft Ada een tijdje in de domineeswoning van Dorkwerd gewoond. Zoek in de atlas maar even op, waar dat ligt.
Het lot van een domineesgezin is, dat er regelmatig verhuisd moet worden. Ben je net ergens helemaal ingeburgerd, dan kun je weer ergens anders opnieuw beginnen. Behalve Dorkwerd waren ook Ee, Baambrugge en Zevenhuizen standplaatsen van ook Ko.
De kinderen haalden ook de rol van tante Aad als steun en toeverlaat van dominee Roebers aan. Vandaag viel mij de gelijkenis in doen en laten en ook wel deels in uiterlijk, tussen tante Aat en Ada op. Wat dat aangaat heeft oom Ko een goede levenspartner weten te kiezen. Ik weet er alles van!!!!
Wij waren altijd welkom, als we eens in de buurt van Zwolle waren. Het was de gastvrijheid van tevreden, gemoedelijke mensen. Tante Aad zullen we nog wel eens zien, oom Ko in dit aardse leven helaas niet meer.
Terwijl de meesten na de begrafenis elkaar weer troffen in de Adventskerk, reisde ik met de trein naar Leiden, waar om half 5 weer een stuk of 15 kinderen op mij stonden te wachten voor hun wekelijkse schaatsles.
Soms dwaalden mijn gedachten even weg naar de voor mij nieuwe verhalen van oom Ko, waaronder de ommekeer in zijn leven in Nederlandsch Indië. Deze katholiek kan in ieder geval dankbaar en tevreden zijn, omdat hij deze dominee als oom heeft gehad!
Vanochtend werden Ada en ik door mijn schoonouders thuis opgepikt en reden we naar de Adventskerk in Zwolle-Zuid, waar de uitvaartdienst begon met het orgelspel van "Jesu bleibt meine Freude" van Johann Sabastian Bach. Apollo 100 maakte er een popversie van.
Tijdens de dienst kwam naar voren, hoe oom Ko als timmermanszoon, die zijn vader verloren was voor zijn geboorte, besloot om dominee te worden. Tijdens de politionele acties in Nederlandsch Indië liep zijn patrouille in een hinderlaag met trekbommen. Twee inzittenden van zijn auto kwamen hierbij om het leven. De vraag naar het "Waarom zij" en "Waarom ik niet" deed langzaam maar zeker bij hem het plan rijpen om een dienaar Gods te worden.
Als karakterschets kwam het woord "bedachtzaam" zeer vaak voor. Wat mij betreft had daar het woord "zachtmoedig" zo aan toe gevoegd kunnen worden. En hulpvaardig.
Toen Ada's moeder overleed toen Ada 5 jaar was, is mijn vrouw ruim een half jaar opgevangen door oom Ko en tante Aad, die zo haar tweelingzus verloren had. Ada's vader moest in die tijd regelmatig naar het buitenland. Zodoende heeft Ada een tijdje in de domineeswoning van Dorkwerd gewoond. Zoek in de atlas maar even op, waar dat ligt.
Het lot van een domineesgezin is, dat er regelmatig verhuisd moet worden. Ben je net ergens helemaal ingeburgerd, dan kun je weer ergens anders opnieuw beginnen. Behalve Dorkwerd waren ook Ee, Baambrugge en Zevenhuizen standplaatsen van ook Ko.
De kinderen haalden ook de rol van tante Aad als steun en toeverlaat van dominee Roebers aan. Vandaag viel mij de gelijkenis in doen en laten en ook wel deels in uiterlijk, tussen tante Aat en Ada op. Wat dat aangaat heeft oom Ko een goede levenspartner weten te kiezen. Ik weet er alles van!!!!
Wij waren altijd welkom, als we eens in de buurt van Zwolle waren. Het was de gastvrijheid van tevreden, gemoedelijke mensen. Tante Aad zullen we nog wel eens zien, oom Ko in dit aardse leven helaas niet meer.
Terwijl de meesten na de begrafenis elkaar weer troffen in de Adventskerk, reisde ik met de trein naar Leiden, waar om half 5 weer een stuk of 15 kinderen op mij stonden te wachten voor hun wekelijkse schaatsles.
Soms dwaalden mijn gedachten even weg naar de voor mij nieuwe verhalen van oom Ko, waaronder de ommekeer in zijn leven in Nederlandsch Indië. Deze katholiek kan in ieder geval dankbaar en tevreden zijn, omdat hij deze dominee als oom heeft gehad!
donderdag 20 januari 2011
Een dronkemansgebed
Soms krijg je uitdrukkingen te horen, die te mooi zijn om deze niet in grotere kring te verspreiden. Vandaag kreeg ik zo'n prachtige uitdrukking op een presenteerblaadje aangereikt. "Een dronkemansgebed" zei Hans van der Plas, toen hij de koffie, die ik gehaald had, aan mij betaalde met allerhande kleine munten in de kantine van de Leidse IJshal.
"Wat betekent die uitdrukking?", vroeg ik.
"Het is het bij elkaar schrapen van je laatste kleingeld in de hoop, dat je dan genoeg hebt voor een laatste borrel."
Om half 12 's ochtends waren wij nog niet aan een borrel toe. We hadden met de krasse knarren heerlijk gereden. Dit seizoen gaat het op donderdagochtend harder dan in voorgaande jaren. En vandaag was één van de snelste, zo niet de snelste training van schaatsseizoen 2010-2011.
Voor het eerst liep het na de natuurijsperiode technisch weer lekker, vooral ook in de bochten. Het linkerbeen kan nog beter, maar vergeleken met met name de dinsdagavonden ging het stukken beter. Bij het inhalen van grote groepen moet je dan vrij smal schaatsen, terwijl ik een vrij brede slag heb. Er sluipt dan gaandeweg de avond toch een mindere bochtentechniek in mijn rijden.
De ochtend begon trouwens erg vreemd. Bij aankomst bij de IJshal stond er een ambulance voor de ingang, terwijl Joop van Kleef en ik de eerste schaatsers waren. Eén van de ijsmeesters wilde de deur naar de binnenbaan open doen om daar te kunnen dweilen. Hij was van de Zamboni afgestapt en op het immer gladde ijs uitgegleden en op zijn achterhoofd terecht gekomen.
Bij deze wens ik ijsmeester Hans namens de hele krasse knarrengroep van harte beterschap!
woensdag 19 januari 2011
Iers hoog
Na een week van gezwabber op de weerkaarten komt er eindelijk wat meer duidelijkheid. De komende week zal een hogedrukgebied ter hoogte van Ierland het weer bij ons gaan bepalen.
Het goede nieuws is, dat we eindelijk van de vele flinke regenbuien af zijn. Het slechte nieuws is, dat een Iers hoog voor schaatsliefhebbers op de verkeerde plek ligt. We zullen, zeker in het binnenland, vermoedelijk wel een klein winterprikje krijgen, met 's nachts lichte tot matige vorst en overdag vermoedelijk net boven nul, maar tot een serieuze vorstperiode komt het, ondanks de koude bovenluchttemperaturen, vermoedelijk niet.
Ik had graag een positiever stukje geschreven, maar het is niet anders. Het begint er naar uit te zien, dat we al onze hoop op februari moeten gaan vestigen.
Een gezond mens heeft wel duizend wensen
Ooit zie één van mijn trainingsmaten tegen me: "Een gezond mens heeft wel duizend wensen, een zieke heeft er slechts één!" Aan deze uitspraak moest ik gisterenavond denken, toen een andere trainingsmaat, die ik het hele schaatsseizoen nog niet gezien had, weer eens op de smalle ijzers reed.
De verklaring van de afwezigheid van deze schaatser, die net als ik al meer dan 30 jaar zijn rondjes rijdt in de Leidse IJshal, was duidelijk: leukemie.
Afgelopen zomer is dit bij hem geconstateerd. Hij is gelijk onder het mes gegaan en staat sindsdien onder controle. Het is kwaadaardig en het is uitgezaaid, maar het is onduidelijk, wanneer het de kop weer op gaat steken. Regelmatige controle van de bloedwaarden, met name het aantal witte bloedlichaampjes, moet uitsluitsel hierover geven.
"Je kunt er oud mee worden!" had de behandelend arts tegen deze schaatser gezegd.
Dat kan wel zo zijn, maar je vertrouwt je eigen lichaam niet meer.
Hij mag wel blijven sporten, maar niet te diep gaan. Doordat je eerder moe bent, doe je dat dus niet.
Op zulke momenten besef je weer eens: sport is de belangrijkste bijzaak in het leven.
Een naam noemen, doe ik niet. Medische gegevens gekoppeld aan namen zal ik niet op internet zetten. Maar deze trainingsmaat en zijn familie wens ik bij deze veel sterkte toe in de hoop, dat hij er inderdaad oud mee kan worden. Het is hem van harte gegund!
De verklaring van de afwezigheid van deze schaatser, die net als ik al meer dan 30 jaar zijn rondjes rijdt in de Leidse IJshal, was duidelijk: leukemie.
Afgelopen zomer is dit bij hem geconstateerd. Hij is gelijk onder het mes gegaan en staat sindsdien onder controle. Het is kwaadaardig en het is uitgezaaid, maar het is onduidelijk, wanneer het de kop weer op gaat steken. Regelmatige controle van de bloedwaarden, met name het aantal witte bloedlichaampjes, moet uitsluitsel hierover geven.
"Je kunt er oud mee worden!" had de behandelend arts tegen deze schaatser gezegd.
Dat kan wel zo zijn, maar je vertrouwt je eigen lichaam niet meer.
Hij mag wel blijven sporten, maar niet te diep gaan. Doordat je eerder moe bent, doe je dat dus niet.
Op zulke momenten besef je weer eens: sport is de belangrijkste bijzaak in het leven.
Een naam noemen, doe ik niet. Medische gegevens gekoppeld aan namen zal ik niet op internet zetten. Maar deze trainingsmaat en zijn familie wens ik bij deze veel sterkte toe in de hoop, dat hij er inderdaad oud mee kan worden. Het is hem van harte gegund!
dinsdag 18 januari 2011
Kjeld Nuis
Veel Nederlanders zijn verrast, dat Kjeld Nuis Simon Kuipers klopte bij de skate-off voor het laatste ticket van het WK-sprint in Heerenveen.
Bij de IJVL zijn we dat niet. We kennen de kwaliteiten van Kjeld, die na Laurine van Riessen en Roxanne van Hemert de derde IJVL-er in de nationale top is. Er zijn verenigingen, die het met minder moeten doen.
Wellicht heeft dat ook te maken met het altijd prima ijs in de Leidse IJshal. Diverse toppers gaan aan shorttrack doen om hun bochtentechniek te verbeteren. Door de vrij krappe bochten op de voormalige Menken-baan hebben degenen, die in Leiden hebben leren schaatsen, wat dat aangaat een voorsprong op de rest. Want volgens mij is het lopen van de bocht op een 200-meterbaan veel natuurlijker dan het lopen van een shorttrack-bocht. Maar dit terzijde. Ik wens vanaf deze plek Kjeld en Laurine heel veel succes op het WK-sprint komend weekend.
In een radiogesprek in het najaar noemde Erben Wennemars trouwens Kjeld Nuis het grootste talent van Nederland. Wie ben ik om Wennemars tegen te spreken....
zondag 16 januari 2011
Een kapotte lamp
Zaterdagavond nam ik een schaatsles van Carl Flaman in de Leidse IJshal over. De nadruk lag bij deze training op zijwaarts afzetten. Ik had een vijftal oefeningen erbij bedacht en over het algemeen liep het goed.
Na een kwartier dweilpauze was het mijn beurt om de G-schaatsers van de IJVL wat meer techniek bij te brengen. Maar er kwam een kleine complicatie. De lichten op de binnenbaan, die we niet gehuurd hadden, werden met een tijdklok uitgeschakeld. Dat was op zich geen probleem, ware het niet, dat aan een kant van de buitenbaan een of twee lampen kapot waren. Ik paste mijn training aan, daar ik wilde voorkomen, dat de G-schaatsers op dit schemerige gedeelte van de baan onderuit zouden gaan en over het ijs zouden komen te rollen.
Na een kwartier had de dienstdoende ijsmeester handmatig de verlichting op de binnenbaan weer aangedaan, zodat ik voor de tweede keer binnen een uur mijn programma aan kon gaan passen. Als schaatstrainer moet je immers kunnen improviseren.
Of, om het in andere woorden te zeggen: je moet de knop om kunnen zetten!
Na een kwartier dweilpauze was het mijn beurt om de G-schaatsers van de IJVL wat meer techniek bij te brengen. Maar er kwam een kleine complicatie. De lichten op de binnenbaan, die we niet gehuurd hadden, werden met een tijdklok uitgeschakeld. Dat was op zich geen probleem, ware het niet, dat aan een kant van de buitenbaan een of twee lampen kapot waren. Ik paste mijn training aan, daar ik wilde voorkomen, dat de G-schaatsers op dit schemerige gedeelte van de baan onderuit zouden gaan en over het ijs zouden komen te rollen.
Na een kwartier had de dienstdoende ijsmeester handmatig de verlichting op de binnenbaan weer aangedaan, zodat ik voor de tweede keer binnen een uur mijn programma aan kon gaan passen. Als schaatstrainer moet je immers kunnen improviseren.
Of, om het in andere woorden te zeggen: je moet de knop om kunnen zetten!
zaterdag 15 januari 2011
IJsvogel
Om 2 uur had ik met Hans Boers afgesproken bij Den Deyl. We liepen een stukje langs de A44 om daarna de Landgoederenroute voor een stukje te volgen. Bij de plek, waar vroeger de Menken-melkfabriek stond (inderdaad, van de stichters van de Menkenbaan, tegenwoordig de Leidse IJshal), namen we eens een andere route. We slingerden over bospaden en bij een bruggetje over een vrij brede sloot zagen we een blauwe vogel over het water scheren: een ijsvogel!
Voor het eerst van mijn leven zag ik deze vogel in het wild.
We liepen verder naar de Horstlaan om via de Horsten weer terug te lopen naar Den Deyl, waar we na 13 km weer bij het startpunt uit zouden komen. In de Horsten kwam ik mijn directrice, Margreet Buwalda, tegen, die samen met haar man Rein en 2 vrienden, aan het wandelen was. Na alle regendagen was het ook heerlijk weer om in de bossen te vertoeven.
Na alle zeer warme en natte weerkaarten beginnen er toch weer wat andere weerkaarten in de weermodellen te verschijnen, dus wie weet kan ik over een paar weken kijken naar wat andere ijsvogels....
Voor het eerst van mijn leven zag ik deze vogel in het wild.
We liepen verder naar de Horstlaan om via de Horsten weer terug te lopen naar Den Deyl, waar we na 13 km weer bij het startpunt uit zouden komen. In de Horsten kwam ik mijn directrice, Margreet Buwalda, tegen, die samen met haar man Rein en 2 vrienden, aan het wandelen was. Na alle regendagen was het ook heerlijk weer om in de bossen te vertoeven.
Na alle zeer warme en natte weerkaarten beginnen er toch weer wat andere weerkaarten in de weermodellen te verschijnen, dus wie weet kan ik over een paar weken kijken naar wat andere ijsvogels....
Peter Post
Uiteraard is er in de diverse media veel aandacht besteed aan het overlijden van Peter Post, de Zesdaagse-renner bij uitstek, maar vooral de grote man achter de fameuze TI-Raleighploeg.
Hier heb ik niet zo veel aan toe te voegen. Er is slechts één verhaal, dat ik jullie niet wil onthouden en dat ik ooit in de kantine van de Leidse IJshal van een oud-renner hoorde, die ten tijde van Peter Post ook actief was op de baan en op de weg.
Behalve dat Post zijn benen liet spreken, liet hij dat zijn beurs ook. Zo verzekerde hij zich er van, dat hij op genoeg steuntroepen van buiten zijn ploeg kon rekenen. Tijdens zo'n wedstrijd in het in die tijd vrijwel altijd uitgekochte Olympisch Stadion in Amsterdam zat de ex-renner, wiens naam ik niet zal noemen, al aan de bar. Zijn deel van de koers zat er al op. In de kantine hoorde hij, dat Peter Post gewonnen had.
"Mooi", was zijn eerste reactie: "Dan heb ik 100 gulden verdiend!"
In het begin van de jaren '60 was dat een heel bedrag, dus deze wielrenner begaf zich zo snel mogelijk naar de kleedkamers om de rekening meteen belastingvrij te vereffenen.
vrijdag 14 januari 2011
CCC Inc.
Door een cursus op mijn werk over retailpresentatie ging mijn wekelijkse schaatstraining met de krasse knarren in de Leidse IJshal niet door. Toch had ik een klein beetje compensatie, toen ik na verrichte arbeid naar Leiden Centraal fietste om de trein naar Hoofddorp te pakken. Daar wandelde ik naar De Meerse, waar ik Bas Warnink trof. Samen gingen we een hapje eten.
's Avonds had ik na het concert van CCC Inc. een minuut of 12 om bij station Hoofddorp te komen. Wandelend zou ik het niet redden, dus ging ik hardlopend. De kortste weg was dwars door het Hoofddorpse bos. In mijn jeugdjaren had ik niet kunnen bevroeden, dat ik hier ooit nog eens in het donker zou hardlopen, maar het leven zit soms vol verrassingen.
Zoals die keer, dat wij met de derde klas van MAVO "Porta Vitae" naar het Hoofddorpse bos gingen om in het kader van de biologielessen deze biotoop op een warme, zomerse dag te bestuderen. Nu hadden we met Cor van der Geest en Jan Schoorl twee stoere boerenzoons in de klas, die in hun onderbroek in de plas in het Hoofddorpse bos gingen zwemmen. Eén van de twee dook vol enthousiasme in het water en kwam boven met een pikzwart gezicht. De plas was toch wat minder diep dan gedacht....
Tussen het eten in Egyptisch restaurant Sphinx en de duurloop van een kilometer hadden we volop genoten van het concert van CCC Inc.
In de jaren '70 zijn Bas en ik met een vriendengroep op Koninginnedag naar het afscheidsconcert van CCC Inc. in Paradiso geweest. Veel mensen spreken dan van "een grijs verleden", maar volgens mij was het juist een kleurrijk verleden.
CCC Inc. week niet erg van dit tijdsbeeld af.
Nu was het afscheidsconcert in 1976 erg goed, maar het concert in de kleine zaal van "de Meerse" overtrof onze stoutste verwachtingen volledig. Met wat een plezier speelden de oude hippies, die ooit in de Peel in een boerderij in een commune woonden. Voor het publiek was het volop genieten. Het speelplezier spatte er van af.
De groep speelde in de bezetting van 40 jaar geleden, waarbij de inmiddels overleden gitarist Jan Kloos vervangen werd door Jan Hendriks, die samen met Ernst Jansz in Doe Maar heeft gespeeld. Er loopt dus via Ernst Jansz een rechtstreekse lijn van CCC Inc. naar de groep, die doorbrak met "32 jaar" en daarmee een soort Beatle-mania in de polder ontketende.
Behalve een goede muzikant is Jansz ook nog eens een begenadigd schrijver met boeken als "De overkant", "Molenbeekstraat" en "Dromen van Johanna". Lezen!
Tijdens het concert werd ik diep getroffen door de virtuositeit van Ernst Jansz op piano, gitaar, accordeon en vooral het wasbord.
Zelf heb ik ooit bij "Schelvispekel" o.a. wasbord gespeeld, maar zoveel subtiliteiten als gisterenavond op dit in wezen eenvoudige muziekinstrument aan de dag werden gelegd: grandioos!
Ook de drie nog niet genoemde muzikanten speelden op diverse instrumenten geweldig goed. Joost Belinfante speelde vooral op viool, Jaap van Beusekom op banjo en dobro en Huib Schreurs op de mondharmonica. De aankondigingen werden op droogkomische wijze beurtelings gedaan door Belinfante en Van Beusekom.
Het was kortom van de eerste tot de laatste minuut genieten van deze wegbereiders voor de Hobo String Band. Om een sfeerbeeld te geven van dit concert, heb ik op youtube nog een paar filmpjes voor jullie gezocht.
Voor degenen, die het concert in Hoofddorp gemist hebben, heb ik goed nieuws: zaterdag 5 februari treedt CCC Inc. op in de Stadsgehoorzaal in Leiden. Mijn advies: gaan!
's Avonds had ik na het concert van CCC Inc. een minuut of 12 om bij station Hoofddorp te komen. Wandelend zou ik het niet redden, dus ging ik hardlopend. De kortste weg was dwars door het Hoofddorpse bos. In mijn jeugdjaren had ik niet kunnen bevroeden, dat ik hier ooit nog eens in het donker zou hardlopen, maar het leven zit soms vol verrassingen.
Zoals die keer, dat wij met de derde klas van MAVO "Porta Vitae" naar het Hoofddorpse bos gingen om in het kader van de biologielessen deze biotoop op een warme, zomerse dag te bestuderen. Nu hadden we met Cor van der Geest en Jan Schoorl twee stoere boerenzoons in de klas, die in hun onderbroek in de plas in het Hoofddorpse bos gingen zwemmen. Eén van de twee dook vol enthousiasme in het water en kwam boven met een pikzwart gezicht. De plas was toch wat minder diep dan gedacht....
Tussen het eten in Egyptisch restaurant Sphinx en de duurloop van een kilometer hadden we volop genoten van het concert van CCC Inc.
In de jaren '70 zijn Bas en ik met een vriendengroep op Koninginnedag naar het afscheidsconcert van CCC Inc. in Paradiso geweest. Veel mensen spreken dan van "een grijs verleden", maar volgens mij was het juist een kleurrijk verleden.
CCC Inc. week niet erg van dit tijdsbeeld af.
Nu was het afscheidsconcert in 1976 erg goed, maar het concert in de kleine zaal van "de Meerse" overtrof onze stoutste verwachtingen volledig. Met wat een plezier speelden de oude hippies, die ooit in de Peel in een boerderij in een commune woonden. Voor het publiek was het volop genieten. Het speelplezier spatte er van af.
De groep speelde in de bezetting van 40 jaar geleden, waarbij de inmiddels overleden gitarist Jan Kloos vervangen werd door Jan Hendriks, die samen met Ernst Jansz in Doe Maar heeft gespeeld. Er loopt dus via Ernst Jansz een rechtstreekse lijn van CCC Inc. naar de groep, die doorbrak met "32 jaar" en daarmee een soort Beatle-mania in de polder ontketende.
Behalve een goede muzikant is Jansz ook nog eens een begenadigd schrijver met boeken als "De overkant", "Molenbeekstraat" en "Dromen van Johanna". Lezen!
Tijdens het concert werd ik diep getroffen door de virtuositeit van Ernst Jansz op piano, gitaar, accordeon en vooral het wasbord.
Zelf heb ik ooit bij "Schelvispekel" o.a. wasbord gespeeld, maar zoveel subtiliteiten als gisterenavond op dit in wezen eenvoudige muziekinstrument aan de dag werden gelegd: grandioos!
Ook de drie nog niet genoemde muzikanten speelden op diverse instrumenten geweldig goed. Joost Belinfante speelde vooral op viool, Jaap van Beusekom op banjo en dobro en Huib Schreurs op de mondharmonica. De aankondigingen werden op droogkomische wijze beurtelings gedaan door Belinfante en Van Beusekom.
Het was kortom van de eerste tot de laatste minuut genieten van deze wegbereiders voor de Hobo String Band. Om een sfeerbeeld te geven van dit concert, heb ik op youtube nog een paar filmpjes voor jullie gezocht.
Voor degenen, die het concert in Hoofddorp gemist hebben, heb ik goed nieuws: zaterdag 5 februari treedt CCC Inc. op in de Stadsgehoorzaal in Leiden. Mijn advies: gaan!
woensdag 12 januari 2011
IJsstrijd
Eind november 2008 heb ik voor het laatst een 200 km geschaatst. Het wordt dus zo langzamerhand weer eens tijd, dat ik deze afstand weer eens volbreng. Vooralsnog ziet het er niet naar uit, dat dit op natuurijs kan.
Je moet een dag of 10 vooruit kijken, voor er zich überhaupt kansen voordoen, en dat is best lang: hoe verder weg, hoe onbetrouwbaarder de prognoses. Zo langzamerhand kunnen we januari 2011 als wintermaand schrappen en onze hoop vestigen vestigen op het staartje van januari en op februari. Het is wel eens vaker vertoont, zoals in 1956 en 1986, maar dat blijven toch uitzonderingen.
Derhalve staan 25 en 26 februari in mijn agenda aangekruist. Dan vindt op Flevonice IJsstrijd plaats, voorheen beter bekend als de Nierstichting Elfstedentocht. Ik neem er voor de 4e keer aan deel, dit keer onder de kop "Een Brede slag". De eerste twee keer waren op de ijsbaan in Haarlem met Ab Krook en Yvonne van Gennip als ambassadeurs, vorig jaar was ik in Biddinghuizen.
Iedereen, die mij wil sponsoren, kan "Een brede slag" aanklikken en daar het sponsorbedrag storten.
Het geld kan natuurlijk ook persoonlijk aan mij gegeven worden. Ik draag er dan zorg voor, dat het geld op de juiste bestemming komt.
Namens alle nierpatiënten: bij voorbaat hartelijk dank!
Je moet een dag of 10 vooruit kijken, voor er zich überhaupt kansen voordoen, en dat is best lang: hoe verder weg, hoe onbetrouwbaarder de prognoses. Zo langzamerhand kunnen we januari 2011 als wintermaand schrappen en onze hoop vestigen vestigen op het staartje van januari en op februari. Het is wel eens vaker vertoont, zoals in 1956 en 1986, maar dat blijven toch uitzonderingen.
Derhalve staan 25 en 26 februari in mijn agenda aangekruist. Dan vindt op Flevonice IJsstrijd plaats, voorheen beter bekend als de Nierstichting Elfstedentocht. Ik neem er voor de 4e keer aan deel, dit keer onder de kop "Een Brede slag". De eerste twee keer waren op de ijsbaan in Haarlem met Ab Krook en Yvonne van Gennip als ambassadeurs, vorig jaar was ik in Biddinghuizen.
Iedereen, die mij wil sponsoren, kan "Een brede slag" aanklikken en daar het sponsorbedrag storten.
Het geld kan natuurlijk ook persoonlijk aan mij gegeven worden. Ik draag er dan zorg voor, dat het geld op de juiste bestemming komt.
Namens alle nierpatiënten: bij voorbaat hartelijk dank!
New York
Op mijn vaste dinsdagavond fietste ik naar de Leidse IJshal voor de enige schaatstraining deze week. De eerste 3 kwartier op deze vrij drukke avond met veel nieuwe gezichten ging het prima. Een half uur lang reed ik zelfs aan kop van het snelste peloton. Alleen een klein kopgroepje dubbelde ons diverse keren, hetgeen wij met het grootste peloton deden.
Daarna moest ik een klein beetje gas terugnemen.
Technisch gezien liep het best wel lekker, alleen het linkerbeen in de bocht behoeft nog de nodige aandacht.
Nadat wij geschaatst hadden, kwamen, zoals iedere dinsdagavond om 10 uur, de ijshockeyers de baan op. Maar dit keer niet voor een training, maar voor een wedstrijd tegen een team uit.....New York!
Gezeten op een bankje vertelde één van mijn trainingsmaten mij het volgende verhaal. Deze ex-leraar zat in de organisatie van een onderling ijshockeytoernooi van zijn school.
Daar het hem niet zo'n geslaagd idee leek om de leraren tegen de leerlingen te laten spelen, had hij gemengde teams samengesteld. Tot zo ver geen probleem.
Om het wat spectaculairder te maken, had hij met een leerling in een concurrerend team en de leerling, die die wedstrijd scheidsrechter zou zijn, een klein complot gesmeed. De leerling en hij zouden met elkaar in aanvaring komen tijdens de wedstrijd, dan wat gaan duwen en trekken aan elkaar en tenslotte elkaar met de stick op de helm slaan, waarna de scheidsrechter de kemphanen uit het veld zou sturen.
Alles verliep volgens afspraak, ware het niet, dat de beide teams elkaar terstond te lijf gingen.
Het eind van het liedje was, dat de aanstichter van dit "kwaad" zich bij de schoolleiding én het schoolbestuur moest verantwoorden, waar hij flink doorgezaagd werd door brave borsten, die vonden, dat dit absoluut niet kon! Ach ja, sommige mensen hebben geen gevoel voor humor.
Daarna moest ik een klein beetje gas terugnemen.
Technisch gezien liep het best wel lekker, alleen het linkerbeen in de bocht behoeft nog de nodige aandacht.
Nadat wij geschaatst hadden, kwamen, zoals iedere dinsdagavond om 10 uur, de ijshockeyers de baan op. Maar dit keer niet voor een training, maar voor een wedstrijd tegen een team uit.....New York!
Gezeten op een bankje vertelde één van mijn trainingsmaten mij het volgende verhaal. Deze ex-leraar zat in de organisatie van een onderling ijshockeytoernooi van zijn school.
Om het wat spectaculairder te maken, had hij met een leerling in een concurrerend team en de leerling, die die wedstrijd scheidsrechter zou zijn, een klein complot gesmeed. De leerling en hij zouden met elkaar in aanvaring komen tijdens de wedstrijd, dan wat gaan duwen en trekken aan elkaar en tenslotte elkaar met de stick op de helm slaan, waarna de scheidsrechter de kemphanen uit het veld zou sturen.
Alles verliep volgens afspraak, ware het niet, dat de beide teams elkaar terstond te lijf gingen.
Het eind van het liedje was, dat de aanstichter van dit "kwaad" zich bij de schoolleiding én het schoolbestuur moest verantwoorden, waar hij flink doorgezaagd werd door brave borsten, die vonden, dat dit absoluut niet kon! Ach ja, sommige mensen hebben geen gevoel voor humor.
zondag 9 januari 2011
Smeltende sneeuwhopen in de sloten
Gisteren noteerde De Bilt met 12 graden een datumrecord voor 8 januari. Vandaag was het een stuk frisser, maar door het heldere winterzonnetje zeer aangenaam weer voor een duurloop. Om half 3 liepen Hans Boers en ik vanaf station Voorschoten naar de Horstlaan om in "De Horsten" net als veel wandelaars te genieten van dit prachtige landgoed.
In een marathontempo liepen we langs sloten, met daarin smeltende sneeuwhopen. De harde wind van 2 weken geleden heeft veel sneeuw het ijs in de lage boerensloten opgeblazen, vaak tot de sloten tot de nok toe gevuld waren met sneeuw. Na ruim een week dooi is alle sneeuw weg, behalve in deze sloten.
Dit was het enige, wat ons er aan herinnerde, dat we nog maar in de eerste decade van januari zijn, want het voelde meer lente-achtig aan dan winters. Het was volop genieten tijdens de eerste duurloop van 2011.
Ondertussen was er in Collalbo een zeer spannende ontknoping van het Europees kampioenschap schaatsen. De 10 km was een heuse thriller.
Vanaf zijn eerste EK in Heerenveen heb ik al een zwak voor Ivan Skobrev.
Jammer voor Jan Blokhuijsen, maar Skobrev is, mede dankzij zijn fenomenale slotrondes, een waardig opvolger voor Sven Kramer. En laten we eerlijk zijn: dit is toch topsport op zijn allermooist. Spanning tot de laatste seconde!
In een marathontempo liepen we langs sloten, met daarin smeltende sneeuwhopen. De harde wind van 2 weken geleden heeft veel sneeuw het ijs in de lage boerensloten opgeblazen, vaak tot de sloten tot de nok toe gevuld waren met sneeuw. Na ruim een week dooi is alle sneeuw weg, behalve in deze sloten.
Dit was het enige, wat ons er aan herinnerde, dat we nog maar in de eerste decade van januari zijn, want het voelde meer lente-achtig aan dan winters. Het was volop genieten tijdens de eerste duurloop van 2011.
Ondertussen was er in Collalbo een zeer spannende ontknoping van het Europees kampioenschap schaatsen. De 10 km was een heuse thriller.
Vanaf zijn eerste EK in Heerenveen heb ik al een zwak voor Ivan Skobrev.
Jammer voor Jan Blokhuijsen, maar Skobrev is, mede dankzij zijn fenomenale slotrondes, een waardig opvolger voor Sven Kramer. En laten we eerlijk zijn: dit is toch topsport op zijn allermooist. Spanning tot de laatste seconde!
Die Schöpfung
Zaterdagmiddag was de eerste repetitie van "Die Schöpfung". Ada en ik doen dit jaar wederom mee met het oefenen en uitvoeren van dit koorwerk van Joseph Haydn.
Na de "Carmina Burana", "Carmen" en "Das Paradies und die Peri" is het het vierde koorwerk op rij van de Stichting Leidse Koorprojecten, waar we samen aan mee doen.
"Die Schöpfung" is een van Haydn’s meesterwerken voor koor, orkest en enkele solisten. Het is een prachtig oratorium dat handelt over de zeven dagen van de schepping van de wereld, verteld door de drie aartsengelen Raphaël, Uriël en Gabriël.
Onder leiding van Wim de Ru gaan we de komende 5 maanden regelmatig oefenen om onze koorpartijen zo goed mogelijk onder de knie te krijgen.
Tijdens de eerste repetitie was ik blij verrast, dat IJVL-voorzitter Sjaak Stuijt ook mee bleek te doen. Samen zongen we nog wat onwennig de baspartij in het vierstemmige gedeelte voor de pauze.
In de pauze fietsten Ada en ik naar huis. We gingen Siebe uitzwaaien, die met Peter van Dijk naar Oviedo vertrok, waar ze inmiddels veilig zijn aangekomen. Misschien dat we hem met de Paasvakantie weer zien, maar het kan ook best later worden. Mañana, mañana....
zaterdag 8 januari 2011
Peter van Dijk
Aan alles komt een eind, dus ook aan de Kerstvakantie, die Siebe bij ons thuis doorbracht. Hij kwam met de vorst en de sneeuw en vertrok met de regen en de dooi.
Eén ding is wel duidelijk, als Siebe in huis is: saai is het niet. Hij brengt veel humor en gezelligheid mee.
De afgelopen weken hadden we veel "volk" over de vloer. Ada's familie, mijn familie en uiteraard Siebe's vrienden. Als afsluiting van deze weken zijn we met het gezin uit eten geweest bij "Alexander", een prima Chinees restaurant bij station De Vink.
Maar goed, hoe leuk het thuis ook was, de studie geologie gaat maandag weer van start in Oviedo.
En als het dat niet zou zijn, dan zou Siebe toch gaan voor Ana, zijn "Lady of Spain".
Siebe vertrok echter niet alleen. Zijn oud-ploeggenoot bij Swabo, Peter van Dijk, reed met hem mee. Peter reed vorig jaar voor een concurrerende ploeg in Pamplona, maar dat stond hun vriendschap niet in de weg. Integendeel. Als ze elkaar in de wedstrijd een handje konden helpen, dan deden ze dat.
Peter gaat de komende maand bij Siebe in diens piso wonen, zodat ze samen kunnen trainen in de bergen, die Oviedo omringen. En dat zijn er nogal wat. En zo verkennen twee Hollandse avonturiers vol gezelligheid dit prachtige Spaanse gebergte.
Eén ding is wel duidelijk, als Siebe in huis is: saai is het niet. Hij brengt veel humor en gezelligheid mee.
De afgelopen weken hadden we veel "volk" over de vloer. Ada's familie, mijn familie en uiteraard Siebe's vrienden. Als afsluiting van deze weken zijn we met het gezin uit eten geweest bij "Alexander", een prima Chinees restaurant bij station De Vink.
Maar goed, hoe leuk het thuis ook was, de studie geologie gaat maandag weer van start in Oviedo.
En als het dat niet zou zijn, dan zou Siebe toch gaan voor Ana, zijn "Lady of Spain".
Siebe vertrok echter niet alleen. Zijn oud-ploeggenoot bij Swabo, Peter van Dijk, reed met hem mee. Peter reed vorig jaar voor een concurrerende ploeg in Pamplona, maar dat stond hun vriendschap niet in de weg. Integendeel. Als ze elkaar in de wedstrijd een handje konden helpen, dan deden ze dat.
Peter gaat de komende maand bij Siebe in diens piso wonen, zodat ze samen kunnen trainen in de bergen, die Oviedo omringen. En dat zijn er nogal wat. En zo verkennen twee Hollandse avonturiers vol gezelligheid dit prachtige Spaanse gebergte.
Bekroning
Het jaar 2010 was voor mij een uitzonderlijk goed schaatsjaar. Dankzij een stuwmeer aan verlofuren kon ik heel vaak vrij nemen als er natuurijs lag. En dat lag er nog al eens. In januari en februari heb ik 16 dagen op natuurijs geschaatst, in december 12 dagen. Er zijn heel wat jaren gepasseerd, waarin we het met minder moesten doen. Ik denk zelfs, dat ik in 2010 mogelijk meer op natuurijs gereden heb dan in de 10 jaar daarvoor!
Dé ontdekking van 2010 was de Gouwzee, waar we in februari 3 keer en in december zelfs 8 keer in alle weersomstandigheden en ijscondities aan de slag konden. Kortom, als natuurijsrijder heb ik een topjaar gehad, waarbij alleen de bekroning van een heuse 200 km ontbrak, in februari door dooijijs op Flevonice, met Oudjaar doordat ik verkeerd gegokt heb met de weersverwachtingen.
Momenteel is er sprake van een heuse westcirculatie, en deze wil nogal eens hardnekkig zijn. Een terugkeer van winterweer zit er dus de komende weken niet in.
De bekroning van de afgelopen natuurijsperiode ontbrak dus.
Gelukkig stak trainingsmaat Arthur van Winsen mij de helpende hand toe en was er gisterenochtend in zijn tandartspraktijk wel sprake van een geslaagde bekroning.
Dé ontdekking van 2010 was de Gouwzee, waar we in februari 3 keer en in december zelfs 8 keer in alle weersomstandigheden en ijscondities aan de slag konden. Kortom, als natuurijsrijder heb ik een topjaar gehad, waarbij alleen de bekroning van een heuse 200 km ontbrak, in februari door dooijijs op Flevonice, met Oudjaar doordat ik verkeerd gegokt heb met de weersverwachtingen.
Momenteel is er sprake van een heuse westcirculatie, en deze wil nogal eens hardnekkig zijn. Een terugkeer van winterweer zit er dus de komende weken niet in.
De bekroning van de afgelopen natuurijsperiode ontbrak dus.
Gelukkig stak trainingsmaat Arthur van Winsen mij de helpende hand toe en was er gisterenochtend in zijn tandartspraktijk wel sprake van een geslaagde bekroning.
Bart Swings
Gisteren las ik in Trouw een artikel onder de kop "EK-debutant schaatst pas acht weken". Het gaat over de inline-skater Bart Swings, die de overstap naar het ijs maakt.
Deze Belg dook in Erfurt met een tijd van 6.43 op de 5 kilometer ruim onder de limiet van 6.50. Ongelofelijk. Wat een enorm natuurtalent moet deze 19-jarige Swings zijn. Het is niet iedere schaatser gegeven om onder de 7 minuten te duiken. Mijn eigen officiële p.r. ligt bijvoorbeeld nog boven de 10 minuten. En dan komt er iemand, die pas op de schaatsen staat....
Aan de andere kant: Bart Swings is niet zomaar een inline-skater. Hij heeft 5 medailles gewonnen op wereldkampioenschappen. En daar skeeleren geen Olympische sport is, waagt hij net als de Amerikanen Chad Hedrick en Derek Parra de overstap.
En gezien de 12e plaats op de 5 km is het debuut alleszins redelijk verlopen. Skeeleren is dus wel degelijk een goede voorbereiding op het schaatsen.
We gaan vast nog meer horen van Bart Swings. Na Bart Veldkamp en André Vreugdenhil eindelijk een échte Schaatsbelg!
vrijdag 7 januari 2011
Boerkaverbod
Deze week was er veel commotie over de uitspraken van korpschef Bernard Welten over de handhaving van een eventueel boerkaverbod.
Ik kan me wel een beetje inleven in de gedachtengang van Bernard Welten over het beboeten van gezichtsbedekkende kledij, zoals dat in de wet waarschijnlijk omschreven zal worden, want bij een gevoelstemperatuur van 20 graden onder nul heeft de politie dan handenvol werk!
Ik kan me wel een beetje inleven in de gedachtengang van Bernard Welten over het beboeten van gezichtsbedekkende kledij, zoals dat in de wet waarschijnlijk omschreven zal worden, want bij een gevoelstemperatuur van 20 graden onder nul heeft de politie dan handenvol werk!
donderdag 6 januari 2011
Driekoningen
Eén van de bekendste gezegdes uit de volksweerkunde is "Driekoningen maakt of breekt de brug". Voor 2011 is het heel duidelijk. Driekoningen breekt de brug. Zelfs zozeer, dat we voor het eerst sinds november een temperatuur van hoger dan 10 graden Celsius konden noteren in Nederland.
Was er de afgelopen week sprake van kwakkelweer, dit is toch echt dikke dooi. De komende week ziet het er niet naar uit, dat de weergoden uit een ander vaatje gaan tappen. Pas over een week of 2 is er perspectief op een weersomslag.
Met de krasse knarren begaven we ons derhalve weer op het immer gladde ijs in de Leidse IJshal, waar we tussen het elkaar een gelukkig Nieuwjaar toewensen ook nog aan schaatsen toekwamen. De techniek begint weer ergens op te lijken. De rug hield zich een stuk beter dan dinsdag. Zodoende kon ik veel meer druk op mijn schaatsen houden. Het rechte eind loopt weer als vanouds, alleen het nastrekken van het linkerbeen in de bocht behoeft de komende weken flink wat aandacht. Maar goed, je moet wat te wensen overhouden....
Na afloop van de training dronken we nog koffie en warme chocolademelk in de kantine. Cor Vergeer kwam langs om reclame te maken voor de lustrumeditie van de Joop Zoetemelk Classic op zaterdag 19 maart. Daar werk ik volgaarne aan mee!
Was er de afgelopen week sprake van kwakkelweer, dit is toch echt dikke dooi. De komende week ziet het er niet naar uit, dat de weergoden uit een ander vaatje gaan tappen. Pas over een week of 2 is er perspectief op een weersomslag.
Met de krasse knarren begaven we ons derhalve weer op het immer gladde ijs in de Leidse IJshal, waar we tussen het elkaar een gelukkig Nieuwjaar toewensen ook nog aan schaatsen toekwamen. De techniek begint weer ergens op te lijken. De rug hield zich een stuk beter dan dinsdag. Zodoende kon ik veel meer druk op mijn schaatsen houden. Het rechte eind loopt weer als vanouds, alleen het nastrekken van het linkerbeen in de bocht behoeft de komende weken flink wat aandacht. Maar goed, je moet wat te wensen overhouden....
Na afloop van de training dronken we nog koffie en warme chocolademelk in de kantine. Cor Vergeer kwam langs om reclame te maken voor de lustrumeditie van de Joop Zoetemelk Classic op zaterdag 19 maart. Daar werk ik volgaarne aan mee!
woensdag 5 januari 2011
De hel van '63
In de Katwijkse bibliotheek werd vanochtend de film "De hel van '63" vertoond. Ik heb de film eind 2009 gezien en heb ervan genoten. Een vijftiental bezoekers van onze bibliotheek kwamen op deze woensdagmorgen naar deze film af.
Om een klein beetje het verschil te laten zien tussen de kleding van toen en de huidige schaatskleding, had ik me in vol ornaat uitgedost om de film om 10 uur aan te kondigen.
Het verrassingselement was behoorlijk groot. Nadat ik met de bibliotheekauto een rondje langs de filialen had gereden, kon ik aan een paar klanten nog wat uitleg geven over de in vergelijking met 1963 zeer comfortabele schaatskleding, alsmede de vele voordelen van de kluunschaatsen.
Om een klein beetje het verschil te laten zien tussen de kleding van toen en de huidige schaatskleding, had ik me in vol ornaat uitgedost om de film om 10 uur aan te kondigen.
Het verrassingselement was behoorlijk groot. Nadat ik met de bibliotheekauto een rondje langs de filialen had gereden, kon ik aan een paar klanten nog wat uitleg geven over de in vergelijking met 1963 zeer comfortabele schaatskleding, alsmede de vele voordelen van de kluunschaatsen.
Zonsverduistering
Het wolkendek voorkwam, dat we om kwart voor 9 konden genieten van de gedeeltelijke zonsverduistering, die blijkens deze foto elders in het land wel zichtbaar was.
Het was een rare zonsopgang. Net als tijdens de zonsverduistering van juli 1999 kwam er een raar soort schemering opzetten. De ochtendschemering was in het oosten een gebruikelijke, maar al fietsend naar Katwijk vertoonde het westelijke hemelgewelf ook een rode gloed.
's Avonds ging ik naar de IJshal, waar in de toegangshal een soort Nieuwjaarsreceptie plaatsvond. "De beste wensen" klonk het aan alle kanten.
Het was weer even wennen om na 3 weken op kluunschaatsen gereden te hebben nu de klapschaatsen onder de voeten te hebben, maar na een paar rondjes voelde het weer als vertrouwd. Alleen de rug was nog niet, wat het zijn moest. Zodoende kon ik niet voldoende druk zetten, waardoor het technisch niet liep, zoals het hoorde. Zodoende bungelde ik aan de staart van de tweede groep, moest ik daar regelmatig lossen, maar kon ik meestal weer aanhaken, als het opstroopte bij het inhalen van het peloton.
Zonder pauze kon ik ruim een uur doorrijden, hetgeen ik niet verkeerd vond voor een training, waarbij ik mijn rug wilde ontzien.
Het was een rare zonsopgang. Net als tijdens de zonsverduistering van juli 1999 kwam er een raar soort schemering opzetten. De ochtendschemering was in het oosten een gebruikelijke, maar al fietsend naar Katwijk vertoonde het westelijke hemelgewelf ook een rode gloed.
's Avonds ging ik naar de IJshal, waar in de toegangshal een soort Nieuwjaarsreceptie plaatsvond. "De beste wensen" klonk het aan alle kanten.
Het was weer even wennen om na 3 weken op kluunschaatsen gereden te hebben nu de klapschaatsen onder de voeten te hebben, maar na een paar rondjes voelde het weer als vertrouwd. Alleen de rug was nog niet, wat het zijn moest. Zodoende kon ik niet voldoende druk zetten, waardoor het technisch niet liep, zoals het hoorde. Zodoende bungelde ik aan de staart van de tweede groep, moest ik daar regelmatig lossen, maar kon ik meestal weer aanhaken, als het opstroopte bij het inhalen van het peloton.
Zonder pauze kon ik ruim een uur doorrijden, hetgeen ik niet verkeerd vond voor een training, waarbij ik mijn rug wilde ontzien.
maandag 3 januari 2011
Fryslân-muts
Soms moet je in je leven een gok wagen. Je kunt dan winnen, maar ook verliezen. Zelf heb ik fout gegokt met de 1000 rondjes van Leiden, ondanks een dik persoonlijk record op de 100 km.
Het weer is omgeslagen in wat warmer kwakkelweer en voor half januari zit vast winterweer er niet in, dus een eventuele Elfstedentocht is voor eind januari dus niet te verwachten. Ik had dus rustig de 1000 rondjes uit kunnen rijden.
Vandaag ben ik gaan werken. Met de fiets reed ik naar Katwijk met een IJsstrijdmuts op. Sommige mensen vinden mij dan onherkenbaar, zoals blijkt uit dit citaat van een mailtje, dat ik vorige week ontving van een andere natuurijsschaatser:
"Hoi Bert,
Wat was het gisteren mooi op de Gouwzee. Ik zag je bijna niet, onherkenbaar zonder "Friesch" muts."Kennelijk dacht onze directrice Margreet Buwalda hier ook zo over. Zij was afgelopen weekeinde op familiebezoek in Dokkum en ze had voor mij een nieuwe Fryslân-muts gekocht. Ik kreeg hem rond de tijd, waarop ik 14 jaar geleden voor het Jeugdjournaal gefilmd ben in Workum, toen ik met Jaap de Gorter op eigen houtje de Elfstedentocht reed.
Het spreekt voor zich, dat ik aangenaam verrast was. Dankzij Margreet kan ik weer goedgemutst het nieuwe jaar in!
Het weer is omgeslagen in wat warmer kwakkelweer en voor half januari zit vast winterweer er niet in, dus een eventuele Elfstedentocht is voor eind januari dus niet te verwachten. Ik had dus rustig de 1000 rondjes uit kunnen rijden.
Vandaag ben ik gaan werken. Met de fiets reed ik naar Katwijk met een IJsstrijdmuts op. Sommige mensen vinden mij dan onherkenbaar, zoals blijkt uit dit citaat van een mailtje, dat ik vorige week ontving van een andere natuurijsschaatser:
"Hoi Bert,
Wat was het gisteren mooi op de Gouwzee. Ik zag je bijna niet, onherkenbaar zonder "Friesch" muts."Kennelijk dacht onze directrice Margreet Buwalda hier ook zo over. Zij was afgelopen weekeinde op familiebezoek in Dokkum en ze had voor mij een nieuwe Fryslân-muts gekocht. Ik kreeg hem rond de tijd, waarop ik 14 jaar geleden voor het Jeugdjournaal gefilmd ben in Workum, toen ik met Jaap de Gorter op eigen houtje de Elfstedentocht reed.
Het spreekt voor zich, dat ik aangenaam verrast was. Dankzij Margreet kan ik weer goedgemutst het nieuwe jaar in!
zaterdag 1 januari 2011
Een kwakkelig begin
Allereerst wil ik op deze wijze alle lezers van mijn blog het allerbeste toewensen voor 2011. Graag had ik, zoals de afgelopen 2 jaar, kunnen verhalen over natuurijs, dat er was of dat er aan zat te komen. Helaas gaat dat voor het begin van 2011 niet op. Momenteel dooit het in het hele land.
Voorlopig zullen we het moeten doen met kwakkelweer.
Zoals we zelf ook een beetje kwakkelend aan 2011 begonnen zijn. Ada was gisteren een beetje grieperig, terwijl ik mijn rugspieren voel na de 150 km in de Leidse IJshal. Ik heb toch een rugspier licht verrekt. De eerste dagen van het nieuwe jaar gaan we dus rustig beginnen.
Maar Johan Cruijff zou zeggen: "Elk nadeel heb zijn voordeel!"
Mijn lichaam krijgt zo de kans om zich te herstellen van de vele inspanningen, vooral op natuurijs, in december.
Want wie weet krijgen we later in de winter wel de 2011-Stedentocht.
Voorlopig zullen we het moeten doen met kwakkelweer.
Zoals we zelf ook een beetje kwakkelend aan 2011 begonnen zijn. Ada was gisteren een beetje grieperig, terwijl ik mijn rugspieren voel na de 150 km in de Leidse IJshal. Ik heb toch een rugspier licht verrekt. De eerste dagen van het nieuwe jaar gaan we dus rustig beginnen.
Maar Johan Cruijff zou zeggen: "Elk nadeel heb zijn voordeel!"
Mijn lichaam krijgt zo de kans om zich te herstellen van de vele inspanningen, vooral op natuurijs, in december.
Want wie weet krijgen we later in de winter wel de 2011-Stedentocht.