Das Paradies und die Peri

Vrijdagochtend was ik 10 kilometer wezen hardlopen. Op de brug over de Rijn bij de Churchilllaan kwam ik mijn collega Evelien Steenbeek tegen, die 's middags ook naar de orkestrepetitie zou gaan. Het hele weekeinde stond namelijk in het teken van de muziek. Zaterdagavond was de uitvoering van "Das Paradies und die Peri" van Robert Schumann. Op vrijdagmiddag was de orkestrepetitie met de solisten in de Hooglandse kerk, vrijdagavond was de generale repetitie. Het ging zeker niet slecht. Van de generale repetities was dit de beste. Het was de vierde keer, dat ik meedeed met de Leidse koorprojecten onder de bezielende leiding van Wim de Ru. De eerste 2 keer betrof "Carmina Burana" van Carl Orff.   

Het derde project betrof "Carmen" van Georges Bizet. Dat de generale goed was verlopen op een paar schoonheidsfoutjes na gaf wel een geruststellend gevoel. Wim de Ru heeft er altijd alle vertrouwen in en hoe fout het soms ook gaat met de repetities, tijdens de uitvoering komt altijd alles weer op zijn pootjes terecht. De hele zaterdag ben je je mentaal aan het voorbereiden. Wat dat betreft is er geen verschil tussen de dag van de marathon of voor een muziekuitvoering: je hebt er alles aan gedaan, nu kun je niets anders dan er voor zorgen, dat je geconcentreerd bent en blijft. Extra aandacht ging uit naar de kleding: we moesten geheel in het zwart gekleed gaan. Even heb ik overwogen, om een zwart schaatspak te lenen, dat door de elasticiteit eigenlijk altijd past, maar dan zou ik vermoedelijk ruzie hebben gekregen met mijn vrouw. Ik plunderde nu de klerenkast van mijn zoon Siebe voor een zwarte bloes en broek. Zwarte sokken en schoenen en een zwart hardloopshirt had ik zelf. Eenieder die mij kent weet, dat er geen volgzamer type als mij op deze aardbol rondloopt! De opdracht om geheel in het zwart gekleed te gaan voerde ik dan ook nauwgezet uit met het dragen van een zwarte onderbroek en de "bedrijfskleding" maakte ik compleet door een zwarte zakdoek mee te nemen. Ook Ada hield zich aan de kledingvoorschriften. Zij was die dag mijn "Lady in black".  

's Avonds om kwart over 5 hadden Ada en ik met Bas en Nel Warnink afgesproken in La Bota, waar zij vroeger veel kwamen, toen Nel nog in Leiden woonde. Onder het verorberen van de lamsbiefstuk bespraken we het wel en wee, alvorens Ada en ik naar de Hooglandse kerk vertrokken voor het inzingen. Het viel niet mee om als lid van IJssport Vereniging Leiden het ijs aan mijn neus voorbij te zien gaan.... Na het inzingen moesten we een uur doorbrengen voor de eerste noten door het orkest gespeeld werden. Ook hierbij maakt het geen verschil of je in een startvak staat of op de koortribune zit: dat uur breng je door met wat wandelen, kletsen en geintjes maken, om je nog even te ontspannen om vervolgens geconcentreerd op je stoel plaats te nemen. Net als bij het schaatsen komt het bij zingen aan op de timing: niet te vroeg, maar ook niet te laat. Bij iedere inzet moet je als het ware in het startschot vallen en zoals bij het schaatsen iedere slag raak moet zijn, moet bij het zingen iedere noot raak zijn, op aangegeven van de dirigent.

En zoals zo vaak: de eerste klap is een daalder waard. Als het eerste stuk goed loop, loopt de rest meestal ook goed. Omgekeerd: als het eerste stuk niet lekker loopt, sluipt de twijfel erin en ga je vaak juist fouten maken. Zingen is, naast genoeg oefenen, immers ook een kwestie van durven! Het liep eigenlijk heel goed. Alles ging nog beter dan tijdens de generale repetitie.

De 7 solisten zongen geweldig goed. Vooral Lies Vandewege, die "die Peri" vertolkte, zong de sterren van de hemel. De 700 man publiek had een leuke avond, evenals de 160 koorleden.

Na afloop hadden we in het Hooglandse Huys een welverdiende borrel. Je kon met deze en gene kletsen.

Met een groepje koorleden stonden we met Lies Vandewege te praten, die pas in maart wist, dat ze de hoofdrol mocht zingen. "Die Peri" zou het leuk vinden, als het ook in Vlaanderen uitgevoerd zou worden. Met de koorleden, die in de buurt aanwezig waren, waren we het er snel over eens: wij houden ons aanbevolen voor een weekendje Antwerpen. Een andere Vlaamse stad is ook goed. Een paar keer doorzingen en het moet lukken. Wie weet, dat er een Europese subsidie is los te peuteren in het kader van grensoverschrijdende culturele samenwerking.... Een andere mogelijkheid is om ons te laten sponsoren door Hertog Jan bieren, met als tegenprestatie het voor en na de uitvoering zingen van: Toen den Hertog Jan kwam varen, te peerd parmant, al triomfant. Na zevenhonderd jaren, hoe zong men 't allen kant: Harba lorifa zong de Hertog, Harba lorifa. Na zevenhonderd jaren, in dit edel Brabants land. Hij kwam van over 't water, de Scheldevloed, aan wal te voet. t' Antwerpen op de straten, zilver veren op zijn hoed. Harba lorifa zong de Hertog, Harba lorifa. t' Antwerpen op de straten, leren leerzen aan zijn voet. De volledige tekst van "Toen den Hertog Jan kwam varen" is op internet te vinden. Verder verwijs ik graag door naar www.leidsekoorprojecten.nl. Zondagochtend mocht ik mijn longinhoud nogmaals aanspreken: ik liep hetzelfde rondje als vorige week zondag. Nu was het half bewolkt en op hetzelfde rondje, waar ik op dezelfde tijd toen 1 hardloper en 4 wielrenners tegenkwam, kwam ik minimaal 20 wielrenners en evenveel hardlopers tegen. Het weer wil ook wat! 's Middags ging ik met Ada naar de Anton Philipszaal in Den Haag, waar onze jongste dochter op moest treden met het jeugdorkest "Viotta". Bij het slotnummer van Tsjaikowski stond er een orkest van 200 jongeren op het podium! Ook dit was een mooi concert. Al met al was het een zeer muzikaal weekeinde. Ondertussen reed Siebe in Spanje de Vuelta a la Montaña Central de Asturias, een zware driedaagse wielerwedstrijd in de bergen bij Oviedo, zijn huidige woonplaats, waarin hij de opgaande lijn door wist te trekken. Na de 76e plaats bij de Volta a Lugo en de 52e bij de Vuelta a Coruña werd hij nu keurig 26e in het eindklassement van de Vuelta a la Montaña Central. Ook daar zit dus muziek in: hij kan weer een toontje hoger zingen....