Modeshow

De laatste plek, waar mensen mij zouden kunnen verwachten, is bij een modeshow. Toch was het gisteren zo ver. Eén van mijn dochters mocht de catwalk op en dan moet je er als vader toch aan geloven. Samen met mijn vrouw en mijn oudste dochter kwamen we aan in een voor mij totaal vreemde wereld. Ik ben bepaald geen "Dedicated follower of fashion".

De modeshow vond plaats in een grote witte tent, waar 4 lage tribunes waren gebouwd. Daar ik nog even naar de w.c. moest, gingen Ada en Ike alvast naar binnen, zodat ik later naar hen moest zoeken. Ze zaten aan de overzijde van de ingang, dus ik liep er linea recta naar toe. Waar alle andere gasten hun best deden, om om de catwalk heen te lopen, had ik in mijn argeloosheid de catwalk betreden.
Om kwart over 8 begon de modeshow. Op de maat van mij veelal onbekende muziek kwamen de modellen één voor één op in veelal extravagante kledij: de mens als wandelend kunstwerk. Waarbij dat wandelen soms meer op strompelen leek. Niet verbazingwekkend, als je keek, naar wat voor schoeisel ze aan hun voeten hadden. Bij sommige modellen, waartoe mijn dochter gelukkig niet behoorde, had ik het idee in een aflevering van Monty Python's "Ministery of silly walks" terecht gekomen te zijn.

Creativiteit kun je de studenten van de Kunstacademie, die deze kleding ontwierpen, niet ontzeggen. Van jute zakken wisten ze nog toonbare kleding te maken. Er ligt een flinke markt open voor deze ontwerpster in deze tijd van kredietcrisis. Daar ik als kind mijn vader vroeger geholpen heb met het sjouwen van jute aardappelzakken, weet ik, dat het kan jeuken. Hoe zit dat dan met jute kleding, vraag ik me als nuchter mens dan af.
Zelfs van vuilniszakken had iemand een passend jasje weten te ontwerpen. Handig, voor als je in de regen moet wachten op het startschot van een duurloop. Gegarandeerd waterdicht.
Maar zoals gezegd, de meeste kleding was dermate extravagant, dat het absoluut niet voldoet aan de twee voornaamste eisen, die ik aan kleding stel: het moet lekker zitten en het moet functioneel zijn. Daarna ga ik wellicht eens kijken, of iets mij "staat".
Wat het laatste betreft: de regering heeft allerhande adviesorganen, die haar gevraagd en ongevraagd van advies voorzien. Welnu, wat betreft de kleding (en ook op andere terreinen trouwens) heb ik dat ook: ik krijg regelmatig ongevraagd advies van mijn eigen adviesorgaan: Ada!
En nu komt het vreemde: in de bibliotheek, waar ik werk, heb ik diverse modebewuste vrouwelijke collega's. Die paar keer per jaar, dat ik nieuwe kleding koop, weten ze er precies uit te halen, wat mijn keuze was en wanneer er van een veelal ongevraagd advies sprake was. De keren, dat ik gecomplimenteerd werd met smaakvolle kleding, betrof het eigenlijk altijd Ada's keuze.
Maar zoals gezegd, mode is niet mijn ding: kleding moet vooral lekker zitten en functioneel zijn. Bij de modeshow zag je vooral extravagante uitdossingen. Wat dat aangaat: mij zul je daar niet zo snel in aantreffen.....