Een bananenschil

In slapstickfilms is het een klassieker: de bananenschil, die ergens rondzwerft, waarna iemand er even later over uitglijdt. Wij hadden dat op de Gouwzee niet eens nodig. Dick van Beelen had geen moeite om door een banaan onderuit te gaan, en zelfs niet eens door een banaan, die op het ijs lag. Al schaatsend bij 't Hemmeland pakte hij een banaan uit zijn rugzakje, waardoor hij even niet oplette en over een opgevroren rand een duikeling maakte.

Nu waren we natuurlijk niet naar Monnickendam gereden voor deze duikeling, maar om nog een keer lekker te kunnen schaatsen. Allereerst hadden Hans van der Plas en ik schaatsles gegeven aan 17 van de 143 kinderen in de Leidse IJshal, waarna we met Dick van Beelen, Hen van den Haak, Jacques Doeleman, Frans van Rijn, Joop van Kleef en Bert Raaphorst naar onze "stamkroeg" "'t Marker veerhuis" waren getuft.
Het blijft een vreemd gezicht. Op alle sloten, die je onderweg tegenkomt, zie je dooiend ijs, maar op de Gouwzee kun je nog gewoon schaatsen.
Het stuk vanaf de haven van Monnickendam was matig, maar richting Marken, waar vanuit 't Hemmeland nieuwe banen waren geveegd, was het over het algemeen prima ijs. Vlak voor Marken kwamen we Roosmarijn en Douwe Kinkel tegen, die ook volop genoten van deze dag met weinig wind genoten.
Vanaf Marken reden we terug naar 't Hemmeland, om nogmaals naar Marken en terug naar de koek en zopie bij 't Hemmeland te rijden voor 8 chocolademelk. Op de terugweg ging Hans van der Plas bij een opgevroren sneeuwrand onderuit. Het beviel hem kennelijk zo goed, dat hij dit binnen een kilometer 2 keer herhaalde.
Inmiddels was het begonnen te dooien. Het ijs kreeg een doffe glans en je zakte er iets dieper in weg met je ijzers. Als het vannacht weer gaat vriezen, is er morgen nog prima te schaatsen op dit deel van de Gouwzee, ook al ben ik er niet bij, omdat ik dan weer een dagje moet werken.
Vlak voor Marken zagen we een brandweerauto met zwaailicht op de dijk staan. Even later zagen we waarom. Een schaatser was ongelukkig gevallen en had vermoedelijk een been gebroken. Met een brancard werd hij van het ijs gesleept. Wij kwamen niet voor het ramptoerisme en reden rustig door naar Marken. Er was genoeg hulp voor deze pechvogel.
Want je kunt ook vallen, zonder dat er wat gebeurt. Dick van Beelen gaf hiervan een prachtig voorbeeld. Vlak voor de haven van Monnickendam was een opgevroren sneeuwrand met daarna een plas water, en precies op deze plek vond Dick het tijd voor een duikeling. Het is, dat Hans van der Plas niet naast hem reed, want zo bleven we verstoken van het Katwijkse kampioenschap synchroonzwemmen.
Maar eerlijk is eerlijk: als Katwijkers iets doen, dan doen ze het wel meteen goed. Op de laatste 500 meter ging Dick nog twee keer gestrekt op het ijs.
En daar had hij niet eens een bananenschil voor nodig!