Blijdorp en het Beest van Asturias

Wreed werd ik rond half 6 dromenland uitgegooid door een eigenhandig ingestelde wekker. Vanmorgen zou ik op onze kleinzoons gaan passen in Rotterdam en ik had beloofd om de oudste naar school te brengen.

Een man een man, een woord een woord. Zo zit ik in elkaar en zo had ik de trein van 6.45 naar Rotterdam Centraal en kon ik mijn woord gestand doen. Nadat ik naar de eerste inloop in het nieuwe schooljaar was geweest, kon ik mijn aandacht richten op de jongste kleinzoon.

Opa begon met voorlezen. Je moet het boompje buigen als het jong is. "De geweldige zebra ontsnapping" van Katherine Rundell was een uitstekend opstapje naar het bezoek aan Blijdorp, dat we voor vanochtend gepland hadden. Waarbij we inderdaad ook zebra's zagen. Maar ook tal van andere dieren.

Nu heb ik altijd al bongo willen spelen en dit was mijn kans. Zodoende ging ik oefenen op de bongo, maar dat viel zwaar tegen. Vooral toen de hoorns krachtig inzetten....
Gelukkig zijn kleinkinderen balsem voor de ziel en was mijn liefhebbende echtgenote inmiddels ook gearriveerd na haar mantelzorgtaak bij haar moeder te hebben volbracht.

En het weer zat mee. Met 20 graden was er sprake van "Indian Summer".

Want bij de bizons stond een prachtige plant met erbij de woorden "Indian Summer".

De driejarige was op zijn loopfietsje naar Blijdorp gegaan en ging daarop ook weer naar huis toe, waar we om half 2 lunchten. Ik haalde zijn grote broer van school en Ada ging met de jongste naar de bibliotheek om de boeken te wisselen. Opa ging met de oudste naar zijn eerste zwemles na de schoolvakantie. Kortom, we hadden een heerlijke dag met Blijdorp én het "Beest van Asturias".

Vandaag stond in de Vuelta a España de gevreesde etappe naar de Angrilu op het programma. Het meest bijzondere voor ons was, dat de etappe van Cabezon de la Sal naar L'Angrilu door Nava kwam, waar wij onlangs heel wat stappen hebben gezet.

Wij hadden dan ook rechtstreeks contact met onze vaste correspondent in Asturias.

Siebe was op de fiets via Nava naar de top van de Alto de la Mozqueta geklommen, de eerste klim van de eerste categorie. Het uitzicht zag er zo uit.

Deze Koninginnerit liep uit op een strijd tussen de nummers 1 en 2 van deze Vuelta, Jonas Vingegaard en João Almeida. De Portugees was de terechte winnaar.

Bij Ploegleider scoorde" Angrilu" met 139 punten goed, maar niet goed genoeg. 

Met 1191 punten zakte ik 241 plaatsen de 2140 plek. Het was, samen met een klein buitje in de dierentuin, het enige smetje op een geweldige dag in Blijdorp en op het "Beest van Asturias".


Maar zoals Sinterklaas altijd zegt: Madrid is nog ver....

28 kilometer klimmen en dalen

Vannacht was weer droomrijk, Ada en ik waren naar Nieuw-Vennep gelopen en zij wilde del terug lopen.
"Je hebt al een halve marathon gelopen", zei ik.

Verder droomde ik, dat "Son Ar Chistr" van Alan Stivell dankzij EO-jongeren een grote hit geworden was in Nederland. Ze moesten eens weten....
Toen moest de dag nog beginnen. Bij het ontwaken regende het. Ik wachtte tot de regen minder werd. In een lichte regen begon ik aan mijn loop.

Ik liep naar El Collau en vandaar over verharde wegen naar El Remediu voor een rondje om de kerk.




Via La Pria liep ik op huis aan, waar ik de tafel dekte na 7,7 kilometer hardlopen.
Na de douchebeurt ontbeet ik met Siebe, Ana en Ada. Ik zou nog wat boodschappen gaan halen bij Alimerka. Via een andere route wandelde ik naar Nava toe. Ik stak de provinciale weg veel sneller over. 



Zo liep ik via Villa en Villabona naar Alimerka toe, waar ik melk en tonijn haalde.


Daarna ging ik naar een bloemist voor een witte orchidee voor Ana en Siebe. Daarna liep ik naar huis, waar ik aankwam na 7,1 kilometer wandelen.
We aten macaroni met gemengde groente en tonijn. Met deze bodem in de maag vertrokken Ada en ik voor een wandeling, die Siebe voor ons had uitgezet.

We liepen naar het spoor, waar we een stuk langs liepen. Vandaar wandelden we naar de weg, die ik vanmorgen naar El Remediu had gerend.


Ook de route naar La Pria was dezelfde als vanochtend. Bij La Pria ging het steile weggetje al gauw over in een onverhard pad.

Zo klommen we naar een hooggelegen pad.

Het begon vlak bij de top flink te betrekken en we hielden het niet droog. Onder een paar grote bomen schuilden we.

Toen de regen minder werd, klommen we over het onverharde pad, dat in een kleine beek veranderd was.

We kwamen langs een crossterrein, dat stukken heide omvatte.



In dit deel van de wandeling had je een goed zicht op de steengroeve.




We daalden af naar Villamartin Altu, waar we op een stenen muur ons brood oppeuzelden.  We zagen een wielrenner in ons bekende kleding ons tegemoet rijden. Siebe reed de route in omgekeerde richting. 

Hij gaf aan, dat we halverwege waren.

Via klimmen en dalen over bospaden kwamen we bij La Vega uit.
We staken de drukke weg bij Viobes over en daalden daar over een onverhard pas naar Paraes.

Over een voor ons nieuw pad liepen we over het erf van de boerderij met de waakse honden naar de Oude Romeinse weg en vandaar naar het huis van Ana en Siebe.

We hadden 14,3 kilometer gewandeld. Tezamen met de loop en de wandeling van vanmorgen kwam ik uit op ruim 28 kilometer. Ik voelde me aardig gaar.

We deden nog een laatste keer deze vakantie de wasmachine vol. We aten 's avonds aardappels met sperzieboontjes en stukjes spek. Ik werkte het dagboek bij , waarna we om een uur of 11 na een vermoeiende dag onze nachtrust gingen pakken.

"We krijgen een pluim!"

Ook deze donderdagmorgen ging ik weer hardlopen met Aad Kleijweg. Onder een halfbewolkte hemel fietste ik naar zijn huis toe. Vandaar liepen we in een rustig inlooptempo naar polderpark "Cronesteyn", waar we op een houten brug de spieren oprekten. Hierbij kregen we wuivende rietpluimen in ons gezicht.

"We krijgen een pluim!", zei ik tegen Aad. 
Door de weelderige groei van het riet zag je de sloot nog nauwelijks. Aan de andere kant van de brug zag het er heel anders uit.

Als je al een pluim krijgt, voordat je je écht ingespannen hebt, dan wekt dat verwachtingen. De eerste kilometer ging in 4.36, een bijzonder rappe opening. De tweede kilometer ging nog sneller: 4.25. De slotkilometer ging wat rustiger: 4.45. Desondanks waren we bijzonder tevreden met deze intervaltraining van 9 kilometer.
In de tuin van Aad, waar we keken naar een twaalftal mussen en een jonge kauw, dronken we muntthee met gemberkoek, terwijl tal van onderwerpen de revue passeerden.
Ik fietste na de thee naar IJshal De Vliet, daar ik nieuwsgierig was, wanneer we zouden moeten gaan helpen bij het opspuiten van water op de 250-meterbaan. Bij binnenkomst zag ik, dat de ijsmeesters al bezig waren om op de funbaan het eerste flinterdunne ijslaagje tevoorschijn te toveren.


De ijsmeesters hadden van Jeroen Straathof een pluim gekregen voor de strakke ijsvloer op de ijshockeybaan. Bij shorttrack luistert dat erg nauw en een compliment uit de mond van een wereldkampioen krijg je ook niet iedere dag.

Daar wil ik mijn eigen pluim aan toevoegen. IJshal De Vliet heeft nu een team van enthousiaste jonge ijsmeesters, die tijdens mijn vakantie in Asturias de lijnen aangebracht hadden op de shorttrackbaan én een puike ijsvloer hadden gemaakt.

Komend weekeinde wordt begonnen met het afkoelen van het beton op de 250-meterbaan, zodat komende woensdag of donderdag begonnen kan worden met het opspuiten van de rondbaan. Er zijn 5 brandspuiten aanwezig op de bovenverdieping, dus er zijn 5 spuitgasten nodig.

Ik hoop dan van de partij te zijn.

Op de funbaan is dat niet nodig.

Sterker nog: met zijn vijven zou je elkaar dan in de weg lopen.

Sierra

Het was een enigszins rommelige maar droomrijke nacht gewest. Om kwart over 7 werd ik wakker.

Het was droog, maar daar er voor vanochtend buien waren voorspeld, ging ik om half 8 een rondje hardlopen. Ik liep naar Quintana.


Daar vloog een grote roofvogel boven me, die verderop op een telefoonpaal ging zitten.

Ik klom verder naar Robleu, waarna ik afdaalde naar een beek.




Over een bruggetje kwam ik aan de overkant.

Een kilometer lang liep ik licht klimmend naar Sierra.



Het laatste stuk naar dit dorp was via een holle weg en steil.


Ik liep een rondje door dit bergdorp en daalde onder een schitterende zonsopgang af naar de doorgaande weg.




Onderweg maakte ik diverse foto's van dit prachtige uitzicht.





Bij Quintana stak ik de drukke weg over en liep naar huis toe.



Daar dekte ik met Siebe de tafel en na een douchebeurt ontbeten we met zijn vieren. Ik haalde de was af en vouwde deze. Na de koffie en de thee, die we binnen dronken  omdat het regende, fietste ik via de kortste weg naar Nava, waar ik een drietal kaarten naar Paises Bajos postte.


Daarna deed ik bij Dia een paar boodschappen. Deze gingen in de rugzak. Via de steile weg naar Castañera klom ik vanaf Nava omhoog. In regenkleding ga je dan behoorlijk zweten. Over de provinciale weg klom ik verder naar Orizon en Paraes, waar ik bij het kerkje genoot van het uitzicht.


Over de stille weggetjes reed ik naar huis, waar Ana hutspot voor ons maakte, een in Leiden zeer gewaardeerd Spaans gerecht.


Terwijl het regende, aten we deze op. 's Middags werd het zonnig weer met af en toe overdrijvende wolkenvelden.

Na de vaat en de thee gingen Ada en ik naar Nava. Daar kochten we een paar geraniums. Dit keer waren we via Villabona gegaan.

Thuisgekomen telefoneerden we met één van onze dochters, waarna Ada ging koken en ik met Ana en Siebe een stukje wandelde.

's Avonds aten we het restje hutspot met gebakken ei, een groentemix en salade. Tijdens de maaltijd namen we uitgebreid de tijd om met elkaar te spreken. Rond een uur of 11 gingen we naar bed.