Fatbike

Er is de afgelopen decennia veel goeds gebeurd op het gebied van de verkeersveiligheid. Desondanks stijgt het aantal doden onder met name fietsers de laatste jaren weer. De kentering kwam met de forse groei van het aantal elektrische fietsen. De snelheidsverschillen op de fietspaden namen toe en daarmee de kans op ongelukken. Het grootste aantal slachtoffers viel onder oudere mensen op een e-bike, wier reactievermogen tekort schoot voor de hogere snelheid.

De brommers waren in de tussentijd van het fietspad verdwenen, maar gelukkig vindt de markt altijd wel een gat in de markt. En zo nam de fatbike bij gebrek aan overheidsoptreden het fietspad over.
Maar waar je voor het besturen van een brommer 16 jaar moet zijn, een helm moet dragen en in het bezit van een brommerrijbewijs, rijden nu kinderen van net aan 10 jaar op een voertuig, wat te groot en krachtig is voor hen om de fatbike te kunnen mannen. 

Temeer daar de fatbike meestal is opgevoerd en makkelijk de 40 kilometer per uur kan halen, iets wat menig amateurwielrenner niet is gegeven.
Het is dan ook niet verbazingwekkend, dat de Alpe d'Huzes binnen 2 weken na de opening van de inschrijving met 5000 deelnemers al vol zit. Helaas geldt dat soms ook voor de afdeling spoedeisende hulp in de ziekenhuizen, daar met de ongebreidelde groei van het aantal fatbikes het aantal zwaar en ernstig gewonden ook fiks is toegenomen....

Herfstvakantieschaatsen

De Herfstvakantie is officieel begonnen en het weer heeft zich daar knap aan aangepast.

Het mooie rustige weer van de afgelopen week heeft plaatsgemaakt voor meer herfstig weer. 

De paddenstoelen gedijen goed in zulke omstandigheden.


Vanmorgen fietste ik in een miezerregen naar IJshal De Vliet, waar vanmorgen de vakantieschaatslessen voor kinderen begonnen. Met een negental trainers wat het trainersgilde voldoende om een vijftigtal kinderen op te vangen. Aad Kleijweg en ik hadden een achttal daarvan onder onze hoede.
De les was geënt op de basishouding, de druk op de hak van de voet en het doorglijden. De clownsstap ontbrak daarbij natuurlijk niet. Het was een speelse les, die we afsloten met tikkertje.


Ook op de 250-meterbaan en de ijshockeybaan werden schaatslessen gegeven. De opkomst was vergelijkbaar met de openingsdag van het Herfstvakantieschaatsen in 2023. Dat geeft vertrouwen voor de rest van de week.

Wintertijd in Rotterdam

Het verzetten van de klok was ruim op tijd aangekondigd in diverse media, zodat je er goed op voorbereid kon zijn.

Gisterenavond ontging de Halloweenviering in de Stevenshof ons grotendeels.

Wij gingen bijtijds naar bed, daar we vanmorgen om 8 uur op de fiets naar Rotterdam zouden fietsen voor een belangrijker viering: die van de verjaardag van onze driejarige kleinzoon.
Het was rond die tijd aardig fris, maar gaandeweg de rit warmde het aardig op.

Via de Vogelplas en de Driemanspolder ontdekten we een voor ons nieuw fietspad richting Pijnacker. Bij vliegveld Zestienhoven kozen we het fietspad langs de nieuwe rondweg. Na exact 33 kilometer waren we op de plek van bestemming.

Van ons kreeg de peuter een prachtig prentenboek van "Draak Dries" van Julia Donaldson en Alex Scheffler. Dit boek werd stante pede voorgelezen door beide opa's. Kleine kinderen vinden het heerlijk om een verhaal nogmaals te lezen. 
Na de taart en de pompoensoep las ik "Kikker en een heel bijzondere dag" van Max Velthuijs voor. Dit speelt ook op een verjaardag. Hoe toepasselijk.

Om kwart over 3 fietsten we weer richting Sleutelstad. Dat de wintertijd was ingegaan, was duidelijk merkbaar. Het was al aardig aan het afkoelen.

Met een paar kleine varianten reden we grotendeels terug op de heenweg. Bij de Driemanspolder begon het al flink te schemeren. Bij de Vogelplas, waarbij het grootste deel van de rietkraag langs de Kniplaan was gekapt, was een nog mooiere schemerlucht.




Wie weet kunnen we komende winter weer eens op de Vogelplas schaatsen?

Na wederom 33 kilometer fietsen waren we om half 6 weer thuis na een mooi retourtje Rotterdam.

Olmenhorst

Een paar weken geleden had ik met Bas en Joep afgesproken om naar het Boomgaard Bierfeest in "De Olmenhorst" te gaan.

Na vanmorgen naar de Leidse binnenstad gefietst te hebben voor de wekelijkse boodschappen, wist ik, dat de buikgriep overwonnen was.

Zodoende fietste ik vanmiddag naar Lisserbroek toe in een zomerse temperatuur. Eind oktober 20 graden Celsius. Het moet niet gekker worden.
Bij "De Olmenhorst" aangekomen bleek het nog een aardig stukje lopen van de fietsenstalling naar het open veld in boomgaard, waar het terras was. Het was heel druk, ook omdat mensen met een adoptieboom appels kwamen plukken. 

We moesten munten kopen om bier mee te betalen. We begonnen met een licht biertje. Een Blomzoetje van brouwerij "Uzzewuzze" uit Roelofarendsveen. Deze smaakte zo goed, dat we er nog eentje van namen. Als afsluiting van een paar genoeglijke uurtjes in het najaarszonnetje sloten we af met een Imperial Stout, hetgeen natuurlijk het laatste is, waarbij je aan mij denkt.
Met een laagstaande zon en een prachtige zonsondergang fietste ik op de laatste dag voor de wintertijd inging naar huis toe.

De Zevensprong

"De Zevensprong" is een spannend jeugdboek van de dit jaar overleden schrijfster en illustrator Tonke Dragt. Het boek werd verfilmd en verscheen in de jaren '80 als televisieserie.

Ruurlo beschikt over een zevensprong.

De Sleutelstad niet, maar de Stevenshof beschikte tot voor kort over een vijfsprong. Vijf fietspaden kwamen bij elkaar en dat zorgde steevast voor onduidelijkheid: wie heeft er nu voorrang.
Na een zeer rustige dag binnenshuis voelde ik me na een middagdutje niet fit genoeg om schaatsles te geven in IJshal De Vliet. Daarnaast was er natuurlijk de kans, dat ik in de overdekte kunstijsbaan anderen aan zou kunnen steken. Met schaatskoorts heb ik daar geen enkel probleem mee, maar buikgriep gun ik niemand.

Maar op deze warmste 25 oktober ooit gemeten wilde ik wel een stukje wandelen. Via het Stevenspark, waar ik bewust voor de stille paden koos en op afstand van andere wandelaars liep, kwam ik bij de werkzaamheden, die de toch wel riskante vijfsprong voltooid verleden tijd maakt.



Het zal even wennen zijn als het klaar is, maar het geeft wel een veiliger gevoel.
Daarnaast voelde ik me toch wel verkwikt voor de wandeling in het herfstzonnetje.

Hermien Ravensbergen

Op de Facebookpagina van IJshal De Vliet stond, dat Hermien Ravensbergen na tientallen jaren afscheid neemt van het bestuur van de Leidse kunstijsbaan. 

Ik kan mij nauwelijks de tijd voor de geest halen, dat Hermien NIET in het bestuur van de Leidse IJshal zat en dat bestuurslidmaatschap hield niet alleen in, dat ze moest vergaderen, maar vooral heel veel werk achter de schermen. Daar ik als vrijwilliger ook de handjes regelmatig laat wapperen, gezien de lange staat van dienst passeert Hermien mij met vele straatlengten.
Feitelijk is Hermien vanaf de opening van de Ton Menken IJsbaan betrokken geweest. Haar veel te jong overleden man Arie was één van de schaatsers, die bij de opening van de IJshal op 29 oktober 1976 zijn kunsten op het ijs tentoonspreidde. En hoe. De afvalrace voor regionale rijders werd door hem gewonnen.
Zonder Arie Ravensbergen zou het shorttracken in Leiden, en daarmee in Nederland, nooit zo'n hoge vlucht hebben kunnen nemen. Terecht dat de IHCL de Arie Ravensbergen Bokaal naar hem vernoemd heeft.

In de relay bij het shorttracken geef je bij de aflossing de volgende schaatser een flinke zet. Dat is bij Hermien ook gebeurd. Na het plotselinge overlijden van Arie in december 1990 heeft ze zich decennialang ingezet voor andere schaatsers. 

Of het nu ging om een functie als bestuurslid, lesgeven bij vakantieschaatsen of het organiseren van kinderpartijtjes: Hermien pakte haar deel.
Kassadiensten draaien, klussen, het introduceren van Bavarian curling of Eisstockschiessen in Leiden: Hermien was van de partij.
's Ochtends om 6 uur opstaan om de 1000 rondjes van Leiden in goede banen te Leiden: idem dito.
Dit is slechts een korte opsomming van hetgeen mij te binnen schoot. In werkelijkheid zal de lijst onnoemelijk veel langer zijn.
Mijn conclusie is simpel: Hermien Ravensbergen is een icoon van de IJshal!

Hermien, bedankt voor alles!
En jou kennende is het afscheid van het bestuur niet het einde van je inzet voor de schaatsers in de Leidse regio....

Treinstaking

Het was ook vroeg dag. De wekker stond op 6 uur, maar dankzij nog vroegere buren waren we al om 5 uur wakker. We douchten ons even en kleedden ons aan en om 6 uur stonden we bij Hotel "Aitana", waar we een snel ontbijt hadden.

We wandelden vanuit Irun de brug naar Frankrijk over, waar we bij een stil station van Hendaye aankwamen. De TGV stond al klaar, maar op de borden stond niet die van 7.06 naar Paris Montparnasse, maar die van 9.34. Verder was er niemand.

Ik liep over het verlaten perron, toen iemand uit een kantoorruimte kwam. We troffen het niet. De trein van 7.06 was uitgevallen door een treinstaking. We moesten die van 9.34 nemen zonder gereserveerde stoelen. Met de aankomsttijd van 14.16 werd de TGV van 15.25 op Gare du Nord krap.
Bij het instappen zei de conducteur, dat het na Dax zeer vol zou worden, dus dan zouden we moeten staan. In de bar waren echter een zestal banken met 3 tafels. Met instemming van de gastvrouw gingen we daar zitten.

Het waren harde banken, maar dat waren ze vroeger in de kerk ook. En zitten is een stuk comfortabeler dan staan.
Bij het appen naar familie en vrienden kreeg ik opmerkingen als "Ha, ha, zo vroeg aan de borrel" en "Laatste ronde", waar ik op antwoordde: "De eerste hebben we nog niet gehad!"
We waren wel sociaal. Toen het aantal staande passagiers toenam na Biarritz, gingen we samen op een smal bankje zitten om ruimte te maken voor anderen.
Ada las verder in "Een goede man slaat soms zijn vrouw" van Joris Luyendijk, terwijl ik "Musch" van Jean-Marc van Tol uitlas.

Daarna begon ik aan "Het Koninklijk huis" van Herman Koch.

We begonnen in Hendaye met 5 minuten vertraging. Deze haalden we bij Bordeaux in. Halverwege Parijs zaten we in een fikse regenbui. Door de snelheid van bijna 300 kilometer per uur zag je de regendruppels horizontaal over het raam lopen.
Bij de rand van Parijs haalden we de grote rugzak en de rolkoffer uit het bagagerek en gingen bij de deur staan. In Montparnasse kenden we de weg aardig door dit doolhof en waren we redelijk vlot bij de metro, die ons naar Gare du Nord bracht.

Toen we de terugreis met een dag vervroegden, baalden we ervan dat we € 45,- extra moesten betalen. Achteraf bleek het a blessing in disguise. Met de oorspronkelijke tijd hadden we de aansluiting naar Hollande gemist.
Al lezend reden we naar Rotterdam, waar we de intercity naar Laan van NOI namen. Daar stapten we over op de boemel naar De Vink. Om kwart over 7 waren we weer thuis.