Kees Beenakker

Vanmiddag bereikte mij het bericht, dat Kees Beenakker na een kort ziekbed op 77-jarige leeftijd is overleden. Ik ken deze emeritus hoogleraar Micro Elektronica aan de Technische Universiteit Delft al ruim een halve eeuw sinds ik bij de familie Beenakker in Nieuw-Vennep over de vloer kwam.
Zijn broer Wim nodigde me in 1974 uit voor de promotie van Kees in het Academiegebouw van de Universiteit aan het Rapenburg.

Het was de eerste keer, dat ik deze ceremonie meemaakte. Van het verdedigde proefschrift over een natuurkundig onderwerp snapte ik, net als de meeste aanwezigen, helemaal niets, maar het archaïsche "Hora est!" snapte ik helemaal.

Het bijzondere was, dat de familie Beenakker een viertal illustere fysici heeft voortgebracht, terwijl andere familieleden zelfs met de eenvoudigste begrippen van wis- en natuurkunde de grootst mogelijke moeite hadden.
Op diverse feesten bij de familie Beenakker kwam ik Kees ook tegen. Een man, waar de jeugd van Nieuw-Vennep en omgeving veel aan te danken had. Zo organiseerde hij popconcerten in Nieuw-Vennep.

Maar nog belangrijker was het oprichten van de Stichting "Old Lake", dat in het gebouw van de opgeheven R.K. Jongensschool "Sint Jozef", na het samengaan met R.K. Meisjesschool "Sint Anthonius", jongerencentrum "Lambiek" exploiteerde. 

Na een verbouwing in 1975 ging het anderhalf jaar eerder door inbrekers kort en klein geslagen "Lambiek" open onder de naam "De Hobbit".

Het zou het Hippies centrum van de Haarlemmermeer worden.
De "Hobo String Band" zou er een soort huisband worden.

Zonder het stille werk op de achtergrond hadden we daar nooit kunnen genieten van "Drunken Sailor".
Kees, hartelijk bedankt voor alle gezelligheid, die je ons jarenlang, ook op afstand, hebt gebracht!

Gelada's

De wekker ging om kwart voor 6. Een uur later moest ik de trein naar Rotterdam halen om op onze kleinzoons te passen. In het donker fietste ik naar Leiden Centraal. Hoewel de weersverwachtingen niet bijster goed waren, kwam ik droog over.
Samen met mijn jongste kleinzoon bracht ik de oudste naar school, waarna wij samen doorreden naar Blijdorp, waar we nog even moesten wachten voordat de poorten open gingen.

Het begon te spetteren en we gingen als eerste naar de gelada's. Wie het begrip Alfamannetje met eigen ogen wil aanschouwen, moet eens een tijdje naar deze apen kijken.





Via de wallaby's gingen we naar de binnenspeeltuin.

Daar speelde opa mee met zijn kleinzoon. Terwijl het buiten druilerig was, waren we binnen droog. Tussen het spelen door gingen we naar de tropische vogels: "Ik wil naar de toekans". 

In deze tropische kas was ook de Victoria Amazonica, de grootste waterlelie ter wereld.

Tijdens het verstoppertje spelen in de overdekte speeltuin kwam Ada binnen stappen. Het was inmiddels 12 uur. We namen nog wat lekkers, voordat Ada met de jongste naar de bakker ging en ik de oudste van school haalde. We lunchten thuis en daar het de hele middag druilerig was, bleven we binnen, waar de kinderen met hun eigen speelgoed speelden en opa een uiltje knapte.
Na de warme maaltijd met aardappels, boontjes, wortels en worst, fietsten we naar Rotterdam Centraal. Het autoverkeer in de binnenstad stond behoorlijk vast. Als fietser gingen we veel sneller!

Pas toen we in de Sleutelstad waren, gingen de hemelsluizen echt open. In regenpak trapten we naar huis.

Schuiven, Schoof, geschoven

Vanmorgen werd ik om 6 uur wakker. De slaap kwam niet terug, dus een kwartier later stapte ik uit bed en om half 7 ging ik ruim kilometer hardlopen in het schemerduister.

Ik liep een lus van 5 kilometer van de Leiden Ladies Run. 

Anders dan zaterdag liep ik tegen de looprichting in.

Ik volgde dus niet de pijlen. Integendeel zelfs.

Dat was een kolfje naar mijn hand. Boze tongen beweren, dat ik niets anders doe. Dat is zo overdreven. Ik luister bijvoorbeeld wel eens naar mijn vrouw. Vooral als ik het met haar eens ben!
Thuis gekomen douchte ik me en ging ontbijten. Daarna fietste ik via "Odin" in Voorschoten naar IJshal De Vliet. De tas met brood en fruit nam ik mee naar binnen. Daar zou ik met Fred en Theo Koek de kussens op de 250-meterbaan goed gaan zetten.

Dat klinkt als een simpele klus, maar dat viel nog best tegen. Eerst deden we de buitenboarding. Op sommige plekken hadden we teveel ruimte, op andere juist te weinig. We moesten derhalve aardig wat schuiven. Ach ja, laat Bert naar schuiven....

De kussens werden op diverse plaatsen losgemaakt van elkaar om ruimte te creëren zodat we de kussens konden verschuiven naar plekken met open ruimtes.

Rond een uur of 11 stonden de kussens van de buitenboarding naar onze zin en konden we koffie en thee gaan drinken. We begonnen daarna aan de binnenboarding.

Dat was een grotere puzzel dan gedacht. Want niet alle kussens bleken bij elkaar te passen.

Na de lunchpauze in de kantine gingen we verder met de binnenboarding. Voordat alles paste, hadden we de kussens wel 3 keer heen en weer geschoven. Het duurde, net als in de politiek, lang voordat de gaten gedicht waren.

"We zijn alleen maar vooruit aan het schuiven", verzuchtte Theo.
"Je kunt er minister-president mee worden!", antwoordde ik.
Om er op deze Prinsjesdag deze zin aan te vullen met: "Schuiven, Schoof, geschoven."

Om kwart over 3 paste ten langen leste alles en kon ik naar huis toe fietsen. Onderweg zag ik een boom, die de storm van gisteren niet had overleefd.

De takken waren netjes van het fietspad af geschoven....

"Is dit dressuur?"

Ik stond op het punt om naar Jos Drabbels te fietsen, toen de telefoon ging. Jos belde mij. Hij wilde mij met de auto oppikken. Ik had er geen probleem mee, want de regen kwam met bakken uit de hemel zetten.

Een minuut of 10 later reden we naar de skeelerbaan van Leiderdorp, waar de zon net door het wolkendek brak.

Het was net droog geworden en dat zou het de hele avond blijven. Peter Daleman had een circuittraining in elkaar gezet, die gedeeltelijk in de kantine van VIJL gehouden werd en gedeeltelijk buiten.

We begonnen met een rondje inlopen op de natte en lege skeelerbaan, waarna we met een serie korte oefeningen de andere spieren losmaakten. Daarna ging ieder zijn of haar weg bij een stuk of 18 oefeningen, die we gedurende 40 seconden moesten doen om dan naar de volgende te gaan. 

Nadat we alle oefeningen gehad hadden, liepen we nog een rondje over de skeelerbaan.

Ik liep nog een extra ronde, daar ik een mooie paddenstoel zag, die ik op deze herfstavond op de foto wilde zetten.

Tijdens deze omloop zagen we eerst een haas voor ons uit lopen in de schemering en even later nog een tweede. We snappen nu beter, waar de uitdrukking "Hazen" in de atletiek vandaan komt.

Even later kregen we te maken met paardensport. Kees Visschedijk kreeg de lachers op zijn hand met de beoordeling van iemand, die een beenoefening uit het circuit uitvoerde: "Is dit dressuur?"

De tweede keer binnen was het aanzienlijk warmer dan de eerste keer, ondanks dat alle deuren open stonden. We waren kennelijk goed warm gedraaid.

De zweetdruppels parelden van ons hoofd, terwijl wij op de yogamatten de oefeningen uitvoerden. Met een rondje hardlopen op de skeelerbaan sloten we de voorlaatste droogtraining van deze zomer af.

Kussengevecht

Als kind vond ik een kussengevecht altijd geweldig. 

Aangezien ik deze zomer 70 jaar geworden ben, ligt het laatste kussengevecht al enige tijd achter me. Desondanks mocht ik vanmorgen met kussens aan de slag. 
Om kwart over 9 fietste ik na het ontbijt naar IJshal De Vliet in de overtuiging, dat ik weer zou kunnen helpen met het spuiten van water op het ijs. Je bent immers Spuit 11 of je bent het niet.

IJsmeester Wiemer Sjoerdsma was met de "Mammoth" bezig op de 250-meterbaan.

Dan kun je met een brandslang spuiten wat je wilt, maar met een dweilmachine, die 1000 liter water tegelijk kan vervoeren win je het met een brandslang nooit.
Maar Wiemer had een redelijk alternatief achter de hand. Met Rosalie Verkerk mocht ik aan de slag om de kussens van de binnenboarding alvast vlak bij de juiste plek te leggen. 

Ja, als je als schaatser met een Verkerk samen kunt werken, dan kun je tot grote hoogte stijgen. 

Op de 250-meterbaan lukt het al snel, want deze ligt een meter of 10 boven de ijshockeybaan, dus die winst hadden we al snel te pakken.

Gezien de grootte van de kussens zagen we van het kussengevecht af.

Voor je het weet sta je dan als man te boek als iemand, die vrouwen mishandelt.

Daarnaast hadden we al moeite genoeg om de kussens in de juiste volgorde te leggen.



Ondertussen kwam de mammoet af en toe langsgereden voor een nieuw laagje water op het ijs.


Wij gingen onverdroten voort met de beschermende kussens op de juiste plek te leggen.

Als slotstuk van de klussenochtend werden alle brandslangen weer netjes opgerold door ons.

Ik geef het grif toe, het ziet eruit als iemand, die op een schip aan het stuur staat. En u kent het gezegde: de beste stuurlui staan aan wal....

Did not finish

We deden het kalmpjes aan vanochtend. Om een uur of 9 zaten we aan het ontbijt. 

Na het ontbijt was Ada in de achtertuin bezig. Ik mocht een paar zware potten versjouwen.

Na de koffie en thee vertrok mijn vrouw naar de volkstuin. Ik zou anderhalf uur later volgen. We lunchten samen op de tuin, waarna we met een aardige lading groente en fruit op de fiets vertrokken.

We fietsten door de duinen over de Noordzeeroute naar Den Haag toe.

In de Residentie kwamen we al vrij snel in een grote drukte terecht. 

Een demonstratie van Kosovaren was net afgelopen. Wij trapten door naar onze dochter, die door ziekte geveld was. Met rijst en verse groente kookte Ada een heerlijke maaltijd voor ons drieën. Tegelijkertijd werd in Madrid ook het kookpunt bereikt.

Duizenden pro-Palestinademonstranten blokkeerden de route van de Vuelta a España door de stad. Dit gebeurde dusdanig grootschalig, dat de renners door de politie werden tegengehouden.

De slotetappe werd gestaakt.

En zo eindigde de Ronde van Spanje in een anticlimax.

Er was geen publieke huldiging voor de klassementswinnaars Jonas Vingegaard, Mads Pedersen, Jay Vine en Matthew Riccitello na 3 weken rijden op de toppen van je kunnen. 

Steen des aanstoots was de aanwezigheid van het team Israel Premier Tech. Even ter relativering: er reed 1 Israëlische renner mee: de 24-jarige Nadav Raisberg.

Dat de Vuelta a España als een nachtkaars is uitgegaan, is een gevaarlijk precedent. Een wielerwedstrijd speelt zich op de openbare weg af, maar vanaf nu is de politiek definitief de wielersport ingefietst. Net alsof de Verenigde Arabische Emiraten (UAE), Bahrein en Kazakstan (Astana) zulke fijne oorden zijn.

Ik heb tweemaal meegelopen met de rode lijn, dus het moge duidelijk zijn, dat ik de genocide, die Israël in Gaza pleegt verafschuw. Maar je stopt dit niet door een wielerwedstrijd plat te leggen. Net zo min als je dit zou doen om het milieu te redden door de wielerploegen van plasticfabrikant Ineos en fossiele energieteams Total Energies en Uno-X dwars te zitten.
Als een wielrenner de eindstreep niet haalt, dan krijgt deze coureur een DNF achter zijn of haar naam: Did Not Finish. Vandaag gold dat voor de Vuelta a España 2025: DNF.