Ik heb in mijn jeugdjaren en toen de kinderen klein waren regelmatig gegolfd, maar dat betrof de variant Midgetgolf. Sterker nog: afgelopen zomer hebben Ada en ik in Gerolstein geslapen op een heuse midgetgolfbaan!
Dit was de eerste keer, dat ik voor een andere vorm van golfen ging. En wat dat aangaat kwam het prima uit, dat er gekozen werd voor de variant, die het best past bij mijn subtiliteit: Boerengolf.
Dat kun je op je klompen aanvoelen.
En dat klopt volledig, want boerengolf wordt gespeeld met een klomp aan een stok. Voor we zo ver waren, moesten we eerst nog een heel eind fietsen naar Maasland. Voor Siebe, Ada en mij was dat een klofje naar onze hand, maar voor Ana was dat een heel ander verhaal.
Zelf had ik er al 13 km opzitten, voor we vertrokken, daar ik de Asturiaanse rijstepap naar mijn schoonouders had gebracht, die dat in de auto mee zouden nemen.
We fietsten langs over de zeer drukke Oostvlietweg naar Leidschendam. Heel Holland leek hollend, fietsend en varend te genieten van deze prachtige septemberdag.
Via Nootdorp en de Delftse Hout trapen we naar Oude Leede, waar we op een bankje in de schaduw onze lunch nuttigden, om via de Ackerdijkse plassen via het recreatiegebied onder Delft naar Schipluiden te rijden en vandaar naar Hoeve Bouwlust, waar we werden verwelkomd met koffie, thee en een groene tompoes.
We hadden de dag ervoor trouwens een mailtje gekregen, waarin gemeld werd, dat we niet via Maasland moesten reizen, daar tussen 1 en 3 de weg tussen Maassluis en Maasland was afgesloten voor "Ride for the Roses", waar ik vorig jaar aan had meegedaan.
Om 3 uur, ruim een uur nadat we afgesproken hadden, was de familie Buijs compleet en konden we, letterlijk, aan de slag. Een deel van de familie deed niet mee. Zij begaven zich naar het maïsdoolhof.
Ik had dat niet nodig. Mijn leven is al één groot doolhof....
Zodoende waren we met 12 personen, die de wei in mochten.
De boer van "Bouwlust" legde het spel uit en verdeelde ons in 4 groepen van 3. Ike, Siebe en Ana vormden een team, de neven Sebastian, Micha en Samuel het tweede. Maar de echte strijd moest komen van de twee laatste teams. Ada was ingedeeld bij haar zus Marja en haar broer Anton, hun levenspartners Annemarie, Dik en ik zaten in het laatste trio. "De echte Buijzen" tegen "De aangetrouwden" zou dus de wedstrijd in de wedstrijd worden!
In het begin zat er nog niet veel muziek in ons golfspel, maar langzaam maar zeker trokken we zingend als minstrelen door de weilanden. Al was het maar, omdat we veel lol hadden om ballen, die een heel andere kant op gingen, dan we gepland hadden.
Om een of andere duistere reden had de boer de meeste holes in de buurt van sloten gegraven, zodat regelmatig een bal in de sloot belandde.
Zodra dat bij andere teams gebeurde, verhoogde dat onze spelvreugde, maar de waarheid gebiedt me te vertellen, dat dit ook regelmatig met onze bal gebeurde, zodat we zelf ook te maken kregen met het nodige leedvermaak.
Na 7 holes te voltooid, kregen we een drankje, dat we dronken op een bankje. De tussenstand werd bekend gemaakt en "De aangetrouwden" hadden 1 slag meer gemaakt dan "De echte Buijzen". Het kwam nu aan op de laatste 3 holes.
Bij de eerste de beste slag werden we gehinderd door Anton. Onze bal kwam tegen zijn voeten aan. De volgende slag verdween in de sloot. Een lekkere hervatting.
Intussen werden we verrast door Siebes slagkracht, die de bal minstens 2 keer zo ver wegsloeg als de rest van de deelnemers. Het was dus geen verrassing, dat "Team Breed" met slechts 96 slagen winnnaar was, met "De neven" met 100 op de tweede plaats.
Maar de echte strijd was met 107 om 112 in het voordeel van "De aangetrouwden" beslist.
Mocht u nu denken, dat er stront aan de knikker was, dan heeft u het mis, maar onze schoenen hebben we bij het verlaten van het weiland bij een wasbak ontdaan van de resten koeienvlaai, waar we op onverklaarbare wijze toch in gestapt bleken te zijn.
Met de Mergellandroute nog vers in het geheugen: de Limburgse vlaaien zien er een stuk smakelijker uit.
Ik vertrok wat eerder op de fiets naar het huis van Marja en Dik, waar we in de tuin een prima buffet zouden krijgen.
Daar ik er eerder was dan de meeste andere familieleden, bladerde ik nog even door het mooie "James Herriots Yorkshire".
Om kwart voor 9 was de zon vertrokken achter de horizon, en vertrokken wij ook op de fiets naar Leiden, waar we om half 11 arriveerden. De reis naar Maasland en terug bleek 77 km lang geweest te zijn. Voor Ana betrof dit een persoonlijk record, waar ze in Asturias mee aan kan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten