Waterkoud

Het was vanmorgen waterkoud weer, toen mijn vrouw en ik vanmorgen naar IJshal De Vliet fietste. 
De minimum- en de maximumtemperatuur ontliepen elkaar op deze grauwe dag niet veel. Ada ging vandaag voor de eerste keer dit seizoen schaatsen. Dat kon je van mij niet zeggen....
Na de dweilpauze van 9 uur betraden we een kwartier later de supergladde ijsvloer. Wat een wereld van verschil met de natuurijstraining van 2 weken geleden.

Het mes van de dweilmachine was vervangen, de ijsmeesters hadden de oneffen ijsvloer grondig onder handen genomen en de temperatuur van het ijs was verhoogd van 9 graden onder nul naar 7 graden onder het vriespunt. Na de dweil is de temperatuur dan 6 graden onder nul, het moment met de minste glijweerstand. We konden dan ook langere slagen maken dan gebruikelijk.
De opkomst van de "Krasse knarren" was hoger dan gedurende de eerste maand van het schaatsseizoen. Door het goede ijs ging het redelijk snel. Afgelopen dinsdag ging het wat sneller, maar dat heeft deels te maken met degenen die op kop rijden. De eerste series gingen veelal in 39-ers, maar daarna ging de gashendel open.

De eerste 36-er verscheen op het beeldscherm en de serie daarna reed ik een viertal rondjes van 35,6 op rij. Dit tempo kon ik niet brengen, toen ik de 5 kilometer op kop reed. De 20 rondjes van 250 meter gingen bijna allemaal in 37 seconden met uitzondering van de eerste ronde in 42 seconden en een missertje met 38 blank. Maar dat werd gecompenseerd door een tweetal 36-ers. Veel vlakker krijg je het niet op een redelijk drukke ijsbaan.
In de snelle serie erna kwam weer een kwartet 36-ers aan het slot. Het ijs was goed en bleef goed. Kortom, de opstartproblemen van het begin van het seizoen zijn nu verleden tijd.

Aan de Stammtisch sloten we met koffie, thee en chocolademelk de training gezellig af voordat we de waterkoude lucht weer in gingen.