It moat eerst raar foar it gut komt

In Fryslân kennen ze een hoopvolle uitdrukking: "It moat eerst raar foar it gut komt." Vrij vertaald: het moet eerst slecht gaan, voordat het goed komt.
Dat gaat ook op voor de Leidse IJshal, waar een week na de drukst bezochte Gemeenteraadsvergadering van deze eeuw, waarbij de schaatsers in de Leidse regio hun kunstijs door de neus geboord zagen, diezelfde Gemeenteraad een half miljoen euro verjubelde aan bijzondere sportprojecten.

Ik citeer: "Vijf ton voor vlaggen en pionnen, ik vind het veel geld", aldus CDA’er Roeland Storm. En Mart Keuning van de ChristenUnie bedacht een nieuwe variant van een klassieke uitspraak. "In goede bedoelingen kun je niet schaatsen."
Inderdaad: niets lijkt op Leiden!

Misschien kan ik de Friese uitdrukking maar beter zeer letterlijk vertalen: het moet eerst raar, voordat het goed komt.

Ciseleren

De rijp lag vanmorgen op het gras in onze tuin. Het had in het grootste deel van Nederland licht gevroren. Op een paar ondiepe slootjes kon je een vliesje ijs zien liggen.

In dit frisse winterweer fietste ik naar de Leidse IJshal toe, waar het gesprek de gezellige demonstratie van afgelopen donderdag in en bij het Stadhuis was. Maar daar kwamen we niet voor. We kwamen om te schaatsen.
Dat deden we dan ook met een peloton van een kleine 20 "Krasse knarren" en een stuk of 10 losse schaatsers. De piramide ging vrij vlekkeloos. Qua duurvermogen had ik de 1000 rondjes van Leiden helemaal verteerd, alleen als het tempo omhoog ging, moest ik een gaatje laten vallen met het peloton.

Nadat hij de afgelopen weken tot 2 keer toe problemen had met zijn klapschaatsen, had Aad Berg een paar nanoflex-ijzers met een nieuw klapmechanisme gekocht. Hij reed er zo op weg. Dat klinkt heel simpel, maar iedere schaatser, die wel eens van de ene schaats op de andere is overgestapt weet, dat dit soms een paar weken tijd kost en soms nog langer. Zodoende was Aad erg enthousiast.
In de kantine kwamen we via de ijzers te praten over de eerste baantjes en de stages van een aantal "Krasse knarren" in hun jeugdjaren. Daarbij hoorde ik een voor mij nieuw woord: ciseleren. Het betekent onder andere heel fijne reliëfversieringen door insnijden en/of wegsteken in metalen voorwerpen maken.

Thuis gekomen keek ik op www.weerwoord.be voor de voorspellingen voor de komende weken. Voor de rest van 2016 is het duidelijk. Het moet wel heel gek lopen, willen we echt winters weer krijgen. Sterker nog, het zou met Kerstmis wel eens 12 graden kunnen worden!
We moeten 2 weken vooruit kijken, willen we dit soort fraaie weerkaarten aantreffen. De voorspellingswaarde is hiervan is dan ook niet bijster groot te noemen.


Er moet nog heel wat aan het weer geciseleerd worden, willen we op natuurijs kunnen schaatsen....

Christijn Groeneveld

Gisteren zond de NOS een indrukwekkende documentaire uit over de marathonschaatser Christijn Groeneveld. Deze documentaire is te zien door HIER TE KLIKKEN.
In 2013 werd Groeneveld Nederlands kampioen marathonschaatsen op natuurijs.

Een jaar later maakte een val in Inzell een einde aan zijn sportcarrière. Over zijn val en de revalidatie daarna werd de documentaire "Vallen en opgestaan" gemaakt. Dankzij dezelfde inzet, die hij als topsporter aan de dag legde, revalideert Groeneveld veel beter dan op grond prognoses verwacht zou kunnen worden.
Kijk naar de documentaire en raak onder de indruk van de onverzettelijkheid van deze marathonkampioen!

Zorg en zekerheidloop

Vanmiddag liep ik voor het eerst in 3 weken weer een keer hard. Vanaf huis liep ik langs de molen naar de rand van de Stevenshof.
Na een kilometer ging ik mijn linkerlies voelen. Vorige week kreeg ik hier door het ontzien van mijn rechterkuit bij de 1000 rondjes van Leiden af en toe last van. Ik koos voor zekerheid en ging een stukje wandelen, waarna de lichte pijn verdween en ik het tempo weer wat op kon voeren.
Onder het lopen van een rondje van 7 kilometer had ik tijd om na te denken over Zorg en Zekerheid. Dat zij de sport sponsoren vind ik prima. Ik doe zelf met enige regelmaat mee aan lopen uit het Zorg en Zekerheid Circuit.

Dat de zorgverzekeraar aan de weg timmert met basketbal is evenmin een geheim: ZZ Leiden draait mee in de top.

Maar sinds vorige week weet ik, dat de torenhoge ambitie van Zorg en Zekerheid er toe kan leiden, dat het kunstijs in Leiden kan gaan verdwijnen doordat de lobby rond ZZ Leiden zo succesvol is geweest bij het college van Burgemeester en Wethouders.

De topsporthal gaat tussen de 14 en 25 miljoen euro kosten, fors boven het begrote bedrag van 11 miljoen. Bij iedere andere gemeente is zo'n verschil tussen de diverse kostprijzen en een zo forse overschrijding overschrijding bij voorbaat kansloos. Maar niets lijkt op Leiden.
Het geld van IJshal "De Vliet" wordt overgeheveld naar de tribunes van Zorg en Zekerheid, waardoor op termijn de schaatsers in de Leidse regio dakloos worden.

Ik vraag me af, wat er gebeurd zou zijn, indien Zorg en Zekerheid ijshockeyclub Leiden Lions met dezelfde bedragen als de basketbalclub gesponsord zou hebben. Reken maar, dat er dan veel publiek af gekomen zou zijn op de landskampioen ijshockey uit de Sleutelstad. Dan had die nieuwe IJshal er allang gestaan!

Maar het is zo niet gelopen en nu zitten de schaatsers met de gebakken peren.
Ik vraag me af, wat schaatsers uit de Leidse regio nog bij Zorg en Zekerheid te zoeken hebben? Zou het helpen, als alle schaatsers in deze jaarlijkse overstaptijd massaal hun zorgverzekering bij Zorg en Zekerheid opzeggen met de vermelding "Schaatshal"?

Tien jaar wachten op applaus

Er bestaan niet zo heel veel films over schaatsen. Ik werd via een mailtje geattendeerd op de voorbereidingen voor de documentaire "Tien jaar wachten op applaus". Er loopt momenteel een crowdfundingactie om de financiering van deze rond te krijgen. Het gaat over een uitvinding die door de top van de schaatswereld altijd werd weggehoond. Een clubje jonge schaatsers blaast deze tegen de stroom in nieuw leven in, vol geloof in het onbekende. Deze onbevangenheid ligt ten grondslag aan een van de grootste sportrevoluties aller tijden: de klapschaats.

Eind jaren '80 raakt student bewegingswetenschappen Erik van Kordelaar gefascineerd door een uitvinding van zijn docent wiskunde, professor Van Ingen Schenau. Van Ingen Schenau houdt college over een zogenaamde klapschaats, waarbij hij grote beloften doet over te behalen resultaten, maar tegelijk verhaalt over het missen van erkenning door de schaats-top.
Erik is fanatiek schaatser en ziet zo'n innovatie wel zitten. Wanneer hij direct al zijn persoonlijke records aan flarden rijdt op de klapschaats, besluit hij het jeugdteam dat hij traint, ook op de klapschaats te zetten. Voor professor Van Ingen Schenau begint een baanbrekend wetenschappelijk project, Van Kordelaar en zijn ploeg beginnen aan een ware Odyssee, vol hoon en wantrouwen, maar met een prachtige afloop.
Pupillen André Vreugdenhil (16) en Raymond Barendse (15), en hun trainer Erik (inmiddels 27) zijn zich geen seconde bewust van het feit dat ze geschiedenis aan het schrijven zijn. Maar hun keuze voor een voor gek versleten schaats, zal de schaatssport voor altijd veranderen.
Met de hoofdrolspelers van die tijd blikken we terug op de deze voor de schaatssport belangrijke periode. Waar kwam hun durf en geloof vandaan? Wat voor tegenslagen kwamen ze tegen op hun pad, en welke conservatief denkende tegenstanders leerden zij kennen? Wat was de angst van de schaatswereld, en waarom liet doorbraak van de klapschaats zo lang op zich wachten?
Ieder vertelt zijn eigen deel van het verhaal, en samen vormen deze herinneringen een unieke vertelling van de ontwikkeling van de klapschaats. Bijzondere archiefbeelden uit zowel privécollecties als uit het nationaal archief, aangevuld met privéfoto’s en krantenartikelen, maken deze film een levendige vertelling, die de onbevangen kracht van jonge mensen illustreert, met een belangrijke sporthistorische ontwikkeling tot gevolg.

Nu was Erik van Kordelaar mijn eerste trainer bij de droogtraining van de IJVL in 1987, dus hij heeft een streepje voor bij me. Ik doe mee aan de crowdfunding voor € 50,-. Als 200 schaatsers dit doen, dan is de financiering rond en kunnen we gaan genieten van de film over de klapschaats, die het schaatsen zoveel aangenamer heeft gemaakt!
Laat ons niet tien jaar wachten op deze film....

Unplugged discoschaatsen

Gisteren ging ik mijn oudste dochter helpen, die deze week de sleutel van haar nieuwe huis in ontvangst had genomen. Samen met mijn vrouw wandelde ik naar station De Vink vanwaar we de trein naar Rotterdam namen om na een busrit naar de vooroorlogse woning te wandelen.
Mijn taak was het om alle pluggen uit de muur te halen en deze daarna dicht te smeren. Dit deed ik onder de klanken van "Blue & Lonesome" van "The Rolling Stones".


Op zich is het een heel aardige cd, maar naar mijn mening waren "The Stones" op hun best in de jaren '60 met Brian Jones nog in de gelederen.

Om 4 uur vertrok ik weer naar huis, daar ik 's avonds schaatsles moest geven aan de G-schaatsers. Ik was de hele middag bezig geweest met het ontpluggen. In de jaren '90 was het een paar jaar een rage. Er verscheen een hele serie van gerenommeerde rockgroepen, die hun muziek akoestisch speelden onder de noemer "unplugged".



Dat was niet bepaald het geval, toen ik na het avondeten naar de Vondellaan fietste en er in de Leidse IJshal op de binnenbaan een schaatsdisco was. Met kerstversiering rond de hele binnenring en een kleine 100 jongeren op kunstschaatsen op de binnenbaan zag het er heel gezellig uit.
Het had slechts 1 nadeel. De muziek overstemde af en toe je uitleg, waardoor af en toe een oefening de mist in ging. Maar ja, dat gebeurt bij mij anders ook nog wel eens. Daar heb ik geen harde muziek voor nodig!
Ik complimenteerde mijn G-schaatsers, die in teamverband hadden meegedaan aan de 1000 rondjes van Leiden en daarbij tot het totaal van 750 rondjes waren gekomen, een record.
De laatste training van 2016 verliep ietwat chaotisch, maar het was reuze gezellig. Na afloop dronken we nog wat met de deelnemers van de SIC-cursus, die hun eerste praktijkavond hadden. Op 7 januari gaan we met zijn allen op herhaling, al betwijfel ik, of er dan discoschaatsen is.

Mini-Elfstedentochten

Gisterenmiddag was de laatste training van de Buitenschoolse sport in de Leidse IJshal. Het werd wat improviseren, want in alle hectiek rond het redden van IJshal "De Vliet" moesten we nog wel het een en ander regelen voor de Mini-Elfstedentocht. We praatten dan ook na over de massale opkomst van de schaatsers op het Stadhuisplein donderdagavond.

Er hoefde niet gedweild te worden en dat kwam de ijsmeesters goed uit, want na het ritje naar het Stadhuisplein moest er het een en ander opnieuw afgesteld worden aan de Zamboni. Wij hadden dus ruim de tijd om met banken, ijshockeydoelen, kussens en pilonnen een parcours uit te zetten. Daarbij kregen we ook de hulp van Paul de Kruijff, die net als ik in het bezit is van de rode lantaarn bij de 1000 rondjes van Leiden.

Om kwart over 4 begonnen we met alle aanwezige kinderen van de Buitenschoolse sport aan het eerste rondje van de Mini Elfstedentocht. De kinderen reden en kluunden flink wat rondjes, voordat we om 5 uur klaar waren voor het uitreiken van de certificaten.
We konden alles laten staan, want op het uur van de IJVL gingen we er gewoon mee door. Voor deze kinderen had ik na Dokkum een nieuwe variant bedacht. Bij de Elfstedentocht ga je na dit noordelijkste Friese stadje weer terug over de Dokkumer Ee.

Dat dezen wij dus ook maar. De slotronde deden we dus rechtsom. Dat was best leuk. Alle hindernissen nam je dus ook in omgekeerde volgorde.


Het opruimen ging met hulp van de kinderen en de trainers vrij vlot, zodat de Zamboni de binnenbaan kon dweilen en de kinderen nog een paar rondjes op de buitenbaan konden schaatsen: de ererondes van de Mini-Elfstedentocht.