Utrechtse Heuvelrug

Met Ada zou ik een lang weekeinde naar Doorn gaan, maar door een misverstand over het eerste weekend van de herfstvakantie was er een dubbele boeking ontstaan. Intussen hadden we al een afspraak gemaakt om het nieuwe huis van Erik en Mariët Spierings te komen bekijken. Deze afspraak lieten we staan en op zaterdagochtend vertrokken we met de trein van Leiden naar Driebergen. Hier begon de NS-wandeltocht Utrechtse Heuvelrug.
Het was op deze oktoberdag vrijwel windstil herfstweer. Langs de spoorbaan liepen we om kwart voor 12 door een parkje naar het landgoed "Bornia", waar we echt in de natuur kwamen. De bossen waren nu op zijn mooist. Alle herfsttinten, die denkbaar waren, konden we zien. Daarnaast zagen we ook veel paddestoelen, hetgeen na de buien van de afgelopen week niet zo verwonderlijk is.
Bij "Groot Heidestein" kwamen we op de eerste grote open plek in het bos. Op een bank, die hier op de heide was neergezet door de Triodosbank, namen we een korte lunchpauze om onze mueslibollen op te eten. We waren trouwens bepaald niet de enigen, die vandaag de Utrechtse Heuvelrug liepen. Op de open ruimte zag je her en der duo's of kleine groepjes wandelen.
Langs de heldere beek vervolgden we ons pad naar een zeer helder vennetje, waar we over een zandverstuiving naar het bos liepen. Over een slingerend bospad liepen we in de prachtige natuur, maar wel met het voortdurende geraas op de A12 als een soort stoorzender op de achtergrond. Over de bospaden wandelden we naar Austerlitz, waar we op het terras van eetcafé "De jonckvrouw" cappuccino, warme chocolademelk en appeltaart met slagroom namen.
Met deze bodem in de maag konden we er weer even tegen. We liepen het plaatsje Austerlitz uit om door de prachtige bossen naar de piramide te lopen. Deze was open en over de ijzeren trap, die bij een arbo-keuring ongetwijfeld afgekeurd zou worden, klommen we naar het bovenste plateau, waar we een prachtig uitzicht hadden met fraaie wolkenluchten. Aan de ene kant zag je Utrecht liggen met zijn hoge gebouwen, aan de andere kant doemde de Veluwe op.
Nu moet ik bij de piramide van Austerlitz altijd denken aan Koot en Bie, die in een uitzending lieten zien, dat ze een briefje van 1000 gulden begraven hadden in het zand bij de piramide. De uitzending was nog niet afgelopen, of honderden automobilisten zorgden voor een verkeerschaos bij de plek, waar het geld begraven zou zijn. Dat het zand grondig omgespit zou worden, was wel duidelijk. Hoezo, zuinige Hollanders....
Ook wij vertrokken zonder briefje van 1000 uit Austerlitz, maar ik liep daar wel met mijn grootste schat: Ada!
Over landgoed "Den Treek-Henschoten" liepen we langs de koepel van Stoop door de veelkleurige herfstbossen richting Maarn. Onderweg zagen we een omgewaaide boom liggen, waarvan de wortels vol paddestoelen zaten. Wat is de natuur toch verschrikkelijk mooi! Artis dankt hier zijn naam aan: Natura artis magistra, de natuur is de meester van de kunst.
Op een bankje bij het weiland van landgoed "De Hoogt" aten we onze boterhammen en onze appels op om aan de laatste etappe te beginnen. Over "de Koeheuvels", een open zandverstuiving met heideplanten en jeneverbessen, liepen we Maarn in, waar de trein naar Driebergen-Zeist net vertrokken was. Geen probleem, dan konden we nog even lezen. Ada in "De zeven eigenschappen van effectief leiderschap"van Stephen R. Covey, ikzelf in "Verboden te lezen" van Robert Goddard. Een aanrader!
Om half 5 vertrok onze trein, 5 minuten later waren we bij het beginpunt van onze prachtige wandeling. Met de bus reden we naar Zeist, waar we hartelijk ontvangen werden door Erik en Mariët. Na het nieuwbouwhuis bekeken te hebben konden we aan tafel voor een viergangenmaaltijd: broccolisoep, zelf gemaakte ravioli, lamsvlees en tot slot ijs met een stukje taart. Onder het eten konden we even bijkletsen. Erik had de marathon van Eindhoven gelopen in 4.06, een keurige tijd. Uiteraard kwam ook het schaatsen ter sprake. Om kwart over 9 namen we afscheid bij de bushalte. Rond 11 uur waren we weer thuis van een heerlijke dag Utrechtse Heuvelrug.