Van Carcassonne naar Nellesteijn

Door logerende kleinkinderen heb je als 70-er het soms zo druk, dat je niet eens aan je blog toekomt. Vandaag is het motto dus 2 voor de prijs van 1.

Gisteren konden we tot 7 uur blijven slapen, voordat de eerste zich meldde met even later zijn broer. Na het ontbijt fietste ik naar de Leidse binnenstad om wat inkopen te doen, terwijl Ada vlak bij huis met de jongens bramen plukte. Aan het eind van de ochtend fietsten we naar Ada's moeder toe, zodat de jongens hun overgrootmoeder konden zien.
We zouden bij een speeltuintje lunchen, maar de jongste was achterop de fiets in slaap gevallen. Ik reed met hem door naar huis, waar hij op de bank zijn middagdutje nog een beetje voort kon zetten.

De rest van de middag brachten we door met het voorbereiden van het avondmaal en het spelen met en het voorlezen van de logeetjes. Een van onze dochters was eerder deze week jarig geweest en zij kwam met haar vriend langs om met ons een vorkje te prikken.

Voor haar hadden we "Carcassonne" gekocht, een leuk bordspel, dat we in Asturias een paar keer hadden gespeeld. Omgekeerd had ik op mijn verjaardag "Ticket to Ride" gekregen.

En dan bedoel ik niet het gelijknamige lied van "The Beatles", maar het gezellige bordspel.

Daar wij dit spel al hadden, zou zij dit ruilen in de winkel voor een ander bordspel.
"Carcassonne" was een schot in de roos. De kleinzoons probeerden uit, hoe je de wegen en steden zo aan kon lessen, dat alle landschapstegels op waren.

We hadden een gezellige maaltijd en nadat de kinderen sliepen kletsten we bij en werd mijn Galaxy zo goed mogelijk afgesteld.

De gasten gingen om 11 uur weg, wij deden de grote vaat nog en lagen om middernacht in bed, waar de slaap snel kwam. Om 7 uur werden we gewekt door de jonge garde.
Na het ontbijt bracht ik het bakje met groente- en fruitafval naar de volkstuin. Daarbij kwam ik langs de nieuwe sloot, waar het omgeploegde weiland al aardig was geëgaliseerd.


Op de volkstuin plukte in nog wat aardbeien en bramen, waarna ik thuis thee dronk. We maakten aanstalten om naar het Panbos te fietsen, maar daar het  in de middag zou gaan regenen en we er door een misverstand langer over deden om goed weg te komen. 
We reden langs "Nellesteijn", waar net een truck met oplegger met grote ronde balen over de dam van de boerderij werd gemanoeuvreerd. De kinderen wilden hier spelen en daar gaven we gehoor aan.

Kalveren en Vlaamse reuzen waren in de stallen te vinden.

Na een ijsje gegeten te hebben, lunchten we aan een picknicktafel, waarna we naar de volkstuin gingen.

Daar begon het al snel te spetteren en een half uur later regende het echt.

Toen we naar huis fietsten, viel de jongste kleinzoon wederom in slaap. Nadat hij thuis op de bank was gelegd, sliep hij nog anderhalf uur door. Door de regenbuien brachten we de rest van de middag thuis door. De traditie getrouw boden de leesboeken in het huis van de bibliothecaris en de onderwijzeres uitkomst.

Met de 16 kilometer van vandaag kwam het maandtotaal op 874 kilometer en dat van de eerste 7 maanden van 2025 op 6486 kilometer.

Een dagje naar het strand

Doordat de kleinzoons gisteren pas ver na 10 uur gingen slapen, waren ze ook niet zo vroeg uit de veren. Opa en oma vonden dat helemaal niet erg. Zij konden uitslapen tot kwart over 7, toen de jongste zich meldde. 
We ontbeten pas om half 9, nadat Ada croissantjes had gehaald bij de bakker. De vlinders hadden daar geen last van. Zij fladderden rustig rond in onze achtertuin.

We besloten na raadpleging van een paar weersites naar het stand te gaan. Ik nam de jongste achterop de fiets, Ada reed naast de oudste. We reden via "De Klip", met een kind achterop redelijk zwaar te noemen. Maar niets vergeleken met de wegen, die Siebe in Asturias soms voor zijn kiezen krijgt.

Bij Wassenaarse slag stalden we de fietsen en wandelden het strand op. Een dagje naar het strand was begonnen in de hoop, dat het niet zo af zou lopen zoals beschreven in de gelijknamige roman van Heere Heeresma.

De jongens gingen eerst het water voelen. De jongste bleef in het ondiepe water, de oudste, die net zijn zwemdiploma had, leefde zich uit in de branding. Hij dook in de aanrollende golven.

Ondanks het mooie strandweer was het niet al te druk op het stand.



Ik ging voor het eerst in 2025 in zee zwemmen. De temperatuur van het water was heerlijk.

Je werd er wel hongerig van. Met een boterham in de hand keek ik naar de branding. Dat had ik beter niet kunnen doen, want een meeuw maakte van achter mijn rug een duikvlucht en voor ik er erg in had, ging deze alleseter er met mijn boterham met notenpasta vandoor.

En wij maar lachen om die nietsvermoedende toeristen....

Een gewaarschuwd mens telt voor 2, en de jongens joegen de meeuwen weg door hard op hen af te rennen. We bleven tot 5 uur op het strand. De kleinkinderen hadden het naar hun zin met schelpen zoeken, voetballen in het ondiepe water en met andere kinderen spelen.
Toen we op het punt stonden om weg te gaan, waren we de oudste kwijt. We wisten, dat deze zevenjarige niet in 7 sloten tegelijk loopt, maar een kind kwijtraken op het strand is toch vervelend. Hij was naar een hoek gewandeld, waar we hem niet verwachtten.
De jongste was inmiddels na een middag rennen in slaap gevallen, dus we dronken nog even wat, voor we via de volkstuin naar huis reden. Met een ijsje van Luciano sloten we thuis een dagje naar het strand af.

Late logeetjes

Gisterenavond zouden onze kleinzoons komen voor een logeerpartijtje tot vrijdag. Ze zouden door de andere opa en oma gebracht worden. Ze waren er nog niet om 7 uur. Op dat moment fietste ik met Jos Drabbels naar de skeelerbaan van Leiderdorp, vanwaar we met 12 schaatsers van IJVL en VIJL naar de Munnikenpolder liepen voor de wekelijkse droogtraining onder leiding van Peter Daleman.

Op het strandje langs de Does deden we een lange serie rek- en strekoefeningen, waarbij zo ongeveer het hele lichaam aan de beurt kwam.

Er was een nieuwe oefening bij, die ik met 38 jaar droogtraining niet kende: buikspieroefeningen, terwijl je de enkels door je partner vastgehouden wordt. Dit is zwaarder dan de gewone buikspieroefening!

We liepen naar de molens langs de Does, waar we allerlei in zwaarte wisselende oefeningen deden. 
Zoals gebruikelijk kwam weer een keur aan oefeningen aan bod.
Zoals de zijwaartse afzet. Eerst met zijn allen naar rechts. Daarna naar links.




Na anderhalf uur stopte de droogtraining om 9 uur. In de schemering fietste ik met Jos naar de Stevenshof. Thuisgekomen waren de kleinkinderen om half 10 nog wakker, zodat opa onze late logeetjes hartelijk welkom kon heten. Ze sliepen pas ver na tienen.

Équipe Liturgique

De mooiste Tour de France in jaren zit er weer op.

Het was niet de spannendste, maar er gebeurde zoveel bijzondere dingen, dat ik de overmacht van Tadej Pogacar voor lief nam. Vrijwel iedere etappe gebeurde er wat bijzonders.

Met "Équipe Liturgique" begon ik met frisse moed bij Ploegleider. Maar die vreugde was van korte duur, want de eerste invaller was Filippo Ganna, een fantastische tijdrijder, die dit jaar goed reed bij de klassiekers. En dat soort etappes zat er dit jaar vaak bij. Ik begon met een achterstand en heb deze nooit meer ingehaald. Zeker niet, omdat Remco Evenepoel geblesseerd aan de Tour begon en halverwege afstapte.

(Klik op de afbeelding om deze te vergroten)
Mijn eindsprint in Parijs leidde tot 353 punten, zodat ik op 2433 punten uitkwam, voorwaar geen slechte score. In het algemeen klassement zakte ik daarmee 14 plaatsen om in het eindklassement op de 415e plek te eindigen.

Kennelijk heeft de winnaar een astroloog geraadpleegd, want met 449 punten in de slotronde was hij niet te overtreffen. Hij kwam met dit meesterlijke eindschot in Parijs uit op 2850 punten.

Als je de nummers 1 t/m 7 en 9 in het eindklassement in je team hebt, alsmede topsprinter Tim Merlier en smaakmaker Mathieu van der Poel, dan heb je dik verdiend gewonnen. Proficiat, Luuk.

Maar het leuke van sport is, dat je altijd weer een nieuwe kans krijgt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Op 23 augustus start de Vuelta a España.

Restauratiewerkzaamheden

Vanmorgen had ik om 9 uur een afspraak staan met de tandarts. Het was het slotstuk van een drieluik.
Voor de derde keer op rij nam ik op de tandartsstoel plaats voor restauratiewerkzaamheden. Met de goede verdoving van tegenwoordig is dat trouwens prima te doen. En met een tandarts, die net zoveel gevoel voor humor heeft als deze patiënt, is het nog gezellig ook.

Het moet alleen geen stamkroeg worden....
Met een nieuwe vulling in de toch al goed gevulde mond fietste ik door naar Leiderdorp, waar ik lege potten bij een imker afleverde op deze dag met een prima temperatuur met af en toe buien.


De mooiste route liep via de Munnikenpolder, waar ik vanavond weer de wekelijkse droogtraining van IJVL en VIJL heb.


Via Zoeterwoude-Rijndijk trapte ik daarna door naar IJshal De Vliet.
Daar ik gisteren een appje had gekregen met het verzoek om vanaf 4 augustus te komen helpen met het opnieuw schilderen van de vloer van de ijshockeybaan en daarvoor ook andere schaatsers op te trommelen, leek het me geen kwaad kunnen om het zelf in ogenschouw te nemen. 
Ik ging via de artiesteningang. Daar zag ik flinke "sneeuwbulten" liggen.
Bij de ijshockeybaan waren diverse ijsmeesters bezig om het smeltende ijs in kleine schotsen in een kruiwagen te scheppen, die dan in de stortkoker geleegd kon worden.
Ik maakte een rondje om de shorttrackbaan en langs de 250-meterbaan.






Mijn conclusie is, dat de 250-meterbaan er goed bij ligt, hetgeen niet gezegd kan worden van de ijshockeybaan.




En de ijsmeesters bikten door, zodat we volgende week kunnen beginnen met de restauratiewerkzaamheden.