Scheuren

Voor mij was het de laatste ochtendtraining in deze Kerstvakantie. Morgenochtend moet ik werken. In de Krokusvakantie ben ik weer van de partij.
Ik fietste vanmorgen naar de Vondellaan, waar het in de Leidse IJshal al behoorlijk druk was. Net als vorige week zag het er naar uit, dat de donderdag de drukste dag zou gaan worden.
Bij het inrijden moest je dus goed opletten in de bochten. We komen immers om kinderen schaatsles te geven, niet om hen te scheppen.

Het was bij de schaatsles dus ook druk. Met Jacob had ik een groep van 12 kinderen op een vrij smalle strook op de binnenbaan. Bij deze groep zat ook mijn buurjongen met een paar vrienden, die normaal gesproken op de buitenbaan rijden en graag wilde scheuren. De voornaamste drijfveer was om eerder dan de vrienden aan de overzijde van de binnenbaan te zijn.
Als trainer moest ik hier rekening mee houden, net zoals met de kinderen, die niet willen scheuren. Speelse oefeningen helpen hierbij.
Om hun energie in goede banen te leiden, besloot ik de schaatsles met eerst een estafette en daarna met tweelingtikkertje.

Na op de buitenbaan nog even uitgereden te hebben, trok ik in kleedkamer 2 mijn kluunschaatsen uit. Daarbij zag ik, dat er in een van de Salomons langlaufschoenen een scheurtje in het kunstleer aan de bovenzijde. Dit scheurtje wordt natuurlijk steeds groter door het gebruik. Op de binnenbaan is dit nog niet zo'n probleem, maar als je op natuurijs in de sneeuw schaatst....

"Wat een mooie muts!"

Zoals gebruikelijk in de wintermaanden had ik vandaag mijn Fryslân-muts op. Op een trap bij het station kwamen een moeder en een puberdochter ons tegemoet gelopen. De dochter zei uit de grond van haar hart: "Wat een mooie muts!"

Nu stuitte ik toevallig op de weerkaart van 2 januari 1997, een bitter koude dag vlak voor de Elfstedentocht.

Zo op het eerste oog heeft deze weerkaart heel wat weg van die van vandaag.

Het kleine verschil en de grote gevolgen.

Maar waar het 20 jaar geleden ijskoud was, daar komen we nu maar een paar dagen in de lichte vorst te zitten.

En dat is jammer, want ik reis graag naar Ljouwert af met mijn mooie Fryslân-muts op.

Kansberekening

Het is vandaag 20 jaar geleden, dat Henk Angenent de vijftiende Elfstedentocht won. Daarna deed de opwarming van de aarde zijn werk en begon het lange wachten op de volgende Tocht der Tochten.

In februari 2012 was het bijna zo ver. De zestiende Elfstedentocht ging toen net niet door, behalve voor degenen, die het op eigen houtje deden en daar nog over schreven ook.

Gisteren en vandaag stonden in de meeste kranten artikelen over de Elfstedentocht.

De kans, dat bovenstaand supporters een longontsteking oplopen of bevriezingsverschijnselen krijgen, is een stuk groter dan die op een volgende Tocht der Tochten. Want daar gaan diverse beschouwingen over. In Trouw was een wat somberder verhaal te lezen dan op Nu.nl. Het meest genuanceerde artikel is van het KNMI.
Dat de kans op een Elfstedentocht door de klimaatverandering afneemt, is zonneklaar. Maar dat er nooit meer een Elfstedentocht komt, lijkt mij onzin. In de jaren '70 werd dat ook gezegd.

Een jaar na deze bijlage van Vrij Nederland volgde een van de koudste winters van de twintigste eeuw, die van 1979. Het was de opmaat van een periode van 9 winters op rij, waarbij je op 1 winter na ieder jaar op natuurijs kon schaatsen.
Het weer een dag of 5 vooruit voorspellen is heel goed mogelijk, maar jaren vooruit, laat staan een hele eeuw? Volgens mijn kansberekening is de kans, dat je de plank misslaat heel groot....

It was twenty years ago today

Het meest spraakmakende album van "The Beatles" was zonder twijfel "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band". Muzikaal en qua impact was dit het hoogtepunt van "The Fab Four". Het gelijknamige openingsnummer start met de openingszin "It was twenty years ago today".

Vandaag was het precies 20 jaar geleden, dat ik met Jaap de Gorter van start ging op de Elfstedentocht. We waren uitgeloot en startten de dag voor de vijftiende Elfstedentocht van 4 januari 1997.

Ondanks kramp en verblinding door de televisielampen haalden Jaap en ik als lamme en blinde licht beschadigd de eindstreep op de Bonkevaart.

Vandaag wachtte mij geen rondje van 200 kilometer, maar een rondje van 200 meter. Net als gisteren fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik schaatsles gaf aan kinderen. Met Jacob en René Strelzyn hadden we een groep van 15 kinderen onder onze hoede op de binnenbaan.
De training begonnen we met de gillende keukenmeiden, die nog van Oud en Nieuw waren overgebleven. Deze moesten we daarna natuurlijk opruimen, eerst met een bezem en daarna met een stoffer en blik. Rond dit thema had ik een aantal oefeningen bedacht.
Het tweede deel van de schaatsles kwam de Elfstedentocht aan bod. Rechtop schaatsen met meewind, diep zitten tegen de wind in, onder bruggen doorkruipen, maar ook een stuk klûnen op het gladde ijs. Aan het slot volgde een Elfstedenestafette. De 5 jongens reden tegen de 10 meisjes. De jongens moesten 2 keer heen en weer op de binnenbaan, de meisjes 1 keer. Vooral de tweede keer, dat we de Elfstedenestafette deden, was het spannend. De jongens wisten nipt te winnen.

En nu maar hopen, dat we niet nogmaals niet 20 jaar moeten wachten op de Tocht der Tochten....

Andere Tijden Sport

Overmorgen is het 20 jaar geleden, dat de vijftiende Elfstedentocht werd verreden. Dit betekent, dat er veel aandacht is voor de Tocht der Tochten van 4 januari 1997. Gisterenavond was er een uitzending van Andere Tijden Sport, waarin de kopgroep van destijds werd ondervraagd over hun ervaringen in Fryslân.

Op de site van de NOS staat het een en ander te lezen over deze uitzending. Het eerste gaat over de stempelpost, die Piet Kleine, de snelste postbode van Nederland, gemist heeft.

Het tweede gaat over de vroege kopgroep, die in het donker op het Slotermeer verdwaald raakte.
Nu wil het toeval, dat ik 3 leden van deze kopgroep later gesproken heb. De eerste was Erik Hulzebosch.

De beroemdste nummer 2 uit de geschiedenis van de Elfstedentocht gaf een schaatsclinic op de Jaap Edenbaan, waar ik met Jaap de Gorter en Max Dohle naar toe ben gegaan.
Winnaar Henk Angenent ben ik verschillende keren tegen gekomen, onder andere bij de huldiging van de winnaars van Olympische medailles in Vancouver in het Stadhuis van Leiden en in de Leidse IJshal.

Op de laatste dag van 2010 loste Henk Angenent het startschot bij de eerste editie van de 1000 rondjes van Leiden.
Twee maanden later trof ik hem weer bij IJsstrijd, de opvolger van de Nierstichting Elfstedentocht op Flevonice, waar bijna alle toen nog levende winnaars van de Elfstedentocht aanwezig waren.

Piet Kleine sprak ik in januari 2005 een paar keer, toen hij in hetzelfde hotel logeerde als de groep IJVL-ers aan de Weissensee. Daarbij verklapte Piet Kleine me een goed bewaard geheim. In zijn jeugdjaren in Drenthe had deze superstayer ooit een sprintwedstrijd gewonnen....
Dat waren Andere Tijden!

Nieuwjaarsreceptie

Het was vanmorgen in de Leidse IJshal minder druk dan vorige week. Niet zo verwonderlijk, want na de viering van Oud en Nieuw hadden een aantal van de vaste gasten kennelijk behoefte aan uitslapen. Geen probleem: zo konden we de aanwezige kinderen wat meer aandacht geven.

De eerste schaatsles van 2017 ging erg lekker. Zoals altijd stond het schaatsplezier voorop. Wat dat aangaat houden we het motto van de oprichter van de Leidse IJshal, Ton Menken, nog immer in ere: schaatsplezier voor recreanten!
Voordat we aan de training begonnen, was het een Nieuwjaarsreceptie voor de aanwezige trainers en vrijwilligers van ONZE ijsbaan. Doordat iedereen zich vrijwillig inzet wordt de ijsbaan echt een gezamenlijk gedragen verantwoordelijkheid.
Op de binnenbaan gaf ik met Jacob les aan geen groep van 12 kinderen. We hadden meer ruimte, zodat we kleine rondjes konden schaatsen. Tot mijn stomme verbazing zag ik een jochie van een jaar of 8 pootje over doen met scherpe bochten.
"Zit jij op shorttrack?", vroeg ik aan hem, maar dat bleek niet het geval.
Hij is gewoon een natuurtalent. Hopelijk heeft hij wel wat opgestoken van de rest van mijn eerste schaatsles van dit nieuwe jaar.

Nieuwjaarstraining

Allereerst wil ik alle lezers van mijn blog het beste toewensen voor 2017. Dat we er met zijn allen maar een mooi jaar van mogen maken.

Zelf begon ik de jaarwisseling samen met mijn vrouw met een aardige Nieuwjaarstraining. Nadat de totaalstand van 2016 op de kilometerteller op 10.278 kilometer was gekomen, zette ik de teller op 0 toen ik om kwart over 6 met Ada naar Hillegom fietste.

Vandaar reden we met de auto mee naar Bas en Nel Warnink, waar we met 9 personen Oud en Nieuw vierden.

Terwijl de Top-2000 op de radio klonk gingen wij vol overgave Keezbord spelen.

Wie beweert, dat wij al Keezend het oude jaar uitluidden, die kan ik niet tegenspreken.

Na elkaar om 12 uur een gelukkig Nieuwjaar toegewenst te hebben, gingen we onze bescheiden voorraad vuurwerk in de mistige Haarlemmermeer afsteken. Een vijftiental potjes later waren we klaar.

We reden na een laatste alcoholische versnapering genuttigd te hebben weer mee naar Hillegom, waar vandaan mijn vrouw en ik om kwart voor 2 naar huis fietsten, waar we om klokslag 3 uur aankwamen na in totaal 44 kilometer fietsen in het donker.

Na een te korte nacht zaten we om 10 uur aan het ontbijt. Zoals gebruikelijk keek ik daarna op Weerwoord, waar te zien was, dat Griekenland wel in de kou komt komende week en wij hoogstwaarschijnlijk niet.
Om een uur of 12 fietste ik naar de Leidse binnenstad, waar ik had afgesproken met de oude dinsdagtrainingsgroep van de IJVL voor de traditionele Nieuwjaarsreceptie.
Na de regenbui reed ik weer naar huis. Het was buiten veel kouder dan vannacht. De minimumtemperatuur beleefden we rond het normaal warmste moment van de dag, terwijl Zeeland een stuk kouder was dan het noordoosten van ons land..

Met Ada fietste ik naar mijn schoonouders toe. Mijn schoonvader begon spontaan over de schaatstochten in zijn jeugdjaren te vertellen. Hij had vooral in de waterrijke Krimpenerwaard geschaatst en was een paar keer vanuit Krimpen aan den IJssel naar Gouda en terug gereden. De traditie van een Goudse pijp halen op de schaats en deze heel thuis brengen kende hij.

Weer thuis gekomen stond de kilometerteller op 61 kilometer. Toch niet gek voor een simpele Nieuwjaarstraining.