Fietsen voor de Waddenzee

Voor iedere sporter is er een eerste keer. Je ontdekt de sport, die bij je past, en je raakt er verslingerd aan. Bij mij was het de ontdekking van de duursport. Ergens in het voorjaar van 1978 hoorde ik op de radio, dat er een protestfietstocht langs de Waddenzee zou komen. Dit om de milieuvervuiling en andere bedreigingen van dit prachtige natuurgebied aan de kaak te stellen. 

Als voetballer op een zeer laag niveau bij DIOS 8 was ik met mijn haar tot halverwege mijn rug nou niet bepaald het toonbeeld van een sporter.

Integendeel: in mijn vrije tijd was ik barkeeper bij het alternatieve jongerencentrum "De Hobbit" in Nieuw-Vennep, waar ik zeer regelmatig met daglicht naar huis vertrok om te gaan slapen om 's middags weer acte de presence te geven. Mijn buik was dan ook een rasechte bierbuik. Op een gegeven moment woog ik 80 kilo, toch wat zwaar voor iemand van 1 meter 73. Maar de vele nachtdiensten hadden hun werk dan ook gedaan.
Als voorbereiding op de 3 weken fietsen van Den Helder naar Esbjerg in Denemarken reed ik op mijn opoefiets een rondje Haarlemmermeer, met het naar de Ringvaartdijk fietsen vanuit Nieuw-Vennep ruim 70 km. Op vrijdag 21 juli 1978 vertrok ik met een veel te zwaar beladen opoefiets naar Den Helder. Het was die dag noordwestenwind, dus dat betekende meteen 100 km tegenwind. Een leuk begin.

Gedurende de fietstocht overnachtten we vaak in sporthallen en scholen, maar soms ook in boerenschuren en een keer sliep ik zelfs achter de bar. Een meevaller was de meewind op de Afsluitdijk. Felix Luitwieler van de Waddenvereniging had de leiding van deze protesttocht, die met wisselende aantallen personen gefietst werd. Ruim 100 mensen fietsten de volledige 1500 km, en per etappe kwamen er mensen bij of gingen er mensen af. In de grote Duitse steden als Bremen en Hamburg reden we met zo'n 400 fietsers, een behoorlijk lange stoet.

Bij de 100 mensen, die de volledige tocht naar Esbjerg reden, waren er zo'n 25 zonder versnellingen. Er vond dus regelmatig een afscheiding plaats, daar wij de groep met versnellingen niet bij konden houden. Zo misten we aardig wat "Veranstaltungen" maar daar stond een hoop gezelligheid tegenover. Tegen de tijd, dat de sprekers bij de protestbijeenkomsten klaar waren, sloten wij weer aan. Maar om te zeggen, dat we dat erg vonden, nou nee....
Zelf trok ik veel op met Sanne Baessler uit Bremen ("Wird es doch noch gemütlich") en met Ali Jansen uit Zwolle. Diverse mensen dachten, dat wij broer en zus waren. We lieten hen graag in die waan. Trouwens, met 8 zussen boven me maakte eentje meer ook niet zoveel meer uit.
Het leuke aan deze fietstocht langs de Waddenzee was, dat je de volksaard van de 3 landen goed leert kennen. In Nederland was alles wel geregeld, maar uit de losse pols. Toen we in Duitsland kwamen merkte je pas, hoe georganiseerd dit land wel niet is. Iedere dag kregen we een gedetailleerd overzicht met "genau" hoeveel kilometer het tot welke plaats was en een vrij exacte aanduiding van de tijd. Bovendien was er in Duitsland van de eerste tot de laatste kilometer politiebegeleiding: motoragenten voor en achter het grote peloton. Ook dat moesten de achterblijvers missen....
Een keer reden we op een zeer warme dag langs een meertje. Plotseling stopten de fietsers, vrijwel iedereen deed zijn of haar kleren uit en onder het toeziend oog van die Polizei doken wij naakt in het meertje om een kwartier later verfrist weer op de fiets te stappen. Nu ik het toch over zwemmen heb: op een dag sliepen we in een school, die naast het zwembad lag. Na een dag fietsen waren we in dat Noordduitse stadje wezen stappen. Om een uur of 12 liepen we met een groep van een man of 20 terug naar school. Onderweg kraakten we het zwembad om er nog even wat baantjes te trekken. Een Duitser kwam naar ons toe en vroeg: "Wer ist ihr Führer?"
Dat niemand de leiding had bij dit zooitje ongeregeld, dat was bij die brave borst nicht im Frage.
In Denemarken aangekomen was alles nog veel losser georganiseerd dan in Nederland. We kregen bij wijze van spreken alleen het slaapadres mee en hoe laat we konden eten.

Als jongen van het vlakke land vond ik het glooiende Jutland het mooiste stuk van de fietstocht langs de Waddenzee. Zo mooi, dat ik het jaar erop met mijn vriendengroep uit "De Hobbit", Nel Arends, Bas en Mark Warnink, Joep Kapiteyn, Tim de Beer en Ali Jansen in Denemarken op fietsvakantie ging. Tijdens deze fietsvakantie ontdekte ik de humoristische trollentekeningen van de Zweedse kunstenaar Rolf Lidberg. Diverse karikaturen, waarin de menselijke zwakheden door de trollen worden schitterend uitgebeeld, zijn op mijn blogspot te vinden.
Fietsen voor de Waddenzee had mij besmet met het virus van de duursport, en dan met name de trainingsvorm, die mij het beste ligt: extensief duur. Bovendien was ik door het fietsen van 1500 kilometer in 3 weken 3 kilo kwijtgeraakt. Een goed begin voor het krijgen van een wat sportiever lijf.

Behalve dat ik de duursport ontdekt heb, ben ik in de jaren daarna zeer actief geworden in de anti-kernenergie beweging. Bij vrijwel iedere blokkade van kerncentrales of atoomtransporten door Breek Atoomketen Nederland was ik, net als een aantal andere deelnemers aan de protestfietstocht naar Esbjerg, van de partij. Zo ook bij de blokkade van Dodewaard in oktober 1980. Hier leerde ik Ada Buijs kennen, met wie ik al ruim 25 jaar getrouwd ben. Het regende pijpestelen en ik had een broek, waarvan ik dacht, dat die waterdicht was. Niet dus. Van Ada mocht ik haar trainingsbroek lenen. En ja, die moest ik natuurlijk wel terug brengen....
Zelfs het pad der liefde begon met sportkleding!