Een van de studentes in onze droogtrainingsgroep, Hetty, had contact met Asopos De Vliet, een roeivereniging in Leiden. Voor ons had ze geregeld, dat we, in plaats van de reguliere training, op dinsdagavond bij Asopos terecht konden. Op een mooie septemberavond fietsten we daar naar toe. Er waren 2 viermansboten en 2 stuurmannen, die alles in goede banen moesten leiden.
Allereerst gingen we droog oefenen. In een hal lag een rasterwerk, waarin de stoeltjes en de riemen bevestigd waren. Hier leerden we de elementaire beginselen van de roeikunst. Hoe moet je de spanen houden, wat moet je doen en vooral: wat moet je niet doen. Nadat beide groepen een minuut of 10 geoefend hadden was Joost dusdanig overtuigd van ons natuurtalent, dat we in "de vier" mochten.
Het begon ermee, dat we zo'n boot te water moesten laten. Normaal doen we dat met een fles champagne, maar helaas, wij werden geacht het nu met spierkracht te doen. Dit onderdeel lukte, de boot bleef drijven en nu mochten we instappen, wat al een hele kunst op zich was. In deze boot zouden Jaap, Marc, Jos en Letty onder leiding van Hetty proberen om niet om te slaan.
Zelf zat ik in de paarse boot en na het volgende mailtje: "Net terug uit la douce douce France, kom ik in ieder geval wel graag kijken hoe jullie (kopje onder) gaan..." was ik blij, dat ik met de schrijver van deze tekst, Annerieke, in de boot zat. Mocht het mis gaan, dan zou het leedvermaak niet eenzijdig zijn. Hen en Wil completeerden deze voor Londen 2012 genomineerde zware vier.
Dan gaf duidelijke instructies en terwijl het begon te schemeren begonnen we met het altijd lastige keren. Toen dat gelukt was, moesten we een bruggetje passeren, waarbij we de riemen zo veel mogelijk in moesten houden. Het verwarrende met roeien is, dat alles net anders gaat dan je denkt: als je helemaal achteraan zit, ben je ineens nummer 1. Het duurt even, voor je dit door hebt, zodat de instructies in het begin niet helemaal overkwamen.
Maar gaandeweg ging het steeds beter. De misslagen werden minder, je wist, hoe je je spaan moest houden om de boot te stabiliseren en af en toe begon het echt op roeien te lijken. Vooral na het keerpunt, toen we een wedstrijdje hielden tegen de andere boot, ging het af en toe lekker snel. Hen gaf een mooi tempo aan en zo lang we dat maar goed volgden, scheerde de boot aardig snel over de brede sloot. Helaas maakte ik af en toe een misslag, waardoor het tempo wat stokte, zodat we de boot van Hetty niet konden verslaan. Is het bij roeien trouwens niet het gebruik, om na winst de winnende stuurman in het water te jonassen?
Het was al donker, toen er afgemeerd was. Uitstappen is ook een heel ritueel, maar ook dat lukte. Helaas, Annerieke..... Daarna was het een kwestie van er voor zorgen, dat je je scheepjes op het droge hebt. De boten werden afgespoeld, afgedroogd en weer op zijn plek in de loods gelegd. Na een verkwikkende douche had Hetty in de kantine voor appelvlaai en warme chocomel gezorgd. Terwijl de voorspelde regen naar beneden kwam, namen wij nog een biertje.
Nu is het bij een nieuwe sportactiviteit altijd de vraag, welke spieren je de volgende dag het meest gaat voelen. Zelf had ik mijn buik- of rugspieren verwacht, maar tot mijn stomme verbazing waren het mijn kuiten. Kennelijk te veel op kracht afgezet en te weinig op souplesse. Maar al met al was het een leuke training geweest. Hetty, bedankt voor de goede organisatie en wat mij betreft is het voor herhaling vatbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten