Op het verkeerde been gezet

Met gevoelige bovenbenen als gevolg van het toch wel diep gaan tijdens de Kasteelloop, liep het schaatsen op dinsdagavond het eerste uur technisch niet lekker. Het tweede uur, met nog een man of 20 op de ijsbaan, waren de spieren kennelijk genoeg ontdaan van de afvalresten en had ik ineens weer "het gevoel". De bochten liepen weer beter, de valbeweging ook.
Op donderdagochtend ging ik hier weer mee aan de slag. Bij het inrijden kwam Arthur van Winsen achter me rijden: "Dat ziet er goed uit, Bert, maar je moet je slag met rechts in de bocht verlengen." Na een paar oefeningen kwam ik er achter, wat ik fout deed. Mijn slag met rechts was in de bochten altijd al langer dan mijn slag met links. Ik concentreerde me in de bocht dus altijd op mijn linkerbeen. Daarmee legde ik een verkeerde focus. De meeste winst was met het rechterbeen te halen.
Arthur deed voor, wat ik met mijn rechterbeen deed: ik gleed wel lang door, maar zette gewoon niet goed af! Met deze nieuwe kennis kon ik tijdens de piramide van 10, 20 en 30 ronden en daarna 30, 20 en 10, hier mooi op oefenen. In het begin ging het moeizaam, want wat onwennig. Halverwege deed ik het tweede gedeelte van de bocht goed. Ik ging te hoog zittend de bocht in, waardoor ik onvoldoende druk achterop mijn schaats had om goed af te kunnen zetten. Toen ik daar bewust van was, ging ik dieper zittend de bocht in en ziedaar: het lukte! De bochten liepen veel beter. Na jaren in 5 overstappen de bocht door gekomen te zijn, lukte het nu in 3 keer pootje over. Bovendien liep door de betere afzet met rechts de afzet met links ook beter.
Mijn tandarts had me geholpen met zijn specialiteit: precisie en technische verfijning. Nu wordt het de kunst om deze technische verbetering er in te slijpen en te automatiseren. Dit was dus een schoolvoorbeeld van de bekende blinde vlek voor je eigen gewoontes: door de verkeerde focus op mijn linkerbeen, had ik mezelf op het verkeerde been gezet!