Op dinsdagmiddag ontving ik een mailtje, waarin stond, dat de IJshal tot nader order gesloten was wegens een technisch mankement. Als ik terugkijk naar de progressie, die ik de afgelopen maanden geboekt heb met schaatsen, heb ik jarenlang met een technisch mankement rondgereden.
Het baanrecord van 120 kilometer oftewel 600 rondjes, dat ik begin januari 1988 in de Leidse IJshal heb gereden, en de 200-kilometertochten die ik vanaf 1991 gereden heb met toch wel een beperkte techniek komen zo toch wel in een ander daglicht te staan: met doorzettingsvermogen en wilskracht kun je dus ook een heel eind komen!!!!
Op dinsdagavond ging het schaatsen niet door. Nu had ik geen enkel excuus om met mijn verkouden kop niet vroeg naar bed te gaan. Op woensdag was de verkoudheid op zijn top, dus ik had zondag erg veel geluk gehad met de Zevenheuvelenloop.
De verwachting is, dat de IJshal maandag weer haar deuren openzet voor het publiek, als het ammoniaklekje gedicht is. Want een week niet schaatsen in het winterseizoen is toch wel lang zat. Aan de andere kant: de TVM-ploeg gaat ieder jaar in deze periode een week trainen buiten de ijsbaan en je kunt toch niet beweren, dat Sven Kramer de laatste jaren slecht gepresteerd heeft.
Ook op donderdagochtend kon ik niet schaatsen, dus onder een zwaar bewolkte hemel ben ik maar een kleine 10 km gaan hardlopen. De bovenbenen voelde ik nog steeds. Normaal gesproken heb je dit alleen als je zeer diep gegaan bent, bijvoorbeeld na een marathon of een wintertriatlon, of als je lang niet hebt gerend, maar van beide was geen sprake. Vanwege de verkoudheid, die ik al onder de leden had, had ik zondag juist op souplesse gelopen en nergens geforceerd. Kennelijk had ik toch meer hersteltijd nodig dan normaal. Hopelijk hebben mijn bovenbenen geen last van een technisch mankement.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten