Na 10 dagen dicht geweest te zijn, ging de Leidse IJshal vandaag eindelijk weer open. Als je iedere week 3 tot 4 keer naar de ijsbaan gaat, is dat heel gewoon. Tot je er plotseling niet naar toe kunt. Of, zoals de rockband Cinderella het bezingt: "You don't know what you've got, till it's gone".
Voor mezelf betekende dat een week lang andere trainingen. Op donderdagochtend 10 km hardlopen in plaats van 2 uur schaatsen. Op zaterdag was ik aanwezig bij "de laatste ronde" van Gijs Eradus, de kantinebeheerder van Swift, die op 66-jarige leeftijd overleden was en waarvan het stoffelijk overschot op weg naar de crematie nog één keer een rondje maakte over de parkeerplaats bij de Swift-kantine. Aansluitend liep ik een rondje Molenpad van 12 km naar Zoeterwoude met een harde wind en een afwisseling van zon en hagelbuien.
Dinsdagavond slechts 4 km gelopen om de volgende avond in Haarlem te gaan schaatsen bij Jos Fugers. Nu ben ik toch wel goed getraind, maar na anderhalve week niet geschaatst te hebben voelde ik mijn scheenbeenspieren in het begin toch wel. Een rare gewaarwording. Mede hierdoor reed ik in het begin technisch nog niet goed. Jos verwoordde het aldus: "Je rechterbeen is bagger!"
Hij had wel gelijk. Ik heb altijd de grootste moeite om het ijzer van mijn rechterbeen recht op het ijs te zetten. Ik draag een verhoging in mijn schoenen, er zit een wigje om de ijzers rechter te krijgen en desondanks wil het vaak niet goed lukken. "Ik heb last van pronerende voeten. In mijn hardloopschoenen zit een verhoging van anderhalve centimeter."
"Ieder mens heeft recht op een afwijking" zei Jos, waarop ik geheel naar waarheid kon antwoorden: "Gelukkig is dit mijn enige afwijking......"
Nu is het natuurlijk wel opvallend, dat het vooral mijn rechtervoet is, waar ik moeite heb met het recht op de ijzers staan. En daar kom ik dan weer terecht bij de Leidse IJshal. Op deze 200-meterbaan rijd je natuurlijk relatief veel bochtkilometers. En juist bij de bochten hang je naar binnen toe, dus je linkervoet krijgt wel elke keer de compensatie, maar je rechtervoet niet. Integendeel zelfs, in de bocht train je dat been juist op een schuine stand!
Desondanks ben ik zeer tevreden met deze 200-meterbaan op nog geen 3 km van huis. Deze week heb ik kunnen merken, wat ik zou missen, als de Leidse IJshal er niet meer zou zijn.
Wat dat aangaat is het net als in een huwelijk: als je tevreden bent met elkaar, ook als alles niet ideaal is, dan hou je het het langste vol! Ook daarin ben ik een tevreden mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten