Buijzenweekend

Het is niet mijn gewoonte om om 5 uur op te staan, maar op deze warme juli-morgen deed ik het toch. Ik wilde zo vroeg mogelijk vertrekken gezien de weersvoorspellingen. Het zou zeer warm worden, met in de middag kans op lokale onweersbuien. Om kwart over 6 zat ik op de fiets om in Zoeterwoude bij 't Geertje de LF4a op te pakken.
Daar ik deze al diverse keren gereden heb, liet ik de mooie omweg via Hazerswoude voor wat die was en ging langs de drukke provinciale weg rechtstreeks naar Boskoop. Tot voorbij Woerden was de route volledig bekend. Na Woerden was de LF4a echter totaal anders. Vroeger liep deze door Harmelen, maar door de aanleg van Leidsche Rijn is er voor een nieuwe route gekozen.

Het eerste stuk was hetzelfde als van de LF Rondom de Dom (rechtsom). Vlak onder Kockengen boog de LF 4a weer terug naar Utrecht. Ik koos er voor om via Kockengen naar Breukelen te fietsen en daar het Amsterdam-Rijn-kanaal over te steken. In Breukelen kocht ik 4 mueslibollen om vervolgens de Vecht over te steken. Op een bankje at ik de eerste bol op.
Het begon steeds warmer te worden, maar er kwam ook sluierbeolking, een teken dat het een broeierige dag zou worden. Aan de Zuidzijde van de Breukeleveense plassen reed ik richting Tienhoven. Over een onverhard pas kon je hier naar Hollandsche Rading rijden. Via de mooie natuur langs de Tienhovenses plassen en de fraaie omgeving van Lage Vuursche pedaleerde ik naar Soest, waar ik mijn oud-klasgenote Nicolette Kühnen-Smit met een bliksembezoek overrompelde.
De route in de hitte liep door Amersfoort en Leusden naar Achterveld en Barneveld. De Gelderse Vallei is toch een saaie omgeving, maar op weg naar de Veluwe moet je deze toch oversteken. Ik had me intussen flink ingesmeerd met zonnebrandolie, want op de kale stukken was het flink warm. Het water in de bidons was intussen lauw geworden.
In Kootwijkerbroek vond ik, dat ik wel een ijsje verdiend had. Bij de snackbar vroeg ik, of ik mijn bidons mocht vullen. De vrouw achter de balie overtrof de verwachtingen van de klant. Ze kwam terug met 2 bidons met ijsklontjes erin. Je mag het in deze Bijbelgordel ook Christelijke naastenliefde noemen. Met het aardbeienijsje in de hand zette ik koers naar Stroe.
Dat deed ik niet alleen, dat deden de wolken ook. Het begon steeds meer te betrekken. Bij Stroe sloeg ik af naar Kootwijk en vandaar richting Hoog-Soeren. De wolken helaas ook. Het is heel mooi op de Veluwe, met een afwisseling van bossen en heide. De wolken vertoonden een afwisseling van grijstinten, donkerblauw, paars en pikzwart. Er was kortom een flinke bui op komst.

Je hoorde het al rommelen. De bui kwam sneller nader dan mij lief was. Een kilometer of 5 voor Apeldoorn barstte de bui los. Ik had de Asseltse heide achter de rug en reed gelukkig in de bossen. Onder een plataan ging ik schuilen. In het Duits is er een gezegde over onweer: "Eichen müss man weichen, Buchen müss man suchen". Nu waren er langs dit pad heel veel eiken, maar helaas geen beuken. De keuze viel dus op de plataan, doch het ging steeds harder regenen.
Ik sprong dus op de fiets om te kijken, of er soms een beuk was. De hemelsluizen gingen nu pas echt open. Je kon geen 10 meter ver zien. Ik dook onder een paar grove dennen, terwijl de hagelstenen naar beneden kwamen. Ruim een kwartier wachtte ik onder het groepje dennen. Het droge zandpad was binnen 10 minuten veranderd in een snel stromende beek.
Toen het minder hard begon te regenen en de onweer ook wat minder werd, daalde en klom en daalde ik naar Apeldoorn. Af en toe reed ik door plassen van een decimeter diep. Niet bepaald dagelijkse kost. In Apeldoorn begon het weer harder te regenen, terwijl de onweer ook weer dichterbij kwam. Tijd om maar weer eens te gaan schuilen.
In 't Pannenkoekenhuis bestelde ik een warme chocolademelk en appelgebak met slagroom. Het was door de bui flink afgekoeld: van 28 graden naar 18 graden Celsius. Volgens de serveerster was er zelfs een weeralarm afgegeven. Net toen ik dacht, dat ik weer verder kon fietsen, begon het opnieuw te hozen. Naar binnen maar weer. Al met al bleef ik 3 kwartier in 't Pannenkoekenhuis, voor ik via het mooie Twello met zijn statige huizen naar Deventer reed.
De regenjas kon weer uit, daar de zon door de wolken brak. Via Schalkhaar zigzagde ik door het coulissenlandschap van Salland naar plaatsjes als Okkenbroek en Nieuw-Heeten naar Haarle toe. Het was weer begonnen met regenen. Ook onweerde het weer. Om half 7 reed ik, na een afstand van 186,92 kilometer gereden te hebben, naar ons huisje voor 20 personen, waar mijn schoonouders, mijn vrouw en een van mijn dochters al waren. Ondanks dat ik vaak genoeg nat geworden was, ging ik, voor de rest van de familie in kleine groepjes binnen kwam druppelen, toch maar even douchen....