"Heb je zuurstof nodig, Bert?"

Op dinsdagavond ga ik normaal gesproken naar de droogtraining van de IJVL. Maar 2 dagen na de marathon is dat niet zo'n geslaagd idee. Derhalve ging ik met Jaap de Gorter, die de halve marathon gelopen had, op de racefiets naar Hen van den Haak toe om samen met hem vanuit Noordwijk door de duinen te gaan fietsen.
Het begon allemaal met de afspraak, dat ik om 7 uur Jaap op zou halen. Daar de macaroni met prei niet op tijd klaar was, was ik 10 minuten te laat bij mijn trainingsmaat. "Je gaat toch niet op Hans Boers lijken?" was zijn commentaar, waarop ik hem gerust kon stellen: "Ik ben net terug van 2 weken Spanje. Mañana, mañana, nietwaar!"
De 10 minuten achterstand op het tijdschema liepen we niet meer in op de 13 km van het centrum van Leiden naar Noordwijk. We hadden de hele weg tegenwind en letterlijk alle stoplichten tegen. En dat zijn er aardig wat.

Samen met Hen besloten we naar Zandvoort te fietsen door de duinen. Tot de weg naar Langevelderslag ging het goed, maar daar bleek de combinatie van klimmen en tegenwind te veel voor me. Het was een hersteltraining en ik had geen zin om me te gaan forceren toen er een gaatje van 10 meter viel tussen de fittere Hen en Jaap en mij. Het gat was binnen de kortste keren 100 meter. Zo gaat dat met pap in de benen.
In het stuk tussen Langevelderslag en Zandvoort kwamen grote groepen wielrenners ons tegemoet op deze prachtige maar vrij koude dinsdagavond met een vrij stevige noordwestenwind.
Bij iedere beklimming moest ik lossen. Naarmate we dichter bij Zandvoort kwamen, ging het kaarsje heel langzaam uit bij mij. Vooral toen een andere wielrenner ons inhaalde. Deze reed minstens 5 km harder dan ons. Jaap en in eerste instantie Hen pakten zijn wiel tot het bordje Zandvoort. Hen liet zich, zeer sociaal, afzakken, maar ik had de grootste moeite om zijn wiel te houden.
Nu wil het toeval, dat er een groep brandweermannen een oefening of een inspectie had gehad in de duinen. Ze reden in een personenbusje achter me. Vlak voor Zandvoort heb je een vrij lange klim, die nog pal tegenwind is ook. Hen klom in eigen tempo omhoog, ik ook, zodat ik een aardig gat moest laten vallen, waardoor het net leek, of er een bezemwagen achter mij aan reed.
Wij stopten bij het bord Zandvoort, de brandweerwagen ook, want ze moesten even de hekken van het fietspad halen, die geplaatst waren om andere auto's tegen te houden. Kennelijk hadden ze mijn naam opgevangen, want zo beroemd zal ik nou ook niet zijn in deze kustplaats, want terwijl ik op het punt stond om een plaspauze te nemen, kreeg ik, alsof ik een wielrenner was die na het beklimmen van een zware col in de Tour de France in ademnood was, van een brandweerman te horen: "Heb je zuurstof nodig, Bert?"

Dat had ik in ieder geval niet nodig op de terugweg, want met de wind in de rug voelde je je als herboren. De lange afdaling vanuit Zandvoort leverde meteen 42 km op de kilometerteller op. De terugreis door het prachtige duinlandschap naar Noordwijk ging veel makkelijker dan de heenreis. Desondanks hadden we om 20 voor 10 geen tijd meer om bij Hen even wat te drinken, daar we geen licht hadden op onze racefietsen.
Terug in Leiden gingen de lichten in de lantaarnpalen aan, dus dat was een verstandige keuze geweest. Om kwart over 10 was ik weer thuis. Overdag had ik 18 km gefietst naar mijn werk, nu kwam daar nog eens 68 km bij. Er zijn mensen, die iets anders verstaan onder een hersteltraining....