"Ik ben objectief!"

Doordat Nederland voor het eerst sinds 1998 weer in de halve finale van het WK voetbal stond, was op deze zonnige dinsdagavond alles anders dan anders. We verzamelden een half uur eerder bij Andrea Landman en liepen met zijn zessen naar het Leidse Hout, waar we op het veld, waar zaterdag Werfpop gehouden gaat worden, onze wekelijkse droogtraining afwerkten.
Behalve de andere omgeving zal deze training ons vooral bijblijven dankzij een tekkel, die niet zo gecharmeerd was van onze schaatsstappen in de elastieken. Luid blaffend bleef hij dicht in de buurt van Letty Ruhaaks kuiten. En de bazin: die had duidelijk geen overwicht.
Om half 9 zaten we aan de buis, waar Pieter Smit "ineens" voor Uruguay was, zodat hij lekker tegen de rest van het gezelschap in kon gaan. Het is jammer, dat Gerard Driessen er niet bij was, want dan hadden we helemaal een fantastische avond gehad. Als Pieter en Gerard tegen elkaar ingaan heb je een avond cabaret op hoog niveau.
Maar geen nood: halverwege kwam Paul Verkerk thuis en Paul is nooit te beroerd om lekker te stangen, dus Paul schaarde zich aan de zijde van Pieter. Zoals gebruikelijk deed hij het zeer subtiel en met veel humor. Als hij een opmerking plaatste, liet hij deze regelmatig voorafgaan door de mededeling: "Ik ben objectief!"
Zonder geluk vaart niemand wel, dus had Oranje Vrouwe Fortuna aan zijn zijde, vooral bij het tweede doelpunt, dat volgens mij gewoon buitenspel was. Maar hét moment van de wedstrijd was toch het striemende schot van Giovanni van Bronckhorst.

Dat was een wereldgoal! Eentje, die qua schoonheid redelijk te vergelijken is met de omhaal van Marco van Basten in 1988.

Maar als ik het objectief bekijk lijkt het meer op deze pegel van Arie Haan.

In de laatste minuut scoorden de Zuid-Amerikanen en zodoende werd de blessuretijd toch nog erg spannend.

Met Jaap de Gorter fietste ik via de binnenstad van Leiden naar huis. Het zag er naar uit, dat het nog lang onrustig zou zijn in de stad. En dan ben ik zeer objectief!