speelt altijd het harmonie orkest in een grote regenton.
Daar trekt over de heuvels en door het grote bos
de lange stoet de bergen in van het circus Jeroen Bosch.
En we praten en we zingen en we lach-ahahahaa,
het Land van Maas en Waal,
van Maas en Waal, van Maas en Waal,
van Maas en Waal, van Maas en Waal.
Deze regels uit het laatste couplet van "Het land van Maas en Waal" van Boudewijn de Groot waren behoorlijk goed toepasbaar op de Zevenheuvelenloop van vandaag. Want we trokken vanuit Nijmegen in een lange stoet over de heuvels en door het grote bos tussen de Maas en de Waal.
Met zo'n 32.000 deelnemers liepen we de 15 km door de bossen tussen Nijmegen, Groesbeek en Berg en Dal onder nagenoeg perfecte weersomstandigheden. Het was koud, er was weinig wind en het zonnetje scheen. Wat wil een mens nog meer.
Vooraan waren een paar mensen, die wel wat meer wilden: zoiets raars als een wereldrecord lopen. Terwijl Hans Boers en ik in het oranje startvak stonden, werd om 1 uur het startschot gelost en voor wij bij de startstreep waren na ruim 17 minuten, naderde de kopgroep de 7 km al.
De voorbereiding op de Zevenheuvelenloop was niet ideaal geweest, met 4 weken geleden nog een overbelaste kuitspier, en eigenhandig deed ik daar nog een schepje bovenop. Gisterenochtend moest ik in de bibliotheek in Rijnsburg werken en 's middags ging ik helpen sjouwen op de Hoofdbieb in Katwijk aan Zee. We gaan herinrichten en je laat je collega's dan niet in de steek, ook al is rust nemen voor een loop volgens de boekjes beter. Maar ja, ik zit iets anders in elkaar.
Om 5 uur fietste ik naar huis, waar Ada het de macaronischotel nagenoeg klaar had.
Na het eten douchte ik me en maakte de tas in orde voor zondagmorgen, want om 7 uur ging de wekker af.
Ik wandelde naar station De Vink om de trein naar Nijmegen te nemen. Dat klinkt normaliter heel gewoon, maar tot gisterenmiddag was het onzeker, of het treinverkeer rond Utrecht weer volgens het boekje zou rijden. Welnu, laat ik u uit de droom helpen: dat deed het niet, want de extra trein, die de NS had ingezet, arriveerde met een kwartier vertraging op de plaats van bestemming. En dat, terwijl Hans, zij het op het nippertje, op tijd was....
In Nijmegen zochten we een plek op, waar we wat warms konden drinken. In een straat met een tiental gesloten café's vonden we er eentje, die wel open was: Bascafé. Dat kwam mooi uit, want in projectkoren en op scratchdagen zing ik bas.
Ik was dus hartelijk welkom, vooral toen ik mijn portemonnee liet zien om de cappucinno en warme chocomel te betalen. Samen wandelden we naar de parkeergarage van de Rabobank, waar we onze startnummers op onze sportkleding speldden om vervolgens de steile klim naar de begane grond te maken. In het zonnige park liepen we in, voor we ons naar ons startvak begaven.
Na de zandloper gepasseerd te zijn liepen we de eerste 2 km samen op, tot Hans meldde, dat zijn veter los was. Ik liep door in de veronderstelling, dat hij me wel weer in zou halen. Dat bleek een misvatting.
Ik liep veel makkelijker, dan ik had gedacht en de Zevenheuvelenloop was voor mij één grote inhaalrace. Het trainen in de duinen, en dan vooral de duinopgangen, levert bij het klimmen voordeel op, terwijl het de armen slap lang het lichaam laten hangen bij het afdalen zijn waarde weer eens bewees.
Onderweg rekende ik uit, dat ik op een schema van ongeveer 1.12 lag, maar dat viel achteraf erg mee. Op de finish bleek, dat mijn brutotijd 1.28.31 was, dus een tijd van ruim 71 minuten.
Hans had 73 minuten ingevuld als verwachte eindtijd, en hij liep 1.13.32.
Nu we het toch over een verwachte eindtijd hebben: exact 29 jaar geleden liep ik ook in een lange stoet, maar toen in Amsterdam. Op 21 november was er een demonstratie tegen het besluit van het kabinet Van Agt om kruisraketten te plaatsen in Nederland. Met Ada treinde ik naar Mokum, waar we Annemieke Zomerdijk en Paul Crezee ophaalden om op het Museumplein met zo'n 400.000 bezorgde Nederlanders te gaan protesteren tegen de (kern)wapenwedloop tussen NAVO en Warschau Pact.
Aansluitend aan de toespraken en de muziek volgde in een bontgekleurde stoet een tocht door het centrum van Amsterdam.
's Avonds gingen we uit eten met mijn vriendengroep uit Nieuw-Vennep, met o.a. Nel en Bas Warnink, Joep Kapiteyn, Tim de Beer en Rob Ammerlaan. Protesteren en gezelligheid gaan uitstekend hand in hand!
En achteraf kun je zeggen, dat alle protesten toch geholpen hebben om een einde te maken aan de Koude oorlog.
Op de terugweg naar de kleren kwam vandaag het pijnlijkste moment bij de parkeergarage: de afdaling. Vooral mijn bovenbenen voelde ik. Ik had dus alles gegeven, veel meer zat er niet in. Bij het naar boven strompelen werden Hans geholpen door 2 jonge meiden, die voor bejaardenverzorgster oefenden. Op dat moment voelden de benen trouwens zo wel aan.
Maar gelukkig waren we, net als de nieuwe wereldrecordhouder Leonard Komon, zeer ver verwijderd gebleven van de bezemwagen, die door Willem van Kempen werd bestuurd. Maar de NS maakte dit meer dan goed. Toen we Arnhem gepasseerd waren, kregen we de mededeling, dat we een extra stop zouden maken bij Oosterbeek, omdat de machinist wilde controleren, waar het probleem met de rem zat. Na de privatisering hebben we al heel wat mededelingen en excuses van de NS aangehoord, maar deze vertrouwenwekkende mededeling kende ik nog niet. Na een overstap in Utrecht had ik op Den Haag CS een minuut om het halve station over te steken voor de stoptrein naar Haarlem. Daarvoor moest ik nog een stukje hardlopen en dat was geen ongedeeld genoegen. Toen ik op De Vink uitstapte, bleek Ada in de coupé boven mij gezeten te hebben. Ze was naar Den Haag geweest, waar ze eerst naar een concert van jeugdorkest Viotta geweest en daarna, samen met onze oudste dochter, naar het kunstschaatsen op de Uithof. Zo kon ze de optredens van onze jongste dochters zien. Thuisgekomen bleek uit een mailtje van de Zevenheuvelenloop, dat ik toch nog onder de 1.11 was gekomen: 1.10.54, slechts 9 seconden langzamer dan mijn toptijd van 2009. En dat was nog keurig verdeeld ook: 5 seconden verlies op de 1e 5 km, 1 seconde op de 2e 5 en 3 seconden op de laatste 5. Over een vlak schema gesproken!
Maar dat was het enige, wat vlak was over de heuvels en door het grote bos in de lange stoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten