Klimtraining

Ik fietste naar Den Deyl, waar Hans Boers me oppikte om voor het eerst sinds 4 weken weer eens in de duinen te gaan trainen. De vakantie in Oviedo en omgeving en de overbelasting van mijn rechterkuit stonden dit in de weg.
Op de fiets kreeg ik het begin van een flinke bui te pakken, maar ik had al gezien, dat in de verte opklaringen aan kwamen zetten. Dat klopte, zodat toen wij door het veelkleurig herfstloof naar De Klip liepen, het al droog begon te worden.
Daar we vorige keer ons op verboden terrein begaven, kozen we er voor, om de gebaande paden maar te bewandelen.
Langs het fietspad naar Den Haag liepen we tot Meijendel, waar we afbogen naar het strand. Dit was vrij smal. Enerzijds kwam dit door het hoge water en de eveneens hoge golven, anderzijds door de nieuwe, brede duinenrij, die als gevolg van de zandsuppletie aan het ontstaan is. Kon je een jaar of 5 geleden het prikkeldraad bij het begin van de zeereep nog zien, dat was nu volstrekt onmogelijk door nieuwe duinen van 8 tot soms wel 10 meter hoog, die op het strand ontstaan waren.
In het waterige zonnetje liepen we over het natte, mulle zand naar Wassenaarse slag, terwijl we ter hoogte van IJmuiden een regenboog zagen hangen.

Bij Wassenaarse slag klommen we omhoog om door de Ganzenhoek weer naar ons startpunt te rennen. Het was een zware, maar zeer genoeglijke training geweest. Korter, maar qua zwaarte redelijk vergelijkbaar met de Zevenheuvelenloop.
Thuis gekomen belde ik naar Siebe. Hij was op de fiets door de bergen rond Oviedo naar de broer van Ana gereden en had dus een échte klimtraining gehad. Maar dat heeft hij ook nodig. Volgend jaar rijdt hij voor een andere wielerploeg. Welke dat is, zal hij te zijner tijd wel bekendmaken op zijn eigen website www.siebebreed.nl.