"Je bent de beste met speurvragen!"

Na de korte nacht van gisteren haalde ik vannacht de schade in. Ik sliep als een roos.

Ik werd vanmorgen wakker met een droom, waarbij de slotzin mij is bijgebleven. Ans Guicherit, mijn hoofd op de Centrale Bibliotheek in Leiden, zei: "Je bent de beste met speurvragen!"
Voor degenen, die jonger zijn dan 40, is het nauwelijks voor te stellen, maar toen waren er nog geen computers en moest je de antwoorden via een kaartcatalogus en boeken opzoeken.

Ans was degene, die het loffelijk getuigschrift schreef, dat ik na mijn vertrek bij de Leidse Openbare Bibliotheek mocht ontvangen. 
Ook daarbij een prachtige volzin: "Opvallend was zijn kreativiteit, niet alleen ten aanzien van de taken, waarvoor hij stond, maar ook met betrekking tot de bibliotheek als organisatie."
Er zijn dagen, waarop ik minder positief wakker word.

Na het ontbijt deed ik boodschappen op de Boerenmarkt en bij "De Helianth", waarna ik bij Blokker in Zuid-West had afgesproken om wat spullen van haar over te nemen, daar zij vanaf haar bibliotheekdienst in haar oude school doorreed naar Leiden Centraal om vanmiddag onze kleinkinderen van school te halen en op hen te passen. Ik bracht de spullen thuis.
Ik reed daarna naar de volkstuin. Op weg er naar toe zag ik voor de derde keer in drie weken een ijsvogel over het water scheren. De blauwe schicht was weg, voor ik hem op de foto kon zetten.

Wat dat aangaat zijn paddenstoelen een stuk eenvoudiger.

De platte tonderzwam.

De veldridderzwam.

De flammulina.
Op de volkstuin had ik een eenvoudige taak. Kruiwagens met mest rijden. Van de mesthoop bij de ingang schepte ik 9 kruiwagens vol en reed deze naar onze tuin. Een gratis krachttraining!

In het winterzonnetje was het aangenaam werken. Ik zag zelfs een hommel rondvliegen. Om 1 uur fietste ik naar huis, waar ik in mijn eentje lunchte, waarna ik mijn sportkleding aantrok. Om half 4 fietste ik naar IJshal De Vliet met wederom een mooie winterlucht met pasteltinten.

De Kerstvakantie wierp haar schaduwen vooruit, want met slechts 5 kinderen was maar de helft van mijn groepje aanwezig. We speelden veel met de blauwe pylonen. Toen ik ze na een rondje inrijden ophaalde, ging ik bijna onderuit op een opgevroren bultje. Ik kon mezelf nog net corrigeren. De ijsmeester zag het en haalde het bultje weg net voor de les begon.
Na wat startoefeningen gingen we over naar de speelsere vormen. Pylonen op de helm of op de rug, als een fakkel in de hand met als extra moeilijkheid een nop erop. Een rondje met de pylon op het ijs en daarna hetzelfde, maar dan met telkens een kort rondje eromheen draaien, leunend op de pylon.

De pylon naar voren schuiven en er achteraan gaan en tenslotte een oefening, waar de kinderen zelf mee kwamen: de nop onder de pylon en deze als een soort curling wegschieten, er naartoe schaatsen en dit dan een rondje lang herhalen. Zonder dat ze het merkten, zaten de kinderen een groot gedeelte van de les diep. Maar niet verder vertellen hoor....