Haardracht

Afgelopen dinsdagavond heb ik een lichte hersteltraining van 4 km dribbelen gedaan, terwijl ik op donderdagochtend een kleine 11 km gelopen heb in marathontempo. Op die dagen had mijn zoon Siebe een eendaagse wedstrijd en zijn eerste meerdaagse in Spanje. Tijdens de Clásica de Pascua, de eendaagse wedstrijd, was hij 49e geworden, terwijl hij op de eerste dag van de vijfdaagse Volta Ciclista a Galicia op de 130e plaats was beland op 2 minuten van de winnaar.
's Avonds zagen we hem via Skype, met een kale kop! Zijn matje, waarmee hij in het peloton altijd zeer herkenbaar was, was eraf, net als de rest van zijn haar. De volgende dag konden we het verhaal op zijn website http://www.siebebreed.nl/ lezen onder het kopje "Kaal".
Ik citeer:"Mijn moeder heeft wel gelijk gekregen. Het ziet er niet uit, die biljartbal. Echt eraan wennen zal niet makkelijk zijn, het is toch elke keer een beetje schrikken als ik in de spiegel kijk. Het heeft wat ongezonds zo’n haarloos hoofd. Gelukkig hoeft het ook niet te wennen, het groeit gauw weer aan. Voorlopig niet, voorlopig jeukt het vooral. En bij gebrek aan haar als isolatie heb ik gauw een koude kop. Na afloop van een training of wedstrijd staat de afdruk van mijn helm overduidelijk in mijn hoofdhuid gedrukt. En ik moet oppassen in de zon, huid die de zon nooit heeft gezien verbrandt immers gauw, en de zon heeft doorgaans de neiging van bovenaf te schijnen. Kortom, het is geen onverdeeld succes.
Ach ja, dat is het risico dat je neemt, als je iets dergelijks probeert. Voorlopig zie ik weinig reden voor herhaling. Toch heb ik geen spijt. Je komt er pas achter als je iets probeert."
De volgende avond meldde Siebe, die op de 81e plaats was binnengekomen in de zwaarste etappe, via Skype, dat hij keelontsteking had. Ada opperde voorzichtig, dat er mogelijk een verband zat tussen de kale kop en de keelontsteking.
In ieder geval stond de volgende dag in de daguitslag van de Volta a Galicia: ABN BREED, Siebe CONSTRUCCIONES PAULI hetgeen in gewoon Nederlands betekent, dat Siebe had opgegeven. Nu ken ik mijn zoon goed genoeg, om te weten, dat hij dan echt ziek is. Want Breed en opgeven....
Om jullie te laten genieten van Siebes haardracht, waarvan ik bijna zou zeggen dat hij er spijt heeft als haren op zijn hoofd:

En dit was mijn haardracht toen ik net zo oud was als Siebe nu:

Met ietwat korter haar, waarbij mijn vrouw me af en toe liefdevol inwrijft, dat ik inhammen krijg, begon ik vanmorgen aan de 2e 30 km als voorbereiding op de marathon van Leiden. Het was zonnig weer, maar er stond wel een frisse noordoosten wind. Langs de rand van de Stevenshof liep in naar station De Vink en vandaar langs het spoor naar Voorschoten. Hier liep ik over de Papelaan naar de ingang van De Horsten om langs het nederige stulpje van (voormalig?) Elfstedenrijder en marathonloper Willem-Alexander naar het Horstlaantje te lopen. Langs het spoor rende ik vervolgens naar Leidschendam.
Helaas was Hans Boers niet thuis, maar gelukkig zijn zoon Joy wel, zodat ik mijn waterflesjes bij kon vullen. Langs molen "De Salamander" ging de tocht voort naar de sluizen van Leidschendam en vandaar langs de Vliet. Deze verliet ik al vrij snel om aan de oostzijde van de Vogelplas en de Vlietlanden naar de blauwe brug te lopen. Langs de Korte Vliet en de rand van de Stevenshof voerde de weg me naar huis. De ongeveer 32 km had ik in 3 uur en 3 kwartier afgelegd. In je eentje loop je altijd langzamer, maar dit was wel heel wat langzamer dan tijdens de Henk Hakker memorial van 2 weken geleden. Maar ja, zo'n afstand in je eentje afleggen is niet fysiek, maar vooral mentaal een stuk zwaarder.
Ik zit nu dus niet bepaald met mijn handen in het haar....