Na het Kerstontbijt ging ik hardlopen in de dooiende sneeuw. Op internet was te lezen, dat de jaarlijkse Kerstcross van Sportvereniging Meerburg was afgelast, omdat het te gevaarlijk werd geacht. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik liep in mijn eentje anderhalf rondje om de Stevenshof en dan kun je goed zien, waar je je voeten neer kunt zetten. Tijdens een wedstrijd is dat natuurlijk een stuk lastiger.
Het was een prachtige loop. Vooral het stuk langs de witte weilanden was schitterend, hoewel het fietspad hier het slechtst begaanbaar was. Je zakte hier zo ver weg in de dooiende sneeuw, dat je sokken binnen de kortste keren doorweekt waren. Met een temperatuur van 2 graden boven nul is dat niet bepaald een fijn gevoel. Maar goed, je kunt het ook zien als een training in afzien.
Halverwege kwam ik in de druilerige regen zowaar nog een drietal andere hardlopers tegen: een man, die veel harder door het moeilijk begaanbare terrein heen ploegde, en 2 vrouwen, die net iets langzamer liepen dan dit "rendier".
Al met al was de 10 km hardlopen vergelijkbaar met een duurloop van een kilometer of 14 over "normaal" terrein. Op deze witte Kerstmis kwam ik langs de weilanden een grote witte vogel tegen, waarvan ik in eerste instantie dacht, dat het een ooievaar was. Hoe toepasselijk op Eerste Kerstdag! In de "Nieuwe zakgids Vogels" van Peter Hayman bleek, dat het om een kleine zilverreiger ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten