Het had flink gesneeuwd afgelopen nacht. Te hard voor de schaatsliefhebbers. Tegen beter weten in begaf ik me om 10 uur op de fiets naar de landijsbaan van Voorschoten. Het ploegen door een maagdelijke sneeuwdek had wel wat van mountainbiken weg. Telkens glibberde je weg door de opgevroren sneeuwranden onder de verse laag sneeuw.
Bij de lege ijsbaan aangekomen kon ik terug op de heenweg. Het had te weinig gevroren vannacht. Met zo'n laag sneeuw zou het minimaal 4 graden moeten vriezen om überhaupt dezelfde dikte te kunnen houden en het had afgelopen nacht niet meer dan ruim 1 graad gevroren. In de witte wereld ploegde ik door de sneeuw naar huis.
Toen ik daarna met Ada in een sneeuwbui naar de stad fietste, hoorden we een zware donderklap. Zeer uitzonderlijk. Onweer komt in de wintermaanden nauwelijks voor, laat staan in een sneeuwbui!
's Middags ben ik nog een kilometer of 8 wezen hardlopen. Je kunt immers niet elke dag oefenen in de sneeuw. Je zakte tot je enkels in de sneeuw, dus de demping was perfect. Dat was niet van het tempo te zeggen, want je moest constant je voeten zorgvuldig neerzetten. Al met al was het een zware training. Maar goed, bij de Elfstedentocht begin je ook met een paar kilometer hardlopen.
Ik kwam nog langs de ijsbaan van de Stevenshof. Dit kleine baantje was open. De sneeuw werd handmatig van het ijs geschoven. Het bovenlaagje zag er papperig uit. Even heb ik nog getwijfeld of ik mijn schaatsen zou halen, maar echt lekker zou je op dit kleine baantje toch niet kunnen rijden. Ik maakte mijn rondje langs de rand van de Stevenshofpolder dus hardlopend af, genietend van het gezicht op de weilanden met een maagdelijke sneeuwdek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten