Picos de Europa

Siebe had weer een fraai uitzichtspunt voor ons uitgezocht in de Picos de Europa. Alleen de weg er naar toe was al een feest. In februari had Siebe hier samen met Peter van Dijk, eveneens een Swabo-renner, die nu voor een wielerploeg in Pamplona rijdt, veel in de bergen getraind. zodoende kende hij het gebied op zijn duimpje.
Vanaf El Carmen nam Siebe allerlei stille, smalle slingerwegen. Om iedere bocht was er weer een ander mooi uitzicht. En we stegen maar hoger en hoger, tot we uitkwamen bij ons uitzichtspunt: mirador Pico El Fito.




Zonder twijfel is dit een van de meest bijzondere uitkijkpunten in Europa. Op een hoogte van ruim 500 meter keek je uit over én de zee én besneeuwde bergtoppen van ruim 1000 meter hoog. Er werden hier heel wat foto's gemaakt. Iedere kant van dit panorama, met een diep dal beneden ons en een piek van 1100 meter achter ons, was mooi. De reclameslogan "Asturias Paraiso naturel" klopt helemaal!



Vlak bij dit punt streken wij neer om op deze zonnige dag te picknicken, voordat Siebe ons door de bergen heen reed naar een plek, waar we zouden gaan wandelen: Pico Ordiyon, vanuit het dorpje Miyaris. De wegen waren hier smal en steil en in sommige bergdorpen reden we over de kasseien.
Nog steiler was de klim over de onverharde weg naar de "Alpenweiden van Asturias". Vanuit Miyaris klommen we maar door. Tot 2 keer toe werden we ingehaald door een Landrover met 3 vrouwen en een kind erin, die kwamen inspecteren of alle koeien er nog waren.

Na 4 prikkeldraadhekjes kwamen we in een weiland, waar het nog steiler was. Dit was slechts het begin, Hier begonnen de kalksteenrotsen. Siebe klom kwiek door, ik volgde op gepaste afstand en Ada zat daar weer een heel stuk achter. Ada haakte hier af en ik vond het ook welletjes. De top zouden we toch niet bereiken en een kleine misstap en ik zou de marathon van Leiden op mijn buik kunnen schrijven.



Genietend van het wederom schitterende uitzicht aten we een stuk brood, terwijl zoonlief nog even doorklom.

Hij is inderdaad meer topsporter dan zijn vader.
Op de terugweg, waarbij je goed uit moest kijken om niet weg te glijden, zagen we vanaf het weiland Ana's boerderij bij het dorpje Fuentes liggen. Fuente betekent trouwens gewoon fontein of bron.
Maar ja, als wielrenner heb je tegenwoordig een groot probleem, als je zegt, dat je naar Fuentes bent geweest....



We daalden al pratend af en beklommen een lagere heuvel, voor we naar de auto wandelden. Siebe had ons opnieuw op een leuke dag getrakteerd. Hij zou ons afzetten bij het treinstation van Villamayor. Hier was het enige smetje op de verder door onze enige zoon prima geregelde vakantie: hij had zich in de tijd vergist. Bij het zoeken op internet had hij de aankomsttijd in Ribadesella aangezien voor de vertrektijd in Villamayor. De volgende trein ging pas om 20.12, dus bijna 3 uur wachten.
Geen nood, misschien gingen er bussen. Daar gold zo'n beetje hetzelfde voor. Derhalve bracht Siebe ons naar het 12 km verder gelegen Arriondes, het streekcentrum, van waaruit meer openbaar vervoer naar Ribadesella ging. Hij reed zelf weer terug om een paar uur te gaan trainen op de steile hellingen rond Villamayor én om Ana te zien. Wij zouden haar de volgende dag weer zien.