"Hora est!"

"Hora est!" Het zijn de magische woorden in een eeuwenoud ritueel aan de universiteiten. Als iemand zijn of haar proefschrift verdedigt, komt op een gegeven moment de pedel in vol ornaat binnen, die deze twee woorden uitspreekt. Zo ook gisterenmiddag, toen Mariya Medvedyeva haar proefschrift "On localization of Dirac fermions by disorder" in de Senaatskamer van het Academiegebouw aan het Rapenburg verdedigde tegenover een zevental professoren.

Als u mij vraagt, of ik er wat van snapte, dan zal ik eerlijk zeggen: "Geen snars". Alleen een van de 10 stellingen, die bij het proefschrift was gevoegd en die door de voorzitter van het College voor Promoties in discussie werd gebracht, gaf mij het idee, dat ik niet helemaal een minkukel was: "Using only the front part of the foot when running both prevents and cures knee injuries."
Deze discussie kon ik goed volgen. Het geeft ook meteen aan, waarvan ik Mariya Medvedyeva ken: van het sporten. Deze Oekraïense natuurkundige leerde ik kennen in de Leidse IJshal. Als schaatstrainer kon ik niet nalaten haar tips te geven, hoe ze haar schaatstechniek kon verbeteren. Datzelfde deed ik bij een van de twee paranimfen, Anton Akhmerov, een Siberiër, die tot mijn stomme verbazing in de koude IJshal rustig in een korte broek schaatste.

Na 3 kwartier kwam de pedel binnen en klonk "Hora est!" in de van onder tot boven met geschilderde statieportretten van professoren behangen Senaatskamer. Het College voor Promoties trok zich terug voor onderling beraad, waarna zij terugkwamen met de bul, die werd overhandigd door professor Carlo Beenakker. Inderdaad, familie van!
In de tuin van het Academiegebouw was de receptie, waarop wij de kersverse doctor in de natuurkunde konden feliciteren. Je kon ook "Blue hyacinths", meer persoonlijke verhalen in het Engels en Russisch, door Mariya laten signeren.

Tijdens de receptie raakte ik in gesprek met Carlo Beenakker. Hij vertelde, dat hij in de winter met Mariya en nog wat anderen was gaan schaatsen op natuurijs. De eerste keer waren ze bang, dat de Oekraïense het niet bij zou kunnen houden. Het liep een tikkeltje anders: Mariya reed iedereen eruit.
Ook sprak ik met een Russische studente over (Nederlandse) jeugdliteratuur. Toevallig had ik "Floddertje" van Annie M.G. Schmidt, die deze maand 100 jaar zou zijn geworden, in mijn tas.

Deze bibliothecaris kon uit eigen ervaring vertellen: de 6 verhalen in "Floddertje" zijn heerlijke verhalen om voor te lezen.
De Russische vrouw kende de Oerhollandse verhalen van Jip en Janneke, die in het Russisch zijn vertaald als "Sasja i Masja".

En dat is toch het leuke van zo'n internationaal georiënteerde universiteitsstad. Je komt in aanraking met mensen uit heel andere culturen. Maar daar weten wij als ouders van een in Oviedo studerende zoon alles van!
Bij het afscheid nemen deed ik Mariya, die in 3 jaar haar proefschrift voltooide en zodoende nog een jaar heeft om onderzoek te gaan doen in een onderwerp naar eigen keuze een goed idee aan de hand: de supergeleiding van schaatsen op ijs.