Op het slappe koord

Zondagmiddag zei Wim van Huis tegen mij, dat ik er afgetraind uit zag. Zo voelde ik me ook. Vrijdag en zaterdag had ik in totaal ruim 75 km geskeelerd en ongeveer 40 km gefietst, zondag kwam daar bij Ride for the Roses 183 km op de tweewieler bij. In totaal toch een kleine 300 km. Ik voelde me dus topfit.
Dat gevoel was de volgende avond verdwenen. Ik was overdag naar Manuscripta geweest, waar ik 's ochtends mijn collega Aafke van Duijn tegenkwam en 's middags met mijn vriend Bas Warnink optrok. Thuis gekomen werd ik rillerig.
Soms helpt het, als je vroeg naar bed gaat, maar daar was nu geen sprake van. De volgende ochtend moest ik me dus ziek melden. Ik had gewoon een griep te pakken.

Een bekend verschijnsel trouwens: als je in topvorm bent, ben je hier ook vatbaarder voor. Je balanceert dan als het ware op het slappe koord.

Het meest opvallende verschijnsel, buiten het je slap voelen, rillerigheid en spierpijn, is de afwezigheid van eetlust. Ik heb gisteren twee beschuitjes met honing en een schaaltje appelmoes op. Niet bepaald hetgeen je sportvoeding noemt.