Marten en Oopjen

 

Marten:  We leven nochtans in gezegende tijden,
                dat we elke winter op het ijs mogen rijden.
                De dagen zijn kort en heerlijk koud,
                dit is het weer, waar ik zo van houd.
Oopjen: Wat gij fijn noemt, noem ik bitter koud weer,
                mijn handen en voeten voelen daardoor zeer.

Marten:  Ik heb deez’ morgen het ijs betreden
                en ben fluks naar Hoorn toe gereden
                met telkenmale een gestrekte pas
                over menige sloot, meer en plas.

Oopjen: Ik leefde vandaag tussen hoop en vrees,
               want weet, ‘s winters ijs kost mensenvlees.
               Denk niet luchtig, het kan verkeren,
               wie kan keren de hand des Heren?
Marten: Wie eenmaal over zwart ijs heeft gegleden,
               die waant zich zeer zeker in de Hof van Eden.
               Het leven, mijn liefste, is gelijk het ijs,
               zo stevig, dat ik thans deze dagen prijs.

Oopjen: Maar zekerlijk weet mijn hart altoos,
               het ijs zal eens smelten en wordt broos.
               Zo zal het ons in dit mensenbestaan, 
               vroeger of later gewis eens vergaan.
               Mocht de Heere zich over ons ontfermen,
              dan zal de grachtengordel ons beschermen.
Marten: Dat mag zo wezen, maar nu is het wijs
               om dagelijks te genieten van het ijs.
               Je weet niet wat gaat komen, dus pluk de dag,
               waarop je op sloten en meren schaatsen mag.

Oopjen: Wie kan lezen de loop van de tijden.
               Eens zal de ziel van het lichaam scheiden,
               zoals ook elk door God verbonden paar

               ooit door Hem gescheiden wordt. Maar
               mocht de Heere het behagen, ziedaar,
               Hij brengt ons na eeuwen weer bij elkaar!