Een brood met een pleister

Er is bijna niets, dat zo goed helpt om te relativeren als kleine kinderen. Onze kleinzoon had een paar nachtjes bij ons gelogeerd en toen wij gisteren bij de vooraankondiging van de lockdown aan tafel zaten om te lunchen, kreeg hij van mij een sneetje zoutarm brood.
"Een brood met een pleister",  zei hij. 
De dunne aanduiding van eetbaar papier bovenop het brood riep bij hem de associatie met een pleister op.

Vanmorgen werd ik met een onbestemd gevoel wakker. Normaal gesproken zouden de "Krasse knarren" om 9 uur in de Leidse IJshal aan de piramide van 125 rondjes beginnen. Nu zal daar op zijn vroegst op 19 januari 2021 sprake van zijn. 
De komende 5 weken gaan er dus heel anders uitzien. Als ik niet kan schaatsen, dan ga ik voorlopig maar 3 keer in de week hardlopen. Je moet er toch voor zorgen, dat je conditie niet achteruit kachelt.

Ik ging vanmorgen naar het oude belastingkantoor aan het Stationsplein om de certificaten voor de Buitenschoolse sport terug te brengen. Normaliter zouden we deze vrijdag aan het einde van de laatste training uitdelen, maar dit jaar is weinig normaal.

Op weg er naar toe kwam ik langs de Leidse IJshal, waar ik de ijsmeester even sprak. Als hij de komende maand nog wat niet-technische klusjes heeft, ben ik bereid om hem te helpen. Daarna wierp ik voor de laatste keer in 2020 een blik op de lege gladde ijsvloer.

Na de certificaten afgegeven te hebben bij de afdeling Sport, fietste ik door naar "De Helianth" om de voorraad melk en fruit aan te vullen. Thuis  gekomen at ik met Ada en Faas en zag ik, dat ik vandaag de Waddenkalender en "Molen- en Merentocht" in kon leveren bij het bureau van Leiden Marathon.

Mijn eerste schaatsboek signeerde ik met "De Leiden Marathon is een uitstekende training voor de Elfstedentocht".

Via Oegstgeest en Rijnsburg fietste ik naar Valkenburg toe, waar ik een prachtige zonsondergang zag.

Symbolisch voor de huidige lockdown. Ondanks alle boven ons samengepakte donkere wolken gloort er licht aan de einder.